Πέρασαν τα χρόνια. Εκείνα τα χρόνια τα ανέμελα, της ξεγνοιασιάς, εκείνα που είχαμε την ευκαιρία και όλη τη
δύναμη να τα ζήσουμε όπως θέλαμε αλλά δε τα ζήσαμε.
Είτε γιατί βαριόμασταν, είτε γιατί τα αναβάλλαμε για κάποια άλλη στιγμή, είτε γιατί κάποιοι άλλοι δε μας άφησαν να τα ζήσουμε όπως επιθυμούσαμε. Είτε γιατί δεν είχαμε το θάρρος, είτε γιατί δε τολμούσαμε να προχωρήσουμε σε άγνωστα μονοπάτια και κινούμασταν εκ του ασφαλούς στα συνηθισμένα, τα γνώριμα και τα βατά.
Προχωράγαμε δειλά σε εκείνα τα σίγουρα μονοπάτια γιατί φοβόμασταν. Φοβόμασταν το μετά. Την απόρριψη, την αποτυχία, την κριτική των επιλογών μας από τους άλλους, τη στενοχώρια, τη μοναξιά, τις δυσκολίες γενικότερα που μπορεί να προκύψουν από μια κίνηση προς το άγνωστο.
Πολλές είναι οι αφορμές και οι δικαιολογίες για να μη πας παραπέρα αλλά η ζωή βιάζεται και σε προσπερνά κι εσύ τώρα πανικοβάλλεσαι και τρέχεις να τη προλάβεις.
Μη σκέφτεσαι το μετά. Το μετά είναι που σε τραβάει πίσω.
Ζήσε το τώρα. Ζήσε τις στιγμές σου όπως τις θες εσύ. Ξεκίνα. Ρίσκαρε. Κάνε ότι προλαβαίνεις κι ας μην είναι η ώρα τους να τα κάνεις. Ας καθυστέρησες. Δοκίμασε να το ζήσεις κι αν δε σου βγει τότε σταμάτα.
Να θυμάσαι ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις τη ζωή που δεν έζησες. Έστω κι αν γευτείς μια μικρή δόση της, αρκεί. Τουλάχιστον θα λες ότι έστω και τώρα το προσπάθησες…
Ιωάννα Ντρε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου