Πολλά ακούς και λίγα κάνεις. Πολλά περισσότερα νιώθεις και πολύ λιγότερα
δείχνεις. Αυτοί οι απαγορευμένοι έρωτες που έχουν τρελάνει κόσμο και κοσμάκη, αυτά τα απωθημένα που έχουν δώσει άλλη διάσταση στα ξενύχτια είναι λίγο-πολύ η ζωή σου όλη!
Φυσικά και θες ακόμα να νιώθεις το άγγιγμα του ανθρώπου που κατάφερε να ανατριχιάσει την ψυχή σου, αλλά δεν το λες πουθενά, ίσα που καταφέρνεις να το ομολογήσεις στον εαυτό σου όπως και το ότι απαιτείς να θέλει και εκείνος/η το ίδιο.
Αλλά η ζωή προχωράει, κυλάει συνεχώς, σαν τη ροή του ποταμιού. Ξέρεις το ποτάμι πάει μόνο μπροστά και με γρήγορους ρυθμούς μάλιστα, έτσι και η ζωή. Κι εσύ δε θα κάθεσαι να παρακολουθείς τη ζωή να γλιστράει μέσα από τα χέρια σου, οπότε αναγκάζεσαι να την ακολουθήσεις, είτε είσαι έτοιμος είτε όχι, δεν έχει σημασία. Θα συνεχίσεις να κάνεις αυτά που έκανες, θα συνεχίσεις να διασκεδάζεις με το τρόπο που διασκέδαζες και θα συνεχίσεις να χαμογελάς, γιατί το χρωστάς στον εαυτό σου.
Θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα γνωρίσεις κάποιον που θα σου κάνει κλικ, ό,τι είδους κλικ είναι αυτό δεν έχει σημασία, και θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω και θα χαμογελάσεις πονηρά και θα βγείτε κι ένα ραντεβού. Εκεί είσαι στο κρίσιμο σημείο όπου ανακαλύπτεις κάτι παραπάνω από αυτά που είχες συνειδητοποιήσει ήδη. Γιατί άπαξ και δεν ενδώσεις στο καινούργιο σου φλέρτ, που κατά τα άλλα είναι ομολογουμένως γοητευτικό, σημαίνει ότι γουστάρεις ακόμα. Ναι, γουστάρεις ακόμα εκείνον τον απαγορευμένο έρωτα, εκείνο το απωθημένο που τόσο κόπιασες για να βγάλεις από τη ρουτίνα των σκέψεων σου. Όχι μόνο γουστάρεις, πεθαίνεις, λιώνεις, χάνεσαι!
Είναι δώρον άδωρον, σκέφτεσαι και τυραννάς το όμορφο κεφαλάκι σου. Προσπάθησες πολύ να το βγάλεις από το μυαλό σου το εν λόγω πρόσωπο. Προσπάθησες πολύ να σταματήσεις τον εαυτό σου από το να σπαρταράει ακόμα και στη σκέψη του αγγίγματος που μπορεί να σου προσφέρει. Απαγόρευες στον εαυτό σου να πατάει το «repeat» σε όλες τις όμορφες στιγμές, τα καυτά χάδια και τα ουτοπικά λόγια που ανταλλάξατε μια φορά και έναν καιρό. Υποτίθεται πως τον/την είχες ήδη απομυθοποιήσει με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Έπρεπε να σκέφτεσαι το συγκεκριμένο όνομα και να βγάζεις καπνούς με τη σκέψη πως άφησες τον εαυτό σου να γίνει τόσο αφελής που να πέσει στα δίχτυα αυτού του ανθρώπου. Αλλά δεν είναι έτσι, μακάρι να ήταν.
Παρόλο που βγαίνεις στο συμπέρασμα πως η απομυθοποίηση που υποτίθεται πως είχες ολοκληρώσει δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο από μια φούσκα, για ένα πράγμα χαίρεσαι. Χαίρεσαι γιατί ούτε εκείνος έχει καταφέρει να κάνει αυτό που ήθελες κι εσύ. Χαίρεσαι γιατί ξέρεις πως είστε τόσο αντίθετοι και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα που τα ίδια σκατά θα κάνετε πάντα. Αν δεν σε θέλει μία δεν τον θες δέκα. Αν τον θες δέκα, τότε σε θέλει εκατό. Έτσι ήταν πάντα. Ή όλα ή τίποτα.
Οπότε τώρα ξέρεις πως ναι μεν δε σου βγαίνει να ενδώσεις στο ελκυστικό φλερτάκι που έχεις απέναντί σου αλλά ούτε και το απωθημένο σου μπορεί. Γιατί δεν είστε ακόμη έτοιμοι να αφήσετε οριστικά ο ένας τον άλλο, γνωρίζοντας πως ίσως υπάρχει και συνέχεια.
Συντάκτης: Άννα Στρατηγού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου