σταμάτησε να κυκλοφορεί, ακινητοποιήθηκε για πάντα σε εκείνο το σημείο και άμεσα έγινε βασικό «μέλος» οποιασδήποτε αγοροπαρέας ανέβαινε στα «Αμπέλια» για παιχνίδι!
Όλοι κρατάμε, σε μια ζεστή γωνιά της ψυχής μας, αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία. Εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, ακούσματα… Πρόσωπα, στιγμές, παιχνίδια… Και σημεία. Εκεί δηλαδή που συναντιόταν και έπαιζε η παρέα. Αυτοσχέδια τοπωνύμια που είτε «κληρονομούσαμε» από τους μεγαλύτερους, είτε επινοούσε η δική μας παρέα. Η «αλάνα», το «λιβαδάκι», το «προαύλιο», το «οικόπεδο», ο «άλλος μαχαλάς», η «κουρσάρα»…
Αυτό το τελευταίο, και ίσως μοναδικό σε όλη την Ελλάδα, σημαίνει πολλά για όσους έζησαν τα παιδικά τους χρόνια στο Κούρβουλο Γρεβενών και τις κοντινές γειτονιές, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τη δεκαετία του 1980. Ένα από τα πιο ξεχωριστά σημεία μάζωξης της παρέας ήταν η «κουρσάρα», όνομα που είχαμε αποδώσει σε μια όμορφη μικρή πλαγιά στην περιοχή «Αμπέλια» Γρεβενών, μετά το τέλος της οδού Φιλίππου.
Στο τέλος της πλαγιάς, μία πραγματική, εντυπωσιακή κουρσάρα, μια αμερικάνικη Dodge Charger που πρωτοεμφανίστηκε στα Γρεβενά γύρω στο 1974 και κυκλοφορούσε μέχρι περίπου το 1978. Μόλις σταμάτησε να κυκλοφορεί, ακινητοποιήθηκε για πάντα σε εκείνο το σημείο και άμεσα έγινε βασικό «μέλος» οποιασδήποτε αγοροπαρέας ανέβαινε στα «Αμπέλια» για παιχνίδι. Άλλοι την «οδηγούσαν» σαν κλέφτες, άλλοι σαν αστυνόμοι, άλλοι «έτρεχαν» στην Φόρμουλα 1, άλλοι «βολτάριζαν» σε δρόμους μεγαλουπόλεων που μόνο σε ταινίες είχαν δει ως τότε. Είναι σίγουρο πως κάποιοι θα την «οδήγησαν» και στο φεγγάρι και τα άστρα.
Ένα υπέροχα γυαλιστερό μπλε κυριαρχούσε τόσο στο δερμάτινο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό του αυτοκινήτου. Ήταν λες και κάποιος είχε πάρει το πιο αγαπημένο κουρσάκι σου, το είχε μεγεθύνει στο φυσικό του μέγεθος και σου είπε «παρ’ το και παίξε τώρα»!
Κάτι ακόμη που προσέθετε στην όλη μαγεία, ήταν οι «Ντιουκς» (The Dukes of Hazzard), μια από τις πιο αγαπημένες σειρές της (ασπρόμαυρης) τηλεοπτικής παιδικής μας ηλικίας. Οι 3 πρωταγωνιστές, ο Μπο, ο Λιουκ και ο Στρατηγός Λη, κάθε απόγευμα μάγευαν όλα τα παιδιά με τα κατορθώματά τους. Ο Μπο και ο Λιουκ ήταν ξαδέρφια, δύο νεαροί Αμερικανοί, έξυπνοι και καταφερτζήδες ειδικά απέναντι στις τοπικές αρχές της περιοχής τους. Ο Στρατηγός Λη ήταν το αυτοκίνητό τους, πιστός σύντροφος σε όλες τους τις περιπέτειες και με το οποίο έκαναν μεταξύ άλλων και εντυπωσιακά ακροβατικά. Και μαντέψτε τι είδους αυτοκίνητο ήταν ο Στρατηγός Λη; Μια Dodge Charger, παρόμοια με την κουρσάρα τη δική μας! Όλα τα παιδιά της γης ονειρεύονταν ένα τέτοιο αυτοκίνητο και εμείς το είχαμε κάθε μέρα στα παιχνίδια μας! Το μόνο που της έλειπε ήταν ένα 01 γραμμένο στις πόρτες. Το διαφορετικό χρώμα δεν είχε και τόση σημασία (στους Ντιουκς ήταν πορτοκαλί) μιας και στην ασπρόμαυρη τηλεόραση δεν μπορούσε κανείς να είναι σίγουρος για τα πραγματικά χρώματα!
Εννοείται πως όταν θέλαμε να μπούμε στην κουρσάρα το κάναμε αποκλειστικά και ακριβώς όπως οι Ντιουκς, «βουτώντας» με τα πόδια από τα παράθυρα, με την ίδια όρεξη και ανυπομονησία που άλλα παιδιά σε άλλες μεριές του κόσμου την ίδια στιγμή βουτούσαν σε μια πισίνα.
Τα καλοκαίρια την «γκαζώναμε», τους χειμώνες η κουρσάρα ήταν το «φρένο» στις τσουλήθρες μας στη χιονισμένη πλαγιά. Αλλά ο καιρός, ο χρόνος και τα παιχνίδια μας άρχισαν σύντομα να «τρώνε» την κουρσάρα, να τη σκουριάζουν, να της χαλάνε τα λάστιχα, το σαλόνι… Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν άλλαξε τους ρόλους και τη σημασία της στα παιχνίδια μας. Σαν παιδιά, δεν νοιαζόμασταν ιδιαίτερα για τα πραγματικά τεχνικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου, ούτε για την ιστορία του και το πώς βρέθηκε εκεί. Τώρα που μεγαλώσαμε όμως, έχουν κι αυτά τη σημασία τους.
Η Dodge Charger των Γρεβενών ήταν μοντέλο του 1974 - τρίτης γενιάς, με κίνηση στους πίσω τροχούς και 3 αυτόματες ταχύτητες (αργή, γρήγορη και όπισθεν). Ήταν βενζινοκίνητο και κατανάλωνε περίπου 20 λίτρα για κάθε 100 χιλιόμετρα. Ένα 8-κύλινδρο αυτοκίνητο 5,9 χιλιάδων κυβικών, με πάνω από 280 άλογα και τελική ταχύτητα που κόντευε τα 200 χλμ/ώρα. Έπιανε τα 100 σε λιγότερα από 10 δευτερόλεπτα. Το μήκος της ήταν 5,4 μέτρα, το πλάτος 1,95 μέτρα, το ύψος 1,35 μέτρα και είχε βάρος 1700 κιλά. Κουρσάρα πραγματική! Στην πόλη μας βρέθηκε ως «δώρο», μιας και το αυτοκίνητο το είχε δωρίσει Γρεβενιώτης που ζούσε στην Αμερική, στη νεαρή αδερφή του που ζούσε στα Γρεβενά. Όταν το οδηγούσε η ίδια ή κάποιος συγγενής, σχεδόν σταματούσε όλη η υπόλοιπη κίνηση, πεζών και αυτοκινήτων. Και αυτό όχι μόνο στα Γρεβενά, αλλά και στη Θεσσαλονίκη και όπου αλλού βρέθηκε αυτό το πανέμορφο αυτοκίνητο πριν «παρκάρει» μόνιμα στις δικές μας περιπέτειες. Βρέθηκε και στο εξωτερικό, έκλεψε καρδιές στο Γκρατς της Αυστρίας και αλλού. Ο νόμος της εποχής επέβαλλε να βγαίνει το αυτοκίνητο εκτός συνόρων ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Τα χιλιόμετρα έφεραν και φθορές που όμως ήταν σχεδόν αδύνατον να αποκατασταθούν μιας και εκείνη την εποχή έλειπε η τεχνογνωσία στην επισκευή τους, στα Γρεβενά, ίσως και σε όλη την Ελλάδα. Γινόταν μόνο οι βασικές επισκευές, όπως αλλαγές σε καμένες φλάντζες κτλ., κυρίως στο συνεργείο του Ρόβα στα Γρεβενά. Το αυτοκίνητο ανέβαζε συχνά θερμοκρασία. Φυσικά το να πάει στην Αμερική για επισκευή και να επιστρέψει, ήταν απόλυτα ασύμφορο. Τα μεταφορικά έξοδα και μόνο, θα ήταν δυσβάσταχτα.
Αυτά τα μηχανολογικά προβλήματα ήταν η αιτία (αλλά όχι και η αφορμή) που οδήγησαν την κουρσάρα στη γειτονιά μας. Η αφορμή ήταν ένα σοβαρό ατύχημα που ευτυχώς δεν στοίχισε τη ζωή της οδηγού ή κάποιου άλλου. Συνέβη στην απότομη και κατηφορική στροφή του παλιού δρόμου Κοζάνης – Γρεβενών, λίγο μετά τη διασταύρωση της Μηλιάς. Το αυτοκίνητο βγήκε από τη στροφή και ανατράπηκε στα διπλανά χωράφια. Λίγο μετά, αποφασίστηκε η κουρσάρα να μεταφερθεί στα Αμπέλια. Ήταν το 1978. Και για τουλάχιστον την επόμενη δεκαετία, η κουρσάρα ήταν σημείο αναφοράς για τις παρέες παιδιών και εφήβων της πόλης.
Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και βρήκαμε νέα ενδιαφέροντα, ήρθαν οι νέες παρέες με τα δικά τους νέα ενδιαφέρονται και νέα παιχνίδια. Η κουρσάρα άρχισε να γίνεται μια γλυκιά ανάμνηση για εμάς που τη ζήσαμε, αλλά αφέθηκε και η ίδια με τις δικές της «αναμνήσεις». Όπως τότε, πριν το ατύχημα, όταν ο θείος της ιδιοκτήτριας οδηγούσε το αυτοκίνητο και ερχόμενος νύχτα προς τα Γρεβενά, στην ευθεία αμέσως μετά τον Βατόλακκο, είδε έναν γάιδαρο στη μέση του δρόμου. Πέταξε αυτόματα και τα δύο πόδια στα πεντάλ του αυτοκινήτου, το δεξί πόδι στο φρένο και το αριστερό στο… κενό, μιας και πάνω στην τρομάρα του είχε ξεχάσει πως το αυτοκίνητο ήταν αυτόματο και συνεπώς δεν διέθετε συμπλέκτη για να βρει και να πατήσει το αριστερό πόδι σε μια τέτοια περίπτωση! «Το φρενάρισμα πρέπει να φαίνεται ακόμη και σήμερα στο δρόμο», μας είπε την Άνοιξη του 2020 ο κύριος Γιώργος που οδηγούσε εκείνο το βράδυ την κουρσάρα.
Κι αφού, ως γνωστό, «σκοτώνουν τα αυτοκίνητα όταν γεράσουν», ένα άδοξο τέλος ήρθε και για την κουρσάρα των παιδικών μας χρόνων. Γύρω το 2010 την μάζεψαν και την πούλησαν για παλιοσίδερα. Καλώς ή κακώς, σαν παιδιά εκείνα τα χρόνια δεν διαθέταμε κινητά και οι φωτογραφικές μηχανές ήταν δυσεύρετες. Για αυτό και στάθηκε αδύνατο να εντοπιστεί φωτογραφία της κουρσάρας. Επισυνάπτεται όμως ένα βίντεο που δείχνει μια πανομοιότυπη κουρσάρα, όπως ήταν στα «νιάτα» της!
Έστω και χωρίς φωτογραφίες πάντως, στις παιδικές μας μνήμες θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση, η υπέροχη, εντυπωσιακή, φανταχτερή κουρσάρα μας!
Κείμενο: Θωμάς Μπιζιούρας
Περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου