Διανύουμε αισίως τον ένατο μήνα του έτους. Μπήκαμε "στον ένατο", κατά μία
έννοια. Ξεκινάνε σιγά σιγά τα σχολεία, η χειμερινή σεζόν των μαγαζιών, τα φθινοπωρινά ρούχα, τα ωδεία, οι σύλλογοι, και η εξεταστική στα πανεπιστήμια. Ξεκινάνε για πολλούς από εμάς και οι καινούριοι στόχοι, αυτοί που κάθε Σεπτέμβρη τρέχουμε να "αγιάσουμε" για να βγούνε αληθινοί, να τους φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά, να νιώσουμε ότι τους κατακτήσαμε επειδή το αξίζαμε.
Αυτόν το μήνα που αρχίζει να μυρίζει το βρεγμένο χώμα, φυτεύω τα σποράκια των ιδεών μου που μάζευα σαν μυρμήγκι το καλοκαίρι και εύχομαι η Γη μου φέτος να δώσει καλή σοδιά για μένα, για τη μουσική μου οικογένεια και τους ακροατές, μένοντας πιστή και ακέραιη σε ό,τι κρίνω ως ηθικό, χωρίς έτσι να μολύνω το έδαφος μου.
"Κυοφορώντας" περισσότερους Σεπτέμβρηδες και παύοντας πια να θεωρούμαι "νέα γενιά", βρίσκομαι στο ευτυχές σημείο να μπορώ να βλέπω και μπροστά μου, αλλά και πίσω μου. Τα πρότυπα των ανθρώπων ξεκαθαρίζουν και γίνονται πιο υγιή. Είναι αυτοί που με συνέπεια υπηρέτησαν την τέχνη τους, απέφυγαν τους εύκολους τρόπους προβολής ή τουλάχιστον δεν τους είδαν ως μονόδρομο στην επιτυχία τους, αυτοί που μελετούν ακατάπαυστα χωρίς να καταπίνουν τα μικρόφωνα που κρατούν. Έχασα και χάνω πολλές φορές το κέντρο μου, προσπαθώντας να βρω ποια είναι η αλήθεια μου και πώς να την καθρεφτίσω μέσα σε κάθε βήμα καλλιτεχνικό. Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα σποράκια μέσα στο μυαλό μου μού λένε να ανοίξω τα φτερά, να δοκιμάσω πράγματα και να τολμήσω, τσουγκρίζοντας με την απλή καθημερινότητα του βιοπορισμού μου. Δεν ξέρω κατά πόσο απέχουν οι αγωνίες της καθημερινότητας των δημιουργών από αυτή ενός δημοσίου υπαλλήλου, ενός περίπτερα η ενός λογιστή. Στην περίπτωσή μας όμως, κάθε απομάκρυνση από την ουσία της ίδιας της τέχνης, τείνει να την κάνει εν τέλει όλο και πιο αδιάφορη.
Κάθε καλλιτεχνική πράξη, για να θεωρείται καλλιτεχνική, πρέπει να ενέχει ένα ποσοστό ρίσκου. Αλλιώς μιλάμε για μία απλή τεχνική. Αυτό το ρίσκο είναι που κάθε καλλιτέχνης θα χρειαστεί για να υπερβεί τον εαυτό του, να γνωρίσει τα καινούργια του όρια και να τα σπάσει (έστω και αποτυχώς) και να οδηγήσει το ακροατήριό του σε αυτόν τον άγνωστο δρόμο της αποκάλυψης. Από τη μία, η μεγάλη προσφορά από μεριάς καλλιτεχνών ( που ποιοτικά ωστόσο δίνει όλο και πιο μέτρια επίπεδα, καθώς όλοι λίγο-πολύ τραγουδάμε και παίζουμε και λίγη κιθάρα) και από την άλλη το κουρασμένο μέσο ακροατήριο, που για να αποφορτιστεί από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης αναζητά αναμασημένη τροφή για να νιώσει οικεία, μας οδηγεί όλο και πιο πολύ στο να παίζουμε ... "με ασφάλεια" τα τραγούδια μας. Και αγωνιούν οι καλλιτέχνες να εισακουστούν τα τραγουδάκια τους από το κοινό, ξεχνώντας ότι αυτοί θα έπρεπε να διαμορφώσουν το φιλότεχνο ακροατήριο και όχι να διαμορφώνουν οι ακροατές ποια θα είναι η αποστολή των δημιουργών.
Τώρα, που εκτός από τους μπροστά μου έχω και τους πίσω μου, νιώθω διπλά υπόλογη να προστατεύσω αφενός τον εαυτό μου και αφετέρου αυτούς που έπονται. Πρόσφατα πληροφορήθηκα από έναν νεότερο συνάδελφό μου ότι ένας μεγαλύτερος συνάδελφός μου του πρόσφερε δουλειά χωρίς να γίνει σαφής για τις οικονομικές αποδοχές ούτε για τον αριθμό των προβών. Όταν αντέδρασε ο μικρότερος συνάδελφός μου, τότε εκείνος του είπε ότι θα πρέπει να είναι ευγνώμων που του έδωσε την ευκαιρία και να μην μιλάει για λεφτά. Προκειμένου να μη χάσουμε τη δουλειά, προκειμένου να μας δοθεί λίγος χώρος να ανασάνουμε εμείς και η τέχνη μας, γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά μιας απαξίωσης του επαγγέλματος μας. Θεωρώ λοιπόν πως, όσο σημαντική και επιτακτική είναι η ανάγκη του κάθε ακροατή να αναζητά μέσα από την τέχνη κάτι πέραν της διασκέδασης, να εμβαθύνει τις ακροάσεις του και να ακούει ολοκληρωμένους δίσκους (όσο και αν αλλάζουν οι τεχνολογίες, η σοβαρή ακρόαση θα αφορά πάντα ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ έργο ), άλλο τόσο και εμείς από τη μεριά μας οφείλουμε να προστατεύσουμε τις ιδέες μας και να τις πιστέψουμε, να προστατέψουμε το χώρο μας κρατώντας ψηλά το κεφάλι μας και να προσπαθήσουμε να θέσουμε μακροπρόθεσμους στόχους, πέραν από τις πρόσκαιρες επιτυχίες που μπορεί να μας ανεβάσουν ένα μικρό σκαλοπατάκι.
Ίσως πρέπει να καταλαγιάσουμε την επιθυμία μας για άμεση αποδοχή σε χρήμα και δόξα( αν δεν χαίρεις ενός λαμπρού επιθέτου ή μιας χοντρής τσέπης ούτως ή άλλως με έναν πόνο δεν θα βγει το παιδί) να διαβάσουμε πολύ και να μελετήσουμε ακόμα περισσότερο, χωρίς ωστόσο να επιτρέπουμε στον καθένα το ξεπούλημα του εαυτού μας, του ταλέντου μας και των γνώσεών μας.
Ας θυμιατίσουμε λοιπόν την καινούρια μας χρονιά, καλό φθινόπωρο!
musicpaper.gr
"Κυοφορώντας" περισσότερους Σεπτέμβρηδες και παύοντας πια να θεωρούμαι "νέα γενιά", βρίσκομαι στο ευτυχές σημείο να μπορώ να βλέπω και μπροστά μου, αλλά και πίσω μου. Τα πρότυπα των ανθρώπων ξεκαθαρίζουν και γίνονται πιο υγιή. Είναι αυτοί που με συνέπεια υπηρέτησαν την τέχνη τους, απέφυγαν τους εύκολους τρόπους προβολής ή τουλάχιστον δεν τους είδαν ως μονόδρομο στην επιτυχία τους, αυτοί που μελετούν ακατάπαυστα χωρίς να καταπίνουν τα μικρόφωνα που κρατούν. Έχασα και χάνω πολλές φορές το κέντρο μου, προσπαθώντας να βρω ποια είναι η αλήθεια μου και πώς να την καθρεφτίσω μέσα σε κάθε βήμα καλλιτεχνικό. Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα σποράκια μέσα στο μυαλό μου μού λένε να ανοίξω τα φτερά, να δοκιμάσω πράγματα και να τολμήσω, τσουγκρίζοντας με την απλή καθημερινότητα του βιοπορισμού μου. Δεν ξέρω κατά πόσο απέχουν οι αγωνίες της καθημερινότητας των δημιουργών από αυτή ενός δημοσίου υπαλλήλου, ενός περίπτερα η ενός λογιστή. Στην περίπτωσή μας όμως, κάθε απομάκρυνση από την ουσία της ίδιας της τέχνης, τείνει να την κάνει εν τέλει όλο και πιο αδιάφορη.
Κάθε καλλιτεχνική πράξη, για να θεωρείται καλλιτεχνική, πρέπει να ενέχει ένα ποσοστό ρίσκου. Αλλιώς μιλάμε για μία απλή τεχνική. Αυτό το ρίσκο είναι που κάθε καλλιτέχνης θα χρειαστεί για να υπερβεί τον εαυτό του, να γνωρίσει τα καινούργια του όρια και να τα σπάσει (έστω και αποτυχώς) και να οδηγήσει το ακροατήριό του σε αυτόν τον άγνωστο δρόμο της αποκάλυψης. Από τη μία, η μεγάλη προσφορά από μεριάς καλλιτεχνών ( που ποιοτικά ωστόσο δίνει όλο και πιο μέτρια επίπεδα, καθώς όλοι λίγο-πολύ τραγουδάμε και παίζουμε και λίγη κιθάρα) και από την άλλη το κουρασμένο μέσο ακροατήριο, που για να αποφορτιστεί από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης αναζητά αναμασημένη τροφή για να νιώσει οικεία, μας οδηγεί όλο και πιο πολύ στο να παίζουμε ... "με ασφάλεια" τα τραγούδια μας. Και αγωνιούν οι καλλιτέχνες να εισακουστούν τα τραγουδάκια τους από το κοινό, ξεχνώντας ότι αυτοί θα έπρεπε να διαμορφώσουν το φιλότεχνο ακροατήριο και όχι να διαμορφώνουν οι ακροατές ποια θα είναι η αποστολή των δημιουργών.
Τώρα, που εκτός από τους μπροστά μου έχω και τους πίσω μου, νιώθω διπλά υπόλογη να προστατεύσω αφενός τον εαυτό μου και αφετέρου αυτούς που έπονται. Πρόσφατα πληροφορήθηκα από έναν νεότερο συνάδελφό μου ότι ένας μεγαλύτερος συνάδελφός μου του πρόσφερε δουλειά χωρίς να γίνει σαφής για τις οικονομικές αποδοχές ούτε για τον αριθμό των προβών. Όταν αντέδρασε ο μικρότερος συνάδελφός μου, τότε εκείνος του είπε ότι θα πρέπει να είναι ευγνώμων που του έδωσε την ευκαιρία και να μην μιλάει για λεφτά. Προκειμένου να μη χάσουμε τη δουλειά, προκειμένου να μας δοθεί λίγος χώρος να ανασάνουμε εμείς και η τέχνη μας, γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά μιας απαξίωσης του επαγγέλματος μας. Θεωρώ λοιπόν πως, όσο σημαντική και επιτακτική είναι η ανάγκη του κάθε ακροατή να αναζητά μέσα από την τέχνη κάτι πέραν της διασκέδασης, να εμβαθύνει τις ακροάσεις του και να ακούει ολοκληρωμένους δίσκους (όσο και αν αλλάζουν οι τεχνολογίες, η σοβαρή ακρόαση θα αφορά πάντα ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ έργο ), άλλο τόσο και εμείς από τη μεριά μας οφείλουμε να προστατεύσουμε τις ιδέες μας και να τις πιστέψουμε, να προστατέψουμε το χώρο μας κρατώντας ψηλά το κεφάλι μας και να προσπαθήσουμε να θέσουμε μακροπρόθεσμους στόχους, πέραν από τις πρόσκαιρες επιτυχίες που μπορεί να μας ανεβάσουν ένα μικρό σκαλοπατάκι.
Ίσως πρέπει να καταλαγιάσουμε την επιθυμία μας για άμεση αποδοχή σε χρήμα και δόξα( αν δεν χαίρεις ενός λαμπρού επιθέτου ή μιας χοντρής τσέπης ούτως ή άλλως με έναν πόνο δεν θα βγει το παιδί) να διαβάσουμε πολύ και να μελετήσουμε ακόμα περισσότερο, χωρίς ωστόσο να επιτρέπουμε στον καθένα το ξεπούλημα του εαυτού μας, του ταλέντου μας και των γνώσεών μας.
Ας θυμιατίσουμε λοιπόν την καινούρια μας χρονιά, καλό φθινόπωρο!
musicpaper.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου