Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος
Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό για εκείνο το περιβόητο ψήφισμα της 5ης Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ
για το «Μακεδονικό ζήτημα», που πραγματοποιήθηκε στις Πρέσπες στις 30-31 Ιανουαρίου 1949. Αναμφίβολα, εκείνο το ψήφισμα χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως άλλη μία μεγάλη προδοσία του ΚΚΕ σε βάρος της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας.
Οφείλουμε λοιπόν, να δούμε την πραγματική διάσταση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια του ιστορικού-πολιτικού περιβάλλοντος του 1949 και μέσα από τα αληθινά ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, για να δούμε το πώς και το γιατί. Τι ήταν αυτό που οδήγησε τότε το ΚΚΕ να αλλάξει τη θέση του για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν «ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα», με τη θέση για αυτοδιάθεση των «Σλαβομακεδόνων».
Συγκεκριμένα, εκείνη η πολιτική απόφαση της Ολομέλειας έλεγε επακριβώς:
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό(σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι' αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά». («Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ», τόμος 6ος, σελ. 337-338).
Είναι σαφές ότι αυτή η θέση αναγνωρίζει στους «Σλαβομακεδόνες» το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, μέχρι και εκείνο της απόσπασης ελληνικών εδαφών για την δημιουργία του Κράτους τους. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η θέση, ενώ δεν συνεπάγεται ρητή δέσμευση από πλευράς ΚΚΕ να υποστηρίξει αυτή την προοπτική όταν θα ετίθετο τέτοιο θέμα, εν τούτοις, ο ίδιος Γ.Γ. του κόμματος (ο Ζαχαριάδης) είναι ρηματικά σαφής. Σε άρθρο του, που έγραψε τον Οκτώβριο του 1948 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», αποσαφηνίζει επί λέξη:
«Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του».
Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας Λαϊκοδημοκρατικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών, στην οποία θα υπαγόταν και η Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία. Θέση όμως, η οποία, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια.
Παρά ταύτα, δύο μήνες μετά την 5η Ολομέλεια, και συγκεκριμένα στις 15 Φλεβάρη 1949, δόθηκε στη δημοσιότητα μια εμπρηστική ανακοίνωση από την 2η Ολομέλεια του Κεντρικού Συμβουλίου του σλαβομακεδονικού ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που έλεγε:
«Το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του ΝΟΦ. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».
Μια θέση που υποχρέωσε το ΚΚΕ να παρέμβει δυναμικά και να απαιτήσει από τους Σλαβομακεδόνες συμπολεμιστές του να την αποσύρουν πάραυτα. Για να μπορέσει μάλιστα να έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης μέσα στο σλαβομακεδονικό ΝΟΦ, προχώρησε τον επόμενο μήνα (στις 27 Μάρτη του 1949) στην σύσταση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης της Μακεδονίας του Αιγαίου (ΚΟΕΜ), η οποία οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά υπαγόταν στο ΚΚΕ.
ΠΟΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Πέντε χρόνια πριν (το 1944) το ΚΚΕ είχε στραφεί ανοικτά κατά των αποσχιστών του ΝΟΦ και των σλαβόφωνων ταγμάτων Αριδαίας-Έδεσσας και Φλώρινας-Καστοριάς, που προπαγάνδιζε τη συνένωση του «μακεδονικού λαού» και δρούσε ανεξέλεγκτα στην ελληνική Μακεδονία. Το κατείγγελνε ως φασιστική και αυτονομιστική οργάνωση και καλούσε τους Σλαβομακεδόνες να συσπειρωθούν στο ΕΑΜ που αγωνιζόταν για ισοτιμία. Στους επίσημους λόγους του ο Ζαχαριάδης αναφερόταν στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και στο απαραβίαστο των ελληνικών συνόρων. Στελέχη του ΚΚΕ στην περιοχή της Καστοριάς περιόδευαν σλαβομακεδονικά χωριά και προέτρεπαν τους κατοίκους να καταδώσουν στην αστυνομία και στα κρατικά όργανα τους πράκτορες του ΝΟΦ.
Αυτή η στάση απέναντι στο ΝΟΦ έπρεπε να αλλάξει ριζικά στα τέλη του 1945, όταν εξεταζόταν σοβαρά το ενδεχόμενο του περάσματος στην ένοπλη σύγκρουση. Το ΚΚΕ ήδη είχε κάνει το πρώτο μεγάλο λάθος να αναθεωρήσει την μετωπική μορφή του αγώνα (το ΕΑΜ) και να προτάξει τον ταξικό αγώνα και την σοσιαλιστική επανάσταση. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεταβολής, κατάντησε να μείνει χωρίς στρατιώτες, όντας στα πρόθυρα του ένοπλου αγώνα. Οι ευρείες λαϊκές μάζες, που τα προηγούμενα χρόνια είχαν σπεύσει να αγκαλιάσουν μαζικά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Μετώπου, το εγκατέλειπαν μαζικά. Με αποτέλεσμα, να εξαρτάται πλέον το ΚΚΕ, τόσο από τη βοήθεια των γειτονικών κρατών (ιδίως της Γιουγκοσλαβίας), όσο και από τους σλαβόφωνους του ΝΟΦ. Κι εκεί υπήρχε ένα πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί, καθότι λόγω της δυναμικής που απέκτησε ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός μετά την μετονομασία της Βαρντάρσκα από τον Τίτο σε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας και της αλυτρωτικής προπαγάνδας που ασκήθηκε στα Σκόπια, το ΝΟΦ δεν ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ. Μέσα στους κόλπους του ΝΟΦ υπέβοσκε μια άτυπη διάσπαση μεταξύ αυτών που ήταν υπό την επιρροή του ΚΚΕ και εκείνων που προσανατολίζονταν προς το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Η φιλογιουγκοσλαβική εκείνη πτέρυγα ελεγχόταν από τα Σκόπια και προπαγάνδιζε ότι λύση του μακεδονικού ζητήματος μπορεί να υπάρξει μονάχα όταν η ελληνική Μακεδονία ενωθεί με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Η ομάδα αυτή κατέβαλλε επίσης πολλές προσπάθειες για τη διαμόρφωση μακεδονικής συνείδησης στους Σλαβόφωνους της ελληνικής Μακεδονίας και στην καταπολέμηση του «γραικομανισμού» και του «φιλοβουλγαρισμού». Και παράλληλα, στις ίδιες τάξεις υπήρχαν και εκείνοι που διακατέχονταν από βουλγαρική συνείδηση και έβλεπαν τον «μακεδονισμό» ως άρμα προσάρτησης της ευρύτερης περιοχής στην Βουλγαρία.
Όμως, το ζήτημα που είχε προκύψει με την ανερμάτιστη εκείνη απόφαση, είχε και συνέχεια. Στις 6 Μαρτίου του '49 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΜΠΟΡΜΠΑ" του Βελιγραδίου, άρθρο του ηγετικού στελέχους του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας και στενού συνεργάτη του Τίτο, Μόσε Πιγιάντε, με τίτλο «Για το ζήτημα της Βαλκανικής Ομοσπονδίας». Στο άρθρο αυτό, ο Πιγιάντε, αξιοποιώντας την προαναφερόμενη θέση του ΚΣ του ΝΟΦ και συσχετίζοντάς την με τη θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, κατηγόρησε το ΚΚΕ και το βουλγάρικο ΚΚ ότι επιδίωκαν τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.
Το δίλημμα όμως, έγινε ακόμα πιο αμίληκτο με την ρήξη Τίτο-Στάλιν τον Ιούνιο του 1948. Η γιουγκοσλαβική βοήθεια μειώθηκε αισθητά και ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ένωση μέσω Βουλγαρίας. Την ίδια στιγμή, η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να υπονομεύει ανοικτά τον Δημοκρατικό Στρατό και να οργανώνει λιποταξίες Σλαβομακεδόνων μαχητών προς την Γιουγκοσλαβία.
Ο ραδιοσταθμός των Σκοπίων, καλούσε με καθημερινές εκπομπές του τους Σλαβομακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, να μην σκοτώνονται άδικα στο Δημοκρατικό Στρατό, να μην έχουν εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, γιατί θα τους προδώσει και να περάσουν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας για να σωθούν από τον πόλεμο.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε τους λόγους που ο Τίτο έσπευσε να μετονομάσει την Βαρντάρσκα σε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.
α) διότι η δημιουργία μακεδονικής συνείδησης στους κατοίκους ήταν ο μοναδικός όρος που θα μπορούσε δυνητικά να αντιμετωπίσει-αντικαταστήσει τον βαθιά ριζωμένο βουλγαρισμό τους, και
β) προσδοκούσε σε μελλοντικό χρόνο, να χρησιμοποιήσει τον «νεο-μακεδονισμό», ως μοχλό προσάρτησης στο κράτος του και την Μακεδονία του Αιγαίου.
Αμέσως ο Δημητρόφ στη Βουλγαρία έσπευσε να καταγγείλει όλες τις διμερείς συμφωνίες Γιουγκοσλαβίας-Βουλγαρίας, και να αναστείλει την πολιτική «μακεδονοποίησης» των κατοίκων της Μακεδονίας του Πιρίν. Παράλληλα κατήγγειλε τον Τίτο ότι ασκούσε μεθοδευμένα πολιτική βίαιης αποβουλγαροποίησης του πληθυσμού στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, έθεσε άμεσα ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας και διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με τη Γιουγκοσλαβία. Την ίδια στιγμή ο Δημητρώφ, αλλά για διαφορετικούς λόγους, έστρεψε τα βέλη του και κατά του ΚΚΕ, εξωθώντας τις δικές του επιρροές μέσα στον Δημοκρατικό Στρατό στην Ελλάδα να λιποτακτήσουν.
Σ’ αυτά ακριβώς τα διλήμματα ήρθε να απαντήσει με τέτοιο στρεβλό τρόπο, ο Ζαχαριάδης και η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Αν και επίσημα ο Ζαχαριάδης χαρακτήρισε την αλλαγή αυτή ως μέτρο αντιπερισπασμού στις λιποταξίες και ως κίνητρο στους Σλαβομακεδόνες να στρατευθούν ξανά στον Δημοκρατικό Στρατό, η νέα θέση του ΚΚΕ ουσιαστικά στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και αμφισβητούσε την υπόσταση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα όμως, στρεφόταν και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.
Το αντιλαμβανόταν ο Ζαχαριάδης ότι στρεφόταν και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας; Ναι, το αντιλαμβανόταν! Αλλά για έναν «καθαρόαιμο» μαρξιστή, όπως ήταν εκείνος, το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στα συμφέροντα της επανάστασης.
Έτσι, το ΚΚΕ, με μια παντελώς βεβιασμένη, αχρείαστη και κυρίως αυτοχειριαστική μεταβολή, βρέθηκε ξαφνικά στο στόχαστρο των πάντων! Τόσο της γιουγκοσλαβικής, τόσο της Βουλγαρικής, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης. Και την ίδια στιγμή κίνησε και τις υποψίες και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. Στην ομιλία του στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1950), ο Μ. Παρτσαλίδης αναφέρει ότι σε μια συνάντηση που είχαν τον Μάρτιο του '49 στο Βουκουρέστι με τον Μπαράνωφ, εκείνος, ο Γ. Ιωαννίδης και ο Π. Ρούσος, όπου ο σοβιετικός αξιωματούχος εξέφρασε έντονα την αποδοκιμασία του λέγοντας: «Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μέσα στις στιγμές αυτές εσείς ανακινείτε ζήτημα Μακεδονικό».
Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό εγκαταλείφθηκε από το ΚΚΕ σχεδόν αμέσως (τον Οκτώβρη του 1949) με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας που επανέφεραν την παλιά θέση περί ισοτιμίας. Να τι λέει συγκεκριμένα η Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας:
«Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδονικό λαό, που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των Σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζούνε λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Έλληνες και εμποδίζει τα κατακτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας».
Σ' εκείνη την Ολομέλεια δόθηκαν και εξηγήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν στη θέση της 5ης Ολομέλειας. Στην ομιλία του, που κυκλοφόρησε και σε ξεχωριστή μπροσούρα με τον τίτλο «Καινούρια κατάσταση - Καινούρια καθήκοντα», ο Ν. Ζαχαριάδης ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πρακτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949), να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος».
Επίσης, στην Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας αναφέρεται:
«Από τότε που το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων ξεσκέπασε την τιτική προδοσία, η παρέα αυτή των υποτακτικών και κατασκόπων του ιμπεριαλισμού άρχισε ολοένα πιο ανοιχτά να υπονομεύει τον σκληρό και άνισο αγώνα του ελληνικού Λαού εναντίον του ξενοκίνητου μοναρχοφασισμού. Στα Σκόπια εγκαταστάθηκε μια σπείρα προδότες και λιποτάκτες του αγώνα μας, που κάτω απ' την προστασία της κλίκας του Βελιγραδίου, οργάνωνε λιποταξίες απ' το ΔΣΕ. Ολόκληρη σειρά άλλοι πράκτορες πήραν εντολή να κάνουν ύπουλη διαλυτική δουλιά στην Ελεύθερη Ελλάδα και μέσα στα τμήματα του ΔΣΕ. Ο Τίτο μας στέρησε πολύτιμες εφεδρείες».
Το ίδιο απολογητικός ήταν και ο Ριζοσπάστης, αρκετά χρόνια αργότερα (στο φύλλο της 18ης Ιανουαρίου 1997), που έγραφε σε σχετικό άρθρο:
«Μπορούμε, συνεπώς, να πούμε ότι η θέση της 5ης Ολομέλειας ήταν σωστή; Αναμφίβολα όχι. Ο μαρξισμός λέει, ότι το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στα συμφέροντα της επανάστασης. Κι ανάλογα με τα συμφέροντα της επανάστασης και τις διαθέσεις των μαζών, σε διαλεκτική ενότητα μεταξύ τους, προτάσσεται η μία ή η άλλη θέση πάνω στο συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα. Η 5η Ολομέλεια, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του Δημοκρατικού Στρατού και υποτιμώντας τον αντίπαλο, εκτίμησε λαθεμένα ότι το 1949 ήταν χρόνος αποφασιστικής καμπής του πολέμου κι ότι ο ΔΣΕ μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία στις εσωτερικές εξελίξεις. Έτσι, για να συγκεντρωθεί στο Δημοκρατικό Στρατό το μέγιστο των δυνάμεων, που ήταν δυνατό και για να αντιμετωπιστεί η διαλυτική προπαγάνδα ορισμένων αποσχιστικών ομάδων των Σλαβομακεδόνων και των Σκοπίων, άλλαξε την προηγούμενη σωστή θέση του Κόμματος για το Μακεδονικό, δίνοντας έτσι αντικειμενικά προσχήματα στην αντίπαλη προπαγάνδα και αφήνοντας ένα κάποιο έδαφος για παρανοήσεις και παρεξηγήσεις. Το γεγονός αυτό ήταν, βέβαια, λάθος. Λάθος, άλλωστε, που το αναγνώρισε και ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, μιλώντας στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το 1957».
Η ζημιά όμως είχε γίνει ήδη! Στην Ελλάδα, εκείνη ακριβώς η τυχοδιωκτική στάση του Ζαχαριάδη στο Μακεδονικό και γενικότερα η εν γένει ανερμάτιστη πολιτική του ΚΚΕ, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για όλους τους Έλληνες κομμουνιστές. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, όντες στην εξουσία, εκμεταλλεύτηκαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό το θέμα, για να θεμελιώσει κατηγορία σε βάρος του ΚΚΕ περί εθνικής προδοσίας. Κι εκεί ακριβώς εδράστηκε όλο εκείνο το πογκρόμ διώξεων, εξοριών, φυλακίσεων, εκτελέσεων όλων των αντιφρονούντων αριστερών και «συνοδηπόρων». Η βασική κατηγορία, για παράδειγμα, που έστειλε στο απόσπασμα τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ήταν ακριβώς αυτή. Ότι ήθελε να παραδώσει την Μακεδονία στους Σλάβους.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Δημοκρατικός Στρατός αποδεκατίστηκε στον Γράμμο και στο Βίτσι. Το ΚΚΕ καταδιωκόμενο επί δεκαετίες, να στοιχειώνει μέσα στα αλλεπάλληλα λάθη του. Και μαζί μ’ αυτό και οι χιλιάδες άδολοι αγωνιστές, που πλήρωσαν ακριβά με το αίμα τους εκείνα τα λάθη. Πολλοί απ’ αυτούς, κυρίως των βορείων περιοχών της Ελλάδας (σλαβόφωνοι και ελληνόφωνοι Έλληνες), πέρασαν τα σύνορα για να γλιτώσουν.
Σήμερα οι απόγονοί τους (υπολογίζονται κοντά στις 400.000) κατοικούν στο κράτος των Σκοπίων. Έχουν απωλέσει πλέον κάθε ψίγμα ελληνικής συνείδησης. Διαπαιδαγωγήθηκαν ως «Μακεδόνες», αισθάνονται «Μακεδόνες», σκέφτονται ως «Μακεδόνες» και μιλούν πλέον το μακεδονίτικο ιδίωμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι εκείνοι ακριβώς κρατάνε σήμερα τα σκήπτρα του μακεδονισμού στο γειτονικό κρατίδιο. Ο πολύς κόσμος τους θεωρεί Σλάβους. Το ίδιο κι εκείνοι τους εαυτούς τους. Όμως ΔΕΝ είναι. Είναι κάτι ακόμα χειρότερο. Είναι Έλληνες, μισέλληνες!
ΑΠΟ ΤΗΝ 5η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ
Τελικά, οξυδορκέστερος όλων σ’ αυτή την ιστορία, αποδείχθηκε ο Τίτο. Με την στοχευμένη πολιτική του και τις μεθοδικές του κινήσεις, κατόρθωσε το αδιανόητο! Να δημιουργήσει μια εθνότητα εκ του μη όντος. Παρέλαβε μια περιοχή πολυφυλετικού αχταρμά και μέσα σε μια 20ετία κατάφερε να την ομογενοποιήσει ως ενιαία εθνική οντότητα. Παντελώς αυθαίρετη και ψευδεπίγραφη βεβαίως, χωρίς καμία σοβαρή ιστορική βάση και αναφορά, πλην όμως, σαφώς προσδιορισμένη ως «μακεδονική», προκειμένου να λειτουργήσει μελλοντικά ως πλαστό νομιμοποιητικό στοιχείο τεκμηρίωσης δικαιώματος επί ολόκληρης της ιστορικής Μακεδονίας.
Αυτό που επισυνέβη εκεί πέρα δεν έχει το προηγούμενό του στα παγκόσμια χρονικά. Άνθρωποι και πληθυσμοί απολύτως διακριτοί μεταξύ τους (φυλετικά, εθνικά, γλωσσικά, θρησκευτικά κλπ.), ανακατεύτηκαν με τέτοια μαεστρία μέσα σε μια εθνογενετική χοάνη και βγήκαν όλοι από το στόμιό της ως «Μακεδόνες» της ...οκάς.
Μέχρι που ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών! Για να υπογραφεί και εκείνη ακριβώς εκεί που είχε πραγματοποιηθεί το 1949 και η περίφημη 5η Ολομέλεια. Τυχαίο; Όχι βέβαια! Σκόπιμα επιλέχτηκε εκείνη η τοποθεσία. Όχι μόνο για συμβολικούς λόγους, αλλά κυρίως για να καταδειχθεί ότι πρόκειται για δύο διαδοχικές κινήσεις στην ίδια παρτίδα σκάκι. Σχετίζονται πράγματι εκείνες οι δύο πράξεις; Φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως, ναι. Με μια δεύτερη ματιά όμως, αμέσως διαπιστώνεις πως πρόκειται μεν για την ίδια σκακιέρα, με πανομοιότυπα, ίσως, κάποια από τα πιόνια, πλην όμως με σαφώς διαφορετικούς παίχτες. Και το κυριότερο, με εντελώς διαφορετικούς στόχους και εξυπηρετούμενα συμφέροντα.
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο δεν υπάρχει πια. Φρόντισαν έγκαιρα να την διαλύσουν οι επικυρίαρχοι. Και ένας από τους λόγους που την διέλυσαν είναι και το «μακεδονικό». Θα λέγαμε, ΚΥΡΙΩΣ το μακεδονικό! Τα συμφέροντα είναι τεράστια στην περιοχή. Ουαί κι αλίμονο αν άφηναν τον οποιονδήποτε άλλον, εκτός απ’ αυτούς, να ελέγξει τα «θερμά ύδατα» του Αιγαίου!
Πράγματι, τόσες δεκαετίες στήριξαν τα Σκόπια με το εθνογενετικό εργαστήρι τους. Τα πριμοδότησαν. Τα χρηματοδότησαν παντοιοτρόπως. Συνέδραμαν με κάθε μέσο στην τεκμηρίωση της προπαγάνδας τους. Τα πανεπιστήμια και τα ινστιτούτα τους συνέγραψαν τόμους βιβλίων, άρθρων, «επιστημονικών» συγγραμμάτων και μελετών, υπέρ της δικής τους εκδοχής για την ιστορία. Τους φανάτισαν. Πριμοδότησαν τον αλυτρωτισμό τους εις βάρος μας. Τους ξαμόλυσαν.... Κι όλα αυτά γιατί άραγε; Για να τους παραδώσουν τις βόρειες ακτές του Αιγαίου; Ούτε για αστείο!
Άλλο πράγμα επιδιώκουν. Και θα το δούμε πολύ σύντομα να εκδηλώνεται....
Προς το παρόν, ας κρατήσουμε μόνο τούτο: Με βάση τη Συμφωνία των Πρεσπών, το κράτος τους ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία, οι πολίτες του Μακεδόνες και η γλώσσα τους μακεδονική. Όλοι οι πολίτες; Ναι, όλοι οι πολίτες! Και οι Αλβανικής καταγωγής; Εδώ σε θέλω μάστορα, που λένε και στο χωριό μου.
Το ένα τρίτο των κατοίκων των Σκοπίων είναι Αλβανοί. Αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί, αισθάνονται Αλβανοί, λειτουργούν ως Αλβανοί, μιλούν την αλβανική γλώσσα, καθοδηγούνται από την «μητέρα πατρίδα» (την γειτονική Αλβανία) και διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους έτσι και τους αποκαλέσεις Μακεδόνες.
Λίγες μέρες πριν, κατά την διαδικασία κύρωσης της Συμφωνίας και αναθεώρησης του Συνταγματικού Νόμου, όπως εκείνη (η συμφωνία) ορίζει, οι Αλβανοί βουλευτές αξίωσαν και πέρασαν την τροποποίηση που πρότειναν για το Άρθρο 2 παράγραφος 2, που λέει τα εξής: «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, η οποία όμως δεν καθορίζει, ούτε προδικάζει, την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες».
Γιατί επέμεναν σ’ εκείνη την τροπολογία. Μα το φωνάζουν σε όλους τους τόνους: Παιδιά, εμείς δεν είμαστε Μακεδόνες. Αλβανοί είμαστε!
Να το ξαναπώ λοιπόν, όπως το λέμε στο χωριό μου; Εδώ σε θέλω, μάστορα! Τι θα κάνουν αύριο, όταν συνειδητοποιήσουν πως ανεξαρτήτως της τροπολογίας που πρότειναν, η Συμφωνία των Πρεσπών (η οποία παρεμπιπτόντως, ως Διεθνής συμφωνία, υπερέχει του Συντάγματός τους), δεν αναγνωρίζει άλλην εθνότητα στα όρια του κράτους τους, παρά μόνο την Μακεδονική; Macedoniannationality, λέει το κείμενο στης Συμφωνίας. Τι θα κάνουν όταν βρεθούν εγκλωβισμένοι σε ένα κράτος, του οποίου η Συμφωνία σύστασής του καθορίζει μόνο μία γλώσσα (την Μακεδονική); Τι θα κάνουν αύριο, όταν μια άλλη κυβέρνηση, περισσότερο εθνικιστική, επικαλεστεί την Συμφωνία για τους περιθοριοποιήσει;
Να σας πω τι θα κάνουν. Θα αξιοποιηθούν αναλόγως από την «μητέρα πατρίδα», προκειμένου να προεκτείνει τα όριά της μέσα στην καρδιά του νεοσύστατου κρατιδίου. Όπως κι εκείνη (η μητέρα πατρίδα), η Αλβανία δηλαδή, θα αξιοποιηθεί–προτραπεί από τα πραγματικά αφεντικά, τα οποία ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο επέβαλαν την υπογραφή ακριβώς αυτής της Συμφωνίας.
Κλείνω το άρθρο μου εδώ. Τα υπόλοιπα φοβάμαι ότι θα τα δούμε λίαν συντόμως επί του πραγματικού, στα πολεμικά ανακοινωθέντα...
Γιώργος Ιεροδιάκονος
Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό για εκείνο το περιβόητο ψήφισμα της 5ης Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ
για το «Μακεδονικό ζήτημα», που πραγματοποιήθηκε στις Πρέσπες στις 30-31 Ιανουαρίου 1949. Αναμφίβολα, εκείνο το ψήφισμα χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως άλλη μία μεγάλη προδοσία του ΚΚΕ σε βάρος της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας.
Οφείλουμε λοιπόν, να δούμε την πραγματική διάσταση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια του ιστορικού-πολιτικού περιβάλλοντος του 1949 και μέσα από τα αληθινά ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, για να δούμε το πώς και το γιατί. Τι ήταν αυτό που οδήγησε τότε το ΚΚΕ να αλλάξει τη θέση του για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν «ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα», με τη θέση για αυτοδιάθεση των «Σλαβομακεδόνων».
Συγκεκριμένα, εκείνη η πολιτική απόφαση της Ολομέλειας έλεγε επακριβώς:
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό(σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι' αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά». («Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ», τόμος 6ος, σελ. 337-338).
Είναι σαφές ότι αυτή η θέση αναγνωρίζει στους «Σλαβομακεδόνες» το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, μέχρι και εκείνο της απόσπασης ελληνικών εδαφών για την δημιουργία του Κράτους τους. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η θέση, ενώ δεν συνεπάγεται ρητή δέσμευση από πλευράς ΚΚΕ να υποστηρίξει αυτή την προοπτική όταν θα ετίθετο τέτοιο θέμα, εν τούτοις, ο ίδιος Γ.Γ. του κόμματος (ο Ζαχαριάδης) είναι ρηματικά σαφής. Σε άρθρο του, που έγραψε τον Οκτώβριο του 1948 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», αποσαφηνίζει επί λέξη:
«Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του».
Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας Λαϊκοδημοκρατικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών, στην οποία θα υπαγόταν και η Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία. Θέση όμως, η οποία, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια.
Παρά ταύτα, δύο μήνες μετά την 5η Ολομέλεια, και συγκεκριμένα στις 15 Φλεβάρη 1949, δόθηκε στη δημοσιότητα μια εμπρηστική ανακοίνωση από την 2η Ολομέλεια του Κεντρικού Συμβουλίου του σλαβομακεδονικού ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που έλεγε:
«Το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του ΝΟΦ. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».
Μια θέση που υποχρέωσε το ΚΚΕ να παρέμβει δυναμικά και να απαιτήσει από τους Σλαβομακεδόνες συμπολεμιστές του να την αποσύρουν πάραυτα. Για να μπορέσει μάλιστα να έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης μέσα στο σλαβομακεδονικό ΝΟΦ, προχώρησε τον επόμενο μήνα (στις 27 Μάρτη του 1949) στην σύσταση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης της Μακεδονίας του Αιγαίου (ΚΟΕΜ), η οποία οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά υπαγόταν στο ΚΚΕ.
ΠΟΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Πέντε χρόνια πριν (το 1944) το ΚΚΕ είχε στραφεί ανοικτά κατά των αποσχιστών του ΝΟΦ και των σλαβόφωνων ταγμάτων Αριδαίας-Έδεσσας και Φλώρινας-Καστοριάς, που προπαγάνδιζε τη συνένωση του «μακεδονικού λαού» και δρούσε ανεξέλεγκτα στην ελληνική Μακεδονία. Το κατείγγελνε ως φασιστική και αυτονομιστική οργάνωση και καλούσε τους Σλαβομακεδόνες να συσπειρωθούν στο ΕΑΜ που αγωνιζόταν για ισοτιμία. Στους επίσημους λόγους του ο Ζαχαριάδης αναφερόταν στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και στο απαραβίαστο των ελληνικών συνόρων. Στελέχη του ΚΚΕ στην περιοχή της Καστοριάς περιόδευαν σλαβομακεδονικά χωριά και προέτρεπαν τους κατοίκους να καταδώσουν στην αστυνομία και στα κρατικά όργανα τους πράκτορες του ΝΟΦ.
Αυτή η στάση απέναντι στο ΝΟΦ έπρεπε να αλλάξει ριζικά στα τέλη του 1945, όταν εξεταζόταν σοβαρά το ενδεχόμενο του περάσματος στην ένοπλη σύγκρουση. Το ΚΚΕ ήδη είχε κάνει το πρώτο μεγάλο λάθος να αναθεωρήσει την μετωπική μορφή του αγώνα (το ΕΑΜ) και να προτάξει τον ταξικό αγώνα και την σοσιαλιστική επανάσταση. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεταβολής, κατάντησε να μείνει χωρίς στρατιώτες, όντας στα πρόθυρα του ένοπλου αγώνα. Οι ευρείες λαϊκές μάζες, που τα προηγούμενα χρόνια είχαν σπεύσει να αγκαλιάσουν μαζικά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Μετώπου, το εγκατέλειπαν μαζικά. Με αποτέλεσμα, να εξαρτάται πλέον το ΚΚΕ, τόσο από τη βοήθεια των γειτονικών κρατών (ιδίως της Γιουγκοσλαβίας), όσο και από τους σλαβόφωνους του ΝΟΦ. Κι εκεί υπήρχε ένα πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί, καθότι λόγω της δυναμικής που απέκτησε ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός μετά την μετονομασία της Βαρντάρσκα από τον Τίτο σε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας και της αλυτρωτικής προπαγάνδας που ασκήθηκε στα Σκόπια, το ΝΟΦ δεν ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ. Μέσα στους κόλπους του ΝΟΦ υπέβοσκε μια άτυπη διάσπαση μεταξύ αυτών που ήταν υπό την επιρροή του ΚΚΕ και εκείνων που προσανατολίζονταν προς το Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας. Η φιλογιουγκοσλαβική εκείνη πτέρυγα ελεγχόταν από τα Σκόπια και προπαγάνδιζε ότι λύση του μακεδονικού ζητήματος μπορεί να υπάρξει μονάχα όταν η ελληνική Μακεδονία ενωθεί με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Η ομάδα αυτή κατέβαλλε επίσης πολλές προσπάθειες για τη διαμόρφωση μακεδονικής συνείδησης στους Σλαβόφωνους της ελληνικής Μακεδονίας και στην καταπολέμηση του «γραικομανισμού» και του «φιλοβουλγαρισμού». Και παράλληλα, στις ίδιες τάξεις υπήρχαν και εκείνοι που διακατέχονταν από βουλγαρική συνείδηση και έβλεπαν τον «μακεδονισμό» ως άρμα προσάρτησης της ευρύτερης περιοχής στην Βουλγαρία.
Όμως, το ζήτημα που είχε προκύψει με την ανερμάτιστη εκείνη απόφαση, είχε και συνέχεια. Στις 6 Μαρτίου του '49 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΜΠΟΡΜΠΑ" του Βελιγραδίου, άρθρο του ηγετικού στελέχους του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας και στενού συνεργάτη του Τίτο, Μόσε Πιγιάντε, με τίτλο «Για το ζήτημα της Βαλκανικής Ομοσπονδίας». Στο άρθρο αυτό, ο Πιγιάντε, αξιοποιώντας την προαναφερόμενη θέση του ΚΣ του ΝΟΦ και συσχετίζοντάς την με τη θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, κατηγόρησε το ΚΚΕ και το βουλγάρικο ΚΚ ότι επιδίωκαν τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.
Το δίλημμα όμως, έγινε ακόμα πιο αμίληκτο με την ρήξη Τίτο-Στάλιν τον Ιούνιο του 1948. Η γιουγκοσλαβική βοήθεια μειώθηκε αισθητά και ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ένωση μέσω Βουλγαρίας. Την ίδια στιγμή, η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να υπονομεύει ανοικτά τον Δημοκρατικό Στρατό και να οργανώνει λιποταξίες Σλαβομακεδόνων μαχητών προς την Γιουγκοσλαβία.
Ο ραδιοσταθμός των Σκοπίων, καλούσε με καθημερινές εκπομπές του τους Σλαβομακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, να μην σκοτώνονται άδικα στο Δημοκρατικό Στρατό, να μην έχουν εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, γιατί θα τους προδώσει και να περάσουν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας για να σωθούν από τον πόλεμο.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε τους λόγους που ο Τίτο έσπευσε να μετονομάσει την Βαρντάρσκα σε Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.
α) διότι η δημιουργία μακεδονικής συνείδησης στους κατοίκους ήταν ο μοναδικός όρος που θα μπορούσε δυνητικά να αντιμετωπίσει-αντικαταστήσει τον βαθιά ριζωμένο βουλγαρισμό τους, και
β) προσδοκούσε σε μελλοντικό χρόνο, να χρησιμοποιήσει τον «νεο-μακεδονισμό», ως μοχλό προσάρτησης στο κράτος του και την Μακεδονία του Αιγαίου.
Αμέσως ο Δημητρόφ στη Βουλγαρία έσπευσε να καταγγείλει όλες τις διμερείς συμφωνίες Γιουγκοσλαβίας-Βουλγαρίας, και να αναστείλει την πολιτική «μακεδονοποίησης» των κατοίκων της Μακεδονίας του Πιρίν. Παράλληλα κατήγγειλε τον Τίτο ότι ασκούσε μεθοδευμένα πολιτική βίαιης αποβουλγαροποίησης του πληθυσμού στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, έθεσε άμεσα ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας και διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με τη Γιουγκοσλαβία. Την ίδια στιγμή ο Δημητρώφ, αλλά για διαφορετικούς λόγους, έστρεψε τα βέλη του και κατά του ΚΚΕ, εξωθώντας τις δικές του επιρροές μέσα στον Δημοκρατικό Στρατό στην Ελλάδα να λιποτακτήσουν.
Σ’ αυτά ακριβώς τα διλήμματα ήρθε να απαντήσει με τέτοιο στρεβλό τρόπο, ο Ζαχαριάδης και η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Αν και επίσημα ο Ζαχαριάδης χαρακτήρισε την αλλαγή αυτή ως μέτρο αντιπερισπασμού στις λιποταξίες και ως κίνητρο στους Σλαβομακεδόνες να στρατευθούν ξανά στον Δημοκρατικό Στρατό, η νέα θέση του ΚΚΕ ουσιαστικά στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και αμφισβητούσε την υπόσταση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα όμως, στρεφόταν και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.
Το αντιλαμβανόταν ο Ζαχαριάδης ότι στρεφόταν και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας; Ναι, το αντιλαμβανόταν! Αλλά για έναν «καθαρόαιμο» μαρξιστή, όπως ήταν εκείνος, το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στα συμφέροντα της επανάστασης.
Έτσι, το ΚΚΕ, με μια παντελώς βεβιασμένη, αχρείαστη και κυρίως αυτοχειριαστική μεταβολή, βρέθηκε ξαφνικά στο στόχαστρο των πάντων! Τόσο της γιουγκοσλαβικής, τόσο της Βουλγαρικής, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης. Και την ίδια στιγμή κίνησε και τις υποψίες και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. Στην ομιλία του στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1950), ο Μ. Παρτσαλίδης αναφέρει ότι σε μια συνάντηση που είχαν τον Μάρτιο του '49 στο Βουκουρέστι με τον Μπαράνωφ, εκείνος, ο Γ. Ιωαννίδης και ο Π. Ρούσος, όπου ο σοβιετικός αξιωματούχος εξέφρασε έντονα την αποδοκιμασία του λέγοντας: «Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μέσα στις στιγμές αυτές εσείς ανακινείτε ζήτημα Μακεδονικό».
Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό εγκαταλείφθηκε από το ΚΚΕ σχεδόν αμέσως (τον Οκτώβρη του 1949) με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας που επανέφεραν την παλιά θέση περί ισοτιμίας. Να τι λέει συγκεκριμένα η Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας:
«Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδονικό λαό, που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των Σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζούνε λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Έλληνες και εμποδίζει τα κατακτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας».
Σ' εκείνη την Ολομέλεια δόθηκαν και εξηγήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν στη θέση της 5ης Ολομέλειας. Στην ομιλία του, που κυκλοφόρησε και σε ξεχωριστή μπροσούρα με τον τίτλο «Καινούρια κατάσταση - Καινούρια καθήκοντα», ο Ν. Ζαχαριάδης ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πρακτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949), να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος».
Επίσης, στην Πολιτική Απόφαση της 6ης Ολομέλειας αναφέρεται:
«Από τότε που το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων ξεσκέπασε την τιτική προδοσία, η παρέα αυτή των υποτακτικών και κατασκόπων του ιμπεριαλισμού άρχισε ολοένα πιο ανοιχτά να υπονομεύει τον σκληρό και άνισο αγώνα του ελληνικού Λαού εναντίον του ξενοκίνητου μοναρχοφασισμού. Στα Σκόπια εγκαταστάθηκε μια σπείρα προδότες και λιποτάκτες του αγώνα μας, που κάτω απ' την προστασία της κλίκας του Βελιγραδίου, οργάνωνε λιποταξίες απ' το ΔΣΕ. Ολόκληρη σειρά άλλοι πράκτορες πήραν εντολή να κάνουν ύπουλη διαλυτική δουλιά στην Ελεύθερη Ελλάδα και μέσα στα τμήματα του ΔΣΕ. Ο Τίτο μας στέρησε πολύτιμες εφεδρείες».
Το ίδιο απολογητικός ήταν και ο Ριζοσπάστης, αρκετά χρόνια αργότερα (στο φύλλο της 18ης Ιανουαρίου 1997), που έγραφε σε σχετικό άρθρο:
«Μπορούμε, συνεπώς, να πούμε ότι η θέση της 5ης Ολομέλειας ήταν σωστή; Αναμφίβολα όχι. Ο μαρξισμός λέει, ότι το εθνικό ζήτημα υποτάσσεται στα συμφέροντα της επανάστασης. Κι ανάλογα με τα συμφέροντα της επανάστασης και τις διαθέσεις των μαζών, σε διαλεκτική ενότητα μεταξύ τους, προτάσσεται η μία ή η άλλη θέση πάνω στο συγκεκριμένο εθνικό ζήτημα. Η 5η Ολομέλεια, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του Δημοκρατικού Στρατού και υποτιμώντας τον αντίπαλο, εκτίμησε λαθεμένα ότι το 1949 ήταν χρόνος αποφασιστικής καμπής του πολέμου κι ότι ο ΔΣΕ μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία στις εσωτερικές εξελίξεις. Έτσι, για να συγκεντρωθεί στο Δημοκρατικό Στρατό το μέγιστο των δυνάμεων, που ήταν δυνατό και για να αντιμετωπιστεί η διαλυτική προπαγάνδα ορισμένων αποσχιστικών ομάδων των Σλαβομακεδόνων και των Σκοπίων, άλλαξε την προηγούμενη σωστή θέση του Κόμματος για το Μακεδονικό, δίνοντας έτσι αντικειμενικά προσχήματα στην αντίπαλη προπαγάνδα και αφήνοντας ένα κάποιο έδαφος για παρανοήσεις και παρεξηγήσεις. Το γεγονός αυτό ήταν, βέβαια, λάθος. Λάθος, άλλωστε, που το αναγνώρισε και ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, μιλώντας στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το 1957».
Η ζημιά όμως είχε γίνει ήδη! Στην Ελλάδα, εκείνη ακριβώς η τυχοδιωκτική στάση του Ζαχαριάδη στο Μακεδονικό και γενικότερα η εν γένει ανερμάτιστη πολιτική του ΚΚΕ, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για όλους τους Έλληνες κομμουνιστές. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, όντες στην εξουσία, εκμεταλλεύτηκαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό το θέμα, για να θεμελιώσει κατηγορία σε βάρος του ΚΚΕ περί εθνικής προδοσίας. Κι εκεί ακριβώς εδράστηκε όλο εκείνο το πογκρόμ διώξεων, εξοριών, φυλακίσεων, εκτελέσεων όλων των αντιφρονούντων αριστερών και «συνοδηπόρων». Η βασική κατηγορία, για παράδειγμα, που έστειλε στο απόσπασμα τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ήταν ακριβώς αυτή. Ότι ήθελε να παραδώσει την Μακεδονία στους Σλάβους.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Δημοκρατικός Στρατός αποδεκατίστηκε στον Γράμμο και στο Βίτσι. Το ΚΚΕ καταδιωκόμενο επί δεκαετίες, να στοιχειώνει μέσα στα αλλεπάλληλα λάθη του. Και μαζί μ’ αυτό και οι χιλιάδες άδολοι αγωνιστές, που πλήρωσαν ακριβά με το αίμα τους εκείνα τα λάθη. Πολλοί απ’ αυτούς, κυρίως των βορείων περιοχών της Ελλάδας (σλαβόφωνοι και ελληνόφωνοι Έλληνες), πέρασαν τα σύνορα για να γλιτώσουν.
Σήμερα οι απόγονοί τους (υπολογίζονται κοντά στις 400.000) κατοικούν στο κράτος των Σκοπίων. Έχουν απωλέσει πλέον κάθε ψίγμα ελληνικής συνείδησης. Διαπαιδαγωγήθηκαν ως «Μακεδόνες», αισθάνονται «Μακεδόνες», σκέφτονται ως «Μακεδόνες» και μιλούν πλέον το μακεδονίτικο ιδίωμα. Το χειρότερο όμως είναι ότι εκείνοι ακριβώς κρατάνε σήμερα τα σκήπτρα του μακεδονισμού στο γειτονικό κρατίδιο. Ο πολύς κόσμος τους θεωρεί Σλάβους. Το ίδιο κι εκείνοι τους εαυτούς τους. Όμως ΔΕΝ είναι. Είναι κάτι ακόμα χειρότερο. Είναι Έλληνες, μισέλληνες!
ΑΠΟ ΤΗΝ 5η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ
Τελικά, οξυδορκέστερος όλων σ’ αυτή την ιστορία, αποδείχθηκε ο Τίτο. Με την στοχευμένη πολιτική του και τις μεθοδικές του κινήσεις, κατόρθωσε το αδιανόητο! Να δημιουργήσει μια εθνότητα εκ του μη όντος. Παρέλαβε μια περιοχή πολυφυλετικού αχταρμά και μέσα σε μια 20ετία κατάφερε να την ομογενοποιήσει ως ενιαία εθνική οντότητα. Παντελώς αυθαίρετη και ψευδεπίγραφη βεβαίως, χωρίς καμία σοβαρή ιστορική βάση και αναφορά, πλην όμως, σαφώς προσδιορισμένη ως «μακεδονική», προκειμένου να λειτουργήσει μελλοντικά ως πλαστό νομιμοποιητικό στοιχείο τεκμηρίωσης δικαιώματος επί ολόκληρης της ιστορικής Μακεδονίας.
Αυτό που επισυνέβη εκεί πέρα δεν έχει το προηγούμενό του στα παγκόσμια χρονικά. Άνθρωποι και πληθυσμοί απολύτως διακριτοί μεταξύ τους (φυλετικά, εθνικά, γλωσσικά, θρησκευτικά κλπ.), ανακατεύτηκαν με τέτοια μαεστρία μέσα σε μια εθνογενετική χοάνη και βγήκαν όλοι από το στόμιό της ως «Μακεδόνες» της ...οκάς.
Μέχρι που ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών! Για να υπογραφεί και εκείνη ακριβώς εκεί που είχε πραγματοποιηθεί το 1949 και η περίφημη 5η Ολομέλεια. Τυχαίο; Όχι βέβαια! Σκόπιμα επιλέχτηκε εκείνη η τοποθεσία. Όχι μόνο για συμβολικούς λόγους, αλλά κυρίως για να καταδειχθεί ότι πρόκειται για δύο διαδοχικές κινήσεις στην ίδια παρτίδα σκάκι. Σχετίζονται πράγματι εκείνες οι δύο πράξεις; Φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως, ναι. Με μια δεύτερη ματιά όμως, αμέσως διαπιστώνεις πως πρόκειται μεν για την ίδια σκακιέρα, με πανομοιότυπα, ίσως, κάποια από τα πιόνια, πλην όμως με σαφώς διαφορετικούς παίχτες. Και το κυριότερο, με εντελώς διαφορετικούς στόχους και εξυπηρετούμενα συμφέροντα.
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο δεν υπάρχει πια. Φρόντισαν έγκαιρα να την διαλύσουν οι επικυρίαρχοι. Και ένας από τους λόγους που την διέλυσαν είναι και το «μακεδονικό». Θα λέγαμε, ΚΥΡΙΩΣ το μακεδονικό! Τα συμφέροντα είναι τεράστια στην περιοχή. Ουαί κι αλίμονο αν άφηναν τον οποιονδήποτε άλλον, εκτός απ’ αυτούς, να ελέγξει τα «θερμά ύδατα» του Αιγαίου!
Πράγματι, τόσες δεκαετίες στήριξαν τα Σκόπια με το εθνογενετικό εργαστήρι τους. Τα πριμοδότησαν. Τα χρηματοδότησαν παντοιοτρόπως. Συνέδραμαν με κάθε μέσο στην τεκμηρίωση της προπαγάνδας τους. Τα πανεπιστήμια και τα ινστιτούτα τους συνέγραψαν τόμους βιβλίων, άρθρων, «επιστημονικών» συγγραμμάτων και μελετών, υπέρ της δικής τους εκδοχής για την ιστορία. Τους φανάτισαν. Πριμοδότησαν τον αλυτρωτισμό τους εις βάρος μας. Τους ξαμόλυσαν.... Κι όλα αυτά γιατί άραγε; Για να τους παραδώσουν τις βόρειες ακτές του Αιγαίου; Ούτε για αστείο!
Άλλο πράγμα επιδιώκουν. Και θα το δούμε πολύ σύντομα να εκδηλώνεται....
Προς το παρόν, ας κρατήσουμε μόνο τούτο: Με βάση τη Συμφωνία των Πρεσπών, το κράτος τους ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία, οι πολίτες του Μακεδόνες και η γλώσσα τους μακεδονική. Όλοι οι πολίτες; Ναι, όλοι οι πολίτες! Και οι Αλβανικής καταγωγής; Εδώ σε θέλω μάστορα, που λένε και στο χωριό μου.
Το ένα τρίτο των κατοίκων των Σκοπίων είναι Αλβανοί. Αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί, αισθάνονται Αλβανοί, λειτουργούν ως Αλβανοί, μιλούν την αλβανική γλώσσα, καθοδηγούνται από την «μητέρα πατρίδα» (την γειτονική Αλβανία) και διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους έτσι και τους αποκαλέσεις Μακεδόνες.
Λίγες μέρες πριν, κατά την διαδικασία κύρωσης της Συμφωνίας και αναθεώρησης του Συνταγματικού Νόμου, όπως εκείνη (η συμφωνία) ορίζει, οι Αλβανοί βουλευτές αξίωσαν και πέρασαν την τροποποίηση που πρότειναν για το Άρθρο 2 παράγραφος 2, που λέει τα εξής: «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, η οποία όμως δεν καθορίζει, ούτε προδικάζει, την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες».
Γιατί επέμεναν σ’ εκείνη την τροπολογία. Μα το φωνάζουν σε όλους τους τόνους: Παιδιά, εμείς δεν είμαστε Μακεδόνες. Αλβανοί είμαστε!
Να το ξαναπώ λοιπόν, όπως το λέμε στο χωριό μου; Εδώ σε θέλω, μάστορα! Τι θα κάνουν αύριο, όταν συνειδητοποιήσουν πως ανεξαρτήτως της τροπολογίας που πρότειναν, η Συμφωνία των Πρεσπών (η οποία παρεμπιπτόντως, ως Διεθνής συμφωνία, υπερέχει του Συντάγματός τους), δεν αναγνωρίζει άλλην εθνότητα στα όρια του κράτους τους, παρά μόνο την Μακεδονική; Macedoniannationality, λέει το κείμενο στης Συμφωνίας. Τι θα κάνουν όταν βρεθούν εγκλωβισμένοι σε ένα κράτος, του οποίου η Συμφωνία σύστασής του καθορίζει μόνο μία γλώσσα (την Μακεδονική); Τι θα κάνουν αύριο, όταν μια άλλη κυβέρνηση, περισσότερο εθνικιστική, επικαλεστεί την Συμφωνία για τους περιθοριοποιήσει;
Να σας πω τι θα κάνουν. Θα αξιοποιηθούν αναλόγως από την «μητέρα πατρίδα», προκειμένου να προεκτείνει τα όριά της μέσα στην καρδιά του νεοσύστατου κρατιδίου. Όπως κι εκείνη (η μητέρα πατρίδα), η Αλβανία δηλαδή, θα αξιοποιηθεί–προτραπεί από τα πραγματικά αφεντικά, τα οποία ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο επέβαλαν την υπογραφή ακριβώς αυτής της Συμφωνίας.
Κλείνω το άρθρο μου εδώ. Τα υπόλοιπα φοβάμαι ότι θα τα δούμε λίαν συντόμως επί του πραγματικού, στα πολεμικά ανακοινωθέντα...
Γιώργος Ιεροδιάκονος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου