Μια Ηλιαχτίδα στο τούνελ -Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης

Δεν θα ‘θελα να περιγράψω τα άθλια χρόνια που ετοίμασαν για να ζήσει η
ανθρωπότητα, μέσα από κρίσεις οικονομικές, που όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία και έτσι η οικονομική κρίση γίνεται κοινωνική – πολιτιστική, κρίση αξιών και πάει λέγοντας. Την κρίση τη ζούμε με τραγικές συνέπειες όλοι μας, νέοι, μεσήλικες, γέροι, άντρες και γυναίκες. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να κάνω την περιγραφή της. Τα αποτελέσματά της τα βιώνουν οι πάντες και μάλιστα τα δεκάχρονα παιδιά δεν γνωρίζουν άλλη εποχή εκτός από αυτήν της κρίσης.
Έλεγε τις προάλλες ένας φίλος μου «το χειρότερο γνώρισμα αυτής της κρίσης είναι ότι μας κάνει όλους χειρότερους ανθρώπους…». Αυτό βέβαια το λένε ολοένα και πιο συχνά οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτή η απανθρωπιά που λένε, ίσως να ξεκινάει από το γεγονός ότι ο καθένας προσπαθεί να ανταπεξέλθει απέναντι στα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση ΜΌΝΟΣ του.
Δεν πέρασε άραγε ο κόσμος και χειρότερα; Δεν πέρασε πολέμους, πείνες και ένα σωρό άλλες δυστυχίες; Βεβαίως και πέρασε. Όμως είχε ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να ξεπερνά τα βάσανά του. Είχε, κατά τη γνώμη μου, τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΊΑ της κοινωνίας της εποχής του. Μέσα απ’ τη συλλογικότητα ξεπετιούνταν οι δυνάμεις της αλληλεγγύης, του σεβασμού στο συνάνθρωπο, της δημιουργίας και της ελπίδας που όταν ο άνθρωπος τις αποκτήσει πετυχαίνει το πιο σπουδαίο πράγμα. Και το πιο σπουδαίο πράγμα στον άνθρωπο είναι «να μπορεί να σηκωθεί όταν πέφτει» , σε όλες τις εκδοχές που μπορεί να έχει αυτό.
Λοιπόν, το ξάφνιασμά μου ήταν τέτοιο που δεν κρυβόταν, όταν βρέθηκα σ’ ένα ταπεινό και άσημο χωριό. Όχι γιατί δεν έχει όνομα και προσωπικότητα, ίσα – ίσα το όνομά του προέρχεται από το όνομα της πρωτεύουσας του μοναδικού ποντιακού κράτους της Τραπεζούντας. Βρέθηκα στη Νέα Τραπεζούντα Γρεβενών, χωριό με πολύ λίγους κατοίκους που όμως η αυθεντικότητά τους είναι πολύ μεγάλη.

Άνοιξαν το μονοθέσιο δημοτικό σχολείο τους με προεξάρχοντες τους συνταξιούχους παιδαγωγούς Χ. Παπαδόπουλο και Ζωίτσα Ζάχου και το μετέτρεψαν σ’ έναν μικρό παράδεισο. Όχι γιατί είναι πλουμιστόλιστο, αλλά γιατί εκεί μέσα κυλάει η αγάπη τους για τον άνθρωπο και το χωριό τους, η ανησυχία τους γιατί άργησε ο Μάνθος και η Φούλα να έρθουν να πιουν τον καφέ τους που τους ετοίμασε η Δόξα, γιατί όταν περάσει ο κάθε «ξένος» βάζουν όλο το μεράκι τους να τον περιποιηθούν.
Τα λουλούδια όμορφα, περιποιημένα όπως άλλωστε το κάθε πράγμα μέσα στο σχολείο. Ο καφές που με κέρασαν δεν ήταν κέρασμα, ήταν βάλσαμο. Γιατί ένιωσα ότι αυτοί οι άνθρωποι, που είναι τιμή μου να τους λέω φίλους, δεν είναι μόνοι και δεν είναι μόνοι γιατί λειτουργούν συλλογικά. Κάνουν αυτό που λείπει από τις κοινωνίες.
Είναι άμεσο καθήκον να αρχίσουν οι άνθρωποι να κοινωνικοποιούνται, να λειτουργούν συλλογικά. Τότες η ηλιαχτίδα φωτός που είδα στη Νέα Τραπεζούντα, θα γίνει φως στο τούνελ… Θα γίνει φάρος για εμάς τους ίδιους, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Θα γίνει ηλιόλουστο φως για τις κοινωνίες των ανθρώπων…
Μόνο με αλληλεγγύη θα «σκοτώσουμε» μέσα μας το αρρωστημένο εγώ μας που καλλιεργείται σκόπιμα και προκαλεί τη δυστυχία μας…