Μια παρασπονδία.
Το σημερινό κείμενο δεν θα εξειδικευθεί στους
Πεντηκοστιανούς, όπως υποσχεθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο, αλλά θα αφιερωθεί επίσης στους Προτεστάντες γενικά.
Να σημειώσουμε μόνο και να υπενθυμίσουμε ότι οι Πεντηκοστιανοί είναι υποσύνολο του Προτεσταντισμού.
Στη συνέχεια της αναφοράς μας σ΄αυτόν και στην προσπάθειά μας να είναι αυτή όσο πιο αντικειμενική γίνεται, βρήκαμε ότι και στον Προτεσταντισμό, όπως και σ΄όλα τα παρακλάδια του Χριστιανισμού, υπάρχουν 'ψυχές του Θεού', όπως κοινά λέμε, που βιώνουν τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος μ΄ένα ξεχωριστό τρόπο
Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε ορισμένα περιστατικά.
Κάποιο καλοκαίρι επισκέφτηκα με συγγενικά πρόσωπα ένα θέρετρο. Εκεί μπήκε στην παρέα μας ένας χριστιανός, που κάποτε ήταν Ορθόδοξος και μετά μεταστράφηκε στον Προτεσταντισμό..
Μας διηγήθηκε την ιστορία του.
Ήμουν, μας είπε, κυριευμένος από κατάθλιψη και μοναξιά, που μου έφερνε απελπισία.
Τα φάρμακα, εκτός από του να με ναρκώνουν και να μου προκαλούν πολλή υπνηλία και πολύ ύπνο, δεν μου έκαναν τίποτε άλλο.
Ως ορθόδοξος στο μεταξύ ήμουν τακτικός στην εκκλησία και τότε και από μικρός.
Μέχρι και παπαδάκι ντυνόμουν και βρισκόμουν συνέχεια στο ιερό τις Κυριακές και στις γιορτές.
Πριν καιρό από μια κακή συγκυρία έπεσα σ΄αυτή την κατάθλιψη, η οποία δεν μου έφευγε με τίποτε και παρόλο που δεν ξεκολλούσα από την Ορθοδοξία και το ναό..
Και παρόλη τη συμπαράσταση των συγγενών μου.
Κάποιο απόγευμα με επισκέφτηκε ένας πνευματικός αδελφός.
Προτεστάντης.
Συζητήσαμε πολλή ώρα. Στο τέλος μου λέει: έλα να γονατίσουμε, για να κάνουμε μαζί μια προσευχή.
Υπάκουσα.
Η προσευχή ήταν αυτοσχέδια.
Με δικά του λόγια.
Πρώτη φορά ένιωσα τι σημαίνει προσευχή.
Αναλύθηκα σε δάκρυα και, σαν να έφευγε το βάρος από την ψυχή μου, που με είχε κυριευμένο ένα χρόνο τώρα, ένιωσα ανάλαφρος σαν πουλάκι.
Μια χαρά, αγαλλίαση και ανακούφιση απλώθηκε στο είναι μου.
Δε χρειάστηκε τίποτε άλλο. Άφησα την Ορθοδοξία και προσχώρησα στον Προτεσταντισμό.
Όταν τον ρώτησα πόσος καιρός είναι από τότε που έγινε Προτεστάντης, δεν θυμάμαι πόσος μου είπε, μου μένει όμως η εντύπωση ότι ήταν πολύ λίγος, για να αποδειχθεί ίσως ότι αυτή η κατάσταση ήταν μόνιμη κι όχι παροδική.
Ωστόσο κι εγώ το είδα σαν ένα θαυμαστό γεγονός.
Τα επόμενα περιστατικά, που έχουν κι αυτά σχέση με τον Προτεσταντισμό, τονίζουν μια άλλη διαπίστωση, ότι ο Θεός έρχεται να σε βρει, όπιου κι αν είσαι.
Σ΄όποιο θρήσκευμα κι αν ανήκεις.
Παρακολούθησα πριν καιρό ένα ντοκυμαντέρ με τίτλο: Ο Πατέρας των φώτων.
Παρουσίαζε τη μεταστροφή δύο ανθρώπων που έγιναν με ιεραποστόλους Προτεστάντες στην Ινδία.
Η μία είναι του Σαμ, που ήταν ηγετικό στέλεχος μιας συμμορίας του Σικάγου και ο οποίος, ενώ προηγουμένως χωρίς ενοχές έπαιρνε ζωές και πυροβολούσε χωρίς να τον νοιάζει, δύο μήνες μετά τη γνωριμία του με Προτεστάντη ιεραπόστολο έγινε άλλος άνθρωπος και έλεγε το ''Σ΄αγαπώ, Χριστέ μου'' και με τη ζωή και με την καρδιά του.
Η άλλη μεταστροφή είναι ενός ινδουιστή αρχι-γκουρού, ο οποίος ήταν ένας 'Φωτισμένος', όπως τον έλεγαν, δάσκαλος των δασκάλων των ινδουιστών (για τους οποίους γράψαμε σε πολύ προηγούμενο άρθρο).
Αυτός είδε σε όνειρο κάποιον που του υπέδειξε να πάει σ΄ένα δικό τους ινδουιστικό ναό, για να συναντήσει εκεί ένα πρόσωπο.
Και του έδειξε τη μορφή αυτού του προσώπου.
Και πήγε.
Εκεί διαπιστώνει ότι αυτός που είδε στο όνειρο ήταν ο Χριστός, που χωρίς να το ξέρει τον έψαχνε σ΄όλη του τη ζωή.
Και το πρόσωπο που βρήκε στο ναό να τον περιμένει ήταν ένας Προτεστάντης ιεραπόστολος, ο Ράβι, ο οποίος είχε το χάρισμα να ακούει αισθητά το Θεό και ο οποίος είχε πάρει την εντολή από το Θεό με αποκάλυψη να πάει κι αυτός σ΄εκείνον το ναό, για να συναντήσει κάποιον άνθρωπο με πορτοκαλί ρούχα, γενειάδα και τουρμπάνι (χαρακτηριστική εμφάνιση των ινδουιστών γκουρού).
Έτσι συναντήθηκαν στο ναό ο αρχι-γκουρού και ο ιεραπόστολος προτεστάντης Ράβι.
Κι εκεί αναγνώρισαν ο ένας τον άλλο.
Ο μεν γκουρού τη μορφή που του έδειξε ο Χριστός στον ύπνο - κι αυτός ήταν ο Ράβι - ο δε Ράβι το πρόσωπο με την ενδυμασία που του αποκάλυψε ο Θεός ότι θα έχει - κι αυτός ήταν ο αρχιγκουρού -.
Στη συζήτηση με το Ράβι ο γκουρού του είπε ότι οι γονείς του τον αφιέρωσαν από μικρό παιδί σε δάσκαλο-γκουρού κι ότι αυτοί οι ινδουιστές δάσκαλοι-γκουρού αγωνίζονταν να είναι τέλειοι στην αρετή.
Μ΄αυτόν τον τρόπο ο αρχι-γκουρού ήταν σχεδόν έτοιμος, χωρίς να το ξέρει, να δεχτεί το Χριστό.
Ο Ράβι τον κατήχησε σχετικά με το χριστιανισμό και τελικά έκαναν μαζί την ''προσευχή του αμαρτωλού'', όπως τη χαρακτηρίζουν οι Προτεστάντες.
Μ΄αυτήν ο άνθρωπος απευθύνεται στο Θεό, αναγνωρίζει τις αμαρτίες του κι αποδέχεται τη δωρεά του Ιησού, ο οποίος εγκαθίσταται μόνιμα πια στην καρδιά του μετανοούντος ανθρώπου.
Έτσι ο κατηχούμενος μέχρι εκείνη την ώρα άνθρωπος, θεωρείται πλέον χριστιανός, αφού μ΄αυτήν την προσευχή ομολογεί την πίστη του στο Χριστό.
Και φυσικά μπαίνει πια οριστικά στο κανάλι και τη σφαίρα της Λύτρωσης.
Ο αρχι - γκουρού, ύστερα από αυτή την προσευχή, ένιωσε, όπως είπε, μια ανέκφραστη γαλήνη, ενθουσιάστηκε και μ΄όσα άλλα του είπε ο ιεραπόστολος Ράβι και χριστιανός πλέον έσπευσε να συναντήσει τον Πάστορα που του υπέδειξε, για να ολοκληρώσει τις γνώσεις του για το χριστιανισμό, αλλά και να συνδεθεί με την Εκκλησία των προτεσταντών.
Η ζωή του από τότε άλλαξε κι από δάσκαλος γκουρού έγινε ιεραπόστολος Χριστού στους μαθητές του.
Αποδείχτηκε δε χαρισματικός χριστιανός, αφού στη συνέχεια έκανε και διάφορες θεραπείες σε ασθενείς.
Όλοι οι ιεραπόστολοι Προτεστάντες, που δραστηριοποιούνται σαν το Ράβι, ανήκουν σ΄ένα ρεύμα του Προτεσταντισμού, που στους κόλπους του έχει πολλές ομολογίες ή Εκκλησίες, όπως τις ονομάζουν αυτοί.
Με πολλές διαφορές όμως μεταξύ τους.
Και υπάρχουν απειράριθμες ομολογίες γενικά μέσα στον Προτεσταντισμό,που οφείλονται στην υποκειμενική ερμηνεία της Βίβλου (Αγία Γραφή), που δίνουν θρησκευτικές ζωηρές προσωπικότητες, χαρισματικές, οι οποίες επηρεάζουν ένα πλήθος ανθρώπων, που τους πιστεύουν και τους ακολουθούν.
Και υπάρχουν επίσης αυτές οι απειράριθμες ομολογίες, γιατί, αυτοί που θεωρούνται και ξεχωρίζουν ως χαρισματικοί ηγέτες και ερμηνευτές της Γραφής, δίνουν βαρύτητα ο καθένας σε διαφορετικά κεφαλαιώδη σημεία και νοήματα της Γραφής.
Κι εκεί προσανατολίζουν και τους οπαδούς τους.
Μ΄αυτόν τον τρόπο όμως ο Προτεσταντισμός καταντάει να μην είναι συμπαγές σώμα, αλλά μια φούντα.
Κι αυτό, γιατί έχει εξοβελίσει από τη θρησκευτική ζωή του την Παράδοση της Εκκλησίας, την οποία κρατάει η Ορθοδοξία και ο Ρωμαιοκαθολικισμός και η οποία Παράδοση δίνει συνοχή στο σώμα.
Έτσι με τις μετακινούμενες θέσεις και τις ποικίλες ερμηνείες της Γραφής, μη όντας συμπαγές σώμα, αλλά φούντα, σε καμιά περίπτωση δε μπορεί ο Προτεσταντισμός να θεωρηθεί Εκκλησία με την έννοια και το βάρος που της έδωσε ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός και ο οποίος είναι η κεφαλή της.
Είναι το ίδιο που συμβαίνει με το λάδι και το λαδικό.
Όπως το λάδι χωρίς το δοχείο, το λαδικό, διαχέεται από δω κι από κει και ανακατεύεται με διάφορες προσμίξεις, έτσι νοθεύεται και η αλήθεια του Ευαγγελίου, χωρίς αυτά που μας παρέδωσε η εμπειρία της Εκκλησίας μέσα από τους αιώνες και η οποία πιστοποιεί την εγκυρότητα και τον τρόπο εφαρμογής των λόγων του Ευαγγελίου από κάθε πιστό.
Είναι δε Παράδοση της Εκκλησίας, είπαμε κι άλλη φορά, οι θεολογικές έννοιες και ερμηνείες της Γραφής που βρίσκουμε μέσα στους ύμνους και τα αναγνώσματα των ακολουθιών και της θείας λειτουργίας και που συντέθηκαν και συντάχτηκαν από αγίους υμνογράφους και συγγραφείς.
Παράδοση είναι και οι αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων, οι οποίες πάρθηκαν από αγίους ποιμένες, που συστηματοποίησαν τις αλήθειες της πίστης μας και τις ασφάλισαν από ποικίλες αιρέσεις.
Επίσης και ό,τι καταθέτει κάθε άγιος με τη ζωή και τη διδασκαλία του μέχρι την εποχή μας.
Κι αυτή η Παράδοση -- και να κλείσουμε μ΄αυτή την παρέκβαση -- μαζί με την Αγία Γραφή είναι ο θησαυρός της Ορθοδοξίας μας, η οποία έτσι έχει γνήσια τη συνέχεια από τους χρόνους των Αποστόλων.
Μόνο που η γλώσσα της λατρείας στην Ορθοδοξία είναι ακαταλαβίστικη απ΄τον απλό λαό, κι όταν εκκλησιάζεται ο πιστός, καταντάει να υποβοηθείται στην προσευχή του μόνο από τη βυζαντινή μουσική, χωρίς να καταλαβαίνει γρι από τα θεολογικά μηνύματα που κρύβονται μέσα στα λατρευτικά κείμενα και τους ύμνους.
Ας ευχηθούμε όμως να μας κατευθύνει ο Θεός και σ΄αυτό και να μας δώσει πνευματοφόρους ανθρώπους που θα μεταφέρουν τη λατρεία στη νεοελληνική γλώσσα μας.
Για να νιώθουμε ουσιαστική προσευχή και ανάταση μέσα στο ναό, στην οποία να συμμετέχει και ο νους κι όχι μόνο το συναίσθημα και ο ενθουσιασμός.
Όσο για τα υπόλοιπα του Προτεσταντισμού θα τα δούμε σε επόμενες συνέχειες.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου