ύπαρξη έχει κάποιο νόημα και κάποιον προορισμό'', είχε πει ο Στέφαν Τσβάιχ θέλοντας να περιγράψει με λίγα λόγια την καταλυτική σημασία του έρωτα στη ζωή του ανθρώπου και την υπέρτατη ευτυχία που νιώθει μια ερωτευμένη καρδιά, όταν βρίσκει συναισθηματική ανταπόκριση.
Όμως αυτή η πληρότητα της ψυχής, θα μου πείτε, η αίσθηση της καταξίωσης και της αυτοβελτίωσης μέσα από την αγάπη του άλλου, η πίστη στον έρωτα και το ιδεώδες της αιώνιας αγάπης αφορούν μόνο τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τα ''αγέραστα εδάφια'' της ερωτικής μας ζωής και η ομορφιά που προσδίνουν σ' αυτήν οι μυθολογικές διαστάσεις, οι φεγγαρόλουστες νύχτες και οι δονκιχωτικές εκδοχές αφορούν τη διαδραστική επαφή μας με το αντικείμενο του πόθου μας και τίποτε άλλο!..
- Είστε σίγουροι γι' αυτό; Να μην είστε!.. Γιατί η πολιτική ιστορία του τόπου μας έχει αντικαταστήσει προ πολλού το ''άφησε την αγάπη να γίνει ο οδηγός σου'' με το ''άφησε την αγάπη σου για εξουσία να γίνει ο οδηγός σου''...
Ναι, ο έρωτας για τον άνθρωπο της καρδιάς μας έχει υμνηθεί παγκοσμίως. Έχει γίνει πηγή έμπνευσης για συγγραφείς καλλιτέχνες, φιλόσοφους, που ύμνησαν το απροσμέτρητο βάθος του και διεκτραγώδησαν τον πόνο του πληγωμένου εγωισμού και τις καταστροφικές συνέπειες του ανεκπλήρωτου, στο πρόσωπο του ερωτοχτυπημένου που βιώνει το εφιαλτικό ''παραμύθι''...
Έναν τέτοιο παθιασμένο έρωτα και στις δυο εκδοχές του ζουν κι οι πολιτικοί, όταν γευτούν, στην αρχή, το νέκταρ της εξουσίας κι ύστερα όταν τη χάνουν. Μόνο που εκεί πάνω στο απόγειο της δόξας και της δύναμής τους ξεχνούν πως ο έρωτας δε χορταίνει με μιας. Τον έρωτα τον απολαμβάνεις σαν το γλυκό κρασί, γουλιά-γουλιά, με εγκράτεια. Δεν τον αφήνεις να σε μεθύσει, να σε παραλογίσει. Ούτε, κι απ' την ανάποδη, τον αφήνεις ν' αποκοιμηθεί, να βαλτώσει στον εφησυχασμό, να γίνει στατικός και να πέσει.
Τον αφήνεις να σε κρατάει στη ζωή με λαχτάρα και αφοσίωση κι όχι με λάβαρα και πυροτεχνήματα ευκαιριακά, της μιας ώρας... Που λέει ο λόγος δηλαδή '' της μιας ώρας'', γιατί η συνεύρεση με τον Αλέξη κράτησε τεσσεράμισι χρόνια και είχε λίγο απ' όλα: τα ύψη και τις υφέσεις της, τις ελευθεριότητες και τις εκτροπές της, τις εκδηλώσεις αχορταγιάς κι επιπολαιότητας κι εκείνες της αυτοκριτικής, του αιτήματος για εξιλέωση δια της παραδοχής της ''αυταπάτης''...
Στον έρωτα και την πολιτική όλα επιτρέπονται, θα μου πείτε, και ίσως έχετε δίκιο, μέχρις ενός σημείου βέβαια. Άλλωστε δεν ήταν μόνο ο Αλέξης που λαχτάρησε το μέλι της εξουσίας κι ερωτεύτηκε τα απαγορευμένα μυστικά της...
Μόνο που κι αυτός ξέχασε να βάλει μέτρο, γιατί στον απαγορευμένο έρωτα υπάρχουν προκαταλήψεις κι αυτές πάνε παράλληλα με αρνητικούς συμβολισμούς, που κάνουν τον λαό ν' ανατριχιάζει, γιατί του ξυπνούν μνήμες διχαστικές, εμφυλιοπολεμικές, απερίγραπτες...
- Ποιους συμβολισμούς εννοώ; Για ελάτε!.. Ελάτε μαζί μου!.. Ακολουθήστε με σ' έναflachbackστο παρελθόν, σαν απλοί θεατές ενός ιλαροτραγικούstory, τουstoryτου έρωτα και της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ...
Σεπτέμβριος 2015, λίγο πριν τις δεύτερες εκλογές εκείνης της χρονιάς, ο Αλέξης είναι ακόμα ερωτεύσιμος, αλλά κάτι πάει να ραγίσει στη σχέση του με τον κόσμο απ' τα ψέματα, τις ''δημιουργικές ασάφειες'' και τις κυβερνητικές αστοχίες, τις πασπαλισμένες με Βαρουφάκεια τρέλα της πρώτης φοράς ''Αριστερά''.
Το βλέπει στα μάτια του κόσμου που τον κοιτά ερωτηματικά αυτό το ράγισμα και του 'ρχεται τρέλα. Μαντεύει τις σκέψεις τους και παραφρονεί. Νιώθουν σε δίλημμα οι από κάτω, τους καταλαβαίνει. Βρίσκονται προ του τετελεσμένου γεγονότος, του δημοψηφίσματος, που τους μαύρισε την καρδιά γιατί αποδείχτηκε κοροϊδία...
Τους βλέπει να του ανταποκρίνονται μίζερα, με μισή καρδιά, νιώθοντας πως δεν έχουν εναλλακτική για κάτι καλύτερο... Και τότε του 'ρχεται μια φαεινή ιδέα, ένα σύνθημα θεοπάλαβο, που ανασταίνει και τους νεκρούς... τους νεκρούς του Εμφυλίου!..
- Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!!!..
Ενός δευτερολέπτου σιγή, στο συνταίριασμα του λογικού με το παράλογο, του έρωτα με την προδοσία κι ύστερα το αψήφιστο χειροκρότημα του ανώνυμου πλήθους, που ζητούσε να ξεχάσει την πίκρα και την απογοήτευσή του μέσα απ' το ξύπνημα των ενστίκτων του αιματηρού παρελθόντος του...
Εκείνη η ανατριχιαστική φράση που είπε ο χαρισματικός ταχυδακτυλουργός της πολιτικής σκηνής ήταν το διαφημιστικό τρέιλερ μόνο γι' αυτά που θ' ακολουθούσαν... Και θ' ακολουθούσαν πολλά γιατί το παιχνίδι του έρωτα με τον λαό έγινε έργο-θρίλερ, που ανάδειχνε όσο περνούσε ο καιρός το αληθινό πρόσωπο πίσω απ' τη μάσκα. Το πρόσωπο μιας εξουσίας με αντιδημοκρατική αντίληψη και καθεστωτική νοοτροπία, που παραπέμπει σε καθεστώτα που δεν έχουν σχέση με δυτικού τύπου ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά με... Μαδουρική...
Έλα όμως που δε φταίει ο Αλέξης γι' αυτό. Και δε φταίει γιατί οι... παθόντες που τον λάτρεψαν και τον ψήφισαν ξανά και ξανά θα 'πρεπε ήδη να ταρακουνηθούν από τα πρώτα σημάδια. Και τα σημάδια έδειχναν τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη των Αριστερών για την εξουσία. Μια αντίληψη που έχει χαρακτηριστικά καθεστώτος και επιβολής ανάλογης με εκείνην της σοβιετικής εξουσίας.
- Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν...
Και δε βρέθηκε κανείς να του πει πως αυτό είναι ανήκουστο σε μια δημοκρατία!.. Ότι σε μια δημοκρατία κανείς δεν τελειώνει κανέναν, κανείς δεν ''καθαρίζει'' κανέναν όταν δεν του αρέσουν οι απόψεις του, κυριολεκτικά και μεταφορικά...
- Το παραμύθι δεν έχει δράκο..., είχε πει στη Βουλή ο κ. Τσίπρας απαντώντας στην κριτική και τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης.
Όμως η συνέχεια απέδειξε ότι είχε και παραείχε και μάλιστα τον ίδιο... Έναν δράκο που καλλιέργησε στον λαό ψευδαισθήσεις, ''έπαιξε'' με τις αδυναμίες του, τον αποπροσανατόλισε με τις ταχυδακτυλουργίες του, έβγαλε απ' τα ρουθούνια του τον καπνό απ' το Μάτι και του είπε πως έφταιξε η διπλή κατεύθυνση δρόμων για την ολέθρια πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, που άφησε μια εκατόμβη νεκρών πίσω της.
Χαρακτήρισε ''ανατριχιαστικά επίκαιρο'' τον σφαγέα Άρη Βελουχιώτη και ως την πιο συναρπαστική πολιτική ομιλία αυτήν που είχε βγάλει εκείνος στη Λαμία πριν από 75 χρόνια!.. Μόνο που δεν μπόρεσε να μιμηθεί τον αριστερισμό του και το έπαιξε Αριστερός καπιταλιστής, χλιδάτος και σκαφάτος, την ώρα που καταμετρούσαν ακόμα στο Μάτι τους νεκρούς της αδυσώπητης περσινής πυρκαγιάς...
- Κι έπειτα... ήρθε πάλι ο έρωτας με τα κρίνα των επιδομάτων και σάρωσε και Πρέσπες και Μάτι..., θα 'λεγε με πικρή ειρωνεία κάποιος. για να χαλαρώσει απ' τη σκοτοδίνη των δυσάρεστων περιστατικών.
- Όχι, θα του απαντούσα, μειδιώντας. Επειδή δεν του 'βγαιναν ούτε αυτά κι είχε ξεμείνει εντωμεταξύ από τρικ κι από κόλπα, πέταξε σαν πυροτέχνημα τηNovartis, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά, μια που τον ευνοεί η συγκυρία...
- Δοκιμασμένη συνταγή, θα υπέθετε κάποιος άλλος, που είχε τα φόντα για να πετύχει...
Φευ, όχι μόνο δεν πέτυχε, αλλά γύρισε μπούμερανγκ γι' αυτούς που τη σκηνοθέτησαν με στημένες διαδικασίες... Κι όσο πλησίαζε ο χρόνος προς τις εκλογές, τόσο πιο βρώμικες γίνονταν οι ''επιχειρήσεις'' τους, που είχαν και διάσπαρτη την εσάνς της αναρχίας, του Ρουβίκωνα και των εξόδων του ''Λουκά'' της 17 Νοέμβρη...
Λάσπη...., χαλκεία..., απειλές..., ψέματα, συκοφαντίες κι εμφυλιοπολεμικές προβοκάτσιες, σ' ένα πόλεμο αμείλικτο, εκ του συστάδην, με αδιανόητες χυδαιότητες, Πολάκειες και εμετικές...
- Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσει…, θα 'λεγε κανείς. Κι όταν μωραίνει..., πάει κι ο έρωτας, πάει κι η γοητεία...
Αν πάει λέει... Μνημειώδης στιγμή!.. Ο βασιλιάς Αλέξιος ανακάλυψε πως ήταν γυμνός!.. ''Την έπαθε σαν τον ποντικό που είδε τη σκιά του στον τοίχο και θάρρεψε πως είναι λιοντάρι!'' Ή άλλως, για τους αρχαιολάτρεις τύπου ''Ευχάριστου'', '' η ύβρις έφερε επιτέλους τη Νέμεση κι αυτό δε γίνεται πια να αλλάξει. όσα φτιασιδώματα και να κάνουν μέχρι τις εθνικές εκλογές οι κρατούντες. Ο λαός τούς έχει γυρίσει την πλάτη οριστικά αφήνοντας το τελευταίο του μήνυμα για τις κάλπες της 7ης Ιουλίου στον πρώην αγαπημένο του!.. Μαντεύετε τι θα λέει;
-Ο μεγάλοι έρωτες δεν έχουν ''happyend'', Αλέξη!.. Θα 'πρεπε να το ξέρεις αυτό...
Της Κρινιώς Καλογερίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου