Τζέην Μπίρκιν: Πώς πέρασα την πρώτη νύχτα με τον Σερζ Γκενσμπούργκ

Αποτέλεσαν ένα εμβληματικό ζευγάρι της δεκαετίας του '60, στην γαλλική μουσική και στον κινηματογράφο. Απέκτησαν μαζί μια κόρη, την διάσημη ηθοποιό Σαρλότ Γκενσμπούργκ.

Η Τζέην Μπίρκιν, αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του, αποτίει φόρο τιμής στον πυγμαλίωνά της, με έναν δίσκο που συνοδεύεται από συμφωνική ορχήστρα και κάνει παγκόσμια περιοδεία (2017-2018).

Σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα Le Monde, η Μπίρκιν αφηγείται, με μοναδικό τρόπο, την γνωριμία της με τον διάσημο μουσικό και την πρώτη νύχτα τους στο Παρίσι.


«Αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου ως ηθοποιού στη Γαλλία, όταν έμαθα ότι ο σκηνοθέτης Pierre Grimblat αναζητούσε μια ηθοποιό για την ταινία Slogan, στην οποία θα έπαιζε και ο Σερζ Γκενσμπούργκ. Εγώ είχα ήδη παίξει στο Blow up, του Αντονιόνι που είχε κερδίσει το βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών. Παρότι ο ρόλος μου εκεί δεν ήταν κάτι τρομερό, ήμουν προφανώς σε μια λίστα με Αγγλίδες που έκαναν δοκιμαστικά για τον ρόλο. Ηρθα, πέρασα την οντισιόν και πήρα τον ρόλο.

Μιλούσα πολύ κακά γαλλικά, δεν ήμουν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά έκλαιγα καλά! Μόλις είχα χωρίσει από τον πρώτο γάμο μου. Αυτό είχε συγκινήσει τον σκηνοθέτη. Ο Σερζ το έβρισκε αυτό αηδιαστικό, να μπερδεύεις την ιδιωτική σου ζωή με τα άλλα. Είχε δίκιο. Μόλις είχε κάνει πρόβες με την Μαρίζα Μπερενσόν και την έβρισκε πολύ καλή για παρτενέρ. Εκείνος ήταν σοφιστικέ και μόλις με είδε να καταφθάνω, έμοιαζα σαν ένα τίποτα, ένα νεαρό άλογο. Αλλά, τέλος πάντων, δεν έβαλε βέτο. Ξεκινήσαμε την ταινία μαζί, το 1968.

Τον βρήκα πολύπλοκο και αλαζόνα στα γυρίσματα. Δεν ήταν καθόλου καλός μαζί μου, με έκανε να νιώθω άσχημα. Στην ταινία παίζαμε τους ερωτευμένους και εγώ έπρεπε να σκύβω πάνω του, γυμνή, την ώρα που εκείνος βρισκόταν στην μπανιέρα! Ηταν πολύ δύσκολο.

Ο Grimblat μου είπε ότι έπρεπε να τον γνωρίσω καλύτερα. Οργάνωσε ένα φαγητό στης Ρεζίν και εκείνος έφυγε γρήγορα. Τράβηξα τον Σερζ στην πίστα, για ένα σλόου και εκείνος με πάτησε! Ωραία. Τότε κατάλαβα ότι αυτή η αλαζονεία ήταν δειλία και κατάλαβα την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του. Τελικά, ο Σερζ αποδείχθηκε πολύ τρυφερός. Αστείος, χαριτωμένος, προβλέψιμος.

Αυτό το βράδυ υπήρξε ιστορικό. Με πήγε στο Raspoutine, ένα εστιατόριο με Ρώσους μουσικούς, όπως εκείνος. Την ώρα που ανεβαίναμε στο ταξί, οι μουσικοί έπαιξαν στο πεζοδρόμιο το Valse triste του Sibelius, και ο Σερζ τους έβαζε χαρτονομίσματα των 100 φράγκων μέσα στα βιολιά. Μετά πήγαμε σε ένα μέρος με μουσικούς της νότιας Αμερικής. Είχε εκεί και έναν καταπληκτικό μαύρο πιανίστα, τον Joe Turner. Και τότε είδα τον άντρα που με συνόδευε ότι έπαιζε πιάνο για τέσσερα χέρια με τον Turner, αλλά και κιθάρα με τους νοτιο-αμερικανούς μουσικούς.

Καταλήξαμε στην αγορά Halles. Οι κρεοπώλες τσούγκριζαν σαμπάνια μαζί του. Τότε κατάλαβα ότι ήταν ένα αγαπητό πρόσωπο.

Ηταν μια πραγματικά τρελή νύχτα! Φολκορικό, ποιητικό! Δεν ήξερα ακόμη ότι ο Σερζ ήταν ποιητής, αλλά σε μια μόνο νύχτα το πρόσωπο άλλαξε ριζικά και τον ερωτεύτηκα. Με ρώτησε: «Θέλετε να σας συνοδεύσω στο σπίτι σας;». Κι εγώ, με μια απίστευτη ξεδιαντροπιά απάντησα «όχι». Και κατέληξα στο ξενοδοχείο με αυτό το άτομο.

Στο Χίλτον, στη ρεσεψιόν, τον ρώτησαν αν ήθελε «το ίδιο δωμάτιο, όπως συνήθως». Είπα μέσα μου «γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο...». Αλλά μόλις φτάσαμε στο δωμάτιο κι εγώ μπήκα στο μπάνιο, εκείνος αποκοιμήθηκε. Βγήκα, αγόρασε σε ένα μαγαζί τον δίσκο που είχαμε χορέψει όλη τη νύχτα (Yummy, yummy, yummy, I’ve Got Love in My Tummy !), τον έβαλα ανάμεσα στα δάκτυλα των ποδιών του και έφυγα. Ημουν πολύ ευτυχισμένη. Με έκανε να νιώσω ότι ήμουν πάλι ποθητή, εγώ που πίστευα ότι όλα είχαν χαθεί.

Ο Σερζ είχε μια μικρή ιστορία με την Μπριζίτ Μπαρντό εκείνη την εποχή. Είχε μάλιστα αγοράσει το διαμέρισμα της οδού Verneuil ελπίζοντας να ζήσει μαζί της. Αλλά τον πλήγωσε, ήταν ένας άντρας πληγωμένος, όπως κι εγώ εξάλλου. Φτιάξαμε μαζί τους επιδέσμους για τις πληγές μας. Ηταν ο πυγμαλίων μου, είκοσι χρόνια μεγαλύτερός μου, ο άνθρωπος που με έφερε στο φως, ο άνθρωπος με τον οποίο τραγούδησα το Je t’aime… moi non plus. Μια παγκόσμια επιτυχία.

Εζησα μαζί του για 12 χρόνια, στην οδό Verneuil. Εγώ είχα ήδη την κόρη μου Κέητ, από τον πρώτο μου γάμο. Εκεί ήρθε και η κόρη μας Σαρλότ. Οι Γάλλοι ξέρουν τη ζωή μου σε λεπτομέρειες, γιατί έζησα μαζί τους πενήντα χρόνια. Ξέρουν τον χωρισμό μας, τη λύπη μας. Μετά τον Σερζ είχα την τρελή τύχη να γνωρίσω τον σκηνοθέτη Ζακ Ντουαγιόν. Αλλά ο Σερζ παρέμεινε ο αιώνιος φίλος μου, σε μένα τα έλεγε όλα, ως τον θάνατό του».

iefimerida.gr

loading...