Άργησε ο Υπουργός Παιδείας μας, αλλά δεν μας ξέχασε..! (μέρος Γ΄) - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Ετοιμαζόμουν να γράψω τη συνέχεια του άρθρου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Κάποιος, που δεν ήθελε να δώσει το όνομά του, προσπαθούσε να μας μιλήσει.
''Διάβασα τα άρθρα σας τα σχετικά με τους ομοφυλόφιλους.
Μη σε παρακαλώ δώσεις συνέχεια στο πρόβλημα και την ανάλυσή του''.

Κι άρχισε, πριν συνειδητοποιήσω περί τίνος πρόκειται, να εξομολογείται με πολλή ευκολία.

'' Είμαι ένας τέτοιος...Από μικρό παιδί, 8 ετών, με κακοποίησε σεξουαλικά ένας θείος μου. Κατ΄εξακολούθηση...Μέχρι και τα 13 μου χρόνια.
Έμενε στο σπίτι του πατέρα μου.
Δεν ήξερα να αντιδρώ, δε μπορούσα.
Με ξεγελούσαν αυτό που ζούσα στην πράξη και τα φιλοδωρήματα που μου έδινε κρυφά από τους γονείς μου.
Η μητέρα μου ήταν πολύτεκνη, τα πρόσωπα της οικογένειας πολλά και δεν της έμενε χρόνος ν΄ασχοληθεί μαζί μου ιδιαίτερα.
Ήμουν ο προτελευταίος.
Ένιωθα να μεγαλώνω μόνος μου, χωρίς την επίβλεψη κανενός. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στο διεστραμμένο θείο μου, που ήταν ανύπαντρος, να μου δείξει στοργή και να με ξεγελάσει.
Αυτό ήταν το δόλωμα.

Σήμερα γυρίζω πίσω με το όλο θέμα που παρουσιάστηκε, στα παιδικά μου χρόνια, στη χαμένη μου αθωότητα, μα δεν τη βρίσκω.
Τρέχω σε στέκια, που ικανοποιούνται τέτοιες διαστροφές, όπως τις χαρακτηρίζετε εσείς όλοι, που δεν είχατε την ατυχία να την πάθετε, όπως εγώ.
Θέλω, αλλά δε μπορώ πια να απαγκιστρωθώ απ΄αυτό το πάθος και απ΄αυτόν τον κύκλο.


Έχω μελετήσει σε βάθος το όλο πρόβλημα.
Άλλοι το έχουν από γονίδιο κάποιου συγγενή τους ή και του ίδιου του πατέρα τους, κι ύστερα κάποια περιέργεια, κάποια παρέα, κάποιο βιβλίο, κάποια σήριαλ ή και κάποια εσωτερική παρόρμηση τους παρέσυρε να δοκιμάσουν την ικανοποίηση με κάποιον ομοιοπαθή τους.
Κι αυτό ήταν...

Άλλοι είχαν τη δική μου ιστορία
Βιασμό από παππού, από θείο ή και από τον ίδιο τον πατέρα.
Ή εγκαταλελειμμένοι από τους διαζευγμένους γονείς τους, βρήκαν φίλους να τους συμπαρασταθούν, που όμως τους οδήγησαν σε κολάσιμες ηδονές και κατατόπια

Μη σε παρακαλώ συνεχίσεις να περιγράφεις αυτό το πρόβλημα.
Όσοι το έχουμε το ξέρουμε καλύτερα από σας.
Όσοι δεν το έχουν οι ίδιοι και το έχουν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς ας το ψάξουν αλλού το θέμα.
Μπορούν.
Εμάς μας φτάνει το μήνυμα που μας δώσατε ότι ο Θεός δεν αποδέχεται αυτόν τον τρόπο ζωής και το θεωρεί διαστροφή.
Κι εμείς να φανταστείς σε στιγμές απελπισίας τρέχαμε κρυφά στις εκκλησιές να του ζητήσουμε βοήθεια. και κάναμε και απανωτούς σταυρούς.
Πες μου για μας δεν υπάρχει ο Θεός; Κι αν υπάρχει πώς μπορούμε να τον προσεγγίσουμε;
Αν κι Αυτός δεν μας συμπαθεί, τότε σε ώρες απελπισίας δε μένει παρά να βάλουμε τη θηλιά στο λαιμό...

Δώστε μας σας παρακαλώ ελπίδα. Όχι άλλη καταδίκη.
Ήδη τη νιώθουμε κάθε φορά στο πέρας μιας τέτοιας σεξουαλικής ικανοποίησης, όσο κι αν λέμε ότι ξεπεράσαμε τις ηθικές αναστολές.
Ελπίδα δώστε μας...
Αν ήταν σήμερα στη γη ο Χριστός, πώς θα μας αντιμετώπιζε;
Κι αν δεν επέτρεψε να λιθοβολήσουν τη μοιχευομένη γυναίκα, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία κρατούσε πέτρες εναντίον της; εμάς θα μας άφηνε χωρίς το έλεός του;
Σας είπα, θέλω να απαγκιστρωθώ, αλλά δε μπορώ. Τη λύτρωση πού θα τη βρω;

Έκλεισε ύστερα από μια μικρή συνέχεια το τηλέφωνο κι ένιωσα συγκλονισμένη.
Πράγματι σκέφτηκα πρώτα, όποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει σ΄ολες του τις διαστάσεις το πρόβλημα, υπάρχουν τόσες πηγές να ανατρέξει.
Και αυτό το βιβλίο, ''Έλξη και πάθος'' του π.Βασιλείου Θερμού, απ΄όπου θελήσαμε να παρουσιάσουμε το θέμα, είναι μια πολύ σημαντική πηγή, γιατί έχει σφαιρική θεώρηση του προβλήματος.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ζητήσει κιόλας, νομίζω σίγουρα, στο βιβλιοπωλείο της μητροπόλεως το ''Αναλόγιον'', αλλά και στα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία της πόλεώς μας, απ΄όπου μπορεί να το παραγγείλει.
Η τιμή του είναι ευτελής.

Όσο για το όλο προηγούμενο περιστατικό, νομίζω ότι ήταν αρκετή η παράκληση του νεαρού να κλείσουμε στο άρθρο μας αυτό το θέμα που μας άνοιξε η ''θεματική εβδομάδα'' του υπουργού Παιδείας.
Και κλείνοντας να προσθέσουμε τα εξής:

Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να απαλλαγεί κανείς από ένα τέτοιο πάθος.
Πιστεύω όμως ακράδαντα σ΄αυτό που λέει κι ο απόστολος Παύλος, ότι ''ο Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας''.
\ Ο Χριστός είναι ο ίδιος και παραμένει κοντά μας, όπως μας υποσχέθηκε πριν δυο χιλιετίες και πριν αναληφθεί στους ουρανούς.
Έτσι θυμίζουμε σε όλους μας την ιστορία της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία πριν έρθει σε επαφή με τη ζωή του Ευαγγελίου, ήταν ''βίος και πολιτεία'', όπως κοινά λέμε.
Και η Εκκλησία μας θα την προβάλει ως παράδειγμα προς μίμηση σε μία από τις Κυριακές της Τεσσαρακοστής, γιατί όσο βαθιά στο βόρβορο της αμαρτίας είχε πέσει τόσο ψηλά σε αγιότητα και καθαρότητα ζωής την ανέβασε η χάρη του Θεού, όταν μετανόησε.
Και το ότι η μετάνοια και μεταστροφή μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία τέτοιων καταστάσεων σαν του νεαρού μας, να δώσει ελπίδα και γεύση της ευσπλαχνίας του Κυρίου μας, το δείχνει και η επόμενη ιστορία:
''Κάποιος συνάδελφος σε σχολείο άλλης πόλης, πριν διοριστώ στα Γρεβενά, μου είχε εμπιστευθεί ένα κομμάτι από την προσωπική του ζωή, που μου είπε ότι ανώνυμα μπορώ να το χρησιμοποιήσω, για να ωφεληθούν κι άλλοι, όταν το διαβάσουν.
Τώρα έχει φύγει από τη ζωή.

'' Ήμουν, μου εξομολογήθηκε, 15 ετών, όταν κάποιος φίλος μου έβαλε στα χέρια μου ένα άσεμνο περιοδικό με πολύ τολμηρό περιεχόμενο.
Μέχρι τότε ήμουν αγνό παιδί.
Για κακή μου τύχη άκουσα και τον πατέρα μου σε μια λογομαχία με τη μητέρα μου να της ζητάει να πάψει να με κηδεμονεύει τόσο αυτή, γιατί θα με καταντούσε τοιούτο...Μου έφταναν οι ορμονικές μου διαταραχές...

Δεν το κατάλαβα στην αρχή. Παρακολουθώντας όμως τη συνέχεια, συνειδητοποίησα το πρόβλημα. Είχα καταβολές και τάσεις ομοφυλοφιλίας
Το γεγονός με προβλημάτισε και μελέτησα κρυφά την περίπτωση της κατηγορίας αυτών των ανθρώπων.
Πήγα να τα συζητήσω με φίλους μου, που ήταν μπαγμένοι σ΄αυτά.
Μυήθηκα χωρίς να το καταλάβω σ΄αυτού του είδους τις ηδονές.
Θέλησα να τις δοκιμάσω. Άλλωστε ένιωθα μια τέτοια ροπή μέσα μου.
Και τις δοκίμασα.
Ξέκλεβα χρόνο, απομακρυνόμουν από το σπίτι και από το σχολείο με έτοιμη κάποια δικαιολογία πάντοτε, και πήγαινα σε στέκια που σύχναζαν οι ''φίλοι'' μου.
Η μητέρα μου διαπιστώνοντας τι συνέβαινε, αλαφιάστηκε.
Αναστατώθηκε. Κίνησε γη και ουρανό, για να με κάνει να της εξομολογηθώ τι συνέβαινε. Ήταν δε άνθρωπος της Εκκλησίας με συνέπεια ζωής και προσευχή.
Μ΄αγκάλιασε, όταν της το είπα κι άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.
''Πάμε, μου έλεγε, πάμε στο γέροντα. Μη μ΄αφήσεις να πεθάνω για όσα μου λες. Πάμε, αγόρι μου''.

Μου ήταν αδύνατο να υπακούσω. Και γιατί ντρεπόμουν την εξαγόρευση και γιατί δεν ήθελα ν΄απαλλαγώ από το πάθος.

Πέρασε ένα διάστημα, χωρίς ν΄αλλάξει τίποτε.
Κι αυτή όμως παρακολουθώντας εμένα κι εγώ αυτήν.
Την είδα τότε με τέτοιο πείσμα αγάπης...
Κι ένιωθα ν΄αδειάζει την ψυχή της πάνω μου σε ώρες προσευχής της.

Μια νύχτα δε μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύριζα στο κρεβάτι μου, χωρίς να υπάρχει λόγος για αϋπνία.
Άκουσα κάποιο θόρυβο στο χώρο του καντηλιού της και από περιέργεια πατώντας στα νύχια πήγα να δω, χωρίς να με αντιληφθεί.
Την είδα να είναι γονατιστή και να σπαράζει στο κλάμα, ενώ μέσα μου ένιωθα μια παράξενη γαλήνη.
Αυτό κράτησε ώρα πολλή.
Όταν την είδα να σηκώνεται, πρόλαβα και πήγα να ξαπλώσω.

Την άλλη μέρα ένιωθα μια αλλαγή στη διάθεσή μου.
Τη λυπήθηκα και σκέφτηκα να της κάνω το χατίρι. Να πήγαινα μαζί της στον πνευματικό, να άκουγα τι θα μου έλεγε, αλλά χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου.

Με κοίταζε, όταν της το είπα και τα μάτια της άστραφταν, πράγμα που ήταν έκφραση μιας βαθιάς ευγνωμοσύνης στο Θεό και στο παιδί της, όπως μου είπε αργότερα.

Ορίστηκε μια μέρα και πήγαμε.
Μ΄έπιασε από το χέρι και μπήκαμε σ΄ένα μικρό δωματιάκι, όπου δέσποζε η μορφή μιας ιεροπρεπούς φυσιογνωμίας. Του πνευματικού.
Ήταν μιλημένος για μένα απ΄ό,τι φάνηκε
Η μητέρα μου έσκυψε, του φίλησε το χέρι και του είπε: ''Γέροντα, αυτός είναι ο Κώστας μου. Ήρθαμε μαζί ως εδώ. Από δω και πέρα συνεχίστε εσείς οι δυο''.
Αυτό ήταν. Ο γέροντας με κοίταξε με μια διεισδυτική ματιά γεμάτη στοργή, με βάθος πίστεως και ενοράσεως και με μια παράξενη επήρεια πάνω μου.
Ένιωσα τότε να ξεμουδιάζω και να κερδίζει την εμπιστοσύνη μου.
Μια κατάνυξη κατέκλυσε το είναι μου κι όταν μου είπε ''για πες μας, Κώστα, τι σε οδήγησε, αγόρι μου, εδώ'', χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ξεδιπλώνω την ψυχή μου και να λέω την ιστορία μου.
Περίμενα ορισμένα σημεία της εξαγόρευσής μου να τον αποτροπιάσουν, να τον κάνουν να γυρίσει αλλού το βλέμμα, να με ελεεινολογήσει, να με διακόψει...
Τίποτε από όλα αυτά. Τον είδα νηφάλιο και στα σημεία αυτά να επιμένει έντονα να γυρίζει τους κόμπους του κομποσχοινιού που κρατούσε.
Έβλεπα δε διαρκώς στο βλέμμα του μια αμετάπτωτη αγάπη, διακριτική, καθαρή, αληθινή.
Κι όταν πήγα να συγκινηθώ, μια αγαλλίαση περιέλουσε την ύπαρξή μου, ενώ τα αισθήματά μου έγιναν μικρού παιδιού. Ήρεμου παιδιού.

Κάτι πολύ βαθύ από κείνη την ώρα με συνέδεσε μ΄αυτόν το γέροντα. Ένιωθα πολύ αλλαγμένη τη διάθεσή μου και τις αποφάσεις μου.
Του υποσχέθηκα ύστερα από την ''ετυμηγορία'' του ότι θα αλλάξω ζωή.
Η ώρα αυτή πράγματι στάθηκε ορόσημο στη ζωή μου.
Βγαίνοντας ωστόσο έξω από το εξομολογητήρι και πηγαίνοντας πιο εκεί, συναντώντας τους ''πρώην'' φίλους μου, ξαναγύρισα πολλές φορές στις παλιές μου επιθυμίες, τα παλιά μου βιώματα.
Πάλεψα κι έκλαψα πολύ.Προτιμούσα όμως για πάντα τη φιλία και το σύνδεσμό μου με το γέροντα.
Κι αυτό με έσωσε. Μαζί και η ιερή αγωνία της μητέρας μου.
Σήμερα η μητέρα μου δε ζει, μα νιώθω τον απόηχο των προσευχών της στη γη, αλλά και στον ουρανό.
Ο γέροντάς μου είναι ήδη 90 χρονών κι εξομολογεί ακόμη.
Ακούραστος, απ΄το πρωί ως το βράδυ, με πιστοποιημένη αγιότητα και με πίστη που αγιάζει και άλλους.
Του χρωστώ την υγεία μου. Την ψυχή μου. Τη ζωή μου.
Υπάρχουν και σήμερα πολλοί άγιοι ανάμεσά μας. Ιδιαίτερα πνευματικοί. Αρκεί να τους ψάξουμε. Κι όχι ίσως πολύ μακριά μας.
Κι όπως ψάχνουμε τους καλούς γιατρούς.

-------------------------------------------

Και τώρα, αγόρι μου, για σένα που μας πήρες τηλέφωνο:
Κλείσε κι εσύ πρώτα πρώτα μια συνάντηση με τον Ιησού στο εξομολογητήρι ενός αγίου γέροντα.
Εκεί θα δεις το Χριστό όχι μόνο να μη σε λιθοβολεί και να μη σε απορρίπτει, αλλά να σε αγκαλιάζει με περίσσια στοργή και άφατη καλοσύνη.
Να σου δίνει βακτηρία στηριγμού το σταυρό Του και να ξεκινάτε μαζί μια ανηφορική πορεία, αλλά γεμάτη εκπλήξεις και θείες ομορφιές μέχρι τη μεταμόρφωσή σου.

Κι άσε τον Υπουργό να λέει τα του υπουργού.
''Κουκιά μάλλον έφαγε, κουκιά μαρτυράει''.

Ο Θεός μαζί σου
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός