Κατερίνα Ζιώγα: Μήπως τελικά χάσαμε τον προσανατολισμό;

''Είμαι πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων στο γυμνάσιο...και σήμερα είχαμε
σύσκεψη με τους γονείς στο σχολείο για μια εκδρομή, που θέλουν να πάνε τα παιδιά μας.
Μιλήσαμε και για διάφορα άλλα θέματα, που μας αφορούσαν, ώσπου κάποιος πατέρας παιδιού 14 ετών.., μας ζήτησε να μιλήσουμε στο Διευθυντή και στους καθηγητές, να επιτρέπουν στα παιδιά να καπνίζουν μέσα στην αίθουσα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαθήματος, γιατί με την απαγόρευση δημιουργούνται ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί του!
.........................................................................................................
Κι εγώ απλά τον ρώτησα αν κάποια στιγμή ο γιος του θέλει να κάνει και χρήση ουσιών, μήπως θα έπρεπε να το επιτρέψουμε κι αυτό; Και ξέρεις τι μου απάντησε; ''Ωχ, καημένη, είσαι πολύ καθυστερημένη.., δε μπορώ να συνεννοηθώ με εσάς τις τρελές εδώ μέσα!''.

Και σηκώθηκε κι έφυγε.
....................................................................................................................................................
Μια μέρα μπαίνει στο ταξί μια κυρία με το γιο της.
Ακούστε το διάλογο:
Τι θα γίνει ρε μάνα, θα πάμε να ζητήσουμε την κοπέλα; πότε θα το πάρεις απόφαση;
..............................................................................................
Τι να αποφασίσω, βρε, που θέλεις να παντρευτείς από τώρα;
Και πότε, ρε μάνα, θα παντρευτώ; τριάντα ετών είμαι.
Σιγά, σε πήραν τα χρόνια! γλέντησέ τες, βρε, τώρα που είσαι ακόμα νέος και, όταν έρθει η ώρα να παντρευτείς, βρες μια που να έχει σπίτι και καλή δουλειά. Ας την αυτήν επιτέλους, που δυο χρόνια τώρα σε σέρνει σαν σκυλάκι της.
Αγαπιόμαστε, βρε μάνα, δεν το καταλαβαίνεις;
Τι να καταλάβω, βρε βλάκα! αγάπη δεν υπάρχει σήμερα, μόνο συμφέρον υπάρχει!
............................................................................................
Είναι δύο η ώρα το μεσημέρι.
Στο ταξί μπαίνουν μια κυρία με μια κοπέλα.
Η κοπέλα κάθισε μπροστά και η κυρία πίσω.΄
Γιατί τρέμεις; τη ρωτώ.
.................................
Ας το καλύτερα.
Κι ύστερα από ώρα:
Είμαι ναρκομανής, μου λέει κοφτά. Μου απλώνει τα χέρια της.., κοιτάξτε πώς τρέμουν τα χέρια μου, έχω αργήσει να πάρω τη δόση μου και έχω αρχίσει να τρέμω.Σε λίγο...
Γιατί, καρδούλα μου, παίρνεις ναρκωτικά;
............Ξέρετε με μεγάλωσε η γιαγιά μου, που υπεραγαπούσα, όμως πέθανε και ο θάνατός της ήταν και δικός μου θάνατος.
Μετά το θάνατο της γιαγιάς σου άρχισες να παίρνεις ναρκωτικά;
Όχι, από πριν, αλλά μόνο χασίσι.
Κι αυτό γιατί το έπαιρνες; ....τi είναι αυτό που σε γονάτισε ένα τόσο πολύ καλό και δυναμικό κορίτσι, όπως φαίνεσαι;
Μου έλειψε η αγάπη και το ενδιαφέρον των γονιών μου!
......................................................................
Οι πόνοι εν τω μεταξύ ξεκίνησαν κι άρχισε να κλαίει.
Κοίταξα τη μητέρα της.
Στην ίδια στάση κοιτούσε έξω αδιάφορη.

......................................
Ένα πρωινό μπήκε στο ταξί μου μια κοπέλα που έκλαιγε.Ήταν γύρω στα 28.
Από ενδιαφέρον τη ρώτησα τι έχει.
Τι να σας πω, καλή μου κυρία...Ο άνδρας μου δεν μπορεί να συγχωρέσει ένα μικρό μου λάθος.
Πόσο μικρό είναι το λάθος θέλετε να μου πείτε;
Να, με έπιασε μ΄έναν συνάδελφό μου.
Δηλαδή, έχετε δεσμό με κάποιον συνάδελφό σας;
Ναι, και ο άνδρας μου θέλει να χωρίσουμε.Δεν σκέφτεται ούτε το παιδί μας ούτε το ότι παντρευτήκαμε από μεγάλο έρωτα και πως είναι ο πρώτος άντρας της ζωής μου.Είμαστε μαζί από παιδιά, τον αγαπάω και δε θέλω να χωρίσουμε, όμως αυτός είναι αγύριστο κεφάλι, δεν μπορεί να με συγχωρέσει.
Δεν είναι άδικο αυτό;
Μόνο άδικο! πάρα πολύ άδικο, κοπέλα μου! Ο σύζυγός σου σε έχει απατήσει;
Όχι.
Γλυκιά μου, αν τον έπιανες εσύ με κάποια άλλη, θα τον συγχωρούσες;
Τώρα δε μιλάμε για μένα, για κείνον μιλάμε.
Συγγνώμη, έχετε δίκιο.Δηλαδή δεν θα συγχωρούσες το σύζυγό σου, που μόλις είπες πως τον αγαπάς. Tον εραστή σου τον αγαπάς;
Ναι, τον αγαπώ.
Mάλιστα...Πόσο καιρό είστε μαζί;
Ένα χρόνο.
Παντρεμένη;
Τρία χρόνια.
Δηλαδή από το δεύτερο χρόνο του γάμου σου έβαλες τρίτο πρόσωπο στη ζωή σου;
Γιατί κακό είναι; όλοι αυτό δεν κάνουν;''
.......................................................................................
Μέσα απ΄αυτά τα κείμενα -- αποσπάσματα από αληθινές ιστορίες του βιβλίου ''Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης'' της Πορφυρίας μοναχής -- καταφαίνεται η σύγχυση στο πνεύμα και στη νοοτροπία των ανθρώπων, την οποία δημιουργεί η άγνοια του θελήματος του Θεού.
Ιδιαίτερα με την επίδραση του νεοεποχίτικου πνεύματος και με τον βομβαρδισμό αντιχριστιανικών μηνυμάτων από ποικίλες πηγές κοντεύουμε να είμαστε όλοι μπερδεμένοι, δυστυχισμένοι και τρελοί.
Το λογικό να το βλέπουμε παράλογο και το αφύσικο φυσιολογικό.

Και η καρδιά μας παράλληλα να είναι καφενείο, να χωράει και εραστή ή και πολλούς εραστές, να γίνεται στεγνή ακόμα και για τα παιδιά μας ή να παρεκκλίνει από τον προορισμό της και κυρίαρχος στόχος της να γίνεται το συμφέρον .
Έτσι όμως να μην αφήνει θέση στον Ιησού, που είναι ο εραστής της ψυχής του καθενός μας.
Που και γι΄αυτό χάσαμε τον προσανατολισμό μας στη γη και καθένας τραβάει κατά όπου τον σέρνουν τα ένστικτα και οι άνομοι πόθοι του.

Όταν περπάτησε όμως στη γη μας ο Χριστός, μάς συστήθηκε:
''Εγώ είμαι ο Δρόμος και η Αλήθεια και η Ζωή...
Εγώ είμαι το Φως του κόσμου.
Αυτός που ακολουθεί εμένα δεν θα περπατήσει στα σκοτάδια, αλλά θα έχει το φως της ζωής''.

Όσοι Τον γεύτηκαν και παρέμειναν κοντά Του είναι οι ακριβότεροι μάρτυρες γι΄αυτό.
Και φωτεινοί οδοδείκτες μας.
Οι άγιοι που έφυγαν στον ουρανό, αλλά κι όσοι ζουν ταπεινά και αθόρυβα ανάμεσά μας, σηκώνοντας τίμια και αγόγγυστα το σταυρό του στη διακονία του Κυρίου και τον προσωπικό τους σταυρό.
Μακάρι κάποτε να το βεβαιώνει κι ολόκληρη η ανθρωπότητα, αρκεί εμείς να μην πάψουμε ποτέ να προσευχόμαστε στον Πατέρα μας και κύριο του ουρανού και της γης το ''γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης''.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα