Μπήκαν στη ζωή μας το facebook και το instagram και κάνουμε τσεκ ιν παντού.
Ποστάρουμε κάθε μέρος που επισκεπτόμαστε, να δηλώσουμε την παρουσία μας στον κόσμο, πως ζούμε κι υπάρχουμε σε αρμονία με το σύνολο και πως είμαστε κι εμείς κοινωνικοί. Ναι, δυστυχώς, έχουν μπερδευτεί οι έννοιες μετά την τόσο θεαματική εισβολή των μέσων μαζικής δικτύωσης στη ζωή μας. Ακόμα και να χωρίσει κανείς, κατά περιπτώσεις, μπορεί να γίνει πρώτο θέμα.
Σε πολλά ζευγάρια στις μέρες μας υπάρχει αυτός ή αυτή που αρχίζει να κάνει βούκινο τη λήξη της σχέσης διαδικτυακά. Να ανεβάζει στο προφίλ του ατάκες με υπονοούμενα καθόλου κολακευτικά, για τον πρώην άνθρωπό του. Εμπαιγμοί και πικρόχολα σχόλια κι όλα αυτά σε κοινή θέα στο διαδίκτυο.
Σε κάθε εποχή υπήρχε μια μορφή ξεκατινιάσματος ,ναι, αυτή η λέξη ταιριάζει. Στα παλιά τα χρόνια ο κοινωνικός έλεγχος γινόταν στα καφενεία, στην πλατεία και στους χώρους συνάθροισης. Το άτομο που είχε νιώσει θιγμένο μετά απ’ το χωρισμό είχε την τάση να ξεφωνίζει τον ή την πρώην σύντροφο με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, προκειμένου να εκδικηθεί για την απόρριψη ή τη συναισθηματική απογοήτευση.
Τώρα όλα γίνονται ηλεκτρονικά, ακόμα κι αυτή η μορφή κοινωνικής έκφρασης. Άλλοτε και σήμερα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό, όμως, που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι η στάση όλων εκείνων που δε μιλάνε. Η σιωπή κάνει πιο πολύ θόρυβο πολλές φορές και κατά περιπτώσεις μεγαλύτερη αίσθηση.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτή είναι η βάση μας. Από εκεί ξεκινάμε κι αναλύουμε στάσεις και συμπεριφορές. Ανάλογα με τα εξωτερικά ερεθίσματα, με την εκάστοτε κατάσταση και την ψυχοσύνθεση του καθενός έχουμε και το αποτέλεσμα. Ο χωρισμός είναι μια συνθήκη σίγουρα όχι ευχάριστη για κανέναν απ’ τους εμπλεκόμενους, είτε είναι επιθυμία του είτε όχι. Ως τέτοια λοιπόν, την αντιμετωπίζουμε. Πολλοί ευτυχώς είναι αυτοί, άντρες και γυναίκες, που θέλουν να τηρήσουν σιγή γύρω απ’ το θέμα. Να είναι διακριτικοί, να μην προκαλέσουν κανένα είδους σχόλιο και γενικά να περάσει η μπόρα όσο το δυνατό πιο αναίμακτα.
Είναι τακτική αυτό; Θέλουν έτσι να μπορέσουν να δράσουν ανενόχλητοι και δίχως τα βλέμματα όλων στραμμένα απάνω τους;. Ίσως. Ίσως πάλι όχι. Η έκθεση στη γνώμη του κοινωνικού συνόλου δεν είναι διαχειρίσιμη από όλους. Δεν είναι εφικτό όλοι να μπορούν να λειτουργήσουν με τα φώτα των άλλων στραμμένα πάνω τους.
Χρειάζονται ηρεμία για να μπορέσουν να πάρουν αποφάσεις, να κάνουν την περισυλλογή τους και κάθε κίνηση να είναι μετρημένη. Έτσι νιώθουν ασφάλεια και προχωράνε. Ο θόρυβος που προκαλεί η έκθεση στη γνώμη των πολλών είναι μια πολύ στρεσογόνα κατάσταση κι έτσι την απορρίπτουν.
Αρκετοί θα πουν πως όταν δεν απαντάει κάποιος στην προσβολή μέσω διαδικτύου ή δεν επιλέγει την κοινοποίηση του εκάστοτε χωρισμού μέσω ποσταρίσματος και λοιπών υπονοούμενων, τότε αυτή η στάση μπορεί να ερμηνευτεί σαν φόβος. Από πότε η άρνηση στην πανομοιότυπη αντίδραση έχει ερμηνεία φόβου; Από πότε η επιλογή να κρατάμε τη θέση και τις αρχές μας μεταφράζεται σαν δειλία;
Όταν κάποιος επιλέγει να εκτίθεται, να προκαλεί κι ως ένα βαθμό να γελοιοποιείται, γιατί ο απέναντί του που επιλέγει τη σιωπή να χαρακτηρίζεται ως δειλός ή κι ενοχικός, που φοβάται να αντιδράσει και να μη λέμε απλά πως σέβεται τον εαυτό του και τις επιλογές του;
Η σιωπή είναι χρυσός. Κι όταν θέλουμε να πούμε κάτι στον άνθρωπο που χωρίσαμε καλό είναι να του το λέμε σε προσωπικό επίπεδο. Οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά κι έκθεση παραπέμπει σε στάσεις που κρύβουν απωθημένα.
Συντάκτης: Ευαγγελία ΒεργανελάκηΕπιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου