Εκμυστηρεύομαι μια συγκινητική, βαθιά ανθρώπινη, μοναδική στιγμή.
21 Ιουνίου 2001.
Συμβαίνει σε βάρος μου, το μεγάλο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Χαλκιδική, στη στροφή, έξω από τα Μουδιανά.
Η ζωή μου, κυριολεκτικά, ταλαντεύθηκε άγρια, πάνω από τη σκοτεινή άβυσσο του Αχέροντα.
Σαν από θαύμα το νήμα της δεν έσπασε, κρατήθηκε και με ξανάφερε πίσω στον Κόσμο των Ζωντανών.
Τότε, το απόγευμα και το βράδυ, σε βαθιά αναισθησία ο ίδιος, με δυο σπουδαίους χειρουργούς να παλεύουν επί επτά (7 !!) ώρες στο Χειρουργείο του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, - ο ένας στα κάτω άκρα μου και ο άλλος στα επάνω -, τότε, έφτασε με το αυτοκίνητό του ο Αντώνης Λιβάνης , οδηγώντας - μόλις το άκουσε- από την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, έξω από το Χειρουργείο.
Και στάθηκε εκεί, όλη νύχτα, μέχρι το πρωί της άλλης μέρας !
Με αγωνία, συντροφικότητα ,σοβαρότητα, σεμνότητα, κι αποφασιστικότητα.
Και, μόνον, όταν οι χειρουργοί , η διευθύντρια της εντατικής, οι γιατροί της εντατικής διαβεβαίωσαν για την καλή μετεγχειρητική ανταπόκριση μου, κι αφού παρακάλεσε για το καλύτερο δυνατό και για τη σταθερή ενημέρωσή του, αναχώρησε πίσω προς Αθήνα.
Ο Αντώνης Λιβάνης, τότε, τον Ιούνιο 2001, δεν ασκούσε κάποιο αξίωμα, δεν κατείχε κάποια θεσμική θέση, δεν είχε άμεση εμπλοκή στη δημόσια πολιτική σκηνή.
Ήταν, όμως, ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΒΑΝΗΣ.
Ο Άνθρωπος που σεβόμουν, με τη μακρά και στέρεα σχέση αλληλοεκτίμησης…
Αντώνη Λιβάνη, σ΄ ευχαριστούμε !!
Καλή Πατρίδα Αιώνια !!
Χαιρετισμούς στους ΔΙΚΟΥΣ μας !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου