Όσοι χρόνια τώρα παρακολουθούν τον τρόπο σκέψης μου μέσα από τις γραφές
μου, θα θυμούνται πόσες πολλές φορές ασχολήθηκα σε σχόλια, αλλά και άρθρα μου με την ασύμμετρη και εξαιρετικά απαξιωτική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή, έννοια της «ανθρωποφαγίας».
Επανέρχομαι σήμερα, μετά την βροντερή αθωωτική δικαστική απόφαση για το μείζον «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου, νιώθοντας την ανάγκη για μια ακόμα φορά, να ενώσω τη φωνή μου, με όλους εκείνους, που στο διάβα της ζωής τους, έγιναν στόχοι αναίτιων, προκλητικών, στημένων, αναληθών και βρώμικων συμπεριφορών, λοιδορούμενοι, διαπομπευόμενοι, κυνηγημένοι, καταδικαστέοι, πολύ πριν μάλιστα, κληθεί ο φυσικός δικαστής να εκδώσει την ετυμηγορία του.
Έχω ένα λόγο παραπάνω να τοποθετηθώ στο θέμα, καθότι υπήρξα και ο ίδιος θύμα ανάλογων συμπεριφορών, σηκώνοντας το σταυρό του μαρτυρίου επί επτά συναπτά έτη, μέχρι την ώρα της οριστικής απαλλαγής μου και μάλιστα με ομόφωνο απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.
Όμως η ζημιά, είχε ήδη συντελεστεί για όλους τους λόγους που πιο πάνω ανέλυσα. Ένα μαρτύριο καταστροφικό για την ζωή μου, την υπόληψή μου, την οικογένεια μου, την δουλειά, τους πολιτικούς μου στόχους, την επαγγελματική και οικονομική μου κατάσταση, την ίδια την υγεία μου και τη ζωή μου, που σοβαρά απειλήθηκαν…
Απαλλάχτηκα οριστικά και τελεσίδικα. Και λοιπόν; Ποιο από τα παραπάνω διορθώθηκε; Ποιος λογοδότησε για όσα τραυματικά υπέστην όλα αυτά τα χρόνια; Ποιος θα μου δώσει πίσω τα χρόνια και τις ευκαιρίες ζωής που χάθηκαν; Ποιος θα γιατρέψει τον βίαια στραπατσαρισμένο ψυχισμό, τον δικό μου κι αυτόν της οικογενείας μου, που βίωσαν στα καλά καθούμενα έναν ανέλπιστο εφιάλτη για τόσα πολλά σε συνέχεια χρόνια;
Αντίστοιχα φυσικά - και μετά βεβαιότητος πολύ περισσότερο σημαντικά - τα ερωτήματα που τίθενται μετ΄ επιτάσεως, μετά την χθεσινή αθωωτική απόφαση για το «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου, όλων των εμπλεκομένων σ αυτό και κυρίως τον πατριώτη πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που για αντίστοιχα πολλά χρόνια φορτώθηκαν και σήκωσαν με καρτερία το Σταυρό του μαρτυρίου.
Δεν το χωρά ανθρώπου νους όλο αυτό. Και δεν έχω απαίτηση να το χωρέσει, την ώρα που κάποιος δεν έλαχε να βιώσει ανάλογες καταστάσεις και να νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα. Ο Καραμανλής σιώπησε. Δεν παραιτήθηκε όπως πολλοί εκ τους ασφαλούς υποστηρίζουν, αλλά με τρόπο δόλιο και μισερό τον «παραίτησαν» ! Ενόχλησε γιατι σκέφτηκε την Ελλάδα. Γιατί αναζήτησε διεξόδους προς Ανατολάς. Γιατί αντιστάθηκε στις επιταγές των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ ! Γιατί έθεσε Ελληνικό βέτο για τα Σκόπια και στήριξε τον τότε Κύπριο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο στο βροντερό του ΟΧΙ στο κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν. Επιδίωξε να δημιουργήσει νέους ενεργειακούς δρόμους σε συνεργασία με τη Ρωσία, ανέπτυξε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, άφησε κατά μέρος την δουλική πολιτική του Σημίτη και του Παγκαλου, χάραξε έναν καινούργιο δρόμο για την Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της αυτόνομης Εθνικής πορείας.
Δεν άρεσαν όλα αυτά. Κι η Ελλάδα κάηκε από άκρου σε άκρον. Η κυβέρνηση κατέστη όμηρος εξωχώριων περίτεχνων τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών υποκλοπών. Τα «σκάνδαλα», υπαρκτά ή ανύπαρκτα, κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και μονοπωλούσαν τις οθόνες των διαπλεκόμενων μιντιαρχών. Στην Αθήνα υποκινούμενοι όχλοι, με μαζικές αυτοκτονικές και δόλιες συμπεριφορές, κατέστρεφαν Δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις, έκαιγαν ανθρώπους, υπονόμευαν συνειδητά την Εθνική και Κρατική μας υπόσταση, με τους σημερινούς κυβερνώντες, τότε, να πρωτοστατούν, να υποδαυλίζουν και να βάζουν πλάτη στην ανερμάτιστη καταστροφή και την οχλαγωγία.
Κι όλα αυτά, γιατί ο Καραμανλής ενοχλούσε. Κι όλα αυτά, επειδή οι σημερινοί μας ταγοί σαν πειναλέες και αχόρταγες για εξουσία ιερόδουλες, εφορμούσαν σαδιστικά και με διαστροφική ορμή στο πληγωμένο κορμί όχι απλά της τότε κυβέρνησης και του Καραμανλή, αλλά της ίδιας της χώρας. Ποιος δεν θυμάται – για να επανέλθω στο «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου – τους ποταμούς της κοκκινόμαυρης μελάνης που χύθηκε, για να λερώσει, να μοιράσει ευθύνες, να δημιουργήσει ενόχους. Κι οι λυσσαλέοι, τα κατάφεραν. Τα «σκάνδαλο» εκείνο υπήρξε αναμφισβήτητα καταλυτικό στο σήριαλ της πτώσης της κυβέρνησης Καραμανλή.
Κι ο Καραμανλής οδηγήθηκε σε εκλογές. Και ηττήθηκε, όπως ήταν φυσικό, καθώς είχε να αντιπαλέψει αδίστακτα και αδηφάγα εσωχώρια και εξωχώρια θηρία…! Και του έλαχε να βιώσει τον εφιάλτη για τα επόμενα εφτά με οχτώ χρόνια, όσα δηλαδή χρειάστηκαν για να λάμψει η Αλήθεια… Κι ας πλήρωσαν το μάρμαρο της «ατιμίας» με την ίδια τους τη ζωή στενοί του συνεργάτες… Κι ας ρήμαξε τελικά η χώρα κι ας ρήμαξαν συνειδήσεις κι ας καταστράφηκαν ζωές…
Άργησε νάρθει η αλήθεια, μα να που έφτασε τελικά. Είναι δικαίωση αναμφισβήτητα. Όμως, όσο κι αν την αλήθεια και την αξιοπρέπεια αποκαθιστά, στέκεται παντελώς ανήμπορη να διορθώσει όλα εκείνα που πια δεν διορθώνονται. Χάθηκαν ζωές. Θα έρθουν μήπως πίσω ξανά; Χάθηκαν χρόνια και υπολήψεις. Καταστράφηκαν καριέρες και οικογένειες. Τσαλαπατήθηκαν ηθική και αλήθεια. Βυθίστηκε η χώρα. Κι όλα αυτά, δυστυχώς, όσες αποφάσεις κι αν βγουν, δεν αλλάζουν πια ..!
Το μόνο που ίσως απομένει, είναι να αποδοθεί τελικά η ιστορική ευθύνη. Εκείνων που έθεσαν το λιθαράκι τους – και στην περίπτωση του Τσίπρα και των συν αυτώ, επρόκειτο πραγματικά περί τεραστίων διαστάσεων κοτρώνα – για να βιώσει ο Καραμανλής και κατ επέκταση η χώρα, όσα έμελε να βιώσει. Έχω την αίσθηση, εμφιλοχωρώντας και μεταφράζοντας τον ψυχισμό του Προέδρου μας, πως η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση και αποκατάσταση που θα μπορούσε να υπάρξει – και σ αυτό έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης – είναι στείλουμε το συντομότερο δυνατό στο πολιτικό απόσπασμα τα θρασίμια της νεοταξικής Αριστεράς για να πνεύσει και πάλι σύντομα στα πνευμόνια μας ο αέρας της δημιουργίας κι ενός νέου ξεκινήματος που όλοι, μα πρωτίστως η χώρα μας, έχουμε ανάγκη…
Πρόεδρε, όπως κι εσύ είπες. Πάντα μετά το σκοτάδι, ακολουθεί το Φως….!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου