Βέβαια, αυτή η χώρα πάντα έβγαζε εφιάλτες και πολλές φορές έγραφαν, με μαύρα γράμματα, την ιστορία της δουλοπρεπείς πολιτικοί οι οποίοι πρόθυμα συμμορφώνονταν με τις οδηγίες και τις επιθυμίες ξένων.
Παρέλκει ν΄ αρχίσω την αναφορά.
Ίσως, φταίμε κι όλοι εμείς, οι άλλοι, οι πολλοί!
Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα.
Θυμάμαι στο Δημοτικό Σχολείο Ασημενίου, τον δάσκαλό μας τον Καπουσούζη να μας μαθαίνει, τ’ απογεύματα, να τραγουδάμε από τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, ένα μοιρολόϊ για τον Παύλο Μελά.
Δεν το ξέχασα ποτέ μου!
Ακόμα το θυμάμαι κι ανατριχιάζω.
«Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
Μες στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
-Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.
Δεν κλαίω τη λαβωματιά, δεν κλαίω και το βόλι,
Μον' κλαίω που με άφησε η συντροφιά μου όλη.
Σταλαματιά το αίμα μου για σε πατρίδα χύνω,
για να ’χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο
Παύλος Μελάς κι αν πέθανε τα παλικάρια ζούνε
Θα φέρουνε τη λευτεριά στη χώρα που ποθούμε.»
Μικρά παιδάκια εμείς, δακρύζαμε κι ο δάσκαλος μας μάλωνε γιατί έπρεπε να συμπεριφερόμαστε ως άνδρες!
Στο Γυμνάσιο, θυμάμαι, τον αείμνηστο Γυμνασιάρχή μας Ψιμούλη, να μας οδηγεί σε παράταξη στον Κινηματογράφο «Ορφέα» για να δούμε την ταινία «Ο Παύλος Μελάς», με το εμβληματικό εμβατήριο, και να αναλώνει ώρες να μας μιλάει για τον «Μακεδονικό Αγώνα». Kαι να κάνουμε παρέλαση τραγουδώντας "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα".
Στο Γραφείο του, τον έναν τοίχο τον κοσμούσε ένας πίνακας από την Μάχη της Ισσού. Μια φορά που με πήγαν για… αποβολή, την σκαπουλάρισα επειδή έτυχε να κρατάω στα χέρια μου την «Αλεξάνδρου Ανάβασις» του Αρριανού. Πέρασα, επιτυχώς, την… ιερά εξέταση με τις ερωτήσεις του για τον Μέγα Στρατηλάτη (όπως τον αποκαλούσε) και γεμάτος ικανοποίηση μου έριξε μια στοργική σφαλιάρα στον σβέρκο και μ’ απήλλαξε από τις… κατηγορίες!
Στην ΣΤ Γυμνασίου είχαμε έναν καταπληκτικό καθηγητή Ιστορίας, τον Σπύρο Μαυρογιάννη, (χάρη στον οποίον έμαθα να διαβάζω συστηματικά ιστορία και του οφείλω πολλά που πέρασα στην Πάντειο), ο οποίος επέμενε να μας διδάσκει για την «Σημασία της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού».Έχω ακόμα φυλαγμένο ένα έκτακτο διαγώνισμα που μας έβαλε μ΄ αυτό το θέμα!
Θυμάμαι στην Πάντειο, τον Καθηγητή Διοικητικού Δικαίου, τον αείμνηστο Δημήτρη Κόρσο, να αναλώνει μια ώρα από το μάθημά του για να μας αναλύει το ποίημα του Καβάφη:
«….Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς•
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
Εμείς• οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.»
Για την Κοινήν Ελληνική Λαλιά!
Θυμάμαι στη Νέα Υόρκη έναν Καθηγητή της West Point Academy, να μου εξηγεί, επί ώρες, την τακτική του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν επιχειρούσε την Διάβαση του Υδάσπη Ποταμού και υπέβαλε σε ψυχολογικό πόλεμο τον σπουδαίο βασιλιά των Ινδών τον Πώρο. Ο καθηγητής θεωρούσε ότι στη Μάχη εκείνη ο Μέγας Αλέξανδρος αποκαλύπτει όχι μόνο το στρατηγικό του δαιμόνιο, αλλά παραδίδει και απαράμιλλα μαθήματα ηγεσίας.
Θυμάμαι, τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, τον Οκτώβριο του 1988 όταν μου ανέθεσε να μιλήσω στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος, κατά τη διάρκεια της δοξολογίας, για την επέτειο της απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης, να υπενθυμίζει στους πιστούς ότι «τα έθνη που λησμονούν την ιστορία τους, χάνονται!»
Θυμάμαι, το 1997 όταν με τον φίλο μου Δημήτρη Δημητρίου, πηγαίναμε να επισκεφθούμε την Αλεξάνδρεια την επί του Ώξου, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όταν οι συνοριοφύλακες είδαν στα διαβατήριά μας ότι καταγόμαστε από την Ελλάδα, άρχισαν να φωνάζουν «Ισκαντέρ-Ισκαντέρ», δηλαδή «Αλέξανδρος» στην τοπική τους γλώσσα και να πυροβολούν, ενθουσιασμένοι, στον αέρα! Μετά από ένα τσιμπούσι διαρκείας, ο επικεφαλής του φυλακίου, μας έβαλε σ’ ένα στρατιωτικό τζιπ και μας ξενάγησε ο ίδιος στην Αλεξάνδρεια. Και ήξερε τόσα πολλά για τον Μέγα Αλέξανδρο, που ντράπηκα.
Θυμάμαι, τον λόγο του Οδυσσέα Ελύτη από το «Άξιον Εστί», Ψαλμός Ζ: «Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους».
Κάθε φορά που αισθάνομαι ότι ο ορίζοντας σκοτεινιάζει γύρω μας ξαναδιαβάζω την «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» του Νικηφόρου Βρεττάκου και λέω:
ΟΥΚ ΕΑΛΩ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου