Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί τα παιδιά που κρατούν οι ζητιάνες κοιμούνται συνεχώς;

Το άρθρο αυτό έχει κυκλοφορήσει στο facebook και ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. 

Η ιστορία του όμως είναι, δυστυχώς, πολύ γνωστή...

Στη στάση του μετρό συναντώ καθημερινά μια…. γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμμένα, τα ρούχα της κουρελιασμένα και το πρόσωπό της σκιμμένο στη θλίψη.
Η γυναίκα κατάχαμα στο βρώμικο πάτωμα και δίπλα της το ποτηράκι, όπου οι περαστικοί προσφέρουν τον οβολόν τους. Στα χέρια της γυναίκας, κοιμάται ένα δίχρονο παιδάκι. Του φοράει ένα βρώμικο καπέλο και εξίσου βρώμικα ρούχα.
Οι περισσότεροι περαστικοί, συγκινημένοι από το θέαμα προσφέρουν αβίαστα και το τελευταίο κέρμα από το πορτοφόλι τους, ξορκίζοντας με ανακούφιση την ενοχή της δικής τους ευδαιμονίας…
Καθημερινά, επί ένα μήνα, προσπερνούσα τη ζητιάνα, χωρίς βεβαίως να της δίνω χρήματα, γνωρίζοντας καλά ότι είναι “υπάλληλος” μιας καλοστημένης επιχείρησης απάτης, με διαχειριστή τον τοπικό ζητιανομαφιόζο, πιθανό ιδιοκτήτη βίλας και πολυτελούς αυτοκινήτου. 

Σε αυτόν θα καταλήξει η είσπραξη της ημέρας της ζητιάνας… Όχι ότι κι αυτή δεν κερδίζει τίποτα φυσικά… ένα μπουκάλι βότκα κι ένα σουβλάκι στο τέλος της ημέρας είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται…
Αφού λοιπόν την προσπερνούσα αδιάφορα επί ένα μήνα, ξαφνικά το συνειδητοποίησα… Στέκομαι μπροστά της κοιτάζοντας αυτό το μωρό και συνειδητοποιώντας ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένα δίχρονο μωρό, από το πρωί μέχρι το βράδυ “κοιμάται” συνεχώς στην αγκαλιά της “μαμάς” του, χωρίς να κλαίει, να γκρινιάζει, να μουρμουρίζει, να σαλεύει καν!
Όποιος από εμάς έχει παιδιά, ξέρει καλά… ένα μωρό σε αυτήν την ηλικία με δυκολία κοιμάται ακόμα και τη νύχτα, πόσο μάλλον ολόκληρη την ημέρα συνεχώς!
Το συγκεκριμένο μωρό της ζητιάνας, για ένα συνεχόμενο μήνα, δεν το είδα ποτέ ξύπνιο… Κοιτούσα μια αυτό, μια εκείνη, και οι υποψίες μου όλο και φούντωναν. Στο τέλος, δείχνοντας το μωρό, τη ρώτησα:”-Γιατί κοιμάται συνέχεια;”
Εκείνη, με αγνόησε, προσποιούμενη ότι δεν με άκουσε. Επανέλαβα την ερώτηση. Σήκωσε το βλέμμα της, φανερά ενοχλημένη, και με απόμακρο ύφος μουρμούρισε μια βρισιά μέσα από τα χείλια της.
Ξαναρώτησα με απόγνωση: “-Γιατί κοιμάται συνέχεια;!” … Πίσω μου, κάποιος με έπιασε από τον ώμο. Ένας ηλικιωμένος κύριος, ενοχλημένος από την “απάνθρωπη” συμπεριφορά μου, με επέπληξε: “Γιατί την ενοχλείς; Δεν την αφήνεις ήσυχη στην δυστυχία της;” … και απομακρύνθηκε αφού πέταξε μερικά νομίσματα στο ποτηράκι της ζητιάνας, ικανοποιημένος σίγουρα για την καλή του πράξη της ημέρας. Εκείνη, σαν “καλή χριστιανή”, τον ευχαρίστησε αρχίζοντας να σταυροκοπιέται με μανία.
Την επόμενη μέρα ήρθα σε επικοινωνία με έναν παλιό γνωστό. Έναν ρουμανικής καταγωγής αστείο ανθρωπάκο, με μικρά κατάμαυρα μάτια. Η μόρφωσή του περιορίστηκε στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, αυτό δεν τον εμποδίζει όμως να κυκλοφορεί με πανάκριβα αυτοκίνητα και να είναι περήφανος ιδιοκτήτης μιας έπαυλης με -ποιός ξέρει πόσα- δωμάτια και μπαλκόνια. Αυτός ο “φίλος” με κατατόπισε επαρκώς γι αυτήν την μπίζνα:
Πρόκειται για μια πολύ καλά οργανωμένη εγκληματική επιχείρηση, παρά το φαινομενικά πρόχειρο και αυθόρμητο σκηνικό της. Τα παιδιά που χρησιμοποιούν, είτε τα έχουν ενοικιάσει από οικογένειες αλκοολικών, ή απλώς τα έχουν κλέψει. Έπρεπε όμως να μάθω και γιατί κοιμούνται συνέχεια…
Ο “φίλος” μου ο Ρομά, πολύ φυσικά και με κανένα δισταγμό (σαν να μου έλεγε για τον καιρό) απάντησε στην ερώτησή μου: “-Ναι, είναι ναρκωμένα… με ηρωίνη ή βότκα” … Έμεινα αποσβολωμένος… “-Ποιά είναι ναρκωμένα με ηρωίνη ή βότκα;!” “-Τα παιδιά ντε, για να μην έχουν φασαρίες. Θα πρέπει να μένουν καθηλωμένα με μια άγνωστη γυναίκα όλη μέρα, φαντάζεσαι πόσο θα γκρίνιαζαν;”
Αυτό κάνουν. Για να διατηρούν το παιδί “ήρεμο” και κοιμισμένο όλη μέρα, το ναρκώνουν με αλκοόλ ή ναρκωτικά. Φυσικά, ο παιδικός παρθένος οργανισμός δεν το αντέχει και τα παιδιά αυτά πεθαίνουν. Συχνά κιόλας, το παιδάκι ξεψυχά στην αγκαλιά της ζητιάνας, κατά τη διάρκεια της “εργασίας” της… Και η υποτιθέμενη “μάνα” είναι αναγκασμένη να κρατά στην αγκαλιά της το νεκρό παιδάκι μέχρι το βράδυ που θα τελειώσει η “βάρδιά” της. Συμβαίνει σ’ αυτή τη “δουλειά” … Και οι περαστικοί θα την υποστηρίζουν ρίχνοντας την ελεημοσύνη τους στο ποτηράκι της, πιστεύοντας ότι κάνουν την καλή πράξη της ημέρας.
Την επόμενη μέρα ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο, με τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα, έτοιμος για σοβαρή επέμβαση. Η ζητιάνα καθόταν πάλι στο ίδιο σημείο, κρατώντας πάλι ένα παιδί. Ένα διαφορετικό από το χθεσινό παιδί. Άρχισα να της κάνω ερωτήσεις: πού είναι το χθεσινό παιδί, αν έχει χαρτιά για το παιδί…
Κι ενώ εκείνη με αγνοούσε συστηματικά, οι υπόλοιποι περαστικοί αντίθετα, με κατηγορούσαν ότι επιτίθεμαι σε μια κακόμοιρη ζητιάνα μάνα χωρίς λόγο, και με απομάκρυναν με περιφρόνηση. Δεν είχα άλλη λύση από το να απευθυνθώ στην αστυνομία. Όταν όμως η αστυνομία εμφανίστηκε, η ζητιάνα με το παιδί είχε εξαφανιστεί… Αισθάνθηκα σαν να παλεύω με ανεμόμυλους.
Την επόμενη φορά που θα δείτε ζητιάνα με παιδί, σκεφτείτε καλά πριν “βοηθήσετε” με τον οβολό σας. Μην κοιτάξετε το παιδάκι με τρυφερότητα, να το κοιτάξετε με τρόμο. Πρόκειται για ένα κακοποιημένο δυστυχισμένο πλάσμα, υποχείριο αδίστακτων κακοποιών. Με το να δώσετε χρήματα σε αυτήν που το εκμεταλλεύεται, διαιωνίζετε την αλυσίδα αυτής της “μπίζνας” και συμβάλλετε ενεργά στο φόνο ενός ακόμη παιδιού.
Όπως κάθε επιχείρηση που κλείνει όταν δεν έχει πια πελάτες, έτσι κι αυτή θα εξέλειπε, αν δεν υπήρχε κόσμος που να ανταποκρίνεται, αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη “πελατεία” της. Η εξάλειψη τέτοιου είδους “επιχειρήσεων” σημαίνει ότι λιγότερα παιδιά θα κλαπούν και θα δολοφονηθούν από χορήγηση ναρκωτικών και αλκοόλ.
Τώρα πια γνωρίζετε γιατί τα παιδιά που κρατούν οι ζητιάνες κοιμούνται συνέχεια. Η επιλογή είναι δική σας.

Δέσποινα Βασιλειάδου limnosfm100.gr