Τάσος Σεβααστιάδης: "Αγαπητή μου Αγγελική, η λυπηρή ιστορία είναι η ζημιά που κάνουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών είτε αυτοί της καθημερινής δράσης είτε παροπλισμένοι που επαναδραστηριοποιούνται την περίοδο των πανηγυριών" ..

Δίνω μ’ αυτό το γραφτό μου συνέχεια στα όσα λέγαμε τις προάλλες για την
ταλαιπωρία που περνάει το δημοτικό μας τραγούδι μέσα από τα βάσανα που του προκαλούν οι αυτόκλητοι παράγοντες, «καλλιτέχνες», «δημοσιογράφοι» ή με όποια ταμπέλα βάζουν αυτοί το κούτελό τους.

Υπάρχει, Αγγελική μου, τέτοια κρίση αξιών πια στη χώρα μας που δυστυχώς όλα πουλιούνται και αγοράζονται. Τις αιτίες τις ξέρουμε. Σίγουρα η πιο σημαντική είναι η οικονομική κρίση. Δυστυχώς όμως όταν γίνεται σεισμός, καταστρέφεται και το εποικοδόμημα. Αυτή η κρίση ήταν πολλών ρίχτερ για τον τόπο μας και το εποικοδόμημά της ήταν λιγότερο ανθεκτικό απ’ ότι νομίζαμε. Έτσι αυτή μεταφέρθηκε σ’ όλες τις εκφράσεις της ζωής. Δεν άντεξε η κοινωνία και παραδέρνει. Οι σχέσεις όλων των επιπέδων τσακίστηκαν, ο αθλητισμός και κυρίως ο πολιτισμός, που παραδοσιακά ο λαός μας τον είχε αποκούμπι, καταβαραθρώθηκε. Το γελοίο, το ανύπαρκτο, το τιποτένιο και το μηδαμινό μπήκαν στην πρώτη γραμμή.

Ξέρεις, Αγγελική μου, τι μου θυμίζει η κοινωνία μας; Το έλος, τον βάλτο που πάντα επιπλέουν τα σαπρόφυτα.

Νομίζουν όμως ότι «καθάρισαν» με το παραδοσιακό δημοτικό μας τραγούδι, αυτοί όλοι που προωθούν το εύκολο το αμάσητο χοροτράγουδο στον κόσμο μας, στο λαό μας. Επειδή βρίσκουν χώρο στην τηλεόραση παρουσιάζοντας τα «αλάτια» τους, επειδή βρίσκουν πρόθυμους Ινδοκλαρινίστες να παίζουν τα τσιγγανοϊνδικά άστιχα από άποψη λόγου και μουσικής τραγούδια τους και οι λικνιζόμενοι «πελάτες» στην πίστα συναγωνίζονται στο κούνημα των λαγονιών τους, γεμάτοι χαρά σκέφτονται ότι ήρθε η ώρα μας να βγάλουμε τον παρά της ζωής μας που ενίοτε μπορείς να αποκαλείς και αργύρια.

Η λυπηρή ιστορία αγαπητή μου είναι όπως λέγαμε η ίσως αθέλητη ζημιά που κάνουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών είτε αυτοί της καθημερινής δράσης είτε παροπλισμένοι που επαναδραστηριοποιούνται την περίοδο των πανηγυριών.

Εγώ απ’ ότι γνωρίζω για τα Γρεβενά μας, μάλλον τείνω να δεχτώ την άποψη ότι η ζημιά που προκαλείται στο παραδοσιακό μας τραγούδι είναι αθέλητη, χωρίς δόλο. Και το λέω αυτό, διότι όλοι όσοι εμπορευματοποιούν το δημοτικό μας τραγούδι το κάνουν από δόλο. Αυτοί γνωρίζουν την καταστροφή που προκαλούν στο παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι, όμως δεν τους νοιάζει, γιατί αυτοί απ’ αυτό το τραγούδι που προωθούν έχουν κέρδος και μόνο αυτό τους νοιάζει.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι κάνουμε εμείς που αγαπάμε το παραδοσιακό τραγούδι που πιστεύουμε ότι όχι μόνο το τραγούδι αλλά και ο χορός και τα ήθη και έθιμα κράτησαν σ’ όλες τις δυσκολίες της πορείας αυτού του λαού τον ίδιο και τα παιδιά του όρθιους; Πιστεύω, αγαπητή μου, ότι και δυνάμεις υπάρχουν και διαθέσιμες είναι να μπουν μπροστά στον αγώνα για τις παραδόσεις του. Αρκεί να συντονιστούν και αυτό είναι εφικτό μετά από τόσα χρόνια αδράνειας.

Νομίζω σαν αρχή μπορεί να γίνει μια σύσκεψη στα Γρεβενά, πιλοτική για όλη τη χώρα, με τις περιοχές της Κόνιτσας, των Γρεβενών, της Δεσκάτης, της Κοζάνης και ίσως της Καστοριάς.

Σε χαιρετώ φιλικά

Τάσος Σεβαστιάδης