Κατερίνα Ζιώγα: Όταν και το πάθος τη φιμώνει...

''... Τα Χριστούγεννα, μέρα που ήταν, καθίσαμε και οι τρεις μας στο τραπέζι μετά από πολύ καιρό!...Προσπαθούσα να είμαι ήρεμος.

Όταν τελειώσαμε το φαγητό, η Σταυρούλα σηκώθηκε να μαζέψει τα πιάτα.Τον τελευταίο καιρό είχε αδυνατίσει πολύ.
Την κοίταξα και τότε ανακάλυψα... ότι ήταν έγκυος. Ναι φαινόταν ξεκάθαρα. Ήταν έγκυος!...
Το ηφαίστειο που υπήρχε μέσα μου ξέσπασε.
Δεν ήξερα τι έλεγα, τι έκανα.
Άρπαξα το τραπεζομάντιλο από το τραπέζι και το πέταξα με μανία στο πάτωμα μαζί με όλα τα πιάτα και τα ποτήρια.
Ήμουν ένα θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει όποιον έβρισκε μπροστά του.
Η Σταυρούλα κούρνιασε ταραγμένη σε μια γωνιά της κουζίνας κι η μάνα πήγε και την αγκάλιασε.
Έτσι αγκαλιασμένες έκλαιγαν κι οι δυο απαρηγόρητες, μα εγώ δεν συγκινήθηκα...
Χτύπησα με νεύρα την πόρτα πίσω μου και βγήκα έξω..
......................................................................
....Από τα Χριστούγεννα και μετά οι κουβέντες στο σπίτι ήταν λιγοστές.
Η εγκυμοσύνη της Σταυρούλας προχωρούσε τυραννικά για όλους μας.
Αυτό το ανυποψίαστο πλάσμα που μεγάλωνε μέσα στα σπλάχνα της αδερφής μου μας δημιουργούσε μεγάλη δυστυχία.
Τα φωτεινά καστανά μάτια της Σταυρούλας έχασαν τη λάμψη τους.
Δεν γελούσαν, όπως άλλοτε. Έγιναν δυο μαύροι κύκλοι που έκρυβαν απόγνωση.
.....................Όταν την κοίταζες, έτσι πονεμένη που ήταν, μόνο λύπηση σου προκαλούσε.
Εγώ όμως δεν τη λυπόμουν.
Εγώ ήμουν θυμωμένος.
Σκεφτόμουν το ρεζίλι που θα παθαίναμε, όταν το μυστικό μας θα έσκαγε σαν βόμβα.......
...........................................................
(Ύστερα από μέρες)
Πήγα για μια στιγμή στο σπίτι........
Μπήκα στην κουζίνα...........
Εκεί βρισκόταν η Σταυρούλα που μαγείρευε....................................Άκουσε να σου πω , της είπα με πολύ θυμό. Τις ντροπές σου δε μπορώ να τις σηκώσω...Να φύγεις απ΄το σπίτι και να πας να πνίξεις τις ντροπές σου, άκουσες;

Ήταν η τελευταία φορά που είδα την αδερφή μου.
Σε όσα της είπα δεν μου απάντησε, αλλά μόνο με κοίταξε αμίλητη.
Εκείνο το γεμάτο πόνο, πίκρα, τρόμο και απόγνωση βλέμμα της με κυνηγούσε για πολλά χρόνια................
.................................
Δε βρέθηκε, παπα-Νικόλα το πτώμα της Σταυρούλας! Η λίμνη τη σκέπασε μαζί με το μυστικό της και...σώπασε για πάντα...
Οι τύψεις μου γίναν φίδια και μου τσιμπούσαν μέρα νύχτα την ψυχή.
Είχα στείλει την ίδια την αδερφή μου στο θάνατο...
.......................Πες μου, παπά-Νικόλα, μου συγχωρεί το κρίμα ο Θεός;
Κι όχι μόνο εμένα, αλλά και την αδερφούλα μου...Πες μου, παπά-Νικόλα...''


-----------------------------------------------------------------------------
Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα γρανάζια της συνείδησής του.
Κατ΄αρχήν είναι το πιο ευαίσθητο, αλλά και ασυμβίβαστο όργανο και δώρο του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου.
Λειτουργεί ως πυξίδα της ζωής του, που τον προσανατολίζει πάντα προς το θέλημα Του.

Είναι μέτοχος στην ευτυχία του ανθρώπου.
Είναι αδύνατο να υπάρχει ευτυχισμένος άνθρωπος, εάν δεν τα έχει καλά με τη συνείδησή του.
Εάν της κλείνει το στόμα και τη φιμώνει.
Αυτή βέβαια, μόνο όταν κουραστεί ή ακυρώνεται διαρκώς, τότε αποσύρεται στα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου, χωρίς να σταματάει ωστόσο να στέλνει τα σήματά της.
Ή τις συνέπειες της απόρριψής της: νευρώσεις, ψυχώσεις, κατάθλιψη, μέχρι και τρέλα καμιά φορά...

Και είναι άνθρωποι που τη σέβονται πολύ και έχουν, όταν την ενισχύουν και με τη χριστιανική παιδεία, πλήρη πνευματική και ψυχική υγεία.
Είναι βέβαια και άλλοι που την έχουν φόβο και τη βλέπουν να τους ελέγχει διαρκώς.
Κι εκεί που δε χρειάζεται.
Αυτοί την κάνουν ''περιδεή'', άρρωστη, και καταντούν και οι ίδιοι άρρωστοι.
Είναι και άλλοι που την έχουν αμβλεία, πολύ χαλαρή δηλαδή.
Ίσως απ΄την παιδεία που έχουν δεχτεί.
Σ΄αυτές τις δυο περιπτώσεις και πάντα, χρειάζεται να φωτίζεται η συνείδηση από το φως του Ευαγγελίου, για να μην πάψει ποτέ να μας κατευθύνει σωστά στη ζωή και κοντά σ΄Εκείνον, που μας τη φύτεψε και που είναι η Ζωή.
Είναι και άλλοι που την έχουν πωρώσει με τα πολλά ατοπήματα κι εγκλήματά τους.

Ωστόσο, όπου και να την πετάξουμε, αυτή κάνει την ίδια δουλειά, άλλοτε να ελέγχει και με την πρώτη ευκαιρία να ξυπνάει και να λειτουργεί ως δήμιος κι άλλοτε να μας επιβραβεύει και να μας γεμίζει ψυχική αγαλλίαση.
Το ρόλο του δημίου θα έχει και μετά την κρίση, στις ψυχές που θα αποχωριστούν από το Θεό.
Κι είναι αυτή με την οποία, κατά τον απόστολο Παύλο, θα κρίνει ο Θεός και όσους λαούς και ανθρώπους δε γνώρισαν το Χριστιανισμό.
Γιατί είναι απ΄το Δημιουργό δοσμένη σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, στην υφήλιο, απ΄αρχής κόσμου.

Ο ήρωας του διηγήματος που είδαμε δεν ένιωθε τη συνείδηση, όταν τα έβαζε με τη Σταυρούλα, η οποία ήταν αναίτια για το βιασμό που της είχε συμβεί.
Είχε κυριευτεί από το πάθος του θυμού και πάνω στη θύελλα που ξεσηκωνόταν, δεν άκουγε τη φωνή της.
Ίσως και γιατί είχε στη ζωή του λάθος στόχους: την κρίση του κόσμου πάνω από την αγάπη και την κρίση του Θεού.
Όχι ότι δεν πρέπει να υπολογίζουμε τους ανθρώπους, αλλά να ιεραρχούμε τις αξίες και τους στόχους που βάζουμε για τον εαυτό μας.
Εάν ο στόχος μας είναι φθαρτός και εφήμερος και χάνεται και μαζί φουντώνουν και τα πάθη, τότε και η συνείδηση αδυνατεί να μας συγκρατήσει, αλλά κι εμείς να την ακούσουμε..
Με συνέπεια, όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με το κακό που κάναμε, να μας κυριεύει και απελπισία.

Λουτρό για τη συνείδησή μας, είναι πάντα το πετραχήλι ενός παπά-Νικόλα.
Και η προσφυγή στο Λυτρωτή Ιησού και την Εκκλησία Του, με την προσευχή του τελώνη και την ταπεινή και ειλικρινή εξαγόρευση των λαθών και παραπτωμάτων μας.
Και μη χάνουμε ποτέ την αυτοκυριαρχία μας σε βάρος της.
Για να έρθει η ειρήνη στην ψυχή μας και να βρει ξανά η συνείδησή μας τη φωνή και το ρόλο της.
Κι εμείς το δρόμο για τον ουρανό, που πρέπει να είναι ο κύριος στόχος και η πρωταρχική μέριμνά μας.
Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα


ΥΓ: Το απόσπασμα μέσα σε εισαγωγικά είναι από το διήγημα ''Η σιωπή της λίμνης'', που εμπεριέχεται στο βιβλίο της Φωτεινής Φωτιάδου -- Κωνσταντίνου ''Βαθιές ανάσες''.