Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ - Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης

Ήταν πάντα βασική μου πεποίθηση ότι για να υπάρχει μια αρμονικά εύρυθμη κοινωνία πρέπει εκτός όλων των άλλων
κανονισμών, νόμων, συμπεριφορών, όπως ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε σαν σύνολο, μέσα από την εμπειρία του στις οργανωμένες κοινωνίες, αλλά και από τη διδαχή σπουδαίων φωτεινών προσωπικοτήτων απ' την αρχαιότητα ως σήμερα, όπως ο Αριστοτέλης, ο Σόλων, ο Καντ, ο Μαξ Βέμπερ, ο Μαρξ και ο Έγκελς που ήταν γίγαντες της κοινωνιολογίας, ότι το κακό πρέπει να φαίνεται, να καταδείχνεται με μελανά χρώματα, ενώ το καλό με λαμπερά, ηλιόλουστα χρώματα.
Έτσι πέρασαν από τη σκέψη μου δυο δάσκαλοί μου στο σχολείο, ενώ μπροστά μου είχα μια μελέτη ενός ομίλου εκπαιδευτικού προβληματισμού που ασχολείται με το Δαρβίνο και τη μαρξιστική θεωρία της Ανθρωποκοινωνιογένεσης.
Όχι γιατί οι δάσκαλοί μου ήταν τίποτα μαρξιστές. Τουναντίον. Οι δάσκαλοί μου κάθε άλλο παρά μαρξιστές ήταν. Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να βάλει τείχη ανάμεσα σε μένα και στην κοινωνία μέσα από τεχνητούς διαχωρισμούς. Αλλά αντίθετα αυτοί οι δάσκαλοι κατάφεραν να συμβάλλουν καθοριστικά στον τρόπο σκέψης μου και στον καθορισμό της ζωής μου, μαζί με την οικογένειά μου – γονείς και παππούδες – με έμαθαν να κοιτάζω την κοινωνία με καθαρά μάτια, όπως άλλωστε και το ίδιο έκαναν και εκείνοι.

Είμαι πολύ περήφανος που ακολούθησα τον δρόμο τους. Είναι τίμιοι στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους, ήταν και είναι ξωμάχοι για το ψωμί τους. Είναι συμπάσχοντες με τους αδικημένους. Είναι σεμνοί χωρίς να διατυμπανίζουν αυτή τη σεμνότητά τους. Είναι μέχρι τώρα, διανύοντας σε βάθος την τρίτη τους ηλικία, ορθοβαδίζοντες και ορθοστατούντες.
Ίσως ξαφνιαστούν όταν διαβάσουν αυτές τις γραμμές, γιατί δεν τα θέλουν αυτά. Όμως εγώ ένοιωσα την ανάγκη να μιλήσω γι' αυτούς, μέσα σ’ αυτή τη θύελλα που βιώνουμε, για να καταδείξω ότι αυτοί είναι ο τύπος του ΑΘΡΩΠΟΥ που έχει ανάγκη σήμερα η κοινωνία μας και όχι ο άλλος του Φαταούλα, του Άρπαγα, του Ακαμάτη που σήμερα τον λένε μάγκα. Σαν τους δασκάλους μου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, αλλά κρατούν τη σιωπή τους. Στην ελώδη κοινωνία μας τα σαπρόφυτα επιπλέουν όπως στο βάλτο. Τα γερά είναι στην άκρη ώσπου να’ ρθει η ώρα τους. Ο τίτλος ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ δεν λέγεται για έναν. Λέγεται και φια τους δύο. Γιατί και οι δύο είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Δεν φοβήθηκα ούτε μια στιγμή αυτό που διείδα σ΄ αυτούς, τον υπέροχο άνθρωπο που κρύβουν μέσα τους και ότι δεν θα προδώσουν αυτό που πίστεψα γι αυτούς, κάνοντας κωλοτούμπες όπως είδαμε να κάνουν κατά κόρον πολλοί από την περίοδο της νιότης μας ως τα σήμερα.
Αγαπητοί, Τάκη Βασιλόπουλε και Τάσο Μπαρλαγιάννη, σας ευχαριστώ για το ευ ζειν που μου δώσατε.