Το τραγούδι ενός σπουργίτη της γης... (Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα)

Το κρύο έξω τσουχτερό.
Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα, ενώ μια συντροφιά από σπουργίτια προσπαθούσαν
να βρουν απάγκιο μέρος στο περβάζι του παραθυριού του Νοσοκομείου, για να κουρνιάσουν ή να βρουν κάτι να τσιμπήσουν.
Η συζήτηση από μέσα, στο θάλαμο, από επισκέπτες και ασθενείς, έντονη για τους ανθρώπους που αυτή την ώρα είναι εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες.
Φωτιά στη συζήτηση έδωσε η είδηση - δεν ξέρω πόσο αληθεύει - ότι χθες το βράδυ αργά μπούκαρε στο Νοσοκομείο μια ομάδα ανθρώπων, ρημαγμένων από την πείνα και το κρύο, για να βρουν άσυλο.
Τροφή έδωσε στη συζήτηση και η αναφορά του θανάτου ενός άστεγου, που τον βρήκαν στην πρωτεύουσα ξυλιασμένο το πρωί από τον παγετό.





Μια κυρία της παρέας κατέθεσε ότι σε χώρα της Ευρώπης μπήγουν καρφιά στα πεζοδρόμια, για να μην μπορούν να ξαπλώσουν οι άστεγοι και να χαλούν έτσι το image (την εικόνα) της χώρας.
Για σκέψου..!
Και σε άλλη υψώνουν μπάρες, για να περιορίσουν όσο γίνεται τον ελεύθερο χώρο του πεζοδρομίου.
Ούτε και το πεζοδρόμιο δεν αφήνουν να τους φιλοξενήσει.

Ανέβηκε στη μνήμη μου, καθώς τα άκουγα όλα αυτά, η εικόνα μιας χώρας του βορρά που επισκέφθηκα πριν πολύ καιρό.
Νεαρά παιδιά που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα με μια τεράστια άρπα έστηναν καρτέρι στους περαστικούς, για να τους τραγουδήσουν λυπηρούς σκοπούς μήπως και συγκινηθούν, για να εξασφαλίσουν το σάντουιτς της μέρας.
Κι άλλη μέρα πρωί, μπροστά στην πύλη ενός μεγάρου, σκεπασμένο με μια κάπα και παραδομένο σ' έναν άρρωστο ύπνο από ασιτία και υπόταση, ένα παλικάρι 23 - 25 ετών κατήγελλε άθελά του τον ψεύτικο πολιτισμό του 21ου αιώνα.

Θεέ μου, ποια κατάρα δέρνει τη γη μας;
Γιατί άλλοι να είναι θύματα και άλλοι θύτες και μάλιστα αυτοί που τριγυρίζουν καθωσπρεπισμένοι, με γραβάτες ή χωρίς γραβάτες, που οι τρόποι τους είναι αβροί εξωτερικά, ενώ με το μυαλό και την ψυχή έχουν το χέρι τους στο περίστροφο για όποιους τους ζητήσουν το δίκιο τους ή το έλεός τους;
Η γη όλη, Κύριέ μας, μυρίζει ψοφίμι απ' όπου κι αν την πιάσεις.
Είναι ο μεγάλος ασθενής, ένας μόνιμος παράλυτος, που δεν τον πιάνουν οι ευχές και τα γητέματα.
Είναι ένας ασβεστωμένος εξωτερικά τάφος, όπως είπες, που ξιπάζεται ότι πάει καλά κι είναι προοδευτικός και πολιτισμένος, κι από μέσα είναι γεμάτος από κόκκαλα παιδιών Σου που τα καταβροχθίζει καθημερινά και ανελέητα ο θάνατος των κακουχιών, ψυχικών και σωματικών, και οι άδικοι πόλεμοι.
Η απληστία των ισχυρών και των ηγετών ετούτου του ντουνιά, η φιλοδοξία τους, η εκδικητική μανία τους και η άκρατη επιθυμία να τους χειροκροτούν όλοι αφήνουν βαθιές πληγές στο σώμα της ανθρωπότητας.
Και τι κρίμα, Κύριε. Οι περισσότεροι απ' αυτούς επικαλούνται κι Εσένα, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των αδυνάτων ή για να τους αφαιρέσουν και το μοναδικό στήριγμά τους, Εσένα, που τους απέμεινε στη γη.
Η δε Εκκλησία Σου έπαψε πια να μπορεί να τους μιλά με ηθικοδιδασκαλίες.
Οι καιροί μας χρειάζονται πιο δυναμική από ποτέ άλλοτε τη φωνή της.
Ιδιαίτερα για τους νέους, που στο μεγαλύτερο ποσοστό στις μέρες μας τριγυρνούν ψυχικά ρακένδυτοι, πεινασμένοι, άνεργοι, ναρκομανείς, αλλόφρονες, χωρίς όνειρα και χωρίς σκοπό, ξοδεύοντας τα τάλαντά τους μετά "πορνών και ακόλαστων ανθρώπων" κατά το πνεύμα της Γραφής.

Καχυποψία έτσι και μαρασμός κυριεύει τους πάντες, αδύνατους και ισχυρούς.
Χώρια η δυσωδία που αφήνουν οι πληγές από βρωμερές σαρκικές ατασθαλίες και ανωμαλίες.
Χώρια και η κατάθλιψη και οι ψυχασθένειες.

Η Επιστήμη βέβαια προσπαθεί να προλάβει ή να θεραπεύσει και να στήσει στα πόδια της την ανθρωπότητα.
Κι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή.
Αλλοίμονό μας αν δεν είχαμε τους γιατρούς και την τεχνολογία.
Αξίζουν - ιδιαίτερα οι άνθρωποι γιατροί - για την προσφορά τους τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας.

Μια προσωπική περιπέτεια στο Νοσοκομείο των Γρεβενών αυτές τις μέρες μ' έκανε να παρατηρήσω και να διαπιστώσω ότι οι γιατροί μας, με την αυταπάρνησή τους και το ανθρώπινο ήθος τους, είναι μια όαση και μια αισιόδοξη νότα στην καταχνιά της ζωής των ανθρώπων και του τόπου μας.

Ωστόσο, όσο υπάρχουν ψυχές καταπληγιασμένες στον κόσμο τον ευρύτερο, και στην πατρίδα μας ιδιαίτερα, που χύνουν μαύρα καυτά δάκρυα απελπισίας και αγανάκτησης και βγάζουν βογγητά που φτάνουν "στα ώτα Κυρίου Σαβαώθ" δεν μπορούμε και δεν πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Ο Θεός - δεν μπορεί - εφόσον υπάρχει και είναι δίκαιος (σιγουρότατα και τα δυο), κάποτε θα απαντήσει.
Όπως καλά ξέρει Αυτός, όταν το αποφασίζει.
Ναι, γιατί το απαιτεί το ανθρώπινο αίσθημα δικαίου, αλλά και η δική Του αγία Δικαιοσύνη.

Ενώνουμε γι' αυτό τούτη την ώρα, Κύριέ μας, την ικεσία μας με τη φωνή ενός καταπληγωμένου σπουργίτη της γης, που δεν είχε άλλη διέξοδο, παρά μόνο το πονεμένο τραγούδι του, όπως μας ήρθε μέσω του ίντερνετ από τη μακρινή παγωμένη ρώσικη γη:

Τη ζωή άρχισα βαθιά στης πόλης τις τρώγλες,
Δεν άκουγα νανουρίσματα, μα όπλα.
Κι ενώ εσείς αγκαλιάζατε τα δικά σας παιδιά,
εγώ για να φάω ικέτευα, εγώ τη νύχτα πάγωνα.
Οπότε σαν με δείτε, μην αποστρέψετε το βλέμμα σας,
Γιατί εγώ σε τίποτα, σε τίποτα δε φταίω.

Γιατί μ' αφήσατε εδώ έξω στο δρόμο;
Πού είναι το σπίτι μου; Πού να κοιμηθώ;
Δεν παραδέχεστε πως είμαι συγγενής σας,
μα εγώ είμαι αδερφός σας, είμαι άνθρωπος.
Εσείς πάντα προσεύχεστε στους θεούς σας
Και οι θεοί σας όλα σας τα συγχωρούν.

Ζείτε σ' επαύλεις και σε πύργους ψηλούς,
Τα παράθυρά σας φέγγουν εκτυφλωτικά.
Ω, μόνο να μπορούσα να μαζέψω τη δύναμή μου,
θα μου δίνατε λόγο για όλα!
Ανοίξτε τις πόρτες, άνθρωποι, εγώ είμαι αδερφός σας
Και σε τίποτα, σε τίποτα δε φταίω.

Εσείς γνωρίσατε τις αγκαλιές των μητέρων σας,
μα εγώ δε γνώρισα. Και στον ύπνο μου μονάχα,
στα παιδικά μου, τα χρυσά μου όνειρα,
η μητέρα μου κάποιες φορές μου εμφανίστηκε.
Ω μαμά, μόνο να μπορούσα να σε βρω,
Το ριζικό μου δε θα 'ταν τόσο πικρό.

Δε μας μένει, Κύριέ μας, άλλη άμυνα παρά μόνο η κραυγή αυτού του παιδιού και η δέησή μας να μας ακούσεις.
Αμήν





Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός