Κατερίνα Ζιώγα: Η Κεχαριτωμένη

''Από τώρα και στο εξής θα με καλοτυχίζουν όλες οι γενιές'', ήταν η σεμνή προφητεία για τον εαυτό της, όταν επισκέφθηκε την Ελισάβετ.


Είναι αλήθεια ότι η Θεανδρική προσωπικότητα του Κυρίου σκίασε τη δική της συμβολή στο έργο Του, και τα ευαγγέλια, εκτός από λίγες στιγμές, αποσιωπούν τη ζωή της.
Ελάχιστα αυτά που της αφιερώνουν, αρκετά όμως να δείξουν την αρετή και την αγιότητά της που κάλυψε τους ουρανούς.
Αυτήν την αγιότητα την κατεργάστηκε μέσα της το Πνεύμα το Άγιο, η μαθητεία της πλάι στον Ιησού της και Κύριο, αλλά και η ίδια με τον προσωπικό της αγώνα.
Ο λόγος για την Παρθένο Μαρία, που δέχτηκε στα σπλάχνα της και κυοφόρησε το Λόγο του Θεού, ο οποίος προϋπήρχε κοντά στον Πατέρα προαιώνια.

Στη γη και κοντά στο Γιο της πέρασε αθόρυβα και σιωπηλά.
Ταπεινά και αφανώς.
Κι αυτό ήταν το μεγαλείο της.
Τα βαθιά ποτάμια δεν κάνουν θόρυβο.
Οι ρηχοί και κενοί άνθρωποι μοιάζουμε με τον κροταλία, που δημιουργεί κρότο στο πέρασμά του.
Μετά το θάνατό της όμως εξυμνήθηκε όσο καμιά άλλη ύπαρξη.

Στο πρόσωπό της συνδυάζεται η μητρότητα με την παρθενία.
Μ΄αυτόν τον τρόπο εξυψώνεται η πραγματική πνευματική ζωή, την οποία πρέπει να έχει κάθε πιστός.
Είτε άγαμος είτε έγγαμος, όταν η ψυχή του είναι αληθινά δοτή στο Θεό, με το Πνεύμα το Άγιο κυοφορεί το Χριστό στην ύπαρξή του.
Πνευματικά βέβαια.
Φτάνει έτσι στην προσωπική του αναγέννηση.
Ο παλιός του αμαρτωλός άνθρωπος πεθαίνει και μορφώνεται μέσα του ο Κύριος.
. Στη συνέχεια η αναγεννημένη ψυχή, όπως και η Μαρία, αξιώνεται να είναι συνεργάτιδα με το Θεό για τη σωτηρία κι άλλων ανθρώπων, οι οποίοι γίνονται τα παιδιά της εν Κυρίω και η πνευματική της οικογένεια.
Έτσι οι έγγαμοι -- κληρικοί συνήθως -- αποκτούν δίπλα στη σαρκική τους οικογένεια και την πνευματική.
Ιδιαίτερα όμως ευλογούνται με πνευματική οικογένεια οι άνθρωποι εκείνοι που Τον υπηρετούν ολοκληρωτικά, όπως η Παναγία.
Μ΄αυτούς ερμηνεύονται τα λόγια της Γραφής ''πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον ή της εχούσης τον άνδρα''.

Στεκόμαστε λίγο σ΄αυτή τη μορφή ζωής.
Στις ψυχές που παραιτούνται από κάθε γενετήσια ανάγκη.
Που είναι οι κατ΄εξοχήν παρθενεύουσες υπάρξεις.

Για την παρθενία, όταν οι μαθητές φοβήθηκαν το ύψος του πραγματικού γάμου κι άκουσαν από το Χριστό ότι κι ένα βλέμμα πονηρό θεωρείται μοιχεία, ότι απαγορεύεται το διαζύγιο, εκτός αν συντρέχουν λόγοι απιστίας, και εκφράστηκαν ότι έτσι δε συμφέρει να παντρεύεται κανείς, τους είπε ότι δεν είναι για όλους η ζωή της αγαμίας.
Αλλά για όσους έχει δοθεί.
Και ξεκαθάρισε ότι η πραγματική παρθενία δεν είναι η αναγκαστική αγαμία από κάποιο ελάττωμα ή από κάποια επέμβαση που αχρήστεψε τη γενετήσια ορμή, αλλά η προαιρετική και ελεύθερη αφοσίωση στο πρόσωπό Του για χάρη της Βασιλείας των Ουρανών.

Στο γάμο η ορμή της σάρκας οδηγεί σε νέες υπάρξεις, τα παιδιά.
Στη ζωή της παρθενίας ο νόμος της σάρκας ξεπερνιέται με το θείο έρωτα και δε συνθλίβεται ούτε αποφεύγεται με εξάντληση του σώματος.
Τότε θα έχουμε νευρώσεις.
Δεν απωθείται και δεν εξαφανίζεται η δύναμη της σάρκας στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έτσι θα ξεπηδά ύπουλα και θα εκδηλώνεται στο χαρακτήρα.
Στη γνήσια παρθενική ζωή ο Ιησούς γίνεται ο αγαπημένος Νυμφίος και η καρδιά που θα Του δοθεί πρέπει να είναι ''τετρωμένη'', πληγωμένη από την αγάπη Του.
Είναι μια εντελώς προσωπική σχέση της αφιερωμένης ψυχής με τον Κύριό της.
Αυτή η αγάπη διαποτίζει ολόκληρη την ύπαρξη της αφιερωμένης ψυχής και κινητοποιεί τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις στην ιερή προσπάθεια της ιεραποστολής.
Αυτή μπορεί να εκφράζεται μόνο με προσευχή για όλο τον κόσμο και τα προβλήματα συγκεκριμένων ή και πολλών ανθρώπων, όπως συνέβη με την Παναγία, κι εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη ζωή των μοναχών.
Έτσι η δύναμη της σάρκας αποπνευματώνεται και εξαγιάζεται.
Αλλιώς η αγαμία είναι άρρωστημένη μορφή ζωής και το γενετήσιο ένστικτο γίνεται γι΄αυτούς που παρθενεύουν τρόμος και εφιάλτης.

Η αγαμία, όπως κι ο σύμφωνος με το θέλημα του Θεού γάμος ο χριστιανικός -- που είναι κι αυτός αφιέρωση -- είναι ένα σιγανό ηρωϊκό μαρτύριο και στεκόμαστε με δέος μπροστά στην θεάρεστη αυτή αφιέρωσή τους.

Με ύψιστο όμως δέος στεκόμαστε στην ενσάρκωση της παρθενίας, που είναι η Παναγία, η οποία παρακολουθεί με ιδιαίτερη στοργή τη γη μας και τις μανάδες όλου του κόσμου, αλλά και με μοναδική αγάπη τις ολόδοτες αφιερωμένες ψυχές, που αποτελούν τα περιβόλια της.
Τα μοναστήρια.
Και τις μοναστικές αδελφότητες στον κόσμο.
Εκεί που σφύζει η ολόθερμη και ζέουσα αγάπη για το Θεό.
Κι είναι αυτή που τους εξασφαλίζει την απάθεια στα σαρκικά πάθη και περιφρουρεί την αγνότητά τους.
Η πνευματική τους μητέρα.
''Η πάντα πόθον νικώσα'', όπως την εγκωμιάζει ο Ακάθιστος ύμνος.
Ας την ευγνωμονούμε γι΄αυτό κοντά στο Γιο της.

Κι ας είναι ευλογητή κι από όλους μας στους αιώνες.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα