Η Εκκλησία στην εξέλιξή της...(Μέρος γ΄) - Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Ξημερώνει του Ευαγγελισμού. Έτσι το πρόσωπο της Παναγίας έρχεται στο προσκήνιο.

Και μάλιστα σε συνδυασμό με τη συνέχεια του κειμένου μας.

Οι Προτεστάντες δεν έχουν γιορτή στη μνήμη της.
Υποτιμούν τη Μαρία.
Τη θεωρούν τρόπον τινά σαν μια κοινή θνητή, που μετά τη θεία αποστολή της να φέρει στον κόσμο το Λόγο του Θεού, ξαναγύρισε στην κοινή μοίρα των ανθρώπων.
Τη θέλουν να γεννά και με τον Ιωσήφ άλλα παιδιά.
Αδέρφια ομομήτρια με τον Ιησού.

Δεν ανασκευάζουμε εδώ με επιχειρήματα την πλανεμένη και νεωτερίζουσα αυτή θεωρία τους, αφού εμφανίστηκε το 16ο αι..
Τότε που εμφανίστηκε και ο Λούθηρος με τον Προτεσταντισμό.
Αντίθετα η Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων τιμούσε και ευλαβούνταν την Παναγία σαν το δεύτερο πρόσωπο, που παίζει ουσιαστικό ρόλο για τη σωτηρία του ανθρώπου,μετά το γιο και Θεό της Χριστό.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ούτε τους αγίους τιμούν οι Προτεστάντες.

Η ίδια βέβαια η Παναγία, όταν κυοφορούσα πηγαίνει στην Ελισάβετ, η οποία κι αυτή ήταν στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της για τον Ιωάννη το Βαπτιστή, στο χαιρετισμό της προς την Ελισάβετ προφήτεψε για το πρόσωπό της: ''Από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί '' (Στο εξής θα με μακαρίζουν όλες οι γενιές).
Και πράγματι είναι αυτή που της αφιερώθηκαν μέσα στους αιώνες αριστουργήματα ποιητικά, όπως ο Ακάθιστος Ύμνος, και τώρα τελευταία το υπέροχο ''Αγνή Παρθένε Δέσποιναζ...''που συνέθεσε ο άγιος Νεκτάριος.

Αυτοί οι ύμνοι για χάρη της δείχνουν τη βαθιά σχέση και την ευγνωμοσύνη κάθε πιστού μαζί της.
Αλλά και την αδιάσειστη πίστη των αγίων και της Εκκλησίας διαχρονικά για το ότι έμεινε άγαμη και παρθένος σ΄όλη της την επίγεια ζωή.
Έτσι εκτός από μοναδική προστάτιδα των μητέρων, ως μητέρα και η ίδια, είναι και η τροφός των μοναχών και μοναζουσών, ενώ τα μοναστήρια θεωρούνται περιβόλια της.
Ακριβώς γιατί είναι αυτή που ποτίζει με τις μεσιτείες και τη στοργή της, την''πάντα πόθον νικώσα',' και κάνει να ανθίζει η αγνότητα σ΄όσους την προσφέρουν ιερό δώρο στον Ιησού.
Κι είναι πάλι αυτή που τη σταθεροποιεί και οδηγεί όσους αγωνίζονται στην απάθεια.

Στους Προτεστάντες βέβαια δεν υπάρχουν άγαμοι άνθρωποι για χάρη του Θεού κι ούτε μοναστήρια με μοναχούς.
Κατά μία ερμηνεία, γιατί ακριβώς απομακρύνουν το πρόσωπο της Παναγίας από τη λατρεία τους.

Εμείς όμως οι Ορθόδοξοι, όπως και ο Ρωμαιοκαθολικισμός, εκτός από την προσωπική μας λατρεία ο καθένας, της έχουμε χτίσει πληθώρα ναών, που συνδέονται με άπειρα θαύματά της και την τιμούμε εκεί πολλές φορές ετησίως.
Όπως και αύριο, την 25η Μαρτίου.

Στην αγία μορφή της και στη μοναδική προσφορά της για το ανθρώπινο γένος, με την αφορμή της γιορτής του Ευαγγελισμού, της κάνουμε σε δεύτερη αναδημοσίευση την παρακάτω αφιέρωση:
ι
Όσο ανεπαίσθητα, γλυκά και λαμπρά προβάλλει η αυγή και εισάγει στον κόσμο τη φυσική μέρα, άλλο τόσο μια άλλη αυγή, μια αγνή και υπέροχη ύπαρξη, θα έφερνε στον κόσμο το ξημέρωμα της μυστικής ημέρας.
Μιας μέρας ανέσπερης.
Χωρίς δύση.
Χωρίς βασίλεμα.

Είναι η Μαρία. Η Δέσποινα. Η αρχόντισσα.
Και τυχερός όποιος στη ζωή του την αναγνώρισε.
Και είναι επίσης βδέλυγμα, σιχαμερός, όποιος έγινε το φερέφωνο του σατανά και βρωμίζει το στόμα του βλαστημώντας την.

Κι αυτό η Ελλάδα το πληρώνει ακριβά.

Η Παναγία είναι η ενσάρκωση της αγνότητας, της υπέρλαμπρης καθαρότητας, η απόλυτη έκφραση της παρθενίας, αλλά και της μητρότητας.
Η τρισχαριτωμένη κόρη που στα δεκαέξι της χρόνια κατά την παράδοση υποδέχτηκε στους κόλπους της το μεγάλο απεσταλμένο των Ουρανών.
Είναι το ουράνιο τόξο με όλες τις δεσμίδες των αρετών.

Και με ουσιαστική και θεμελιώδη για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, την ταπείνωση.

Η αρετή αυτή, που ήταν λαμπερό κόσμημα της Παναγίας μας, φαίνεται σ' όλο της το μεγαλείο, όταν ο άγγελος της μεταφέρει το μήνυμα ότι ο Θεός της αναθέτει ένα μοναδικό ρόλο και διαλέγει αυτήν, την απαράμιλλη ανάμεσα στις γυναίκες όλου του κόσμου και όλων των αιώνων, να φέρει στον κόσμο το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Λόγο του Θεού.
Να Του δανείσει τη σάρκα της, για να σκηνώσει και να περπατήσει ανάμεσα στους ανθρώπους· να τους συναναστραφεί και να τους γνωρίσει κι από κοντά.
Και οι ίδιοι να Τον ψηλαφήσουν και να Τον αναγνωρίσουν.

Έτσι η Μαρία θα γινόταν η γέφυρα που θα ένωνε τον ουρανό με τη γη.
Η ουράνια σκάλα, απ' την οποία θα κατέβαινε στη γη ο Θεός και με την οποία θα ανέβαιναν οι άνθρωποι από τη γη στον ουρανό.
Η μητέρα που θα κυοφορούσε το βασιλέα του παντός.
Το κοχύλι που θα είχε μέσα του το πολύτιμο μαργαριτάρι.
Το αμάραντο τριαντάφυλλο και το κρίνο με το μεθυστικό άρωμα της θεότητας του παιδιού της.
Το λυκαυγές του ήλιου Χριστού.
Αυτή που θα γεννούσε την οδό της ζωής και θα έσωζε τον κόσμο απ' τον κατακλυσμό της αμαρτίας, όπως ακούμε, μαζί με άλλα πολλά, στον Ακάθιστο Ύμνο.

Η Μαρία σίγουρα θα βρισκόταν σε μεταρσίωση, όταν της μιλούσε ο άγγελος, αλλά έχοντας συνείδηση του τι της συμβαίνει, πολύ συνετά - να ένα γνώρισμα της ταπείνωσης - και σεμνά, τον ρωτάει: 'πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αφού άντρα δε γνωρίζω;'.

Δεν είχε συλλάβει ακόμη το μυστήριο των μυστηρίων του Θεού.
Ό,τι μυαλό ανθρώπου δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει.

'Το Πνεύμα το Άγιο θα σε σκιάσει και θα σε περιβάλλει, για να σαρκωθεί στη μήτρα σου ο Λόγος του Θεού'.

Ήταν αδιανόητο και ανέκφραστο αυτό το μυστήριο, αλλά αφού το θέλει το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο, αυτή δεν έχει λόγο να μην το δεχτεί.
Με ανυπέρβλητης αξίας υπακοή αποδέχεται ταπεινά το θέλημά Του: 'ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.
Αφήνω τον εαυτό μου στα χέρια Του.
Ας γίνει όπως μου είπες'.

Από τη μια το βάθος της δικής της ταπείνωσης κι από την άλλη το ύψος στο οποίο την ανεβάζει ο Θεός.

Γίνεται από τότε η λατρεμένη μητέρα του Θεανθρώπου και η πανανθρώπινη μητέρα.

Ο Θεός υψώνει και τιμά με μοναδικό τρόπο τις ταπεινές, καθαρές κι αθόρυβες ψυχές.

Σαν τη Μαρία, που ήταν το κρυμμένο λουλούδι, που όμως μοσχομύριζε.
Αφανής σ' ό,τι έκανε κι ωστόσο το πρόσωπό της είλκυε σαν το μαγνήτη.
Ηλεκτρομαγνητικό πεδίο η παρουσία της δίπλα στον Υιό της.

Η ιστορία του κόσμου της αναγνώρισε μοναδικότητα στην αγιότητα, γι' αυτό ακριβώς, ότι στη γη δεν επεδίωξε την προβολή. Τις επευφημίες. Την καταξίωση.
Πέρασε απαρατήρητη. Μυστικά. Ανεπαίσθητα.
Έτσι έμεινε στο χρόνο να την αναγνωρίσει.
Και την αναγνώρισε.
Γιατί ήταν αληθινή και γεμάτη.

Ο επιφανειακός άνθρωπος κάνει θόρυβο. Σαν τον κροταλία.
Ο αληθινός είναι σαν το μεγάλο ποτάμι που δε βουίζει. Γιατί έχει περιεχόμενο.
Και η Παναγία είχε ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.
Τη μυστική μέρα μέσα της και δίπλα της.
Ήταν η αυγή της έλευσης του Θεού και παιδιού της.

Ας την ευλαβούμαστε, όπως της αξίζει και όπως την υμνεί η Εκκλησία μας.
Κοντά σ' Αυτόν.
Τον Ιησού και Κύριό μας.
Κι ας φροντίσουν κάποτε να την αναγνωρίσουν και οι Προτεστάντες χριστιανοί, ξαναγυρίζοντας έτσι και στις ρίζες της πίστεώς μας.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός

loading...