Κατερίνα Ζιώγα: Ψυχοφάρμακο διαχρονικό και αναντικατάστατο...

Οκτώ η ώρα το βράδυ. Ένας κύριος γύρω στα 35 μπαίνει στο ταξί.

.........................Κάθισε δίπλα μου.
...........Εργάζεσθε;
Εργάζομαι..,είμαι γιατρός.
Μμ! ενδιαφέρον επάγγελμα. Και σε ποιο νοσοκομείο είστε;
Στο τρελοκομείο, μου απαντάει.
...................................Για πες μου τι γίνεται εκεί μέσα;
......................Πολλά και διάφορα.......αυτό που με στενοχωρεί όμως είναι που μας φέρνουν ανθρώπους υγιείς, να τους τρελάνουμε για περιουσιακά θέματα, για να τους τα πάρουν, που λέμε. Το άλλο πάλι, τα τελευταία χρόνια μας φέρνουν νέους, παιδιά, που πάσχουν από κατάθλιψη ή μελαγχολία.
Γιατρέ, ποιος φταίει γι΄αυτά τα παιδιά, το έχεις ψάξει;
Κατά 70% φταίνε οι γονείς.

....................................................
Τους κρατάτε πολύ μέσα στο ίδρυμα;
Όχι, περίπου ένα μήνα.
Και μετά;
............Τους δίνουμε αγωγή και για το σπίτι.
Πόσα από τα παιδιά που έρχονται εκεί μέσα, γίνονται τελείως καλά;
Κανένα!
Κανένα; γιατί;
Γιατί δεν έχουν βοήθεια από την οικογένεια. Οι γονείς είναι αδιάφοροι.Κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους.Υπάρχουν παιδιά στο ίδρυμα, των οποίων οι γονείς δεν έχουν εμφανιστεί καθόλου! Αυτά τα παιδιά είναι συνέχεια στο παράθυρο, περιμένοντας μήπως δουν να έρχεται κάποιος δικός τους.
Μάταια όμως περιμένουν. Όταν τα βλέπω συνέχεια στο παράθυρο, ραγίζει η καρδιά μου. Τα λυπάμαι και συνέχεια προσπαθώ να πείσω τους γονείς να έρθουν να τους επισκεφτούν...Αλλά όλοι τα ίδια λόγια λένε, την Κυριακή θα έρθουμε
Κι όταν έρχονται, εκεί παίζεται το μεγάλο δράμα.
Έτυχε να είμαι μπροστά σε μια τέτοια επίσκεψη. Άκου τι ειπώθηκε:
''Τι πράματα είναι αυτά να μας κουβαλάς εδώ μέσα; Δεν ντρέπεσαι λίγο; τι σου λείπει; όλα τα έχεις''.
''Εσείς μου λείπετε και η αγάπη σας!'', απάντησε το παιδί με τρόμο στη φωνή του.
''Αν σου αστράψω κάνα χαστούκι, θα δεις, αν σου λείπουμε εμείς''.
Το παιδί άρχισε να κλαίει κι εγώ τους έβγαλα έξω.
(Απόσπασμα από αληθινή ιστορία της Πορφυρίας μοναχής)
..............................................................................................................................................................................................................
Συγκλονιστικά νομίζω τα συμπεράσματα και πολύ σχετικά με την Παγκόσμια ημέρα που σήμερα είναι αφιερωμένη στην ψυχική υγεία των ανθρώπων.
Ασυνείδητοι άνθρωποι κλείνουν υγιείς ανθρώπους στα ψυχιατρεία, για να ''τους τα πάρουν''.
Κι ύστερα να σου μιλούν για πρόοδο της ανθρωπότητας σ΄όλους τους τομείς!
Πού όμως τότε θα εντάξουμε την παραπάνω περίπτωση και τα εγκλήματα, τις διαρρήξεις και κλοπές, τις ποικίλες διαστροφές, τις λίστες με τις αυτοκτονίες των νέων, τα ναρκωτικά, την εκμετάλλευση και...και..., τα οποία οργιάζουν στις μέρες μας, αν όχι σ΄έναν κόσμο που πέταξε κάθε ηθικό φραγμό και θέλει μια κοινωνία χωρίς το Θεό;
Γιατί όπου λείπει ο Θεός και η συνείδηση, όλα επιτρέπονται
. Και κυριαρχούν στον άνθρωπο τα πάθη και τα κατώτερα ένστικτα.
Ο μη αναγεννημένος άνθρωπος έχει από φυσικού του ροπή σ΄αυτά, και αυτά, συμβαίνει, όταν κυριαρχούν, να υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε υπάνθρωπο.
Σήμερα ο πολιτισμός μας μοιάζει με έναν υπεράνθρωπο που το ένα του πόδι είναι υπερτροφικό ( τεχνολογική πρόοδος) και το άλλο ατροφικό ( η ψυχική και πνευματική υγεία, η οποία πάει απ΄το κακό στο χειρότερο)..
Τα ψυχικά νοσήματα που παρουσιάζουν έξαρση και θα έχουν το προβάδισμα σε λίγα χρόνια, όπως αποφαίνονται οι ειδικοί, αποδεικνύεται ότι από μια πλευρά είναι καρπός της υλόφρονης κοινωνίας μας, που αποπνέει σαπίλα και αναλγησία.

Είδαμε με τι σκληρότητα και κυνική απάθεια απάντησαν οι γονείς στο παιδί τους στο παραπάνω περιστατικό.
Κι ενώ η αγάπη τους ήταν το πρώτο φάρμακο για την περίπτωσή του...
Εδώ βέβαια ίσως να ήταν απαίδευτοι και αγρoίκοι οι γονείς, είναι όμως και άλλοι πολλοί, που, επειδή και η δική τους ψυχική υγεία είναι διαταραγμένη, αγνοούν παντελώς τις ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών τους και την κυρίως επιμέλεια την αναθέτουν σε γιαγιάδες και νταντάδες ή την προσφέρουν οι ίδιοι μόνο στοιχειωδώς και ανεπαρκώς.
Ή σε ακραίες περιπτώσεις τα κακοποιούν κιόλας..
Η εποχή μας εξελίσσεται σε άστοργη.

Και πόσοι συνάνθρωποί μας δεν βασανίζονται απ΄αυτό το πρόβλημα και δεν καταφεύγουν στα αντικαταθλιπτικά γι΄αυτό το λόγο...

Μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου μ΄έκανε να μελετήσω σχολαστικά την κατάθλιψη, που συνήθως είναι εξέλιξη της μελαγχολίας.
Είναι και επίκτητη και από κληρονομικότητα.
Η κληρονομικότητα αυτού του είδους φέρνει στον κόσμο τον άνθρωπο με μια υπερευαισθησία και με μια ροπή στην απαισιοδοξία και τη μελαγχολία.
Όπως επίσης και με αδυναμία να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις.
Ή και με άγχος και διάφορες φοβίες.


Η επίκτητη μπορεί κατ΄αρχάς να οφείλεται σ΄ένα καταπιεσμένο υποσυνείδητο ή σε μια ανεξομολόγητη αμαρτία, μεγάλη ή μικρή ή και σε πολλές.
Μπορεί να οφείλεται σε αίσθημα ανασφάλειας και αυτοαπομόνωσης, που δημιουργεί η έλλειψη στοργής και στήριξης του ανθρώπου από τους γονείς του μόλις απ΄τα μικρά του χρόνια.
Ή κι όταν αυτή δίνεται στρεβλωμένη.
Επίσης, όταν πέσουν πολλά βάσανα πάνω στον άνθρωπο και τον βρουν χωρίς αντισώματα, οπότε γονατίζει κάτω από το βάρος τους.

Δεν ξέρω βέβαια τι λένε οι σοβαροί ψυχίατροι και ψυχολόγοι, αλλ΄υπάρχει ένας αριθμός τους που στη θεραπεία αρνούνται την προσφορά της Εκκλησίας, όπως υπάρχει και μερίδα χριστιανών που θεωρούν σατανικό πνεύμα το να σκεφτεί κανείς ψυχίατρο για τη θεραπεία του.

Η Εκκλησία με το μπόλιασμα στο Χριστό που μας κάνει με τα μυστήριά της και με τη στήριξη που δίνει η στοργή της , καθώς και με την προσευχή της ίδιας και του νοσούντος προσώπου και με το χρόνιο προσωπικό αγώνα αυτού που ζητάει τη βοήθειά της, θεραπεύει τελείως την κατάθλιψη.
Και στην κληρονομική της μορφή ακόμα.
Υπάρχουν όμως και μανιακές καταστάσεις όπου συνιστά, και οφείλει να συνιστά, και τη συνδρομή της ψυχιατρικής επιστήμης.
Ο Θεός ό,τι καλό μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος και το σέβεται και το ευλογεί.

Πρέπει όμως να ξέρουμε όλοι ότι το κυριότερο και πρώτιστο αντικαταθλιπτικό φάρμακο που δρα και προληπτικά και θεραπευτικά για τους νοσούντες, αλλά και για όλους μας, είναι η κατανόηση και η αγάπη του άμεσου πρώτα οικογενειακού περιβάλλοντος και του στενού συγγενικού περίγυρου.
Είναι αντικαταθλιπτικό διαχρονικό και αναντικατάστατο, κι όταν λείπει, χωλαίνει ή και ναυαγεί οποιαδήποτε ψυχοθεραπεία.

Κι όσο θα υπάρχει άνθρωπος στη γη, θα έχει για την ψυχική του υγεία ανάγκη της αγάπης των γονιών του και της τιμιότητας και αποδοχής των συνανθρώπων του.
Αν λείψει αυτή η αγάπη -- που ολοταχώς εκεί μας οδηγεί η κακώς εννοουμένη πρόοδος -- ο πλανήτης μας θα γνωρίσει τι θα πει κόλαση, απ΄την οποία να μας λυπηθεί και να μας φυλάξει ο Θεός.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα