Η κουμπαριά αυτή στοιχίζει...
Κάποιος φτωχός άνθρωπος φλογιζόταν πολύ από την επιθυμία να γίνει πλούσιος.
Σκέφτηκε γι΄αυτό και την κλοπή και την απάτη και την αδικία και.., και.., αλλά φοβόταν τις συνέπειες, οπότε τού εμφανίζεται ο διάβολος και του προτείνει να γίνουν κουμπάροι και ν΄ακούει αυτόν, άμα θέλει να γίνει πλούσιος.
Και μάλιστα του τόνισε ότι δρόμος του είναι ν΄αρπάζει από άλλους με όποιον άδικο και άτιμο τρόπο κι αν κινδυνεύει από κάποιον, να λέει: κουμπάρε, πού είσαι; τώρα τι γίνεται; κι αυτός (ο διάβολος δηλ.) θα τον βγάζει από το αδιέξοδο.
Κράτησε χρόνια αυτή η συνεργασία και ο φτωχός έγινε πλούσιος, αλλά επειδή είχε κι ένα υπόλειμμα συνείδησης, ένιωθε κάπου κάπου, σε στιγμές εχεφροσύνης, να είναι ένα κάθαρμα της κοινωνίας.
Δεν τον ανάπαυαν τα πλούτη, αλλ΄ούτε κι απ΄την επήρεια του κουμπάρου του μπορούσε ν΄απαλλαγεί.
Θεώρησε τότε αναγκαίο τρόπο λύσης στο εσωτερικό του μαρτύριο να αυτοκτονήσει.
Πίνει το φαρμάκι, αλλ΄όταν άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους και να ταράζεται από τις μορφές όλων αυτών που κακοποίησε και που εκείνη την ώρα περνούσαν από μπροστά του, μετανιωμένος, φώναζε: κουμπάρε, που είσαι να με σώσεις;
Mα ο κουμπάρος δεν εμφανιζόταν.
Κι όταν πια η ψυχή του έβγαινε κακήν κακώς, να και εμφανίζεται ο διάβολος.
Γιατί του λέει δεν ήρθες, όταν σε φώναζα, να με γυρίσεις πίσω;
Μα ακριβώς γιατί με όλες τις διευκολύνσεις που σου έκανα, ήθελα να σε καταντήσω εδώ που είσαι τώρα.
Από σήμερα, βγαίνοντας η ψυχή σου, θα είμαστε αιώνια κουμπάροι.
Ένα ανέκδοτο, που δείχνει μια αλήθεια, ότι και οι αυτοκτονίες είναι έργο και επιτυχία του σατανά.
Κι επειδή αυτές τις μέρες ακούσαμε ότι στον ελλαδικό χώρο είχαμε πέντε αυτοκτονίες, τη μια κοντά στην άλλη, αφιερώνουμε σ΄αυτό το πρόβλημα το κείμενο αυτό, αν και ασχοληθήκαμε και στο παρελθόν με το ίδιο θέμα.
Στην αυτοκτονία οδηγείται κανείς, όταν σβήσει μέσα του κάθε ελπίδα.
Σ΄αυτό νομίζουμε, μπορεί να συντελέσει η παθολογία των νεύρων, που είναι δυνατόν να προέρχεται από ψυχολογικά προβλήματα, τέτοια που πολύ συχνά δημιουργεί ένα άρρωστο και καταθλιπτικό περιβάλλον, ή και μια βαριά κληρονομικότητα.
Επίσης συζυγικά προβλήματα, που καταλήγουν με ζήλιες παθολογικές, καχυποψίες και ψευδαισθήσεις.
Η προβληματική σίγουρα συνοίκηση.
Εδώ να αναφέρουμε το εξής παράδειγμα:
Υπερήλικας, που τα παιδιά του τον είχαν κλείσει μόνο του σ΄ένα διαμέρισμα, πολύ μακριά απ΄αυτά, καταβλήθηκε από τη μοναξιά και σε μια στιγμή κρίσης και απελπισίας πήρε ό,τι φάρμακο βρήκε και αυτοκτόνησε.
Εννοείται πως τα παιδιά του πίστευαν ότι τον φρόντιζαν όσο μπορούσαν με το να του στέλνουν καθημερινά φαγητό και να τον επισκέπτονται τα ίδια για 5΄την ημέρα στην αρχή.
Επισκέψεις που αραίωσαν πολύ ύστερα, ώσπου έμεινε και ένιωσε εντελώς μόνος.
Αλλά και οικονομικά τα αίτια της αυτοκτονίας.
Κάποιος κρεμάστηκε, αφού άφησε για αντίο στην οικογένειά του μια σημείωση ότι θεωρούσε τον εαυτό του άχρηστο πια, εφόσον δε μπορούσε να τους συντηρήσει.
Και τούτο, γιατί η Ελληνική Πολιτεία του διέκοψε μια συνταξούλα, με την οποία τους εξασφάλιζε οριακά τα προς το ζην.
Το περιστατικό συνέβη σε προηγούμενα χρόνια.
Ωστόσο στον καιρό της κρίσης.
Και η πίστη όμως ότι η αυτοκτονία απαλλάσσει τον άνθρωπο μια για πάντα από τα προβλήματά του είναι πολύ συνηθισμένη αιτία.
Που ωστόσο δεν ευσταθεί σε καμιά περίπτωση, σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, και οφείλεται στο δεν ξέρουμε ότι η αυτοκτονία καταδικάζει τον άνθρωπο σε αιώνιο αποχωρισμό από το Θεό.
Τώρα αν ο Κύριος βρει κάποιο ελαφρυντικό γι΄αυτούς που είχαν ψυχολογικά προβλήματα ή άγνοια δεν ξέρουμε.
Μακάρι η μητέρα του Θεού μας και ο Χριστός στην παντοδυναμία Του να βρει τρόπο ψυχικής σωτηρίας και γι΄αυτά Του τα πλάσματα.
Μακάρι.
Όπως και να΄ναι όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι μια Ελλάδα, που σπάνια έστελνε τα παιδιά της στο διάβολο, σήμερα τα κατευοδώνει για κει.
Για τα άγχη μας, τα ψυχολογικά μας, τα οικονομικά μας, τα συζυγικά και οικογενειακά μας, την άγνοιά μας, δεν είναι δόκιμη λύση η αυτοχειρία και για έναν άλλο λόγο.
Ας υποθέσουμε ότι τελειώνουν για μας τα προβλήματα - τα οποία δυστυχώς γίνονται αιώνια...
Τελειώνουν όμως και γι΄αυτούς που αφήνουμε πίσω;
Δεν είναι εγωιστική λύση να προσθέτουμε σ΄αυτά που τους μένουν και το στίγμα της αυτοκτονίας μας;
Κι ύστερα ρώτησε κανείς μας γι΄αυτά το Θεό;
Τον αφήνουμε συνήθως τελευταίο.
Που αν Τον υπακούαμε, θα προλαβαίνονταν πολλά.
Θα είχαμε κι άλλη φιλοσοφία.
Την αληθινή φιλοσοφία για τη ζωή.
Η απόφαση ωστόσο της αυτοκτονίας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι έχει υποκινητή το Σατανά, με ισχυρότερο όπλο του να πείσει τον άνθρωπο ότι Θεός δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει, γι΄αυτόν δεν ενδιαφέρεται.
Έτσι, κάνει τότε ο ίδιος κατάληψη μέσα του.
Ξεκόβεται μ΄αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος ολότελα από το Χριστό, που αντίθετα είναι η πηγή της ελπίδας και της ειρήνης, και καταδικάζεται στην τύχη του Ιούδα.
Και πρέπει να ξέρουμε ότι η ελπίδα που δίνει ο Χριστός, δεν είναι ένα φτηνό συναίσθημα, αλλά μια κατάσταση, που γεμίζει την ψυχή με αγαλλίαση.
Τότε δε νιώθεις καν ως απειλή την αυτοκτονία.
Έχεις άλλη θεώρηση των πραγμάτων.
Βιώνεις και τη φτώχεια και την αρρώστια και το θάνατο και τις αποτυχίες με γενναίο φρόνημα και με τη συνείδηση ότι εξαγοράζεις μ΄αυτούς τους σταυρούς την αιώνια μακαριότητα, την οποία προγεύεσαι από εδώ, στη γη.
Πως θα βοηθήσουμε ωστόσο τους συνανθρώπους μας, που έχουν κυριευθεί από απελπισία και δε μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους;
Ένας τρόπος, νομίζουμε, είναι να τους ενισχύσουμε το ηθικό με όποιον θεμιτό τρόπο, για να ανεβεί η ψυχολογία τους.
Και αυτό τούς το χρωστάει πρώτα το στενό τους περιβάλλον.
Ύστερα έχουν θέση τα ψυχοφάρμακα, κατά την προσωπική μας άποψη, και μάλιστα ουσιαστική, ιδιαίτερα όταν το περιβάλλον είναι εχθρικό ή αδιάφορο και ανύπαρκτο.
Οπωσδήποτε χρειάζονται και παιδεία, γιατί πολλοί, όπως είπαμε, έχουν άγνοια για το πόσο κακό είναι η αυτοχειρία.
Και πάνω απ΄όλα ας συστήσουμε στους απελπισμένους αδελφούς μας τα φάρμακα της Εκκλησίας.
Και την προσωπική γνωριμία τους με το Χριστό.
Κοντά Του ο διάβολος δε μπορεί να σταθεί.
Όπου αλλού, μας βρίσκει και μας πολεμάει λυσσαλέα.
Κι αλίμονο, αν τον επιλέξαμε και κουμπάρο στη ζωή μας.
Ας μην το επιτρέψουμε όμως αυτό στον εαυτό μας.
Κι αν ως τώρα μας έσερνε από τη μύτη, ας προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε απ΄αυτόν.
Σ΄αυτό θα μας βοηθήσουν τα μυστήρια της Εκκλησίας.
Εκεί θα βρούμε τα λύτρα, που κατέβαλε ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία, για την αιώνια απαλλαγή μας από τα άγχη και την επήρεια του κακού.
Δυο πράγματα που συνιστούν την κόλασή μας στη γη.
Και οι τόσες αυτοκτονίες σήμερα κραυγάζουν ότι έχουμε κόλαση μέσα μας και είναι το τίμημα που πληρώνουμε, γιατί παραμερίσαμε το Θεό μας .
Και πάψαμε να είμαστε ανθρώπινοι ο ένας για τον άλλον.
Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε και να συνέλθουμε.
Μακάρι.
Κι ο Κύριός μας ας μας συντρέξει σι΄αυτό .
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Κάποιος φτωχός άνθρωπος φλογιζόταν πολύ από την επιθυμία να γίνει πλούσιος.
Σκέφτηκε γι΄αυτό και την κλοπή και την απάτη και την αδικία και.., και.., αλλά φοβόταν τις συνέπειες, οπότε τού εμφανίζεται ο διάβολος και του προτείνει να γίνουν κουμπάροι και ν΄ακούει αυτόν, άμα θέλει να γίνει πλούσιος.
Και μάλιστα του τόνισε ότι δρόμος του είναι ν΄αρπάζει από άλλους με όποιον άδικο και άτιμο τρόπο κι αν κινδυνεύει από κάποιον, να λέει: κουμπάρε, πού είσαι; τώρα τι γίνεται; κι αυτός (ο διάβολος δηλ.) θα τον βγάζει από το αδιέξοδο.
Κράτησε χρόνια αυτή η συνεργασία και ο φτωχός έγινε πλούσιος, αλλά επειδή είχε κι ένα υπόλειμμα συνείδησης, ένιωθε κάπου κάπου, σε στιγμές εχεφροσύνης, να είναι ένα κάθαρμα της κοινωνίας.
Δεν τον ανάπαυαν τα πλούτη, αλλ΄ούτε κι απ΄την επήρεια του κουμπάρου του μπορούσε ν΄απαλλαγεί.
Θεώρησε τότε αναγκαίο τρόπο λύσης στο εσωτερικό του μαρτύριο να αυτοκτονήσει.
Πίνει το φαρμάκι, αλλ΄όταν άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους και να ταράζεται από τις μορφές όλων αυτών που κακοποίησε και που εκείνη την ώρα περνούσαν από μπροστά του, μετανιωμένος, φώναζε: κουμπάρε, που είσαι να με σώσεις;
Mα ο κουμπάρος δεν εμφανιζόταν.
Κι όταν πια η ψυχή του έβγαινε κακήν κακώς, να και εμφανίζεται ο διάβολος.
Γιατί του λέει δεν ήρθες, όταν σε φώναζα, να με γυρίσεις πίσω;
Μα ακριβώς γιατί με όλες τις διευκολύνσεις που σου έκανα, ήθελα να σε καταντήσω εδώ που είσαι τώρα.
Από σήμερα, βγαίνοντας η ψυχή σου, θα είμαστε αιώνια κουμπάροι.
Ένα ανέκδοτο, που δείχνει μια αλήθεια, ότι και οι αυτοκτονίες είναι έργο και επιτυχία του σατανά.
Κι επειδή αυτές τις μέρες ακούσαμε ότι στον ελλαδικό χώρο είχαμε πέντε αυτοκτονίες, τη μια κοντά στην άλλη, αφιερώνουμε σ΄αυτό το πρόβλημα το κείμενο αυτό, αν και ασχοληθήκαμε και στο παρελθόν με το ίδιο θέμα.
Στην αυτοκτονία οδηγείται κανείς, όταν σβήσει μέσα του κάθε ελπίδα.
Σ΄αυτό νομίζουμε, μπορεί να συντελέσει η παθολογία των νεύρων, που είναι δυνατόν να προέρχεται από ψυχολογικά προβλήματα, τέτοια που πολύ συχνά δημιουργεί ένα άρρωστο και καταθλιπτικό περιβάλλον, ή και μια βαριά κληρονομικότητα.
Επίσης συζυγικά προβλήματα, που καταλήγουν με ζήλιες παθολογικές, καχυποψίες και ψευδαισθήσεις.
Η προβληματική σίγουρα συνοίκηση.
Εδώ να αναφέρουμε το εξής παράδειγμα:
Υπερήλικας, που τα παιδιά του τον είχαν κλείσει μόνο του σ΄ένα διαμέρισμα, πολύ μακριά απ΄αυτά, καταβλήθηκε από τη μοναξιά και σε μια στιγμή κρίσης και απελπισίας πήρε ό,τι φάρμακο βρήκε και αυτοκτόνησε.
Εννοείται πως τα παιδιά του πίστευαν ότι τον φρόντιζαν όσο μπορούσαν με το να του στέλνουν καθημερινά φαγητό και να τον επισκέπτονται τα ίδια για 5΄την ημέρα στην αρχή.
Επισκέψεις που αραίωσαν πολύ ύστερα, ώσπου έμεινε και ένιωσε εντελώς μόνος.
Αλλά και οικονομικά τα αίτια της αυτοκτονίας.
Κάποιος κρεμάστηκε, αφού άφησε για αντίο στην οικογένειά του μια σημείωση ότι θεωρούσε τον εαυτό του άχρηστο πια, εφόσον δε μπορούσε να τους συντηρήσει.
Και τούτο, γιατί η Ελληνική Πολιτεία του διέκοψε μια συνταξούλα, με την οποία τους εξασφάλιζε οριακά τα προς το ζην.
Το περιστατικό συνέβη σε προηγούμενα χρόνια.
Ωστόσο στον καιρό της κρίσης.
Και η πίστη όμως ότι η αυτοκτονία απαλλάσσει τον άνθρωπο μια για πάντα από τα προβλήματά του είναι πολύ συνηθισμένη αιτία.
Που ωστόσο δεν ευσταθεί σε καμιά περίπτωση, σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, και οφείλεται στο δεν ξέρουμε ότι η αυτοκτονία καταδικάζει τον άνθρωπο σε αιώνιο αποχωρισμό από το Θεό.
Τώρα αν ο Κύριος βρει κάποιο ελαφρυντικό γι΄αυτούς που είχαν ψυχολογικά προβλήματα ή άγνοια δεν ξέρουμε.
Μακάρι η μητέρα του Θεού μας και ο Χριστός στην παντοδυναμία Του να βρει τρόπο ψυχικής σωτηρίας και γι΄αυτά Του τα πλάσματα.
Μακάρι.
Όπως και να΄ναι όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι μια Ελλάδα, που σπάνια έστελνε τα παιδιά της στο διάβολο, σήμερα τα κατευοδώνει για κει.
Για τα άγχη μας, τα ψυχολογικά μας, τα οικονομικά μας, τα συζυγικά και οικογενειακά μας, την άγνοιά μας, δεν είναι δόκιμη λύση η αυτοχειρία και για έναν άλλο λόγο.
Ας υποθέσουμε ότι τελειώνουν για μας τα προβλήματα - τα οποία δυστυχώς γίνονται αιώνια...
Τελειώνουν όμως και γι΄αυτούς που αφήνουμε πίσω;
Δεν είναι εγωιστική λύση να προσθέτουμε σ΄αυτά που τους μένουν και το στίγμα της αυτοκτονίας μας;
Κι ύστερα ρώτησε κανείς μας γι΄αυτά το Θεό;
Τον αφήνουμε συνήθως τελευταίο.
Που αν Τον υπακούαμε, θα προλαβαίνονταν πολλά.
Θα είχαμε κι άλλη φιλοσοφία.
Την αληθινή φιλοσοφία για τη ζωή.
Η απόφαση ωστόσο της αυτοκτονίας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι έχει υποκινητή το Σατανά, με ισχυρότερο όπλο του να πείσει τον άνθρωπο ότι Θεός δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει, γι΄αυτόν δεν ενδιαφέρεται.
Έτσι, κάνει τότε ο ίδιος κατάληψη μέσα του.
Ξεκόβεται μ΄αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος ολότελα από το Χριστό, που αντίθετα είναι η πηγή της ελπίδας και της ειρήνης, και καταδικάζεται στην τύχη του Ιούδα.
Και πρέπει να ξέρουμε ότι η ελπίδα που δίνει ο Χριστός, δεν είναι ένα φτηνό συναίσθημα, αλλά μια κατάσταση, που γεμίζει την ψυχή με αγαλλίαση.
Τότε δε νιώθεις καν ως απειλή την αυτοκτονία.
Έχεις άλλη θεώρηση των πραγμάτων.
Βιώνεις και τη φτώχεια και την αρρώστια και το θάνατο και τις αποτυχίες με γενναίο φρόνημα και με τη συνείδηση ότι εξαγοράζεις μ΄αυτούς τους σταυρούς την αιώνια μακαριότητα, την οποία προγεύεσαι από εδώ, στη γη.
Πως θα βοηθήσουμε ωστόσο τους συνανθρώπους μας, που έχουν κυριευθεί από απελπισία και δε μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους;
Ένας τρόπος, νομίζουμε, είναι να τους ενισχύσουμε το ηθικό με όποιον θεμιτό τρόπο, για να ανεβεί η ψυχολογία τους.
Και αυτό τούς το χρωστάει πρώτα το στενό τους περιβάλλον.
Ύστερα έχουν θέση τα ψυχοφάρμακα, κατά την προσωπική μας άποψη, και μάλιστα ουσιαστική, ιδιαίτερα όταν το περιβάλλον είναι εχθρικό ή αδιάφορο και ανύπαρκτο.
Οπωσδήποτε χρειάζονται και παιδεία, γιατί πολλοί, όπως είπαμε, έχουν άγνοια για το πόσο κακό είναι η αυτοχειρία.
Και πάνω απ΄όλα ας συστήσουμε στους απελπισμένους αδελφούς μας τα φάρμακα της Εκκλησίας.
Και την προσωπική γνωριμία τους με το Χριστό.
Κοντά Του ο διάβολος δε μπορεί να σταθεί.
Όπου αλλού, μας βρίσκει και μας πολεμάει λυσσαλέα.
Κι αλίμονο, αν τον επιλέξαμε και κουμπάρο στη ζωή μας.
Ας μην το επιτρέψουμε όμως αυτό στον εαυτό μας.
Κι αν ως τώρα μας έσερνε από τη μύτη, ας προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε απ΄αυτόν.
Σ΄αυτό θα μας βοηθήσουν τα μυστήρια της Εκκλησίας.
Εκεί θα βρούμε τα λύτρα, που κατέβαλε ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία, για την αιώνια απαλλαγή μας από τα άγχη και την επήρεια του κακού.
Δυο πράγματα που συνιστούν την κόλασή μας στη γη.
Και οι τόσες αυτοκτονίες σήμερα κραυγάζουν ότι έχουμε κόλαση μέσα μας και είναι το τίμημα που πληρώνουμε, γιατί παραμερίσαμε το Θεό μας .
Και πάψαμε να είμαστε ανθρώπινοι ο ένας για τον άλλον.
Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε και να συνέλθουμε.
Μακάρι.
Κι ο Κύριός μας ας μας συντρέξει σι΄αυτό .
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου