Το αντίο, δεν μένει πια εδώ.
Μένει εκεί που οι άνθρωποι ζουν μαζί και παράλληλα.
Εκεί που η ζωή κερδίζει τους νόμους της φύσης και ενώνονται οι παράλληλες ζωές.
Κι ας είναι πάντα αργά.
Κι ας είναι πάντα ένα παιχνίδι στημένο, χωρίς νικητή, χωρίς χαμένο.
Και με το γκολ να μπαίνει πάντα εκεί, στο «νεκρό χρόνο». Την στιγμή ακριβώς που έχεις πιστέψει στην ψευδαίσθηση πως αυτή τη φορά μπορεί και να νίκησες την μοίρα.
Το αντίο, δεν μένει πια εδώ.
Ανήκει σ’ εκείνο το ντουλάπι που δεν ανοίγει ποτέ πια.
Με τα επικίνδυνα και τα επικηρυγμένα αισθήματα. Εκεί που δεν μπαίνει πια φως, ούτε κατά λάθος.
Το αντίο, δεν μένει πια εδώ.
Μένει εκεί που ένας από τους δυο τόλμησε να ζητήσει το «εδώ» και το «τώρα».
Μένει εκεί που ένας από τους δυο τόλμησε να κάνει τη βρώμικη δουλειά και να πατήσει τη σκανδάλη.
Τόλμησε να κατεβάσει την αυλαία..
Και να ξέρεις, δεν πάνε όλες οι παλιές αγάπες στον παράδεισο.
Κάποιες αγάπες, δεν πάνε ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση.
Μένουν εκεί, ανάμεσα στην μνήμη και τη λήθη..
Εκεί που το αντίο, δεν ειπώθηκε ποτέ.
Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου