Οι άνθρωποί της προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους, να κοιτάξουν ξανά με αισιοδοξία το μέλλον, να ξεχάσουν….
Τα εγκαίνια του θερινού κινηματογράφου το καλοκαίρι του 1950, εντελώς απρόσμενα, ταρακούνησαν ευχάριστα τη μικρή κοινωνία!
Ένας νέος άνθρωπος τότε, ο Δ. Μητσιόπουλος, έφερε στον τόπο μας ένα πρωτόγνωρο θέαμα, μια νέα διασκέδαση και γνώση συγχρόνως! Η έβδομη τέχνη παρούσα! Ο κόσμος μαγεύτηκε και γέμιζε καθημερινά το χώρο του «Σινεμά», όπως το λέγαμε. Οι προβολές γινόταν στον ελεύθερο χώρο, πίσω από το ξενοδοχείο ΑΙΓΛΗ, αφού είχε διαμορφωθεί κατάλληλα. – Λειτούργησε εκεί δύο καλοκαίρια. – Ο κινηματογράφος ήταν μια πραγματικότητα για τα Γρεβενά μας!
Τα επόμενα δύο χρόνια (1952-1953), οι προβολές γινόταν όλο το χρόνο, σε ένα «ΤΟΛ» που υπήρχε στο χώρο του πρώτου Γυμνασίου.
Στα τέλη του 1953 ένα νεόκτιστο κτίριο, ήταν το «Σινέ Αχίλλειον» στο κέντρο της πόλης, απέναντι από το πρώτο Δημοτικό Σχολείο.
Η ονομασία του νέου κινηματογράφου δόθηκε με κλήρωση σε προτάσεις πολλών Γρεβενιωτών. «ΝΟΥΝΟΣ» αναδείχθηκε ο καθηγητής του Γυμνασίου Γεώργιος Παπαευθυμίου.
Η έναρξη της λειτουργίας του έγινε στις 23-12-1953 και αναδείχθηκε γρήγορα στο κέντρο της κοινωνικής ζωής των Γρεβενών. Ο άνετος και φροντισμένος χώρος του, προσφερόταν για κάθε εκδήλωση. Καθημερινά ήταν τόπος συνάντησης και ψυχαγωγίας με δύο προβολές θαυμάσιων έργων!
Γέμιζε συχνά με γονείς και παιδιά σε σχολικές γιορτές, σε ομιλίες θρησκευτικού, κοινωνικού και επιστημονικού περιεχομένου από εξέχοντες ομιλητές! Ακόμη και σε θεατρικές παραστάσεις από γνωστούς θιάσους που επισκέπτονταν την πόλη μας!
Άλλαζε μορφή, όταν το χειμώνα, έδιναν τους ετήσιους χορούς τους οι διάφοροι σύλλογοι των Γρεβενών. Γινόταν με το στολισμό, τη μουσική και τους ανθρώπους, που καλοντυμένοι και χαρούμενοι γέμιζαν την αίθουσα, μια Σάλα χορού που έλειπε από τα Γρεβενά.
Εκεί ακούγαμε τις ανακοινώσεις του Δήμου και της Αστυνομίας και για κάποιο διάστημα, εκεί παρακολουθούσαμε μαθήματα αεράμυνας!
Στους μαθητές του Γυμνασίου απαγορεύονταν ο κινηματογράφος, ακόμη και με τους γονείς μας! Συχνά πηγαίναμε όλο το σχολείο, με τη συνοδεία των καθηγητών μας σε ξεχωριστά έργα μεγάλων δημιουργών. Ακούγαμε στα διαλλείματα, υπέροχα ελληνικά τραγούδια από ξεχωριστούς ερμηνευτές της εποχής… και κάθε φορά, πριν αρχίσει η προβολή του έργου, τα «Επίκαιρα» ήταν ένα μικρό ενημερωτικό ταξίδι στον κόσμο! Αρκετά χρόνια αργότερα, χωρίς περιορισμούς πια, οι «πρεμιέρες» του κινηματογράφου ήταν μια ξεχωριστή βραδιά! Είμαστε όλοι εκεί, φίλοι, γνωστοί, μικροί και μεγάλοι με χαρούμενη διάθεση, ευχάριστες συναντήσεις, φιλικές κουβεντούλες, γέλια, σχόλια και….συμπάθειες!
Πόσες θύμησες αλήθεια δε φυλάξαμε από το χώρο του κινηματογράφου! Και κάποια καλοκαίρια οι προβολές γινόταν στην «ταράτσα», τι όμορφα που ήταν!
Χαιρόμασταν πολύ εκείνες τις βραδιές! Τη συντροφιά μας, με τα αστεία και τη νεανική ξενοιασιά μας! Όλα ήταν τόσο όμορφα, τόσο χαρούμενα, μοναδικά… Και το ολόγιομο φεγγάρι, που μάντευε τις σκέψεις και τις λαχτάρες μας και ήξερε καλά πόσο γρήγορα περνούν τα όμορφα νεανικά μας χρόνια και τα όνειρα και οι χαρές χλωμιάζουν, χαμογελούσε μελαγχολικά!
Όμως εμείς ήμασταν παιδιά και όλα τα βλέπαμε όμορφα. Αθόρυβα κάποια στιγμή η ζωή στα Γρεβενά άρχισε να αλλάζει! Νέοι χώροι γέμιζαν με νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους. Ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες, σύγχρονα καφενεία! Η τηλεόραση έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα στα Γρεβενά και το «ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ» δε λειτουργούσε πια! Κάθε που περνούσα από κεί κάτι με πονούσε σαν το ‘βλεπα κατάκλειστο και βουβό να περιμένει! Αλήθεια, τι;
Καλοκαίρι 1993.
Το «ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ» άνοιξε τις πόρτες του και γέμισε όπως παλιά! Με τους Γρεβενιώτες!
1Ο Συνέδριο Γρεβενιωτών! Ζήσαμε όλοι, δύο μέρες με το δικό μας κόσμο, τους φίλους, τους συγγενείς, τους γείτονες, ακόμα και κείνους που είχαμε χρόνια να δούμε!
Η χαρά, η ευχαρίστηση, η συγκίνηση, ήταν έντονες σ’ όλα τα πρόσωπα. Αγκαλιές, φιλιά, θερμές χειραψίες! Ήταν σαν όνειρο!
Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, φωνές, εκπλήξεις, θύμησες, δε θέλαμε να τελειώσει αυτό το «αντάμωμα», αυτό το πανηγύρι ποτέ!
Πέρασαν τόσο γρήγορα οι δύο μέρες, με υποσχέσεις και με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει και άλλο Συνέδριο! Όμως ήταν το πρώτο και το τελευταίο…
Ο κινηματογράφος έγινε μια τεράστια πολυκατοικία!
Στη μνήμη όλων μας, πιστεύω, υπάρχει το «ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ». Θα υπάρχει εκεί, σταθερό σημείο του τόπου μας, των ανθρώπων μας, των γρεβενιωτών μιας άλλης ζωής σαράντα χρόνων! Ένα σημείο αναφοράς, αναμνήσεων και νοσταλγίας!
ΚΛΕΙΩ ΛΑΔΑ - ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου