Όταν η αγάπη της λαμπυρίζει... Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Όχι πως δεν τρόμαζαν για τα επακόλουθα, αν τις αντιλαμβάνονταν...
Όμως ήταν τόση η παρόρμηση της καρδιάς τους να φτάσουν ως εκεί.., να Του προσφέρουν τις καθιερωμένες σε νεκρούς περιποιήσεις...
Γι' αυτό να τες... με τα μύρα και τα αρώματα οδεύουν προς τον τάφο.
Δε θα ήθελαν ο λατρευτός τους Δάσκαλος να σκορπάει με την αποσύνθεση του σώματός Του δυσοσμία στους περαστικούς.

Έτσι όντας βαθιά χαράματα, ακόμα νύχτα, με βήματα γοργά κατευθύνονται στο λαξευτό τάφο, στον οποίο ο Ιωσήφ είχε τοποθετήσει το σώμα του Ιησού και τον οποίο οι Εβραίοι είχαν σφραγίσει, ενώ την είσοδό του την έφραζε ένας μεγάλος ογκόλιθος.

Στην αρχή δεν το σκέφτηκαν, μα, όσο πλησιάζουν, τις απασχολεί έντονα ποιος θα ανοίξει τον τάφο.
Ο λίθος είναι τεράστιος κι αυτές δεν μπορούν να τον αποκυλίσουν.

Παρόλες όμως αυτές τις αντιστάσεις της σκέψης τους, βιάζονται να πάνε στον αγαπημένο τους Κύριο.
Κι όταν φτάνουν, με έκπληξη βλέπουν τη θύρα του μνημείου ανοιχτή, το βράχο πεσμένο και την είσοδο προσβάσιμη.

Θάμβος αρχίζει να τις καταλαμβάνει, που γίνεται έκσταση, όταν ένας άγγελος με αστραφτερό από φως ένδυμα τις ρωτάει: ποιον ζητάτε; Τον Ιησού το Ναζαρηνό; Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε. Δέστε τα εντάφια σπάργανα. Πάτε να το πείτε στους μαθητές Του και στον Πέτρο.

------

Η Εκκλησία αφιέρωσε την τρίτη από του Πάσχα Κυριακή σ' αυτές τις μαθήτριες και εξ αιτίας τους την ονόμασε "Κυριακή των Μυροφόρων".
Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρούμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής.
Εμείς στεκόμαστε, στη συνέχεια, μόνο στη δύναμη που έχει η γυναικεία καρδιά.

------

Κατ' αρχήν ας πάρουμε τη γυναίκα - μητέρα.
Πρώτη, βαθιά χαράματα, σηκώνεται και τελευταία πέφτει για ύπνο, κατάκοπη από το φόρτο της μέρας - κι απ' το λιοπύρι παλιότερα στο χωράφι ολημερίς.
Κινητήρια δύναμη η αγάπη της.
Που δε ζητάει αντάλλαγμα.
Που δε γογγύζει.
Δε σταματάει στον αντίλογο και τη γκρίνια του οικογενειακού της περιβάλλοντος.
Δεν υπολογίζει τους κινδύνους. Τους αψηφά.
Μόνο φωτίζει και ζεσταίνει ανεπαίσθητα.
Είναι η φωτιά, σαν την άφλεκτο βάτο που είδε ο Μωυσής και που είναι διαρκώς αναμμένη και δεν ξοδεύεται.
Κι όταν ακόμη πληγώνεται.
Και να σημειώσουμε ότι είναι τόσο ευαίσθητη.
Το μόνο που την απασχολεί είναι αν μπόρεσε να ευχαριστήσει τους δέκτες της.
Το μόνο που επιδιώκει είναι να τους απαλλάξει από τα προβλήματα και τις τυχόν ανασφάλειές τους.
Να τους βλέπει να χαίρονται.
Να ευτυχούν.
Είναι παντοτινή μυροφόρα.

Γράφτηκαν πολλά για την αγάπη της.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της μητέρας που όρμησε στο φλεγόμενο σπίτι να σώσει τα δυο της παιδιά, που θα κατακαίονταν μες στην πυρκαγιά, αδιαφορώντας για τη ζωή της και τις φωνές των άλλων.

Βέβαια ο λόγος του Θεού μάς προϊδεάζει και για μητέρες που στους έσχατους καιρούς, όταν όλα θα έχουν ξεφτίσει, θα πάψουν να αγαπούν.
Και δε θα υπάρξει τραγικότερη εποχή απ' αυτήν.
Γιατί αυτό θα σημαίνει πως η ανθρωπότητα βαδίζει προς το θάνατό της.

Φοβερή η καρδιά της γυναίκας.
Όταν είναι θεοκίνητη και αγαπά, κάνει θαύματα.
Όταν όμως είναι σατανοκίνητη, δημιουργεί ερείπια και σπέρνει την κακία και το μίσος.


Ένα ουγγρικό παραμύθι, το '' Τη φοβήθηκε κι ο διάβολος...'', σε περίληψη λέει:
Κάποιος γεωργός είχε μια γυναίκα ανάποδη.
Δηλαδή της έλεγε κάτι κι αυτή έπιανε την άρνηση ή και την αντίθεση.
Ώσπου τη βαρέθηκε.
Μια μέρα της λέει εσκεμμένα:μην έρχεσαι σήμερα στο χωράφι, οπότε δε χρειάζεται να μου φέρεις και το φαγητό που μ' αρέσει.
Γνωρίζοντας ο γεωργός ότι θα πράξει το αντίθετο κι ότι θα έρθει, έσκαψε στο μεταξύ στο δρόμο της, κοντά στο χωράφι, κι ένα λάκκο κι ευχήθηκε να πέσει μέσα σ ' αυτόν η γυναίκα του.
Τον είχε απαυδήσει.
Η γυναίκα, ως συνήθως, έκανε το φαγητό που της είπε πως δε θέλει και κίνησε για το χωράφι.
Όταν πλησίασε στο λάκκο που της είχε ανοίξει και τον οποίο είχε καλύψει με θάμνους, ο άνδρας της τής λέει: μη πατάς εδώ. Ακριβώς για να πατήσει.
Αυτή από αντίδραση πάτησε κι έπεσε μέσα στο λάκκο.
Άρχισε τότε να ζητάει βοήθεια και να φωνάζει.
Ο άνδρας της αδιαφόρησε και την άφησε εκεί να ''ψοφήσει'', όπως είπε, γιατί τον είχε κάνει μάρτυρα.
Αυτή ευχήθηκε στην απελπισία της, αφού είδε κι απόειδε ότι δεν την άκουγε κανείς ούτε κι ο άνδρας της: ας έρθει τέλος πάντων να με σώσει κάποιος κι ας είναι και ο διάβολος.
Οπότε να τος κι εμφανίζεται ο διάβολος.
Ανέβα, της λέει, στην πλάτη μου και κάτσε καλά.
Aυτή ανεβαίνει στη ράχη του και για ''γινάτι'' κάθεται ανάποδα.
Αφού την έβγαλε απ ' το λάκκο, της λέει μετά: κατέβα τώρα.
Όχι δεν κατεβαίνω, του απαντά.
Άρχισε να την τινάζει ο διάβολος, να πηδάει, να ξαναπηδάει για να τη ρίξει κάτω.
Τίποτε. Αυτή εκεί: όχι δεν κατεβαίνω.
Άρχισε διάβολος να τρέχει από βουνό σε βουνό, από λαγκάδι σε λαγκάδι.
Η γυναίκα τίποτε.
Οπότε για μια στιγμή βρίσκουν ένα στρατιώτη που γυρνούσε απ ' τον πόλεμο.
Ο διάβολος τον παρακάλεσε να βοηθήσει να κατεβεί η γυναίκα από πάνω του.
Και συμπληρώνει: άμα την κατεβάσεις απ ' τη ράχη μου, θα σε κάνω βασιλιά με τον εξής τρόπο: θα μπω μέσα στη βασιλοπούλα κι αυτή θα δαιμονιστεί. Ο βασιλιάς, ο πατέρας της, σ ' όποιον την κάνει καλά θα υποσχεθεί το μισό του βασίλειο. Εσύ τότε θα παρουσιαστείς και θα γιατρέψεις τη βασιλοπούλα.
Μα πώς, ρωτάει ο στρατιώτης.
Θα ζητήσεις να σου φέρουν τη δαιμονισμένη βασιλοπούλα και θα πεις σε μένα που θα είμαι μέσα της: διάβολε, βγες έξω απ ' τη βασιλοπούλα, γιατί θέλω να την παντρευτώ.
Κι εγώ θα βγω κι αυτή θα γιατρευτεί.

Ο στρατιώτης δέχτηκε.
Άρχισε λοιπόν με κάθε τρόπο να προσπαθεί να κατεβάσει τη γυναίκα απ' τη ράχη του διαβόλου.
Κατέβα, της λέει από τη ράχη του και θα σου δώσω ένα μπριλάντι.
Δε φάνηκε όμως να τη συγκινεί.
Θα σε πάω ταξίδι στ΄άστρα.
Σ΄όλη την οικουμένη.
Αυτή εκεί. Τίποτε.
Θα σου αγοράσω ό,τι θες.
Κι άλλα πολλά.
Άρχισε να την παλεύει και να την τραβάει.
Δεν κατέβαινε.
Ε τότε αγανακτισμένος, κάτσε αυτού, της λέει, και μην κατεβαίνεις.
Να τη και κατεβαίνει η γυναίκα.

Μετά ο διάβολος έκανε όπως τα σχεδίασε με το στρατιώτη.
Μπήκε μέσα στη βασιλοπούλα και.., και...
Έτσι ο στρατιώτης έγινε βασιλιάς.

Στη συνέχεια όμως ο διάβολος μπήκε και σε μια άλλη γυναίκα, συγγενή της βασιλοπούλας
. Οπότε ο στρατιώτης - βασιλιάς προσπάθησε να τον βγάλει κι απ ' αυτήν με τον ίδιο τρόπο: διάβολε, βγες έξω, θα την παντρευτώ.
Τίποτε ο διάβολος.
Διάβολε, μόνο στη γυναίκα την προηγούμενη μού είπες ότι θα έμπαινες.
Πάλι τίποτε ο διάβολος.
Mάλιστα φοβέρισε κιόλας το βασιλιά - στρατιώτη ο διάβολος ότι, αν έβγαινε απ ' τη συγγενή της βασιλοπούλας, θα έμπαινε στον ίδιο.
Τότε ο στρατιώτης - βασιλιάς θυμήθηκε την ανάποδη γυναίκα.
Διάβολε, σου φέρνω τη γυναίκα, για να σου ανεβεί πάλι καβάλα...
Τ ' ακούει ο διάβολος κι όπου φύγει φύγει.

Τόση τρομάρα είχε πάρει απ ' την ανάποδη γυναίκα ακόμη κι αυτός...
------------------------------------------------------
Και της συζύγου όμως γυναίκας η δύναμη τής καρδιάς της είναι μοναδική.
Αυτή, σαν άλλη Πηνελόπη, με την αφοσίωση και την υπομονή που της δίνει η αγάπη για τον άντρα της,μπορεί και μπορούσε χρόνια και χρόνια να τον περιμένει να γυρίσει στην Ιθάκη του από την ξενιτιά ή την υπερωκεάνια δουλειά του.
Αυτή διαμορφώνει τις συμπεριφορές του σε μεγάλο βαθμό και στα οικεία και πέρα από το σπίτι πρόσωπα.
Αυτή μπορεί να χτίζει ό,τι ωραίο στη γη, αλλά αυτή και να γκρεμίζει ό,τι ιερό, όταν ο σύζυγός της την απαξιώνει.
Ή την απατά.
Όπως η Μήδεια που σκότωσε τα παιδιά της από εκδίκηση ζήλειας για τον άντρα της.
Αυτή επίσης μπορεί να κάνει όμορφη και ανθηρή την καθημερινότητα μέσα στο σπίτι ή μουντή και ανυπόφορη.


Διάβασα κάπου:ευτυχισμένος είναι αυτός, βασιλιάς ή αγρότης, που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του.
Γιατί όμως δεν τη βρίσκει πάντα;

Ας παρακολουθήσουμε γι ' αυτό έναν δυσαρεστημένο σύζυγο, που σημειώνει στο ημερολόγιό του το παρακάτω κατηγορητήριο εναντίον της γυναίκας του:

Κατηγορώ τη γυναίκα μου, γιατί, όταν βοηθώ τα παιδιά μου να λύσουν τις ασκήσεις τους, μου λέει: μα είσαι τώρα εσύ σε θέση να κάνεις μια πρόσθεση;
Γιατί, όταν κάνει αταξίες το παιδί μου, του λέει: α παλιόπαιδο, έχεις ακριβώς το χαρακτήρα του πατέρα σου.
Γιατί, όταν αγοράσω κάτι για τον εαυτό μου, δεν παραλείπει να μου λέει: δεν αξίζεις να κρατάς πορτοφόλι.
Γιατί, όταν γυρίσω σπίτι, αντί να με καλοδεχθεί, βιάζεται να μου πει: πρόσεξε τα παπούτσια σου, μη μου λερώσεις το παρκέ.
Γιατί, όταν κάθομαι να ξεκουραστώ λίγο, μου λέει: χαρά μου, κάτι έπαθε το καζανάκι πάλι.
Γιατί μου κόβει τον καφέ με την πρόφαση ότι με κάνει νευρικό.
Γιατί, όταν ψυχραινόμαστε, μου απαριθμεί όλους τους υποψήφιους που τη ζήτησαν κι αρνήθηκε να τους πάρει, που με oποιονδήποτε απ ' αυτούς θα είχε καλύτερη τύχη.
Γιατί περνάει τις περισσότερες ώρες με τις φίλες της καπνίζοντας τσιγάρο.
Γιατί ενδιαφέρεται μόνο για τους συγγενείς της και τους δικούς μου τους παραθεωρεί.
Γιατί, όταν αρρώστησε η μητέρα μου και την πήραμε σπίτι μας - μόνιμα μένει με τον αδερφό μου - μ ' άφησε να την καθαρίζω μόνος μου.
Γιατί, όταν είμαστε με φίλους, προσπαθεί να περάσει ο δικός της λόγος προσβάλλοντάς με πολλές φορές.
Γιατί δεν παραλείπει να λέει στις φίλες της: ξέρετε ο άνδρας μου κοιμάται με ανοιχτό το στόμα και ροχαλίζει.
Γιατί ήθελε να της πλένω τα πιάτα κι όταν ακόμη ήταν ξεκούραστη.


-------------------------------------------------------------------------

Ας αναφέρουμε όμως κι έναν άλλο τομέα, όπου ως κοινωνική λειτουργός η γυναίκα δείχνει σε έργα φιλανθρωπίας μια αγάπη αξεπέραστη.
Αθόρυβη και ανώνυμη τις περισσότερες φορές ανακουφίζει αρρώστους, τρέφει πεινασμένους, ντύνει ρακένδυτους, δίνει στοργή σε ορφανά και απόκληρους της ζωής, στεγάζει ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο, δίνει ελπίδα σε απελπισμένους, καταστέλλει την ανησυχία και το άγχος ανθρώπων με κλονισμένη την ψυχική υγεία και... και...

------

Συμπέρασμα: της γυναίκας η δύναμη βρίσκεται στο συναίσθημα και μ΄αυτή τη δύναμη κυβερνά την ανθρωπότητα από τα παρασκήνια.
Και δεν υποτάσσεται σε κανέναν, όταν αυτό δεν της το υπαγορεύει η αγάπη.
Απλά, γιατί η γυναίκα μπορεί να "βιάζεται, αλλά δεν εκβιάζεται", όπως διατυπώθηκε από κάποιον παρατηρητή της ζωής της.
Κι όταν η καρδιά της χρεοκοπεί ή μολύνεται ή βγαίνει απ' τον προορισμό της, τότε και στον κόσμο όλα συγχέονται και θολώνουν.
Για να μείνει όμως η αγάπη της κινητήρια δύναμη του καλού, πρέπει να συνδέεται με την ηλεκτρογεννήτρια και πηγή της αληθινής αγάπης, που είναι ο Χριστός.

Και που μια τέτοια αγάπη λαμπυρίζει, όταν έχει:
Αυταπάρνηση, που της δίνει τη δύναμη να αψηφά κάθε φόβο και κάθε κίνδυνο που απειλεί ό,τι αγαπά.
Θυσία, που μυρώνεται κι ενισχύεται από τις αδιάλειπτες προσευχές της.
Ευγένεια και τρυφερότητα.
Αφοσίωση και υπομονή.
Και πάνω απ΄όλα παντοτινή της προσφυγή στη μητέρα του Θεανθρώπου, που είναι και δική της μητέρα.
Και μητέρα του παντός.
Εκεί ασφαλίζει με σιγουριά ό,τι αγαπά και τρέμει μην το χάσει.

Στην Παναγία ας δεόμαστε και όλοι μας, να μην αφήσει να ξεχάσει ποτέ τον προορισμό και την αποστολή της πάνω στη γη η γυναίκα και κυριαρχήσουν στην ψυχή της μαύρα και κατώτερα ένστικτα.
Γιατί τότε για το κακό γίνεται απείρως δυνατότερη απ΄ό,τι για το καλό.
Κι ο Θεός Κύριός μας ας ακούσει και όλων μας τη δέηση αυτή..
Αμήν 

 Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός