Παρ’ όλο που γίνονται προσπάθειες να κατεδαφιστούν σπίτια όπου άνθρωποι
δολοφονήθηκαν και να αναδιαμορφωθούν κτίρια και εγκαταστάσεις όπου συνέβησαν μαζικές εκτελέσεις και τραγωδίες, κάποια «σκοτεινά» μέρη υπάρχουν ακόμα.
Ίσως έχετε ήδη δει από κοντά το Κολοσσαίο, όπου σκοτώνονταν οι μονομάχοι ή έχετε περάσει από το Ford’s Theatre στην Ουάσινγκτον, όπου ο Αβραάμ Λίνκολν δολοφονήθηκε από τον John Wilkes Booth. Πολλοί, όμως, αναζητούν πιο «σκοτεινά» και μακάβρια μέρη και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν εισιτήρια για να μπουν σε βλοσυρούς τόπους τραγωδίας και να νιώσουν λίγο σαν σε ταινία τρόμου ή και να αποτίσουν φόρο τιμής σε αθώα θύματα. Τα παρακάτω σίγουρα εξιτάρουν πολλούς.
Μουσείο του θανάτου, Λος Άντζελες
Στη Hollywood Boulevard του Λος Άντζελες, στη λαμπερή αυτή λεωφόρο υπάρχει και ένα μουσείο διαφορετικό από τ’ άλλα. Το Μουσείο του Θανάτου (Museum of Death) προσφέρει στους επισκέπτες του τη μεγαλύτερη συλλογή artwork του κόσμου από serial killers: μάσκες, φωτογραφίες από τόπους εγκλήματος, αντικείμενα αυτοψίας, βίντεο από σκηνές θανάτου και πολλά άλλα. Παρ’ όλ’ αυτά δεν είναι η έκθεση των φέρετρων και οι σάκοι των πτωμάτων που τραβούν το ενδιαφέρον, αλλά οι εκθέσεις που είναι αφιερωμένες σε serial killers, όπως στονCharles Manson, που έχει καταδικαστεί για το φόνο της ηθοποιού Σάρον Τέιτ, συζύγου του Ρομάν Πολάνσκι, που τότε ήταν έγκυος, και τεσσάρων φίλων της το 1969, μεταξύ άλλων.
MISSOURI STATE PEMITENTIARY FB PAGEΑν μπείτε στο site του Missouri State Penitentiary, θα δείτε ότι πρόκειται για μια από τις πιοαιματοβαμμένες περιοχές της Αμερικής (συγκεκριμένα “The Bloodiest 47 Acres in America”), έναν τίτλο που έδωσε στο Missouri State Penitentiary το Time Magazine το 1967. Η φυλακή λειτούργησε από το 1836 μέχρι το 2004 και πριν κλείσει ήταν η παλιότερη σε λειτουργία σωφρονιστική εγκατάσταση στα μεσοδυτικά των Η.Π.Α. Σε ορισμένες περιόδους, λέγεται ότι υπήρξαν μέχρι και 8 κρατούμενοι σε 1 κελί, με τις εξεγέρσεις να αποτελούν συχνό φαινόμενο με πολλά πτώματα. Τη δεκαετία του ’60 καταγράφηκαν εκατοντάδες σοβαρές επιθέσεις με πολλά μαχαιρώματα, ενώ σήμερα, στο ίδιο μέρος πραγματοποιούνται ξεναγήσεις. Οι επισκέπτες βλέπουν από κοντά τα κελιά, την αυλή, το θάλαμο αερίων, όπου 40 κρατούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλες παρόμοιες «σκοτεινές» αίθουσες.
WWW.COMMONS.WIKIMEDIA.ORGΜέσα σε μια περίοδο 100 ημερών που ξεκίνησε τον Απρίλιο κι έληξε τον Ιούλιο του 1994, περίπου 500 χιλιάδες με 1 εκατομμύριο κάτοικοι της Ρουάντα, κυρίως Τούτσι αλλά και Χούτου, σκοτώθηκαν. Η γενοκτονία οργανώθηκε από το κυρίαρχο πολιτικό κόμμα της εποχής με όπλα, μαχαίρια και βιασμούς, ενώ τα θύματα σκοτώνονταν παντού, στα σπίτια τους, στα σχολεία και στις εκκλησίες. Η σφαγή σταμάτησε μετά από διεθνή παρέμβαση και σήμερα οι διακρίσεις με βάση τη φυλή, τη θρησκεία και την εθνικότητα απαγορεύονται. Στη10η επέτειο της γενοκτονίας άνοιξε και το Μνημείο Θυμάτων Γενοκτονίας Κιγκάλι, ένα κέντρο που χτίστηκε στην τοποθεσία όπου θάφτηκαν 250 χιλιάδες άνθρωποι. Οκτώ τεράστιοι τάφοι βρίσκονται σήμερα εκεί, όπως επίσης θάλαμοι ταφής και οπτικοακουστικό υλικό των επιζώντων, ενώ το Μουσείο έχουν επισκεφτεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που φτάνουν στην περιοχή για να τιμήσουν τα θύματα.
WWW.FLICKR.COM
Στις 6 Αυγούστου 1945, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι της Ιαπωνίας έγιναν στόχοι και δέχτηκαν πυρηνική επίθεση με ατομικές βόμβες που έριξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σκοτώνοντας άμεσα περίπου 70.000 ανθρώπους. Γύρω στο 69% των οικοδομημάτων της πόλεως καταστράφηκε εντελώς και τους επόμενους μήνες, περίπου 60.000 ακόμα άνθρωποι απεβίωσαν από τραύματα και έκθεση σε ραδιενέργεια, ενώ όλα τα μεγάλα νοσοκομεία και σχεδόν όλο το ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό σκοτώθηκε. Ο καρκίνος, λόγω της έκθεσης, οδήγησε σε ακόμη περισσότερους θανάτους και οι επιζώντες ονομάστηκαν hibakusha (άτομα που έχουν επηρεαστεί από την έκρηξη). Το 1955 ιδρύθηκε ένα πάρκο μνήμηςπρος τιμήν των θυμάτων, το οποίο και έχουν επισκεφτεί πάνω από 53 εκατομμύρια άνθρωποι, κοιτώντας τα υπάρχοντα των θυμάτων στο μουσείο και νιώθοντας ανατριχίλα για την τραγωδία.
WWW.WIKIPEDIA.COM/CARL MONTGOMERYΑν αναρωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν μια πόλη μετά από μια τεράστια καταστροφή, η πόληPripyat της Ουκρανίας μπορεί να σας δώσει μια ιδέα. Ο πληθυσμός της πόλης αυτής είχε φτάσει τους 50 χιλιάδες κατοίκους, μέχρι που στις 26 Απριλίου του 1986 συνέβη μια έκρηξη στον Πυρηνικό Σταθμό Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ που απελευθέρωσε ραδιενεργά σωματίδια στον αέρα, τα οποία απλώθηκαν σε Ρωσία και Ευρώπη. Τριάντα-ένα άτομα πέθαναν και πολλοί υπέφεραν τις μακροχρόνιες συνέπειες, με κύρια τον καρκίνο. Το Pripyat δεν εκκενώθηκε παρά την ημέρα μετά την καταστροφή, όπου οι άνθρωποι άρχισαν να αισθάνονται τρομερούς πονοκεφάλους και να κάνουν εμετούς. Σήμερα παραμένουν τα κτίρια και σε πολλές περιπτώσεις τα προσωπικά αντικείμενα, όπως ρούχα και ποδήλατα των κατοίκων, οι οποίοι δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά. Στην περιοχή πραγματοποιούνται οργανωμένες ξεναγήσεις σε συγκεκριμένες περιοχές της ζώνης καταστροφής και κατά την έξοδό τους οι επισκέπτες ελέγχονται για επίπεδα ραδιενέργειας. Σε περιπτώσεις που ανιχνεύεται ραδιενέργεια, πραγματοποιείται «χημικό μπάνιο» στο άτομο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου