Τέλος του τοπίου ή τοπίο του τέλους; - Του Δημήτρη Α. Δημητριάδη*

Η σύγχρονη κοινωνική και πολιτική μας πραγματικότητα συγκλονίζεται αναμφισβήτητα από διαρκείς αλλαγές. Αλλαγές που
τσακίζουν τον κορμό του κόσμου και δημιουργούν καινούρια δεδομένα για το πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα. Φυσικά, τίποτα δεν είναι σίγουρο για το εάν οι κοινωνίες θα επιδιώξουν την απελευθέρωσή τους από τη βαρβαρότητα ή θα οδηγηθούν σε έναν ακόμη ολοκληρωτισμό. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, αφού η ίδια η Ιστορία έχει συντρίψει τις γραμμικές θεωρήσεις που προσπάθησαν να λειτουργήσουν ως προφητικά μηνύματα, για το πώς μπορούμε εκ τον προτέρων να προδιαγράψουμε το μέλλον.

Έτσι, μπροστά σε αυτήν την αβεβαιότητα, το σημερινό άτομο στέκει μετέωρο προσπαθώντας να καταλάβει τι πρέπει να κάνει για να μην οδηγηθεί στην καταστροφή. Γιατί αυτό που η κυριαρχία της εξουσίας έχει σχεδιάσει από καιρό και υλοποιεί, είναι η καταστροφή του κοινωνικού ιστού, με σκοπό τη σωτηρία της. Κι αυτό που έχει οδηγήσει τις κοινωνίες σε τέλμα είναι η έλλειψη πίστης σε κάθε όραμα, στη διαφορετική συγκρότηση της ίδιας της ζωής.

Είναι γεγονός ότι ακόμη και μέσα στην κυρίαρχη θεσμική λειτουργία, η κοινωνία δεν έχει κανένα τρόπο παρέμβασης στη λήψη των αποφάσεων. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το γεγονός ότι τα χρόνια που ζούμε είναι η αρχή του τέλους. Δε γνωρίζουμε αν αυτό συμβεί, αλλά μπορούμε να διακρίνουμε κινήσεις και προοπτικές που πλέον αμφισβητούν έμπρακτα τη λειτουργία του συστήματος, από τις διαρκείς εξεγέρσεις μέχρι τα κινήματα που παράγουν θεσμίσεις στο σήμερα. Πέρα και σε αντιδιαστολή με τις κυρίαρχες πολιτικές, διακρίνουμε, πια, ότι οι ρωγμές μπορούν πλέον να μετατραπούν στο πρόπλασμα για τη συγκρότηση ενός διαφορετικού κόσμου, μιας άλλης πραγματικότητας, στη βάση της ελευθερίας και της κοινωνικής ισονομίας.
Είναι εμφανές ότι η εξουσία μεταλλάσεται σε έναν απολυταρχισμό και αυτό θα ενταθεί. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση από τα κοινωνικά κινήματα και τις κινήσεις, ώστε όχι μόνο να αναχαιτίσουν την επίθεση, αλλά επιπλέον να προχωρήσουν στην ανατροπή του υπάρχοντος.

Οι μάχες που έρχονται είναι εξαιρετικής σημασίας. Από τον καθημερινό αγώνα σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, μέχρι τη μάχη για τον καθορισμό των εννοιών. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και σημασιολογική. Γι’ αυτό πρέπει να επανεξετάσουμε τις έννοιες. Να επιλέξουμε ως κοινωνία τις σημασίες, τις αξίες και τα νοήματα που θα μας επιτρέψουν να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά τίποτα δεν έχει χαθεί. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα οδηγηθούμε ως άτομα και ως σύνολο στο δρόμο της ελευθερίας ή της αυτοκαταστροφής μας.

*Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά κι εφημερίδες λόγου και τέχνης και με τις επιθεωρήσεις πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης «Κοινωνική Επιθεώρηση» και «Πολίτες».
Αντιπροσωπευτικά ποιήματά του περιλαμβάνονται σε διάφορες ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις στα Γαλλικά, Ιταλικά, Πολωνικά και Αγγλικά. Άρθρα και μελέτες του μεταδίδονται από το ραδιόφωνο.
Έχει εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές και τιμήθηκε για το έργο του από το Δήμο Θεσσαλονίκης και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος.