Σήμερα δεν θα σου μιλήσω για μενα και για σένα. Θα σου μιλήσω για όλες
εκείνες που πέρασαν από την ζωή σου!
Για εκείνες που σε αγάπησαν ανιδιοτελώς.
Για εκείνες που σε πίστεψαν.
Για εκείνες που προσπάθησαν να γιατρέψουν τις πληγές σου και στεκόντουσαν δίπλα σου.
Για εκείνες που σε αγάπησαν για αυτό που είσαι και σε έβαλαν πάνω κι από την ίδια τους την ύπαρξη..
Για εκείνες που σε κοίταξαν βαθιά μέσα στην ψύχη σου και αδιαφόρησαν για την τσέπη σου, μιας και περιουσία τους ήταν το χάδι σου και μόνο.
Για εκείνες που έκλαιγαν βουβά και μέσα στα δάκρυά τους, έκρυψαν τα λόγια που δεν τόλμησαν να σου πουν.
Για εκείνες που έτρεμαν στην ιδέα να μην σε χάσουν κι εσύ τις βάφτισες “δεδομένες”.
Για εκείνες που σου δόθηκαν γιατί αυτές το ήθελαν .
Για όλες εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν από την ζωή σου.
Μα πες μου όμως τι σου έμεινε από εκείνες;
Θυμάσαι;
Ένιωσες;
Λαχτάρησες;
Ένιωσες την έλλειψη τους ;
Πες μου!
Δεν μιλάς;
Να θυμάσαι ότι κάποιες ήταν η ευκαιρία της ζωής σου.
Δεν σου μιλώ για μένα!
Εγώ δεν υπήρξα ευκαιρία σου μα ουτε και εσύ δική μου. Με άριστα το 10 σου βάζω 9 αλλά δεν έκανες για μένα.
Το κλειδί της πόρτας της ζωής μας το κρατάμε εμείς.
Κρίμα γιατί την πόρτα της ζωής σου την άνοιξες τόσες φόρες που στο τέλος έχασες το κλειδί!
Μα να θυμάσαι όλες εκείνες που υπήρξαν η κάθε μια τους ήταν μοναδική,
Να λυπάσαι που δεν κατάφερες να νιώσεις την μοναδικότητα τους.
Να λυπάσαι για σένα!
Να λυπάσαι για το χρόνο που έχασες.
Να λυπάσαι για την μοναξιά σου!
Να λυπάσαι για την αγάπη που σου δόθηκε και εσύ άπλα την πέταξες.
Τουλάχιστον νιώσε κάτι και ας είναι η λύπη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου