«Το απίστευτο είναι ότι συζητάμε για τη νομιμοποίηση, με πολιτική κάλυψη, μιας παράνομης πράξης σε βαθμό κακουργήματος, που είναι η παρακώλυση συγκοινωνιών.
Οι διαδηλώσεις σήμερα δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται στον δρόμο, καθώς διαδήλωση σημαίνει δημόσια δήλωση, και μπορεί να γίνει πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω διαδικτύου» επισημαίνει ο Θάνος Τζήμερος, εκφράζοντας τις απόψεις της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ, για τον νόμο, που δήθεν θα βάλει τάξη στο συνεχές μπλοκάρισμα της Αθήνας.
Ο Θάνος Τζήμερος, με αυτό το αιχμηρό άρθρο του, ταράζει ξανά τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού διαλόγου, αποδομώντας τις ιδεοληψίες της Αριστεράς και όχι μόνο.
«Διαδηλώνω κατά της διαδήλωσης» πηγή capital.gr, https://www.capital.gr/arthra/
Αν ρωτήσεις έναν Νεοέλληνα τι είναι “διαδήλωση”, θα σου πει «το να περπατάνε κάποιοι στον δρόμο, φωνάζοντας συνθήματα». Λάθος! Διαδήλωση είναι μια δήλωση, που δημοσιοποιείται. Ο Δημητράκος αναφέρει στο λήμμα «διαδηλώνω» (διαδηλόω-ώ): καθιστώ κατάδηλον, φανερώνω, διακηρύττω. Και ο Μπαμπινιώτης: καθιστώ σαφές, ξεκαθαρίζω, εκδηλώνω.
Όμως, επειδή κάποτε δεν υπήρχε Διαδίκτυο, ούτε ΜΜΕ, για να καταστήσεις κάτι σαφές, έπρεπε να το δηλώσεις ενώπιον πολλών, δηλαδή στον δρόμο ή στην πλατεία του χωριού. Σήμερα γιατί πρέπει να γίνεται το ίδιο;
Είναι δημοκρατικό δικαίωμα, το κατοχυρώνει το Σύνταγμα, λένε οι επαγγελματίες anti-everything. Δεύτερο, ευρέως διαδεδομένο, λάθος. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα των Ελλήνων να συνέρχονται ΗΣΥΧΑ, χωρίς να προσδιορίζει το πού θα συνέρχονται. Είναι αυτονόητο ότι το “ήσυχα” ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ κάθε συνέλευση που προκαλεί ανησυχία, πολλώ δε μάλλον παρανομία. Το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 11 είναι σαφές, σε όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς Ελληνικά:
- Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
- Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η Αστυνομία. Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής Αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.
Το Σύνταγμα επιτρέπει τις ΥΠΑΙΘΡΙΕΣ συναθροίσεις. Δεν λέει πουθενά ότι ύπαιθρος είναι μόνο η Βασιλίσσης Σοφίας, η Αμαλίας και η Σταδίου, και μάλιστα το οδόστρωμα. Το ενδεχόμενο της παρουσίας της Αστυνομίας το αναφέρει ως απλή δυνατότητα, διότι είναι αυτονόητο ότι η υπαίθρια συνάθροιση δεν μπορεί παρά να είναι νόμιμη. Όμως, η κατάληψη του δρόμου και η παρεμπόδιση της κυκλοφορίας είναι, παντού στον κόσμο, ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Γιατί θα πρέπει να επιτρέπονται; Γιατί συζητάμε για το αν θα περιφρουρείται επαρκώς η πορεία και όχι για την ίδια την ουσία της, που είναι η απολύτως φασιστική κατάλυση του δικαιώματος μιας ολόκληρης πόλης να ζει φυσιολογικά;
Εδώ και δεκαετίες, καμία δημόσια συνάθροιση δεν γίνεται ήσυχα. Η Αστυνομία είναι πάντοτε παρούσα, όμως όχι για να προστατεύσει την νομιμότητα, αλλά για να… επιβάλει την παρανομία! Αντί, όταν οι διαδηλωτές παρανομήσουν, να υποστούν τις συνέπειες του νόμου, έρχεται η Αστυνομία να τους "καλύψει”, αποκλείοντας αυτή, εκ των προτέρων, τον δρόμο! Δεν είναι απίστευτο; Μήπως ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν αντεστραμμένων αξιών, το οποίο εκλαμβάνουμε ως κανονικότητα;
Το Σύνταγμα επιτρέπει την απαγόρευση ακόμα και των ήσυχων υπαίθριων συναθροίσεων, αν τείνουν να γίνουν… ανήσυχες: αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Μα, όταν κλείνει ένας δρόμος, η κοινωνικοοικονομική ζωή έχει ΗΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΘΕΙ. Δηλαδή, θα έπρεπε, αν θέλαμε να ακολουθήσουμε τη συνταγματική επιταγή, να απαγορεύεται ακόμα και η εκδήλωση πρόθεσης για παρανομία. Θες να συναθροισθείς στην Πλατεία Συντάγματος; Ελεύθερα. Όμως, μόλις πατήσεις το πόδι στη Φιλελλήνων, επεμβαίνει η Αστυνομία, συλλαμβάνεσαι και η συνάθροιση διαλύεται. Αυτή είναι εφαρμογή του Συντάγματος.
Επιτρέψτε μου να σχολιάσω ότι η προσθήκη του επιθέτου «σοβαρή» είναι… εντελώς “ασόβαρη”! Και ένας πρωτοετής φοιτητής Νομικής ξέρει ότι χαρακτηριστικό του καλού νόμου είναι η σαφήνεια. Κατ’ αρχάς, πώς μπορεί ο αξιωματικός της Αστυνομίας να ξέρει από πριν τον βαθμό… μελλοντικής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής, κάτι που θα προκύψει, αφού εξελιχθεί η διαδήλωση; Όμως, ας πούμε ότι έχει κληρονομικό χάρισμα και το προβλέπει, ποιο είναι το “σοβαρόμετρο”; Υπάρχει κάποιος νόμος, κάποια εγκύκλιος; Όχι! Για ποια διαδήλωση δικαιούται να πει «εντάξει, μωρέ, διατάραξε λιγουλάκι την κοινωνικοοικονομική ζωή, αλλά όχι σοβαρά!». Αν κλείσει το κέντρο 2 ώρες, είναι εντάξει; Αν οι διαδηλωτές σπάσουν μία ζαρντινιέρα και ένα παγκάκι, είναι επιτρεπτό; Στους πόσους καμένους κάδους σκουπιδιών, στις πόσες “μολότωφ” γίνεται σοβαρή η διατάραξη; Ποιος θα εξετάσει αν στους οδηγούς, που εγκλωβίζονται στη Βασ. Σοφίας, είναι η κυρία Ευτέρπη, που πηγαίνει στις φίλες της για “μπιρίμπα”, ο παππούς, που κατέβηκε από τα Βίλια –ειδικά δι’ υπόθεσίν του στην τάδε δημόσια Υπηρεσία– και θα γυρίσει άπρακτος, ο CEO μιας πολυεθνικής, που θα χάσει το αεροπλάνο για Νέα Υόρκη, ο πατέρας, που τρέχει το παιδί του στο νοσοκομείο, ή ο Ιάπωνας, που ήρθε για ταξίδι ζωής στην Ελλάδα και δεν θα προφτάσει να επισκεφθεί την Ακρόπολη; Ποιος θα εξετάσει αν στους επιβάτες του ΜΕΤΡΟ, που βρίσκουν –κάθε τρεις και λίγο– κλειστούς τους σταθμούς Ευαγγελισμού και Συντάγματος, είναι έγκυες, μικρά παιδιά ή ανάπηροι; Αλλά και για τους υπόλοιπους, ποιος θα μετρήσει το κόστος του εξαναγκασμού τους να κατέβουν στο Μοναστηράκι; Στο Σύνταγμα ήθελαν να παν, για το Σύνταγμα πλήρωσαν εισιτήριο. Δεν είναι φασισμός να πεις στον επιβάτη «θα κατεβείς εκεί που θέλω εγώ»; Από πόσες χαμένες εργατοώρες και πάνω, από πόσα ακυρωμένα ραντεβού, από ποιο ύψος ματαιωμένου τζίρου, από πόσους τόνους διοξείδιου του άνθρακα, που εκπέμπουν οι μποτιλιαρισμένες εξατμίσεις (ούτε κουβέντα δεν λεν γι’ αυτό οι “ευαίσθητοι” για το περιβάλλον αριστερούληδες), θεωρείται μια διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σοβαρή; Και, στο κάτω-κάτω, γιατί η επιθυμία της κυρίας Ευτέρπης να περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα, ΝΟΜΙΜΑ, με την παρέα της να θεωρείται υποδεέστερη από την απαίτηση μιας άλλης παρέας να ΠΑΡΑΝΟΜΗΣΕΙ;
Θες να κοινοποιήσεις, δηλαδή να διαδηλώσεις τις απόψεις σου; Σήμερα έχεις χιλιάδες τρόπους. Κανάλια, ραδιόφωνα, FB, youtube, instagram, sites, blogs… Μέσω Διαδικτύου θα φτάσουν σε εκατομμύρια αφτιά και μάτια, χωρίς να χρειαστεί να κάνεις ούτε ένα βήμα. Γιατί δεν το προτιμάς; Διότι ο σκοπός σου δεν είναι αυτός. Σκοπός σου είναι να κάνεις επίδειξη επαναστατικού τσαμπουκά, να δείξεις “φόρα παρτίδα” την περιφρόνησή σου στη νομιμότητα, ως προοίμιο του τι πρόκειται να συμβεί, αν ποτέ καταλάβεις την εξουσία. Μόνο που, στα κράτη του υπαρκτού, οι ομοϊδεάτες σου, όσους τολμούσαν να διαδηλώσουν, τους εκκαθάριζαν με συνοπτικές διαδικασίες. (Δεν ήταν μόνο η «Άνοιξη της Πράγας». Ας μπουν στον κόπο οι σύντροφοι να μας εξηγήσουν, για παράδειγμα, πώς εφαρμόστηκε το δημοκρατικό δικαίωμα της διαδήλωσης στους εργάτες στο Νοβοτσερκάσκ: 26 νεκροί, 87 τραυματίες, 7 επικεφαλής των εργατών εκτελεσμένοι δια τουφεκισμού και 105 εξοντωμένοι στα «γκουλάγκ».)
Κι αν διεκδικείς για τον εαυτό σου το δικαίωμα να παρανομείς ατιμώρητος, διότι αγωνίζεσαι για κάποιο ιδανικό, αυτό το δικαίωμα το διεκδικείς και για μένα; Μπορώ να το κάνω για τα δικά μου ιδανικά; Μπορώ να επιλέξω την παρανομία, που θα θεωρήσω ότι καλύπτει τους στόχους μου; Μπορώ, ας πούμε, να διαδηλώσω υπέρ της διαφάνειας στην οικονομική διαχείριση των κομμάτων, εισβάλλοντας στο λογιστήριο του ΚΚΕ, στον Περισσό, που αρνείται οικονομικό έλεγχο, και γκρεμίζοντας τους ύψους 3 μέτρων διπλούς φράχτες, που το περιβάλλουν; Μπορώ να πάρω μια βαριοπούλα και να μεταποιήσω σε υλικά πετροπόλεμου το “μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ”;
Οι διαδηλώσεις, εκτός από παράνομες, είναι και ηλίθιες, αν θεωρήσουμε ότι ο στόχος τους είναι η… διαδήλωση, δηλαδή η δημοσιοποίηση μιας άποψης. Όταν ο δρόμος ερημώνει, και 100 διαδηλωτές περπατούν μόνοι τους, εκφωνώντας τα συνθήματά τους, αυτοί τα λεν, αυτοί τα ακούν. Οι οδηγοί, που περιμένουν σε ουρές χιλιομέτρων, και οι πεζοί, που έχουν λακίσει από τον φόβο επεισοδίων, δεν έχουν ιδέα για τα “αιτήματα”. Ούτε καν ποιος διαδηλώνει δεν ξέρουν. Όμως, 100 άτομα, παρατεταγμένα πάνω στο πεζοδρόμιο της Βασ. Σοφίας, κρατώντας πλακάτ, με 10 μέτρα απόσταση ο καθένας, καλύπτουν ένα χιλιόμετρο “μετώπου επικοινωνίας”. Αν σταθούν ήσυχα και σιωπηλά εκεί, για μισή μόνο ώρα, θα μεταδώσουν τα μήνυμά τους σε δεκάδες χιλιάδες πεζούς, οδηγούς και επιβάτες. Τι είναι αποτελεσματικότερο;
Κι έρχεται ο νόμος, δήθεν για να βάλει τάξη. Να το δούμε αυτό, ξεκινώντας ανάποδα: πώς τιμωρείται όποιος συμμετέχει σε διαδήλωση, που (με χίλια ζόρια) θα έχει κηρυχθεί παράνομη; Δεν τιμωρείται! Το αρχικό σχέδιο νόμου (άρθρο 13 §1) προέβλεπε φυλάκιση μέχρι ενός έτους. Δηλαδή χάδι, καθώς όλοι ξέρουμε ότι, ακόμα κι αν η υπόθεση φτάσει στο ακροατήριο, ή θα αθωωθούν ή η καταδίκη θα είναι με αναστολή. Ο Χρυσοχοΐδης προχθές το αφαίρεσε κι αυτό, λέγοντας μάλιστα ότι… κακώς είχε μπει! Όμως, νόμος χωρίς τιμωρία δεν είναι νόμος, είναι ευχή. Άρα, τι συζητάμε; Χρειάζεται να πούμε κι άλλα; Ας το κάνουμε, για την ιστορία, όταν θα έχει αποδειχθεί ότι τίποτε δεν άλλαξε, κι όλη αυτή η κουβέντα είναι για στάχτη στα μάτια.
Το νομοσχέδιο εισάγει την έννοια του οργανωτή, ο οποίος θα έχει και την αστική ευθύνη. Ορθό, κατ’ αρχήν, διότι κάποιος θα πρέπει να πληρώνει τις ζημιές που προκαλεί η παρέα του. Όμως, λίγο πιο κάτω, δέχεται και διαδήλωση χωρίς οργανωτή, εάν προκύψει… αυθόρμητα. Και, μάλιστα, επιφορτίζει τον επικεφαλής αστυνομικό με την ευθύνη, να ζητήσει από τους αυθόρμητους να ορίσουν, επί τόπου, έναν οργανωτή ανάμεσά τους, για να έχει την αστική ευθύνη. Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να το κάνουν; Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν δεν ορίσουν; Τίποτα! Η Αστυνομία “δύναται” να διαλύσει την αυθόρμητη συγκέντρωση, δεν υποχρεούται. Όσο το έκανε μέχρι τώρα, που ήταν όλες αυθόρμητες. Στην πράξη λοιπόν, οι πορείες θα υποδύονται τις αυθόρμητες ή οργανωτής θα ορίζεται κάποιος “αυτοφωράκιας” –υπερήλικας αγωνιστής του ΚΚΕ ή αλλοδαπός χωρίς περιουσία. Οι πορείες, λέει το νομοσχέδιο, θα πρέπει να γνωστοποιούνται «εγκαίρως» – ξανά η κλασική ελληνική νομική ασάφεια. Πότε είναι το «εγκαίρως»; Πριν μία εβδομάδα; Πριν δύο μέρες; Πριν δύο ώρες; Άγνωστον. Η κατάληψη δρόμου, όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά θεσμοθετείται: ορίζεται ότι πορεία είναι «η μετακίνηση των συμμετεχόντων σε συγκεκριμένη ΟΔΙΚΗ διαδρομή», πράξη που χαρακτηρίζεται ως ΔΙΚΑΙΩΜΑ (άρθρο 2 § 10).
Πότε μπορεί να απαγορευθεί μια συγκέντρωση; Ξανά ασάφεια: «Αν επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων», αν «απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή» ή αν πρόκειται για αντισυγκέντρωση. Το τρίτο το ξέρουμε. Τα πρώτα δύο, πώς θα τα διαπιστώσει η Αστυνομία; Υπάρχει περίπτωση κάποιος οργανωτής να πει «θα κάνουμε πορεία, με σκοπό να κάψουμε και να σπάσουμε»; Το απίστευτο, που, εκτός από τη λογική, καμπυλώνει και τον χωροχρόνο, είναι το άρθρο 7 § 3: «Η απόφαση για την απαγόρευση δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης κοινοποιείται στον οργανωτή εγκαίρως, πριν από τον αιτηθέντα για την πραγματοποίησή της χρόνο». Δηλαδή, πριν να εμφανισθούν στον χώρο συνάθροισης οι διαδηλωτές, πριν να έχει οποιαδήποτε ένδειξη η Αστυνομία για πιθανή απειλή, θα τηλεφωνήσει σε μια γραμμή μέντιουμ, για να μάθει τι πρόκειται να συμβεί, ώστε να απαγορεύσει τη συνάθροιση “εγκαίρως” (στη νομοθεσία όλα είναι “φλου”, σαν τον… Μπάμπη).
Κι όταν την απαγορεύσει, τελειώσαμε; Όχι, βέβαια! Διότι η Αστυνομία έχει υποχρέωση να ενημερώσει τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών, με αναλυτικό σκεπτικό για την απαγόρευσή της, και να το αναρτήσει στην ιστοσελίδα της. Και ο οργανωτής έχει δικαίωμα να ζητήσει αναστολή της απαγόρευσης στην Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ακύρωσή της στο Διοικητικό Πρωτοδικείο. Οπότε, θα διεξαχθεί η εξής συζήτηση στο γραφείο του δικαστή:
- Γιατί απαγορεύτηκε η πορεία των anti-everything παραλλαγή 832;
- Είχαμε ενδείξεις ότι θα δημιουργούνταν επεισόδια, θα λέει ο αστυνομικός.
- Πώς τις είχατε; Θα διοργανώναμε μια πλέρια ειρηνική πορεία, θα αντιτείνει ο λαοκράτης ο επαναστάτης.
Και ο δικαστής θα συμφωνεί, διότι είναι αδύνατον να υπάρξουν ενδείξεις πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων στα χαρτιά. Και θα επιτρέπει την πορεία. Κι επειδή αυτή τη διαδικασία την ψυχανεμίζονται οι αστυνομικοί, και δεν έχουν καμία διάθεση να βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά, όταν η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη τραβούν την ουρά τους απ’ έξω, δεν πρόκειται να απαγορεύσουν καμία πορεία. Εκτός αν έρθει η εντολή “από ψηλά”. Βάζω στοίχημα ότι η Αριστερίλα θα αφεθεί ανενόχλητη να διαδηλώνει για τα πάντα και οι μόνες διαδηλώσεις, που είναι πιθανόν να απαγορευθούν, θα είναι αυτές που θα αντιτίθενται σε αποφάσεις της πολιτικής ορθότητας, ειδικά σε θέματα μετανάστευσης.
Αν γίνουν επεισόδια και καταστροφές, πληρώνει ο διοργανωτής; Όχι. Διότι το νομοσχέδιο του αφήνει ένα “παράθυρο”, κοτζάμ… “μπαλκονόπορτα”! Απαλλάσσεται, «εάν είχε γνωστοποιήσει εγκαίρως τη διεξαγωγή της συνάθροισης και αποδεικνύει ότι είχε λάβει όλα τα αναγκαία και πρόσφορα μέτρα για την πρόληψη και αποτροπή της ζημίας»! (Άρθρο 13 §4) Και καταδικαζόμαστε εσύ κι εγώ, φορολογούμενε, όπως πάντα, να πληρώσουμε τα σπασμένα και τα καμένα. Βέβαια, το νομοσχέδιο νοιάζεται και για μας: (Άρθρο 3 §4): Θα υπάρχει, λέει, «ειδική ιστοσελίδα, μέσω της οποίας παρέχεται ενημέρωση στους πολίτες για τις προγραμματισμένες ή τρέχουσες συναθροίσεις και λοιπές εκδηλώσεις, καθώς και τις σχετιζόμενες με αυτές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις». Κλειστό το κέντρο την Τρίτη, αλλά να ξέρεις πότε, να το περάσεις και στο calendar: 9-11, 13-15, 17-19.
Τι θα έπρεπε να γίνει; Πλήρης και απόλυτη απαγόρευση κάθε παράνομης διάστασης των διαδηλώσεων! Δεν θα κλείνεις δρόμο! Ποτέ και για κανέναν λόγο! Διαδηλώσεις μόνο σε πλατείες, σε αλάνες και σε πεζοδρόμια. Ή στο συνεδριακό κέντρο του Περισσού, αν προτιμάς χλιδή. Μα, αν κατέβει λαοθάλασσα, όπως τότε, στις διαδηλώσεις για τη Μακεδονία, θα στριμώχνονται στο πεζοδρόμιο; Γίνεται; Όχι, δεν γίνεται. Τότε θα κλείσει όλη η πόλη και καλά θα κάνει. Όμως, τέτοιες μαζικές διαδηλώσεις γίνονται μια φορά στα 4 χρόνια, ενώ το κέντρο της Αθήνας κλείνει 3 φορές τη μέρα από 50 “κατσαπλιάδες”. Αλλά και οι μαζικές διαδηλώσεις χρειάζονται νομοθετικό πλαίσιο. Ποιο ποσοστό των κατοίκων μιας πόλης δικαιούται να μπλοκάρει τη ζωή της; Ορίστε το! 50%; 35%; 20%; Διότι και το 20% να κατεβεί στον δρόμο, το 80% δεν θα έχει κατεβεί. Αλλά, ας πούμε ότι αν το 20% βγει να διαδηλώσει, κάτι πολύ σημαντικό συμβαίνει, και αξίζει τον κόπο να διαταραχθεί η κοινωνικοοικονομική ζωή. Συμφωνούμε, λοιπόν, στο ποσοστό, το προσδιορίζουμε αριθμητικά για κάθε πόλη, και τελειώσαμε. Αν κάποιοι κλείσουν τον δρόμο, και είναι λιγότεροι από αυτόν τον αριθμό, συλλαμβάνονται, πηγαίνουν κατευθείαν Αυτόφωρο και από κει φυλακή (χωρίς η άσκηση έφεσης να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα). Μόνον έτσι η απειλή μια πραγματικής τιμωρίας λειτουργεί αποτρεπτικά. Επιπλέον, υποχρεώνονται να πληρώσουν πρόστιμο, το οποίο θα έχει ορισθεί ανά λεπτό παρακώλυσης, κατά περιοχή. Ένα λεπτό μπλοκαρίσματος του κέντρου της Αθήνας κοστίζει €20.000. Αν πας στο Γαλάτσι, είναι φτηνότερα. Μία ώρα “έμφραγμα” στο κέντρο κοστίζει €1.200.000. Είσαστε 20 άτομα; Από €60.000 έκαστος.
Και πού θα διοχετευθεί τόση αγωνιστική αδρεναλίνη; Και γι’ αυτό υπάρχει λύση. Πώς έχουν στην Αφρική τα πάρκα άγριας ζωής, με τα λιοντάρια και τους ελέφαντες; Θα φτιάξουμε Πάρκο Μαρξιστικής Ζωής, κάτι σαν «τζουράσικ», όπου οι τουρίστες θα βλέπουν “ζωντανά” μια παλαιολιθική ιδεολογία, που έχει εξαφανιστεί από κάθε άλλο μέρος του κόσμου, εκτός από τη Β. Κορέα (εκεί, όμως, δεν πηγαίνουν τουρίστες). Θα έχει και μια περαντζάδα, σαν το σαμπαδρόμιο στο Ρίο, με τους ΠΑΜΕτζήδες να διαδηλώνουν ολημερίς κι οληνυχτίς σε βάρδιες, και οι τουρίστες θα μπορούν να συμμετέχουν, καταβάλλοντας, βέβαια, το σχετικό τίμημα. Κόκκινη σημαία €5, πλακάτ €10, ρόλος μπροστάρη με χρήση ντουντούκας €20, ρίψη “μολότωφ” σε ομοιώματα αστυνομικών €30. Θα το διαφημίζουμε και στους τουριστικούς οδηγούς. Και θα είναι η πρώτη φορά που μια πορεία θα έχει κέρδος.
Αν συμφωνείτε, διαδηλώστε κατά των διαδηλώσεων. Από το πληκτρολόγιο. Για να μην χρειαστεί να κατεβούμε αυθόρμητα στο κέντρο!
Υ.Γ. Το 2000, πολύ πριν αποφασίσω να ζήσω από κοντά αυτή την παράνοια, είχα τηλεφωνήσει στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ήταν πάλι υπουργός ο Χρυσοχοΐδης. «Γεια σας, λέγομαι Θάνος Τζήμερος, και θέλουμε με την παρέα μου να κλείσουμε έναν δρόμο. Πώς μπορούμε να το κάνουμε νόμιμα; Είμαστε 20 άτομα. Υπάρχει κάποιος κατάλογος που να αντιστοιχίζει αριθμό διαδηλωτών με πλάτος δρόμου;». Τους ξάφνιαζε η ερώτηση και με παρέπεμπαν σε κάποιον ανώτερο. Μίλησα σε 4-5, μέχρι που έφτασα στο γραφείο του Υπουργού. Μίλησα με συνεργάτη του. Μου έκανε φριχτή εντύπωση ότι κανένας δεν μου απάντησε «μα, τι είναι αυτά που λέτε, είναι παράνομο να κλείνετε δρόμο!». Μέχρι κι ο στενός συνεργάτης του Υπουργού με ρώτησε με… δημοκρατική αντίληψη: «Για ποιον λόγο θέλετε να τον κλείσετε;» Του απάντησα «για να διαμαρτυρηθούμε κατά του κλεισίματος των δρόμων», και ακολούθησε μια συζήτηση εντελώς σουρεαλιστική, κανονικό τρολάρισμα, που, όποτε τη θυμάμαι, γελάω.
Ο τίτλος, λοιπόν, του άρθρου αναφέρεται σε εκείνη την κουβέντα, μολονότι διαδήλωση –είπαμε– είναι μια δημόσια δήλωση. Όμως, το ότι η σουρεαλιστική συζήτηση του 2000 έγινε σοβαρή συζήτηση του 2020 (θα το επαναλάβω, για να το εμπεδώσουμε: συζητάμε ΣΟΒΑΡΑ για τη ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ, με πολιτική κάλυψη, της ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ πράξης, και μάλιστα σε βαθμό ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ, που είναι η παρακώλυση συγκοινωνιών) δεν είναι καθόλου για γέλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου