Όχι, δεν πρόκειται για κρασί από πορτοκάλι, αλλά για μια ιδιαίτερη κατηγορία που τελευταία φαίνεται πως έχει κατακτήσει τους απαιτητικούς γευσιγνώστες και κερδίζει ολοένα έδαφος.Η γεύση του είναι καπνιστή και ελαφρώς ξινή λόγω της ζύμωσης – θυμίζει κάπως τις μπύρες με φρούτα - και στο τέλος γίνεται στυφή από την οξείδωση, γι΄ αυτό και κάποιοι δυσκολεύονται στην αρχή. Όταν το δοκιμάσετε για πρώτη φορά, καλύτερα να κάθεστε, γιατί είναι αρκετά δυνατό και μπορεί να σας ζαλίσει. Όμως όσοι κατέχουν τα μυστικά του οίνου, καθώς και διακεκριμένοι sommelier το προτιμούν εμφανώς, καθώς παράγεται από μια εντελώς φυσική διαδικασία ωρίμανσης, χωρίς καθόλου προσθετικές ουσίες ή μαγιά, γι΄ αυτό και δεν έχει την φρουτώδη αίσθηση άλλων ποικιλιών.
Φτιάχνεται ως επί το πλείστον από λευκά σταφύλια, αν και κάποιες ποικιλίες χρησιμοποιούν και τα ερυθρά, τα οποία πολτοποιούνται και τοποθετούνται σε μεγάλα τσιμεντένια ή κεραμικά αγγεία. Οι καρποί μένουν εκεί για να παλαιώσουν, μαζί με τις φλούδες και τα κουκούτσια (από 4 ημέρες το λιγότερο μέχρι ένα χρόνο).
Η ονομασία του προέρχεται από το χρώμα του, που δεν είναι όμως ακριβώς πορτοκαλί- μην περιμένετε δηλαδή πορτοκαλάδα- κι επινοήθηκε από τον Βρετανό εισαγωγέα κρασιού David Harvey στο Raeburn Fine Wine για να περιγράψει ένα μη παρεμβατικό είδος λευκής οινοποίησης. Μπορείτε επίσης να το συναντήσετε με τον όρο «Ramato» που σημαίνει «Πυρόξανθο» στα ιταλικά και τυπικά αναφέρεται σε ένα ιταλικό orange στυλ Pinot Grigio. Πατέρας όμως του πορτοκαλί κρασιού σήμερα θεωρείται ο Γιόσκο Γκράβνερ, ένας οινοποιός από το Φρίουλι της Ιταλίας, που απογοητευμένος από τις πρακτικές της σύγχρονης οινοποίησης, στράφηκε στα βάθη του παρελθόντος, αναζητώντας παραδοσιακές τεχνικές. Αμέσως τον ακολούθησαν και άλλοι οινοποιοί από την Ιταλία και τη Σλοβενία. Μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία δημιούργησαν μια τάση που έχει ήδη αρχίσει να κατακτά όλο τον κόσμο και τα κρασιά τους εμφανίστηκαν αμέσως στις λίστες high end εστιατορίων και wine bars του πλανήτη.
Αν και τα τελευταία χρόνια αρχίζει να γίνεται της μόδας, στην ουσία πρόκειται για μια πανάρχαια μέθοδο παραγωγής, που ξεκινάει στο 6000 π.Χ. πίσω και ξεκίνησε από τον Καύκασο , τη σύγχρονη Γεωργία, η οποία κρατά και τα ηνία στην παραγωγή του πορτοκαλί κρασιού . Τα κρασιά τότε ζυμώνονταν σε μεγάλα σκεύη που θάβονταν στο χώμα , τα οποία ονομάζονταν Qvevri, και σφραγίζονταν με πέτρες και κερί μέλισσας. Αυτά θάβονταν κάτω από το έδαφος, όπου η θερμοκρασία παραμένει ίδια καθ’ όλη διάρκεια του χρόνου, επιτρέποντας στα κρασιά να ζυμώσουν με τη φυσική δροσιά της γης.
Τα περισσότερα πάντως orange wines προέρχονται σήμερα από τη βορειοανατολική Ιταλία, κυρίως από τη περιοχή που βρίσκεται κατά μήκος των συνόρων της Σλοβενίας, στο Friuli-Venezia Giulia. Επίσης η Σλοβενία είναι μια χώρα που έχει μικρά ιστορία στην λευκή οινοποίηση. Από τις αυτές τις περιοχές προέρχεται ένα παράξενο κρασί, το Motnik, το οποίο παρασκευάζεται με μια φυσική μέθοδο μέσα σε βαρέλια που απολυμαίνονται με το κάπνισμα βοτάνων, όπως δενδρολίβανο, δάφνη και φασκόμηλο.
Φτιάχνεται ως επί το πλείστον από λευκά σταφύλια, αν και κάποιες ποικιλίες χρησιμοποιούν και τα ερυθρά, τα οποία πολτοποιούνται και τοποθετούνται σε μεγάλα τσιμεντένια ή κεραμικά αγγεία. Οι καρποί μένουν εκεί για να παλαιώσουν, μαζί με τις φλούδες και τα κουκούτσια (από 4 ημέρες το λιγότερο μέχρι ένα χρόνο).
Η ονομασία του προέρχεται από το χρώμα του, που δεν είναι όμως ακριβώς πορτοκαλί- μην περιμένετε δηλαδή πορτοκαλάδα- κι επινοήθηκε από τον Βρετανό εισαγωγέα κρασιού David Harvey στο Raeburn Fine Wine για να περιγράψει ένα μη παρεμβατικό είδος λευκής οινοποίησης. Μπορείτε επίσης να το συναντήσετε με τον όρο «Ramato» που σημαίνει «Πυρόξανθο» στα ιταλικά και τυπικά αναφέρεται σε ένα ιταλικό orange στυλ Pinot Grigio. Πατέρας όμως του πορτοκαλί κρασιού σήμερα θεωρείται ο Γιόσκο Γκράβνερ, ένας οινοποιός από το Φρίουλι της Ιταλίας, που απογοητευμένος από τις πρακτικές της σύγχρονης οινοποίησης, στράφηκε στα βάθη του παρελθόντος, αναζητώντας παραδοσιακές τεχνικές. Αμέσως τον ακολούθησαν και άλλοι οινοποιοί από την Ιταλία και τη Σλοβενία. Μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία δημιούργησαν μια τάση που έχει ήδη αρχίσει να κατακτά όλο τον κόσμο και τα κρασιά τους εμφανίστηκαν αμέσως στις λίστες high end εστιατορίων και wine bars του πλανήτη.
Αν και τα τελευταία χρόνια αρχίζει να γίνεται της μόδας, στην ουσία πρόκειται για μια πανάρχαια μέθοδο παραγωγής, που ξεκινάει στο 6000 π.Χ. πίσω και ξεκίνησε από τον Καύκασο , τη σύγχρονη Γεωργία, η οποία κρατά και τα ηνία στην παραγωγή του πορτοκαλί κρασιού . Τα κρασιά τότε ζυμώνονταν σε μεγάλα σκεύη που θάβονταν στο χώμα , τα οποία ονομάζονταν Qvevri, και σφραγίζονταν με πέτρες και κερί μέλισσας. Αυτά θάβονταν κάτω από το έδαφος, όπου η θερμοκρασία παραμένει ίδια καθ’ όλη διάρκεια του χρόνου, επιτρέποντας στα κρασιά να ζυμώσουν με τη φυσική δροσιά της γης.
Τα περισσότερα πάντως orange wines προέρχονται σήμερα από τη βορειοανατολική Ιταλία, κυρίως από τη περιοχή που βρίσκεται κατά μήκος των συνόρων της Σλοβενίας, στο Friuli-Venezia Giulia. Επίσης η Σλοβενία είναι μια χώρα που έχει μικρά ιστορία στην λευκή οινοποίηση. Από τις αυτές τις περιοχές προέρχεται ένα παράξενο κρασί, το Motnik, το οποίο παρασκευάζεται με μια φυσική μέθοδο μέσα σε βαρέλια που απολυμαίνονται με το κάπνισμα βοτάνων, όπως δενδρολίβανο, δάφνη και φασκόμηλο.
Στη Γαλλία, υπάρχει μια περιοχή ανατολικά της Βουργουνδίας, η οποία παράγει κρασιά με πλούσιο πορτοκαλί χρώμα. Η περιοχή Jura παράγει κρασιά που ονομάζονται Vin Jaune και Côtes du Jura, που και τα δύο χρησιμοποιούν το οξειδωτικό στυλ της οινοποιίας με μια σπάνια σταφύλια ονομάζονται Savagnin (και μερικές φορές Chardonnay). Ενώ οι οίνοι αυτοί χρησιμοποιούν μια ελαφρώς διαφορετική μέθοδο οινοποίησης (πιέζοντας τις φλούδες), τα κρασιά έχουν παρόμοια γεύση με orange wines. Οι πιο προοδευτικοί Αυστραλοί οινοποιοί, έχουν αρχίσει να κάνουν orange wines κυρίως με Sauvignon Blanc, δημιουργώντας έναν μοναδικό συνδυασμό.
Στην Ελλάδα από τους πρώτους παραγωγούς πορτοκαλί κρασιού είναι ο αρχαιολάτρης οινοποιός Γιάννης Λάμπρου, ο οποίος το 1985 αποφάσισε να αναβιώσει την ντόπια ποικιλία Χυδηριώτικο στα Χύδηρα της Λέσβου. Ακολούθησαν και άλλοι οινοποιοί που έφτιαξαν σύγχρονα πορτοκαλί κρασιά, εκλεπτυσμένα και συναρπαστικά. Χαρακτηριστικές εκδοχές πορτοκαλί κρασιού είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώνα.
Το χρώμα του κρασιού εξαρτάται κυρίως από την ποικιλία της αμπέλου, αλλά και από το είδος της οινοποίησης. Στη λευκή οινοποίηση, αφού απομακρυνθούν τα κοτσάνια, οι ρώγες των σταφυλιών συνθλίβονται και ο χυμός απομακρύνεται το συντομότερο δυνατόν από τους φλοιούς ώστε να διατηρηθεί το χλωμό του χρώμα. Αντίθετα στην ερυθρή και αντίστοιχα στη ροζέ οινοποίηση, φλούδες και χυμός μένουν μαζί από 12-24 ώρες για τα ροζέ, και από μερικές ημέρες μέχρι αρκετές εβδομάδες για τα κόκκινα.
Οι τιμές πάντως των πορτοκαλί κρασιών είναι προσιτές- κοστίζουν περίπου όσο ένα καλό μπουκάλι κόκκινο ή λευκό- αν και δεν θα βρείτε πολλές ετικέτες, καθώς πρόκειται για μια διαδικασία παραγωγής που απαιτεί αρκετό χρόνο και κόπο, όπου λίγοι αμπελώνες την ακολουθούν. Επειδή ακόμα δεν έχει εξαπλωθεί σε πολλά εστιατόρια, για να το δοκιμάσετε θα πρέπει να το αναζητήσετε σε ειδικές κάβες και να το σερβίρετε σπίτι με κάποιο γεύμα. Αν είστε λάτρεις του οίνου, θα εντυπωσιαστείτε.
bovary.gr
Στην Ελλάδα από τους πρώτους παραγωγούς πορτοκαλί κρασιού είναι ο αρχαιολάτρης οινοποιός Γιάννης Λάμπρου, ο οποίος το 1985 αποφάσισε να αναβιώσει την ντόπια ποικιλία Χυδηριώτικο στα Χύδηρα της Λέσβου. Ακολούθησαν και άλλοι οινοποιοί που έφτιαξαν σύγχρονα πορτοκαλί κρασιά, εκλεπτυσμένα και συναρπαστικά. Χαρακτηριστικές εκδοχές πορτοκαλί κρασιού είναι αυτή του Ροδίτη του Κτήματος Τάτση, του ΜΕΤΑ της Πιερείας Ερατεινής και του Orange του Ανατολικού Αμπελώνα.
Το χρώμα του κρασιού εξαρτάται κυρίως από την ποικιλία της αμπέλου, αλλά και από το είδος της οινοποίησης. Στη λευκή οινοποίηση, αφού απομακρυνθούν τα κοτσάνια, οι ρώγες των σταφυλιών συνθλίβονται και ο χυμός απομακρύνεται το συντομότερο δυνατόν από τους φλοιούς ώστε να διατηρηθεί το χλωμό του χρώμα. Αντίθετα στην ερυθρή και αντίστοιχα στη ροζέ οινοποίηση, φλούδες και χυμός μένουν μαζί από 12-24 ώρες για τα ροζέ, και από μερικές ημέρες μέχρι αρκετές εβδομάδες για τα κόκκινα.
Οι ειδικοί προτείνουν τα πορτοκαλί κρασιά να καταναλώνονται δροσερά, όπως τα λευκά. Λόγω όμως της σύστασης τους ταιριάζουν καλύτερα με τα φαγητά που συνοδεύουν τα κόκκινα κρασιά, δηλαδή κρέατα κι αλλαντικά. Στην Ιαπωνία πάντως θεωρούνται το ιδανικό κρασί για το σούσι, ενώ προτιμάται και σε χώρες με πικάντικη κουζίνα, όπως η Αιθιοπία, το Μαρόκο και η Ινδία.
Οι τιμές πάντως των πορτοκαλί κρασιών είναι προσιτές- κοστίζουν περίπου όσο ένα καλό μπουκάλι κόκκινο ή λευκό- αν και δεν θα βρείτε πολλές ετικέτες, καθώς πρόκειται για μια διαδικασία παραγωγής που απαιτεί αρκετό χρόνο και κόπο, όπου λίγοι αμπελώνες την ακολουθούν. Επειδή ακόμα δεν έχει εξαπλωθεί σε πολλά εστιατόρια, για να το δοκιμάσετε θα πρέπει να το αναζητήσετε σε ειδικές κάβες και να το σερβίρετε σπίτι με κάποιο γεύμα. Αν είστε λάτρεις του οίνου, θα εντυπωσιαστείτε.
bovary.gr
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου