Εδώ και τώρα, αν είναι δυνατόν...- Γράφει η Κατερίνα Ζιώγα

Σ΄ένα άγγελμα της ημέρας διάβασα κάποιο αφιέρωμα στην ψυχογραφία του

Έλληνα, μάλλον του κλασικού, γιατί για το νεοέλληνα σίγουρα χρειάζεται άλλη ανάλυσή του.
Κι επειδή πλησιάζει και η εθνική μας γιορτή, που είναι κι αυτή αφιερωμένη στον Έλληνα, σκέφτηκα να τα σχολιάσουμε σε συνδυασμό:

Ο Έλληνας είναι έξυπνος μέχρι πονηρός.
Γρήγορος μέχρι επιπόλαιος.
Καλός μέχρι αγαθός.
Ανήσυχος μέχρι άστατος.
Εργατικός και πεισματάρης, που κουράζεται όμως μονομιάς και τα παρατάει όλα.
Θαρραλέος μέχρι τρέλας.
Ευαίσθητος μέχρι παραληρήματος.
Δημιουργικός μέχρι δαιμόνιος (το δαιμόνιο της φυλής που λέμε).
Ευφυής και στοχαστικός νους, γι΄αυτό και θεμελιωτής της επιστήμης και της φιλοσοφίας.
Καλοπερασάκιας και γλεντζές, αλλά μέσα σε όρια.
Με φιλότιμο πολύ, στο οποίο ελλοχεύει και ο φθόνος και η ζήλεια.
Ενθουσιώδης και θερμόαιμος, αλλά γι΄αυτό και ευμετάβλητος.
Με ευσέβεια, την οποία όμως νερώνει, όταν το απαιτεί το συμφέρον του.
Φιλήδονος, αλλά που ως πρότινος δεν πρόδινε το στεφάνι του.
Ανθρώπινος και ελεητικός, μέχρι να συναντήσει την αχαριστία του ευεργετηθέντος.
Τότε ανασυντάσσεται και παίρνει άλλες αποφάσεις για τον εαυτό του.
Συναισθηματικός και ευσυγκίνητος, αλλά και εύλεκτος και καβγατζής.
Υπομονετικός άκρως να σε ακούσει και να σε ανεχτεί, αλλά και εκρηκτικός και ανατροπέας, όταν διαπιστώσει ότι είσαι άλλος απ΄αυτό που δείχνεις.
Αισιόδοξος και χαρούμενος, μέχρι πριν τα μνημόνια.
Και κοντά σ΄όλα αυτά και ατομικιστής.
Νοσηρά ατομικιστής, που γι΄αυτό αγαπάει παραπάνω απ΄όλα την ελευθερία.
Την ελευθερία Του.

Είναι νομίζω μια αξιόλογη ψυχογράφηση.
Διαφωνούμε όμως με το τελευταίο.
Δεν είναι αρνητικό το να αγαπάει και να πιστεύει κανείς στην ελευθερία του.
Είναι δείγμα ότι έχει συνείδηση πως είναι άνθρωπος.
Γιατί αυτό το κάτι τον ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο ζωικό κόσμο με το τυφλό δουλικό αίσθημα της αγέλης.
Και του δίνει τη δυνατότητα να πλάθει όνειρα και και να ζει με ελπίδες για τη ζωή του.
Να αυτοδημιουργείται και να αποκτά νόημα ό.τι αγγίζει..
Άλλωστε η ελευθερία είναι δώρο του Πλάστη από την αρχή της δημιουργίας του, μαζί με τη συνείδηση και τη νοημοσύνη του.
Και έχουμε έτσι το προνόμιο να επιλέγουμε εμείς για τη ζωή μας οτιδήποτε, αλλά να έχουμε γι΄αυτό και την ευθύνη των πράξεών μας.
Και να συμβαίνει να σέβεται τις επιλογές μας κι ο ίδιος ο Θεός.

Μόνο που ο άνθρωπος έχει μέσα του από την προπατορική κληρονομικότητα την τάση και τη ροπή να επιλέγει ευκολότερα το κακό και ό,τι του υπαγορεύουν τα ένστικτά του.
Έτσι όμως είναι και εύκολο από τη μια στιγμή ως την άλλη να χάσει την εσωτερική του ελευθερία και και να γίνει δούλος των παθών του, όπως τονίζει κι ο απόστολος Παύλος.
Έτσι ήμασταν προ Χριστού.
Υπόδουλοι στις σαρκικές ανωμαλίες και στη διανοητική πλάνη.
Μας ανακάλεσε στο φως και την αλήθεια για τη ζωή ο Λυτρωτής Ιησούς και Κύριος με την κάθοδό Του στη γη.

Κι από τότε με τα όπλα που μας δίνει η Εκκλησία και με τον προσωπικό μας αγώνα κρατούμε την αυτοκυριαρχία μας μπροστά στο δελεαστικά θέλγητρα της αμαρτίας και των παθών και διατηρούμε και φρουρούμε την ελευθερία μας, την οποία με τον καιρό ισχυροποιεί και χαριτώνει ο Θεός.
Κι έρχονται τότε, όταν την υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια, να εγκατασταθούν στην ψυχή μας και να φωλιάσουν τα πουλιά του Παραδείσου.
Και η ανεκλάλητη χαρά του Παρακλήτου.
Του Πνεύματος του Αγίου.

Κι όλα αυτά για την εσωτερική μας ελευθερία, που αφορά την ψυχή και το πνεύμα, και συμβάλλει να μένουν αυτά καθαρά και υγιή από οτιδήποτε σάπιο και κατώτερο τα προσβάλει.
Υπάρχει όμως και η εξωτερική ελευθερία, για την οποία χύθηκαν και χύνονται ποταμοί αιμάτων σ΄όλη τη γη, για να μένουν οι πατρίδες του καθενός όρθιες και αξιοπρεπείς.
Γι΄αυτήν την ελευθερία θ΄ακούσουμε στην ιδιαίτερη γιορτή της το Σάββατο.

Στις μέρες μας κινδυνεύει άμεσα και πολύ η εσωτερική μας ελευθερία, που όταν τη χάσουμε,μας θολώνει και συσκοτίζεται η διάνοια,
Κι αυτό συμβαίνει, όταν αφήσουμε τις διάφορες κοσμοθεωρίες και τα φιλοσοφικά συστήματα και ρεύματα, που υπόγεια και αφανώς, αλλά και με θράσος άλλες φορές, προσπαθούν σ΄εμάς τους Έλληνες να νοθεύσουν και να υποβιβάσουν το φως του Ευαγγελίου του γλυκυτάτου Κυρίου μας και να χάνουμε έτσι το ''μπούσουλά μας''και τον ορθό προσανατολισμό στη ζωή.
Και μαζί και την πατρίδα μας.
Γιατί έτσι μας μπερδεύουν και δεν ξέρουμε γιατί ζούμε και πώς να ζούμε.
Ιδιαίτερα οι νέοι μας.
Που γι΄αυτό, επειδή τους λείπει ο Χριστός, βλέπουν άχαρη τη ζωή και προτιμούν απ΄αυτήν τη θηλειά στο λαιμό ή τον αργό θάνατο με τα ναρκωτικά.

Για του λόγου το αληθές, παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από μια από τις αληθινές ιστορίες της Πορφυρίας μοναχής.
'' Κοριτσάκι 13 ετών έχει δεσμό με τον εραστή της μητέρας του!
Το έμαθε η μητέρα του κι έγινε έξαλλη.
Γιατί γίνατε έξαλλη; τη ρωτώ.
Μα είναι σωστό, κυρία μου; αυτός είναι 45 χρονών και η κόρη μου 13.
Είναι ο πρώτος άντρας της ζωής της, αυτός την έκανε δική του.
Δεν κατάλαβα, κυρία μου, τι απ΄όλα σας έχει πειράξει; το ότι σας πήρε τον εραστή ή το ότι είναι μόλις 13 ετών;

Όλα. ...............................................................
Γιατί έχετε εραστή, κυρία μου; είστε χωρισμένη και δεν μπορείτε χωρίς άνδρα;
Όχι, δεν είμαι χωρισμένη, αλλά ο άνδρας μου δουλεύει πολύ, δεν έχει πολύ χρόνο για μένα''.
........................................................

Είναι το παράδειγμα αυτό ένα από τα πολλά στην καθημερινότητα τη σημερινή.
Και αρκετό, για να πείσει για τη θολούρα που έχει ο νεοέλληνας, και μάλιστα οι νέοι, στα πιστεύω του και το μυαλό, κι επομένως και στον τρόπο ζωής του.
Δεν ξέρει τι του γίνεται.
Και τούτο, γιατί αγνόησε και περιθωριοποίησε το Χριστό στη ζωή του, επειδή του έταξαν ζωή ελεύθερη και όμορφη χωρίς ηθικούς φραγμούς και μακριά από το Θεό.
Αυτού του είδους όμως η ελευθερία, χωρίς την εφαρμογή των λόγων του Χριστού, υποδουλώνει τον άνθρωπο στις αδυναμίες και στις άνομες ορέξεις του.
Κι αναπτύσσει έξεις και εξαρτήσεις, που γίνονται δεσμά και αλυσίδες, που τον κρατούν έρμαιο και σκλάβο τους ισόβιο.

Ευχή όλων μας, με την ευκαιρία της επετείου του ΟΧΙ του ΄40,όσοι νιώθουμε να στενάζουμε κάτω από την πίεση των αμαρτιών και της παρανομίας, να αντιτάξουμε στο όνομα του Ιησού Χριστού και της πραγματικής ελευθερίας ένα ηχηρό ''ΟΧΙ''.
Όχι άλλο στην ανομία.
Ισοδύναμο με το μεγάλο ΟΧΙ της ιστορίας μας.
Εδώ και τώρα, αν είναι δυνατόν.
Χωρίς αναβολή.
Και ο Κύριός μας ας λυπηθεί την πατρίδα μας και τον καθένα μας χωριστά, για να διώξουμε τους βαρβάρους που έκαναν κατοχή στο νου και την ψυχή μας.
Αμήν
Κατερίνα Ζιώγα