Ειχα δηλωσει συμμετοχη στο Πεζοπορικο Ομιλο Αθηνων για την τριημερη εξορμηση στο Βοιο Κοζανης
. Αναχωρησαμε το απογευμα της 11ης Νοεμβριου για το χωριο Πενταλοφο οπου και διανυκτερευσαμε. Την επομενη το πουλμαν μας αφησε γυρω στις 9 σε ενα ξυλινο κιοσκι ,σε μικρη αποσταση απο το χωριο, διπλα στον δρομο, για να ξεκινησουμε την πορεια. Μετα απο 2 περιπου ωρες φτασαμε σε μια βουνοκορφη, η οποια ειχε μια μεγαλη πρασινη σιδερενια σκαλα . Καποιοι αρχισαν να την ανεβαινουν. Εγω επειδη ειχα και το βαρος ενος μεγαλου σακιδιου ρωτησα εαν υπηρχε αλλη διαδρομη. Ο Αρχηγος ελειπε και ενας αλλος Ορειβατης μου ειπε να παω γυρω-γυρω.
Ξεκινησα να βρω περασμα ανοδου απο αριστερα του βραχου. Δυστυχως ηταν συμπαγης και ολισθηρος, λογω βροχης, οποτε εκρινα σκοπιμο να γυρισω στην βαση της σκαλας. Οταν γυρισα ολοι ειχαν φυγει. Ξερω και απο αλλες ορειβατικες εξορμησεις οτι δεν αφηνουν ατομα πισω και κανουν ανα τακτα διαστηματα καταμετρησεις. Προφανως δεν ειχαν κανει καταμετρηση, ουτε ειχαν απορησει για την απουσια μου.
Οταν ειχα δηλωσει, τηλεφωνικα συμμετοχη, μου ειχαν δωσει ενα τηλεφωνο, το οποιο μου ειπαν οτι ηταν του αρχηγου της Ομαδας. Το πηρα επανειλημμενως αλλα ελεγε αφηστε μηνυμα. Εκ των υστερων διαπιστωσα οτι αυτο που μου ειχαν δωσει δεν ηταν το τηλεφωνο του αρχηγου. Τελικα αποφασισα να γυρισω πισω, εφοσον ειχα χασει την επαφη με την Ομαδα μου. Κατηφορισα την πλαγια που ειχαμε ανεβει προηγουμενως μετα απο λιγο ομως καταλαβα οτι χωρις σημανση ειχα χαθει. Πηρα ενα φιλο μου ορειβατη και μου ειπε να παρω το 112. Το πηρα και μου ειπαν οτι εντοπισαν το στιγμα μου και να μην μετακινουμαι. Τους παρακαλεσα να με καθοδηγησουν για να βρω το δρομο επιστροφης. Καταλαβα οτι δεν μπορουσαν να το κανουν. Ανοιγα το κινητο κατα διαστηματα γιατι επεφτε η μπαταρια και επιπλεον φοβομουν επειδη ημουν μουσκεμα, μεχρι το κοκαλο, οτι θα καταστραφει. Τοτε αρχισαν και οι επικοινωνιες μου με τον Διοικητη Πυροσβεστικης Κοζανης κ.Μαυροματιδη.
Δεν μιλουσε απροσωπα και τυπικα γιατι καταλαβαινε την κατασταση μου. Μου ειπε οτι ερχεται ομαδα διασωσης και να μην ανησυχω. Ξερω οτι σε τετοιες περιπτωσεις πρεπει να εισαι ψυχραιμος και να κρατας τις δυναμεις σου. Ειχε αρχισει να νυχτωνει οταν ακουσα σειρηνες. Ηταν μακρια αλλα ηταν υπεροχη μουσικη. Πηρα θαρρος αν και ειχε πεσει σκοταδι. Διαπιστωσα ομως οτι η αποσταση με τους διασωστες μου ηταν σαν τις ακρες ενος πεταλου.Μεσολαβουσε γκρεμος. Αρχισα να βλεπω το φως απο τους φακους τους. Η βροχη επεφτε ασταματητα. Αρχισα να εχω υποθερμια γι αυτο εκανα μια προσπαθεια να βρω καποια προφυλαξη. Το μονο που ειχα να κανω ηταν να περιμενω. Ειχα ενα μικρο φακο για να εχουν το στιγμα μου. Σιγα-σιγα πλησιαζαν και επικοινωνουσαμε με φωνες. Τελικα ΗΡΘΑΝ.
Ηταν 3 πυροσβεστες με τις χαρακτηριστικες τους στολες. Διαπιστωσα οτι σωθηκα χαρη στην Οργανωση , τον επαγγελματισμο και κυριως την ανθρωπια αυτων των ανθρωπων. Μου εκανε εντυπωση ο Συγχρονισμος τους σαν Ομαδα και η Ψυχολογια αλληλεγγυης που ειχαν στις ενεργειες τους δεδομενου οτι ειχαν διασκορπιστει σε ολο το βουνο.
Ξερω οτι πολλες φορες ενα ευχαριστω δεν ειναι τοσο σημαντικο παρα μονο εαν ειναι αληθινο και βγαινει απο την ψυχη. Την επομενη με πηρε τηλεφωνο ο κ. Μαυροματιδης για να με ρωτησει πως ημουν. Νομιζα οτι ζω σε αλλη χωρα και του εξεφρασα τον θαυμασμο μου για εκεινον και τους διασωστες μου.
Σε μια χωρα κατεστραμενη και σε μια κοινωνια που υποφερει υπαρχουν ανθρωποι που κανουν το καθηκον τους υπο τις πλεον αντιξοες συνθηκες για να εισπραξουν ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Επισης θελω να ευχαριστησω το Προσωπικο του Κεντρου Υγειας Τσοτυλιου Κοζανης και το πληρωμα του Ασθενοφορου που με μετεφερε σε αυτο.
Καραγιαννης Ευαγγελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου