«Το όνειρό μου είναι να ζήσω σε μια πόλη που δεν έχει αυτοκίνητα. Κουράστηκαν τα μάτια μου να
βλέπουν αυτές τις ατέλειωτες ουρές χρωματιστών σιδηρικών και τα αυτιά να ακούν τα συνεχόμενα κορναρίσματα που εξακοντίζονται απέναντι σε άλλους οδηγούς ή απλούς πεζούς, που προσπαθούν απλά να επιβιώσουν στο χάος του κέντρου της πόλης.
Θέλω κάθε σπίτι και πολυκατοικία να έχει υπόγειο γκαράζ όπου όλοι οι έχοντες αυτοκίνητο θα το παρκάρουν εκεί κι όχι στο δρόμο και κυρίως όχι επάνω στα πεζοδρόμια. Θέλω να περπατώ στα πεζοδρόμια χωρίς να κάνω ζιγκ ζαγκ κι ανεβοκατεβάσματα, πεζοδρόμιο – δρόμος – περνάω ανάμεσα από αυτοκίνητα – την ώρα που ένα μηχανάκι κόβει δρόμο από το πεζοδρόμιο – σκουπίδια μπροστά – ξανά κάνω στο δρόμο.
Θέλω να περπατώ ήρεμα, γιατί όχι και ανέμελα και να απολαμβάνω τον περίγυρό μου χωρίς να βλέπω διαφημίσεις παντού, σε λεωφορεία, τοίχους, στάσεις. Δε με ρώτησε κανείς αν θέλω να βλέπω την όποια διαφήμιση ως επιβάτης του οποιουδήποτε μέσου ή ως κάτοικος αυτής της πόλης. Δεν είμαι πειραματόζωο.
Θέλω να πάρω ανάσα πολιτισμού και ομορφιάς, κοιτώντας απέναντί μου το πάρκο, την πλατεία ολόφωτη, χωρίς να καταπιώ κιλά τα καυσαέρια και τους ρύπους. Θέλω να ακούω τα πουλιά που κελαηδούν στα δέντρα, τον αέρα που αρμενίζει τα κλαδιά των δέντρων κι όχι ένα αχανές βουητό. Θέλω να βαδίζω, να ζω, σε μια πόλη πνιγμένη στο πράσινο. Να χάνεται το βλέμμα μου στα χρώματα των φυλλωμάτων και των ανθέων, να ξεκουράζεται το μυαλό και η ψυχή μου από τα προβλήματα. Να έχω το χρόνο να σκεφτώ αυτά που θέλω, συγκεντρωμένος, χωρίς οπτικούς διαφημιστικούς περισπασμούς. Θέλω να ζω ανθρώπινα, θεωρώντας αυτό το δικαίωμά μου θεμελιακό».
Κάποτε αυτή η περιγραφή καθημερινότητας θα άρμοζε, κατά πολλούς, σε κάποιον γραφικό τύπο, παλιό χιπαριό που έμεινε ξεχασμένος στα ράφια της flower power εποχής. Όμως να που τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα, δικαιώνουν αυτή την επιλογή ζωής.
Γιατί ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας σε συνεργασία με τον UN Environment, που ένωσαν τις δυνάμεις τους, δηλώνουν πως «η ανθρώπινη ζωή και υγεία έχουν άμεση σχέση με την υγεία του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Η μόλυνση του αέρα, η ποιότητα του νερού, οι διάφοροι χημικοί κίνδυνοι και η κλιματική αλλαγή σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους θανάτους αφορούν την Ασία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική, όπου η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι στο «κόκκινο». Πέραν αυτού, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της Ευρώπης εκτίθεται καθημερινά σε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα εξωτερικού θορύβου, προκαλώντας διαταραχές στον ύπνο, διάσπαση προσοχής, ακουστικά προβλήματα, ψυχολογικές διαταραχές, γενική μείωση της ευεξίας του ατόμου. Κι όλα αυτά μαζί με την έλλειψη πρασίνου, την υπερβολική και άναρχη δόμηση, την εκπομπή ρύπων και καυσαερίων.
Η φύση έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι επιδρά θεραπευτικά επάνω στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια, σε νοσοκομεία του εξωτερικού κατασκευάζονται μεγάλοι κήποι που μπορούν να επισκεφθούν οι ασθενείς και επιχειρείται τα δωμάτιά τους να έχουν μεγάλα παράθυρα με θέα σε αυτούς ή σε παραπλήσια πάρκα. Κι αν αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, οι θεράποντες ιατροί χρησιμοποιούν στοιχεία της φύσης για να φέρουν πιο κοντά τον ασθενή στη θεραπεία του. Είτε τοποθετούνται αφίσες με τοπία απέναντι από τα κρεβάτια των ασθενών είτε περνούν σε ηχοθεραπεία, με ήχους της φύσης (τρεχούμενα νερά, κελαηδήματα πουλιών, ήχοι της θάλασσας κ.λ.π.) για να το πετύχουν και να απαλλάξουν τους ασθενείς από το στρες της αρρώστιας τους. Οι ολοένα και αυξανόμενες τέτοιες πρακτικές, καταδεικνύουν την αποδοχή της επιστημονικής κοινότητας για το γεγονός ότι η επαφή με τη φύση όχι μόνο ξεκουράζει και βελτιώνει τη σωματική κατάσταση των ατόμων, αλλά αποκαθιστά την υγεία και ευεξία τους, σε ψυχικό, πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο.
Στον αντίποδα αυτών, στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, τον κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας έχουν τα αυτοκίνητα και ό,τι μαζί τους κουβαλάνε (ρύπους, καυσαέρια, φασαρία κλπ), τα οποία έχουν καλύτερη θέση στα πεζοδρόμια από τους πεζούς, όπου μπορεί να είναι μανάδες με καρότσια, γέροντες με δύσκολη βάδιση, άτομα με κινητικά προβλήματα. Σύμφωνα με όσα στοιχεία δόθηκαν στην παρουσίαση της 15ης εκστρατείας Ecomobility για τα έτη 2017-18, το 50% των κατοίκων των πόλεων της Ελλάδας εμποδίζει το άλλο 50% να κινηθεί.!!
*Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά κι εφημερίδες λόγου και τέχνης και με τις επιθεωρήσεις πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης «Κοινωνική Επιθεώρηση» και «Πολίτες».
Αντιπροσωπευτικά ποιήματά του περιλαμβάνονται σε διάφορες ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις στα Γαλλικά, Ιταλικά, Πολωνικά και Αγγλικά. Άρθρα και μελέτες του μεταδίδονται από το ραδιόφωνο.
Έχει εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές και τιμήθηκε για το έργο του από το Δήμο Θεσσαλονίκης και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου