Λάμπρος Χατζηζήσης: ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ»

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναδειχθεί τόσο διεθνώς , όσο και στη χώρα μας μία
συγκροτημένη διεθνιστική αντίληψη η οποία κηρύσσει ότι εφόσον προχωρεί ασυγκράτητη η παγκοσμιοποίηση , συγκροτούνται υπερεθνικές διεθνικές ενότητες και εμπεδώνεται η νέα τάξη πραγμάτων , όπου κάθε τι εθνικό αποτελεί παρωχημένη ιδεοληψία που εγκλωβίζει σε έναν εσωστρεφή , φοβικό , μισαλλόδοξο και ρατσιστικό μικρόκοσμο , τους πολίτες των δυτικών κυρίως κοινωνιών.
Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρείται συστηματικά να αποδομηθεί η εθνική ιστορία των Ελλήνων προκειμένου νομοτελειακά να αποσαθρωθεί το εθνικό κράτος με φορέα την λεγόμενη αναθεωρητική ιστορική σχολή. Η αμφισβήτηση όμως της εθνικής ιστορίας και η επιχειρούμενη κατεδάφιση της εθνικής μας ταυτότητας συνιστούν κορυφαίο πολιτικό ζήτημα. Η αμφισβήτηση από εμάς τους ίδιους ιστορικών δεδομένων , έστω εξαιτίας άγνοιας , καθιστά την θέση μας ιδιαίτερα δύσκολη στην προσπάθεια εκ των υστέρων να υποστηρίξουμε κάτι που πριν αμφισβητούσαμε.
Στην Ελληνική πραγματικότητα η πολυπολιτισμική κοινωνία που επαγγέλλονται οι αποδημητές του ομοιογενούς εθνικού κράτους θα είχε ως πιθανές συνέπειες στην καλύτερη περίπτωση να εμπαίζεται η εθνική ευαισθησία ανάλογα με τις επιδιώξεις μιας «δράκας» ανελλήνιστων και ανιστόρητων νομέων της ιστορικής μας μνήμης επιβάλλοντας καθεστώς ιδεολογικής ισοπέδωσης.
Ερχόμενος τώρα στο προκείμενο, την σύντομη ψηλάφηση του λεγόμενου Μακεδονικού Ζητήματος, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η περίπτωση της ψευδεπίγραφης Μακεδονίας των Σκοπίων είναι πιθανότατα η πιο μεγάλη παραχάραξη που έχει επιχειρηθεί στα ιστορικά δρώμενα. Ένα κρατικό μόρφωμα, προϊόν πολιτικών σκοπιμοτήτων, στήθηκε και αναπτύχθηκε με ιδιαίτερη, όπως αποδείχθηκε, επιμέλεια από το 1994 και εξής. Ένα νέο σλαβικό κρατίδιο, ένα νέο σλαβικό εθνικό «συμπίλημα» με αμιγώς σλαβικό πυρήνα και μία ουσιαστικά νέα σλαβική γλώσσα, προσπαθεί να αναχθεί σε κρατική ιδεολογία, η οποία σφετερίζεται μεγάλο μέρος της Ελληνικής Ιστορίας, έχοντας ξεκάθαρα αλλοτριωτικές επιδιώξεις και διεκδικεί πλέον Ελληνικά κεκτημένα.
Σε όποιον καλόπιστο παρατηρητή που έχει στοιχειώδεις γνώσεις Ιστορίας, αρχαίας και νεότερης, προκαλεί θυμηδία όλο αυτό τοdelirio της σκοπιανής <ιστοριογραφίας>. Κοντολογίς ένα συνονθύλευμα ανθρώπων διαφόρων εθνοτήτων βάλθηκαν να πειστούν και να πείσουν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να προσβάλλουν κυριολεκτικά την εξελικτική πορεία των Ελλήνων αγνοώντας την επιστήμη της Ιστορίας.

Είναι βέβαιο ότι κανένας σοβαρός και υπεύθυνος επιστήμονας σήμερα δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει τα προπαγανδιστικά κατασκευάσματα των Σκοπίων. Δυστυχώς σε διεθνή κλίμακα ούτε όλοι οι ακαδημαϊκοί είναι σοβαροί ούτε όλοι είναι υπεύθυνοι. Ο μισός αιώνας της ψευδώνυμης Μακεδονίας των Σκοπίων και των καλοσερβιρισμένων παραμυθιών της, απέδειξε ότι βρίσκει ευήκοα ώτα ανά των πανεπιστημίων του κόσμου. Πρόθυμα να ενδώσουν σε ποικίλα συμφέροντα, κωφά όμως εμπρός στην στεντάρια κραυγή της ιστορικής αλήθειας όπως με ξεχωριστή έμφαση επιβεβαιώνεται και από τα εκπληκτικά ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης τα τελευταία χρόνια.
Παρόλο που το απάνθισμα της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας δεν ενδίδει σε ανιστόρητες αξιώσεις, οφείλουμε να δεχθούμε ότι η επιστήμη συχνά είναι αδύναμη να ανασχέσει, πολύ περισσότερο να εξουδετερώσει την δράση μιας κρατικής εξουσίας.
Ένα κράτος με παράγωγο το όνομα Μακεδονία στα βόρεια σύνορά μας, όπως ψιθυρίζεται ότι κυοφορείται, και με ανθελληνικό προσανατολισμό, συνιστά οξύ πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, δεδομένης και της Ισλαμικής επέλασης τα τελευταία χρόνια. Όποιες λοιπόν δηλώσεις που συνηγορούν θετικά, ελαφρά τη καρδία, και αφήνουν περιθώρια σε παρανοϊκές ερμηνείες είναι όχι μόνο προϊόντα έλλειψης στοιχειωδών ιστορικών γνώσεων και τυχοδιωκτισμού αλλά και άκρως επικίνδυνες ιδίως στην παρούσα συγκυρία.
Η διαμάχη για το όνομα δεν είναι μόνο μία διαμάχη για την ιστορία. Η οικειοποίηση του γεωγραφικού όρου «Μακεδονία» και η φόρτισή του με εθνικό περιεχόμενο καθίσταται πρόβλημα γεωπολιτικό. Γίνεται το όχημα φαντασιακού αλυτρωτισμού επεκτατισμού που μετατρέπει τη FYROM σε αγκάθι στα πλευρά της Ελλάδας και δεν επιτρέπει την ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας. Κατά συνέπεια μετατρέπει το κράτος αυτό σε παράγοντα αστάθειας στα νότια βαλκάνια.
Στη συγκυρία αυτή οι τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης και όσα θρυλούνται για την αποτελεσματικότητα της και την ενιαία γραμμή πλεύσης στον διπλωματικό στίβο, φανερώνουν ότι χάνει τελικά και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας αφού στις συνομιλίες εξαϋλώνουν τον πυρήνα της σαφούς ξεκάθαρης και εθνικά υπεύθυνης πρότασης που είχε θέσει το όριο μεταξύ Ελλάδος –Σκοπίων και είχε εκφραστεί την δεκαετία του 90 σύμφωνα με την οποία ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ή ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΚΑΘΕ ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΟΣ.
Για όσους δε γηγενείς αλλοεθνείς οπαδούς της νέας τάξης πραγμάτων που οικτίρουν τους ανεξήγητους ρομαντικούς νεοέλληνες που ασχολούνται με αρκετή ζέση με το θέμα της ονοματολογίας -ασήμαντο για αυτούς- θα αναφέρω μία ενδεικτική παρόμοιας φύσης περίπτωση και την αντιμετώπισή της.
Είναι ενδεικτικό λοιπόν πως αντιδρούν σοβαρά κράτη όταν γίνονται προσπάθειες φαλκίδευσης της ιστορίας τους. Πριν είκοσι και πλέον έτη η Αυστρία ακαριαία αντέδρασε στην πράξη της φιλικής της Σλοβακίας να κυκλοφορήσει χαρτονομίσματα με Αυστριακά σύμβολα. Όταν λοιπόν η Σλοβακία τύπωσε τάλιρα με απεικόνιση του θρόνου των δουκών της Αυστριακής Καρινθίας του 14 αιώνα, η Αυστρία απαίτησε και πέτυχε την άμεση πολτοποίηση των χαρτονομισμάτων με το επιχείρημα ότι ΟΥΔΕΙΣ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΑΛΛΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΖΗΣΗΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ