Προς Παύλο Μελά και Δεσπότη μας Αιμιλιανό Λαζαρίδη:
Κοινοποίηση: Τέλο Άγρα, Ίωνα Δραγούμη,
Λάμπρο Κορομηλά, Λάκη Πύρζα, Καπετάν Ζιάκα, Καπετάν Γκούμα, καπετάν Λούκα Κόκκινο, Γεώργιο Μπούσιο, Περιστέρα Κράκα και προς όλους τους Μακεδονομάχους.
Γράφω δειλά, γιατί ξέρω πώς αυτό το γράμμα δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σας· όμως, παίρνω το θάρρος να σας μιλήσω απλά, όπως μιλάω στον εαυτό μου.
Παρακολουθώ με αγωνία και προβληματισμό αυτά που γίνονται γύρω μου και δεν σας κρύβω την ανησυχία μου.
Παύλε Μελά και Δεσπότη μας Αιμιλιανέ, δεν είναι τυχαίο που στα Γρεβενά σάς γιορτάζουμε σχεδόν μαζί μέσα στον Οκτώβριο. Και οι δύο θυσιαστήκατε νέοι. Και οι δύο ήσασταν 34 χρονών, όταν σας σκότωσαν. Εφτά χρόνια νωρίτερα γεννήθηκες, Παύλε Μελά από τον Δεσπότη μας, και εφτά χρόνια νωρίτερα θυσιάστηκες στις 13 Οκτωβρίου του 1904 στη Στάτιστα της Καστοριάς, Παύλε Μελά, αφού πέρασες από εδώ, από τα Γρεβενά.
Κι εσένα, Δεσπότη μας, 1 Οκτωβρίου του 1911 σε σκότωσαν λίγο πιο έξω από τα Γρεβενά. 13 Οκτωβρίου του 1912 ελευθερώθηκαν τα Γρεβενά. Αυτά τα γεγονότα μου τα θυμίζει κάθε μέρα ο δρόμος, πού περπατώ, για να ‘ρθω στο σχολείο, η οδός 13ης Οκτωβρίου. Συχνά συγκινούμαι, αλλά συγκρατιέμαι, μη με δουν με δάκρυα στα μάτια οι συμμαθητές μου και με παρεξηγήσουν.
Όμως αναρωτιέμαι: Παύλε Μελά και σεβαστέ Αιμιλιανέ Γρεβενών, πόσο ήσυχοι είστε με όλα αυτά πού συμβαίνουν γύρω μας; Πώς τα σηκώνετε όλα αυτά; Αν κι εκεί πού βρίσκεστε τώρα ποιο ταχυδρομείο να φτάσει και να σας δώσει την επιστολή μου; Μονάχα οι προσευχές φτάνουν. Κι έτσι σας παρακαλώ να θεωρήσετε κι αυτό το γράμμα μου.
Σας θυμάμαι! Σαν να σας έχω συναντήσει κιόλας στα λόγια των δασκάλων μου, στα βιβλία που διαβάζω - να εξηγούμαστε- όχι τα σχολικά, στα τραγούδια επίσης που φέρνει ο αγέρας της πόλης στα αυτιά μου: «Σαν τέτοια ώρα στο βουνό, ο Παύλος πληγωμένος μες στα νερά του αυλακιού ήτανε λαβωμένος». Και το άλλο τραγούδι, το πένθιμο εμβατήριο: «Τον έσφαξαν των Γρεβενών τον άφοβο Δεσπότη. Θρήνησε, μάνα, θρήνησε. Κι άλλη μεγάλη μίτρα που την αιματοκύλησαν της λευτεριάς τα φύτρα».
Παύλε Μελά, με συγκλονίζουν τα τελευταία λόγια σου: «Αξίζει να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Αξίζει να πεθαίνει κανείς για τη Μακεδονία». Και τα δικά σου λόγια με συνταράσσουν, πατέρα μας Αιμιλιανέ: «Ο καλός ποιμένας θυσιάζεται για τα πρόβατά του».
Στέκομαι μπροστά σας με θαυμασμό. Το είπατε και το κάνατε. Όμως, πώς να ονομάσω αυτό που σήμερα με έπιασε, τις περίεργες κινήσεις της καρδιάς μου: Μνημόσυνο; Παράπονο, αγανάκτηση; Συγγνώμη;
Μέγα Αλέξανδρε, Παύλε Μελά, Βελίκα Τράικου, Γερμανέ Καραβαγγέλη, Τέλο Άγρα, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, Αιμιλιανέ Λαζαρίδη, που κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου που σε γιορτάζουμε στα Γρεβενά σε ξανασκοτώνουμε με την αδιαφορία μας, καπετάν Ζιάκα, καπετάν Λούκα, τόσοι και τόσοι άλλοι πώς μας κοιτάτε τέτοιες μέρες και τι πόνο θα έχετε μέσα σας; Εσείς κάνατε το καθήκον σας στο ακέραιο. Εμείς ούτε τον Εθνικό Ύμνο δε λέμε σωστά. Τι να πει κανείς και για το πως συμμετέχουμε στις παρελάσεις; Όλα αυτά είναι λυπηρά. Αν μπορούσαμε να ακούσουμε τη φωνή σας, τι θα μας λέγατε; Άξιζε πού θυσιάσατε τα νιάτα σας για μας; Την ώρα αυτή μπροστά στους συμμαθητές μου απολογούμαι για μας. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Ντρέπομαι για μας. Πώς γίναμε έτσι; Όμως, το ξέρετε· δεν είναι τέτοιοι οι Έλληνες. Ποτέ δεν ήταν. Αισθάνομαι μέσα μου ότι έχω ένα ανεκπλήρωτο καθήκον απέναντί σας, να αγωνισθώ για την αποκατάσταση της Ιστορίας, που μας παραδώσατε. Να κάνω με όλες μου τίς δυνάμεις ό,τι μπορώ.
Μακάρι να αξιωθούμε να ξεπλύνουμε από πάνω μας κάθε ντροπή και να σας τιμήσουμε, όπως πρέπει, σαν γνήσια παιδιά σας.
Γρεβενά, 1 Οκτωβρίου 2019
Κι αν δεν είμαστε άξιοι να είμαστε παιδιά σας, ευχηθείτε να γίνουμε.
Με πόνο κι ευγνωμοσύνη
Ένα ανήσυχο Γρεβενιωτόπουλο του 1ου Γυμνασίου Γρεβενών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου