Γράφει ο Χρήστος Μπαρμπαγιαννίδης
Το ζήτημα της καταγωγής των σημερινών Τούρκων εγείρει αμφισβητήσεις, διαφωνίες και
αντιδράσεις κυρίως από την τουρκική πλευρά, αλλά και ένα ιδιαίτερο καυτό ερώτημα: υπάρχουν σήμερα Οθωμανοί (Οσμανλήδες) ή Σελτζούκοι Τούρκοι;
Αν αναζητήσουμε μογγολικά γνωρίσματα στα χαρακτηριστικά των σημερινών Τούρκων, δύσκολα θα βρούμε. Οι λίγες χιλιάδες Οθωμανών, Σελτζούκων και Τουρκομάνων, που εισέβαλαν στην Μικρά Ασία, αφομοιώθηκαν από τον προϋπάρχοντα πληθυσμό.
Αυτές οι μικρές τουρκικές πολεμικές ομάδες ενσωμάτωσαν πολλούς πληθυσμούς από το χώρο της Μικράς Ασίας (και όχι μόνο).
Αλλά οι πολεμικές αυτές ομάδες έγιναν έθνος;
Οι Τούρκοι εμφανίστηκαν στην ιστορία ως φυλετική πολεμική ομάδα στις αρχές του 5ουμ.Χ. αιώνα στις στέπες της Σιβηρίας μετά την αποχώρηση των συγγενών τους Ούννων.
Το 402 μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν καταλαμβάνουν τον χώρο των όρων Αλτάι.
Από εκεί διώχνουν άλλες πολεμικές ομάδες, που μετακινούνται γύρω από την λίμνη Αράλη (κοιτίδα των Ούννων που την είχαν εγκαταλείψει). Οι Βυζαντινοί έδωσαν σ’ αυτές τις ομάδες το όνομα Εφθαλίτες ή Λευκοί Ούννοι.
Το 425 μ.Χ. οι Εφθαλίτες κατέλαβαν το σημερινό Αφγανιστάν και μέρος του Πακιστάν. Άλλες πολεμικές ομάδες, που εκδιώχθηκαν από τους Ιουάν – Ιουάν, τράβηξαν για την βόρεια Κίνα και δημιούργησαν την αυτοκρατορία των Τ’ο – πά Βέι.
Αυτοί εδραίωσαν την θέση τους και έλεγχαν πλέον τον περίφημο «δρόμο του μεταξιού», ο οποίος τους απέφερε πολλά πλούτη. Ο ίδιος δρόμος περνούσε και από τους Εφθαλίτες, που με τη σειρά τους εξασφάλισαν τεράστια κέρδη.
Ο εμπορικός δρόμος του μεταξιού, που έφτανε στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, εξασφαλίστηκε με σκληρούς πολέμους των Τ’ο – πά και των Εφθαλιτών εναντίον των Ιουάν – Ιουάν. Το 429μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν ηττήθηκαν και διαλύθηκαν.
Πολεμικές ομάδες, που παλαιότερα είχαν υποταχτεί στους Ιουάν – Ιουάν, εξεγέρθηκαν εναντίον των Τ’ο – πά. Η πιο δυνατή απ’ αυτές τις ομάδες ήταν αυτή που οι Κινέζοι ονόμαζαν Του – κίουε. Αυτοί απέκτησαν την ανεξαρτησία τους και δημιούργησαν κράτος.
Οι Του – κίουε, με αρχηγό των Μπουμίν, το 552 συνέτριψαν τους Ιουάν – Ιουάν και τους εξαφάνισαν. Κατέλαβαν την πρωτεύουσά τους και εγκαταστάθηκαν εκεί. Όταν πέθανε ο Μπουμίν, η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δυο μέρη: ο πρωτότοκος γιος του Μου – Χαν πήρε το ανατολικό μέρος και ο νεότερος Ιστεμί το δυτικό.
Πλέον οι δυο αυτοκρατορίες των Του – κίουε κάλυπταν όλο το μήκος του εμπορικού δρόμου του μεταξιού κατακτώντας περιοχές κλειδιά.
Ο δρόμος περνούσε πιο δυτικά και μέσα από την αυτοκρατορία των Σασσανιδών Περσών.
Οι Βυζαντινοί, που πολεμούσαν συνεχώς με τους Πέρσες, ενδιαφέρονταν σφοδρά για το πολυτιμότερο εμπόρευμα της εποχής.
Αφού δεν είχαν δυνατότητα να εμπορευτούν με τους Πέρσες, έστειλαν πρεσβεία στους Του – κίουε.
Υπογράφτηκε συμμαχία και αντάλλαξαν πρεσβείες.
Ο δρόμος του μεταξιού άλλαξε πορεία. Προχώρησε προς τη βόρεια Κασπία και κατέληξε στην Μαύρη Θάλασσα, που ήταν βυζαντινή.
Μέσω των Του – κίουε συνήψαν σχέσεις και με τη Κίνα.
Στα βυζαντινά κείμενα το όνομα των Του – κίουε μεταγράφεται ως Τούρκοι! Ο δυτικός λοιπόν κλάδος των Του – κίουε λαμβάνει αυτό το όνομα.
Όλες αυτές οι φυλές, οι Ιουάν – Ιουάν, οι Εφθαλίτες, οι Τ’ο – πά Βέι, οι Του – κίουε, υπάγονται στην τουρανική ή τουρκική οικογένεια, η οποία είναι παρακλάδι της μογγολικής και μορφολογικά μοιάζουν με τους Μογγόλους. Επομένως, ευρύτερα ανήκουν στην κίτρινη φυλή.
Το 575 ανέβηκε στον θρόνο των δυτικών Του – κίουε ο Ταρντού και διέκοψε τις σχέσεις με τους ανατολικούς, αποκατέστησε τις σχέσεις με τους Κινέζους και εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο του δρόμου του μεταξιού.
Τότε είναι που σύμμαχοι του, οι Βυζαντινοί, θα φτάσουν μέχρι την Κίνα υπό την προστασία των Του – Κίουε. Αυτοί κυριαρχούν πλέον σε όλη την κεντρική Ασία και αναγκάζουν τους Εφθαλίτες να διαλυθούν και να σκορπιστούν.
Κάποιες απ’ αυτές τις πολεμικές φυλές θα έρθουν προς την Ευρώπη (μέσω Ρωσίας) και θα μείνουν γνωστοί στην ιστορία ως Άβαροι, που με ηγέτη τον χάνο Μπαγιάν θα πολιορκήσουν ανεπιτυχώς την Κωνσταντινούπολη.
Δημιούργησαν ένα κράτος τεράστιο από τη Βαλτική ως τον Δνείπερο και από τον Δούναβη μέχρι τον Έλβα! Με το θάνατο του Μπαγιάν, θα περιοριστούν στα όρια της σημερινής δυτικής Ουγγαρίας και Ρουμανίας.
Οι δυτικοί Του – κίουε (Τούρκοι) θα αποσπαστούν οριστικά από τους Ανατολικούς. Οι δυτικοί δέχτηκαν την επίδραση του ιρανικού πολιτισμού και οι ανατολικοί του κινέζικου.
Οι δυτικοί Τούρκοι πέρα από τα κέρδη του δρόμου του μεταξιού, ασχολούνται με το κυνήγι και την κτηνοτροφία. Τρέφονται με κρέας, γάλα και άλλα κτηνοτροφικά προϊόντα.
Ζουν σε σκηνές και μετακινούνται έφιπποι από τόπο σε τόπο ανάλογα με τις ανάγκες των κοπαδιών τους. Οι πιο πλούσιοι είχαν τις σκηνές τους πάνω σε κάρα.
Η βασιλική οικογένεια ονομαζόταν Gοκ Turk και δεν είχε ιδιαίτερα προνόμια. Όλες οι φυλές ήταν μπουντούν, δηλαδή ομάδες ελεύθερων ανθρώπων και όλοι οι άντρες ήταν πολεμιστές. Τα κοπάδια και τις γεωργικές εργασίες αναλαμβάνουν δούλοι από τους αιχμαλώτους που έπιασαν.
Η θρησκεία τους ήταν απλή: λάτρευαν τις δυνάμεις της φύσης. Το ίδιο και η δικαιοσύνη. Η ανταρσία και η ανθρωποκτονία τιμωρούνται με θάνατο. Τα άλλα αδικήματα αποζημίωναν τον παθόντα.
Αν π.χ. κάποιος έβγαζε το μάτι άλλου, ήταν υποχρεωμένος να του δώσει μια γυναίκα ή μια κόρη του. Τη δικαιοσύνη την απένειμαν οι αρχηγοί των φυλών και ο βασιλιάς.
Το κύριο εμπόρευμά τους ήταν τα άλογα, που τα πουλάνε κυρίως στους Κινέζους. Με την πάροδο του χρόνου η γεωργία έμπαινε στη ζωή τους και η ανάγκη για μόνιμους οικισμούς ήταν επιτακτική.
Με το θάνατο του μεγάλου χαν Μπακ – τσόρ (716) η δυτική τουρκική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει τρομερή κρίση με πολλές εξεγέρσεις κατακτημένων λαών και σιγά σιγά καταρρέει.
Τότε είναι που φτάνουν στις παρυφές της αυτοκρατορίας τους οι Άραβες που είναι φορείς μιας νέας θρησκείας: του μουσουλμανισμού. Οι Άραβες για να κυριαρχήσουν στα κατακτημένα εδάφη χρειάζονται ισχυρές μισθοφορικές δυνάμεις.
Έτσι, στρέφονται προς τους Τούρκους, όπου με το πέρασμα των ετών θα στελεχώσουν το μεγαλύτερο μέρος του αραβικού στρατού.
Σύντομα οι Τούρκοι μισθοφόροι σήκωσαν κεφάλι και ανέβαζαν και κατέβαζαν χαλίφηδες στην Βαγδάτη.
Οι αμόρφωτοι Τούρκοι, τον 9ο αιώνα πήραν ουσιαστικά την Βαγδάτη!
Τον 10ο αιώνα μια ισχυρή Τουρκική ομάδα οι Καρλούκοι που ζούσαν στο κινεζικό Τουρκεστάν, διώχνονται από την κινεζική δυναστεία των Σονγκ, ξεχύνονται στις δυτικές στέπες της κεντρικής Ασίας και καταλαμβάνουν την Μπουχάρα, δημιουργώντας δικό τους βασίλειο.
Τι το σημαντικό ενέχει αυτό το γεγονός; Είναι το πρώτο στην ιστορία τουρκικό μουσουλμανικό βασίλειο.
Ένα άλλο τουρκικό φύλο, οι Γουζ, που ζούσαν και αυτοί στην κεντρική Ασία, μετά από πιέσεις των Κινέζων και των Ινδών, ωθήθηκαν προς τα δυτικά. Αυτοί γνώριζαν μεγάλη ακμή επί της δυναστείας ενός ηγεμόνα που ονομαζόταν Σελτζούκ.
Ο εγγονός του, Τογρούλ – μπεγ, κατορθώνει να πειθαρχήσει τις ατίθασες πολεμικές ομάδες των Γουζ, που από τώρα και στο εξής θα γίνουν γνωστοί με το όνομα Σελτζούκοι. Η ικανότητα του Τογρούλ και η παράλυση του Χαλιφάτου της Βαγδάτης εξασφαλίζουν την υπεροχή τους σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Η πορεία και η αύξηση της δύναμης των Σουνιτών Σελτζούκων αφήνουν κατάπληκτο τον κόσμο. Υπάρχουν τρεις χρονολογίες σταθμοί στην εντυπωσιακή πορεία τους: το 1055 γίνονται επίσημοι προστάτες του Αββασίδη χαλίφη της Βαγδάτης.
Ο χαλίφης έχει τυπική εξουσία. Την ουσιαστική εξουσία την κρατάνε οι Σελτζούκοι! Με πιο απλά λόγια, γίνονται οι εκπρόσωποι του μουσουλμανισμού.
Το 1071 ο σουλτάνος τους, Αλπ – Αρσλάν, συντρίβει τους Βυζαντινούς στη μνημειώδη μάχη του Μαντζικέρτ (στην Ανατολική Μικρά Ασία). Ο ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας, Ρωμανός Διογένης, πιάνεται αιχμάλωτος!
Είναι ένα θανάσιμο χτύπημα για τους Βυζαντινούς. Το 1078 οι Σελτζούκοι καταλαμβάνουν την Δαμασκό και κυριαρχούν πλέον στον μουσουλμανικό κόσμο.
Μετά την νίκη τους στο Μαντζικέρτ, ίδρυσαν κράτος στην Μικρά Ασία με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Από τότε που διώχτηκαν από τις στέπες, μέσα σε τριάντα χρόνια έγιναν κύριοι του Χαλιφάτου της Βαγδάτης και ίδρυσαν κράτος στη Μικρά Ασία. Ούτε οι Άραβες είχαν διεισδύσει τόσο βαθιά μέσα στην Βυζαντινή επικράτεια!
Η πρωτόγονη και απλή τους οργάνωση δίνει ενότητα στον μουσουλμανικό κόσμο, τη στιγμή που αρχίζουν οι σταυροφορίες. Οι Σελτζούκοι κατακτούν την Μικρά Ασία χάρη στην πολιτική τους.
Ο αγροτικός κόσμος είχε κουραστεί από τη φορολογική καταπίεση του Βυζαντινού κράτους. Οι Σελτζούκοι τους ελάφρυναν τα φορολογικά τους και τους κέρδισαν. Έτσι, κατά χιλιάδες οι χριστιανικοί πληθυσμοί αλλαξοπιστούν με τη θέλησή τους!
Οι Σταυροφορίες που είχαν ως κύριο σκοπό να ανοίξουν το εμπόριο (μπαχαρικών και μεταξιού) με την Άπω Ανατολή, ένωσαν τους μουσουλμάνους και επέτρεψαν στους Σελτζούκους να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στα σπουδαιότερα κέντρα του μουσουλμανικού κόσμου.
Αλλά μόλις τελείωσαν οι Σταυροφορίες, ξεπρόβαλλαν ξανά οι έριδες ανάμεσα στις μουσουλμανικές αιρέσεις και η αυτοκρατορία τους κομματιάστηκε.
Στη δύσκολη αυτή στιγμή για τον μουσουλμανικό κόσμο φτάνει σαν σίφουνας η μάστιγα του τρομερού Μογγόλου Τζένγκις Χαν, που ξεκίνησε από τον ίδιο χώρο (Κεντρική Ασία), απ’ όπου ξεκίνησαν οι Ούννοι και οι Τούρκοι.
Οι Μογγόλοι καταλαμβάνουν την Βαγδάτη και την Συρία και ωθούν τα τουρκικά φύλα δυτικότερα. Η ιστορία των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, του Χουλαγκού και των διαδόχων τους αποκτά μεγάλη σημασία και για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας: τα σαρωμένα και λεηλατημένα τουρκικά βασίλεια διαλύονται και τουρκικοί λαοί εξωθούνται προς τη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία!
http://eranistis.net/
...........................................................................
Περί της καταγωγής των Τούρκων (ΙΙ)
από Χρήστος Μπαρμπαγιαννίδης
Μπροστά στην καταστροφή που έσπερναν οι Μογγόλοι, τα τουρκικά φύλα υποχωρούν προς τα μουσουλμανικά εδάφη. Οι Μογγόλοι τα ακολουθούν και κατακτούν την Περσία, καταλαμβάνουν την Βαγδάτη και έπειτα τη Συρία. Πλέον, τα τουρκικά φύλα ωθούνται προς την Μέση Ανατολή.
Μια από τις πιο δραστήριες ομάδες των Τούρκων είναι οι Ογούζιοι ή Ογούζοι κατά τους Βυζαντινούς. Μέχρι τον 10ο αι. ζουν νομαδικά. Κατά τον 11οαι. εγκαθίστανται στην Σογδιανή (Ανατολική Περσία). Αποδέχονται τον μουσουλμανισμό, αλλά το παράξενο είναι πως επιβάλλουν τη γλώσσα τους στους γειτονικούς λαούς και τους εκτουρκίζουν.
Οι Ογούζοι δεν είχαν δική τους γραφή και τα πρώτα τους κείμενα γράφονται σε κινέζικη μορφή! Στη Σογδιανή θα υιοθετήσουν το αραβικό αλφάβητο. Από αυτούς λοιπόν τους Ογούζους κατάγονται και οι Οσμανλήδες ή Οθωμανοί Τούρκοι.
Ανάμεσα στις πολεμικές ομάδες των Ογούζων, οι οποίες πιέστηκαν από τους Μογγόλους, είναι και η ομάδα του Ερτογρούλ Παντισάχ, που το 1224 εγκαθίσταται στην περιοχή της Αρμενίας. Είναι γιος του φυλάρχου Σουλεϊμάν Παντισάχ και πατέρας του Οσμάν ή Οθμάν, αρχηγέτη της οθωμανικής γενιάς.
Γύρω από τον Ερτογρούλ συγκεντρώνονται 400 οικογένειες με τα κοπάδια τους. Υπό την πίεση των Μογγόλων εγκαταλείπουν την Αρμενία και υποχωρούν δυτικά, δηλαδή στη Μικρά Ασία. Καθώς υποχωρούσαν, βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης ανάμεσα στους Μογγόλους και στο στρατό του Σελτζούκου σουλτάνου Αλαεντίν Καϊκομπάντ Α΄. Ο Ερτογρούλ πήρε το μέρος του ομόφυλού του Σελτζούκου και βοήθησε στη νίκη του Αλαεντίν.
Ως ανταμοιβή του δόθηκε η περιοχή Ντουμανίτς, στον Όλυμπο της Βιθυνίας, για να βόσκουν τα κοπάδια τους, και οι πεδιάδες Σογούτ για χειμαδιά. Έτσι, ο Ερτογρούλ ανέλαβε να φυλάει τα σύνορα με τους Βυζαντινούς, δηλαδή έπαιζε έναν ρόλο παρόμοιο με των Βυζαντινών Ακριτών.
Ο σουλτάνος, εκτιμώντας την αφοσίωσή του, του παραχώρησε ένα τιμάριο στην περιοχή Πουζουνού (Εσκί Σεχίρ). Εκεί έζησε ειρηνικά πενήντα χρόνια, χωρίς να αναφέρεται κάτι αξιόλογο γι’ αυτόν.
Πέθανε το 1288 και ο τάφος του αποτελεί ένα από τα πιο σεβαστά μνημεία των Οθωμανών. Άφησε τρεις γιους: τον Οσμάν ή Οθμάν, ιδρυτή της οθωμανικής δυναστείας, τον Γκουντουζάλπ και τον Σαρουγιατί Σαβετζί.
Ο Οσμάν γεννήθηκε το 1259 και πέθανε το 1326. Επονομάστηκε γαζής, δηλαδή νικητής. Έδειξε εξαιρετικές ικανότητες. Κατέλαβε το βυζαντινό φρούριο Χεμέγκια και έπιασε αιχμάλωτο τον Βυζαντινό διοικητή Μιχαήλ Κόσσυφο, τον οποίον έκανε φίλο του και αφού αλλαξοπίστησε ονομάστηκε Κέσσε. Αυτός τον βοήθησε να εδραιώσει το οθωμανικό κράτος.
Το σελτζούκικο σουλτανάτο του Ικονίου πλήρωνε φόρο υποτέλειας στους Μογγόλους. Το 1298 σουλτάνος έγινε ο Αλαεντίν Καϊκομπάντ Γ΄ και αυτό, δίχως να γνωρίζουμε τους λόγους, προκάλεσε αντιδράσεις στους Μογγόλους.
Εισέβαλλαν στο σουλτανάτο και καθαίρεσαν τον Αλαεντίν Γ΄, μοιράζοντας τις κτήσεις του στους υποτελείς μικροηγεμονίσκους τους (1300). Ελάχιστοι διατήρησαν τις κτήσεις τους. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Οσμάν.
Το 1300 αποτελεί χρονιά ορόσημο: είναι η χρονολογία γέννησης του κράτους των Οθωμανών. Ήταν ένα ασήμαντο κρατίδιο (εμιράτο), που κανένας δεν το έπαιρνε στα σοβαρά. Αυτή η ασημαντότητά του το έσωσε από τους Μογγόλους!
Ο Οσμάν, με σύμβουλό του πάντα τον Κέσσε, συγκέντρωσε την προσοχή του στην παραλυμένη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Άρχισε να κατακτά διάφορες περιοχές και το 1307 περικύκλωσε την Προύσα.
Η κατάσταση παρέμεινε στάσιμη ως το 1326, οπότε η πόλη παραδόθηκε στον Ορχάν, τον γιο του Οσμάν. Με πρωτεύουσά τους πλέον την Προύσα, οι Οθωμανοί εισέβαλλαν στην περιοχή της Νίκαιας και πολιόρκησαν τη Νικομήδεια.
Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος προσπάθησε να σώσει τη Νίκαια με μια τολμηρή εκστρατεία. Οι Οθωμανοί τον πρόλαβαν στη Χρυσούπολη και το 1330 δόθηκε η μόνη αξιόλογη μάχη ανάμεσα σε Βυζαντινούς και Οθωμανούς, στην οποία οι Βυζαντινοί κατατροπώθηκαν και η Νίκαια έπεσε οριστικά το 1331.
Με την κατάληψη της Νίκαιας οι Οθωμανοί σταμάτησαν τους κατακτητικούς πολέμους και ασχολήθηκαν με την αναδιοργάνωση του κράτους τους, με ψυχή τον αδελφό του Ορχάν, Αλαεντίν, που πήρε το αξίωμα του Βεζίρη.
Το υπόλοιπα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: οι Οθωμανοί θα κατακτήσουν μεθοδικά όλη τη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και θα γίνουν μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας.
Εδώ όμως γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν 400 οικογένειες, οι οποίες έφτασαν με τον Ερτογρούλ στη Μικρά Ασία, να πέτυχαν αυτά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα; Το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στις διάφορες χριστιανικές αιρέσεις των λαών της Μικράς Ασίας!
Οι λαοί της Μικράς Ασίας διατήρησαν την ιδιαιτερότητά τους κατά την περσική κυριαρχία, όσο και κατά τα ελληνιστικά, τα ελληνορωμαϊκά και τα βυζαντινά χρόνια, με μια τυπική αυτονομία, με τα ήθη, έθιμα, παραδόσεις και την ξεχωριστή ψυχοσύνθεσή τους.
Όμως, εκτός τους ελληνικούς πληθυσμούς, έχασαν την αρχική τους γλώσσα και διαμόρφωσαν γλωσσικά ιδιώματα με βάση τα ελληνικά. Εξαίρεση αποτελούσαν οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι.
Η ιδιαιτερότητα των λαών της Μικράς Ασίας εκφράστηκε με τις αιρέσεις. Το βυζαντινό κράτος στηρίχτηκε σε τρία σημεία: στον τρομερό γραφειοκρατικό του μηχανισμό, στην παντοδύναμη Ορθόδοξη εκκλησία και στον μισθοφορικό του στρατό.
Οι λαοί πλήρωναν μεγάλους φόρους για να στηριχτεί η αυτοκρατορία. Όσο όμως περιοριζόταν η έκταση του κράτους, τα φορολογικά βάρη γίνονταν δυσβάσταχτα.
Οι λαοί αντιδρούν στην καταπίεση με αιρέσεις, που εκφράζουν το γενικότερο κίνημα αντίστασής τους. Η Αντιόχεια είναι η έδρα του μονοφυσιτισμού και του νεστοριανισμού.
Όσο συρρικνώνονται τα βυζαντινά σύνορα, οι αιρέσεις είναι η έκφραση της αντίδρασης. Οι Αρμένιοι τείνουν προς τον μονοφυσιτισμό. Στο κέντρο της Μικράς Ασίας αναπτύσσεται ο μανιχαϊσμός, ο νεστοριανισμός, οι εικονομάχοι Ίσαυροι, οι παυλικιανοί στον Πόντο, οι τονδρακήτες και άλλες αιρέσεις.
Οι Βυζαντινοί καταδίωξαν άγρια τις αιρέσεις αυτές, σφάζοντας τους οπαδούς τους ανελέητα. Πολλοί μανιχαϊστές κάηκαν μέσα στις εκκλησίες τους.
Οι παυλικιανοί θα σφαχτούν και ένα μέρος τους θα μεταφερθεί στην Θράκη, όπου εξελίχτηκε αργότερα ο βογομιλισμός. Πολλοί νεστοριανοί κατέφυγαν στις αραβικές χώρες και έφτασαν ως την Σιβηρία.
Μεγάλο τμήμα του στρατού του Τζένγκις Χαν ήταν νεστοριανοί! Επίσης, οι περίφημοι ακρίτες του Βυζαντίου, που είχαν αυτονομία και φοροαπαλλαγές, όταν περιορίστηκε το βυζαντινό έδαφος, τους επιβλήθηκε φόρος, για τον οποίον θα αντιδράσουν και ουσιαστικά θα στραφούν εναντίον του Βυζαντίου.
Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση, όταν κατέφτασαν οι πρώτες τουρκικές πολεμικές ομάδες. Πρώτα οι Σελτζούκοι, που νικούν τους Βυζαντινούς, παίρνουν με το μέρος τους λαούς, οι οποίοι είχαν υποστεί καταπιέσεις και διώξεις, και τους απαλλάσσουν από τη βαριά φορολογία.
Την περιορίζουν στο 10%, ενώ οι Βυζαντινοί τους απομυζούσαν από 50% έως και 70%! Η απαλλαγή της φορολογίας γίνεται υπό τον όρο του «εξισλαμισμού».
Οι λαοί αποδέχτηκαν τον ισλαμισμό στην αρχή επιφανειακά, αλλά διατηρούσαν την πίστη τους στις αιρέσεις. Μόνο οι Έλληνες, αν και όχι όλοι, και οι Αρμένιοι διατήρησαν την θρησκεία τους, αφού αρχικά δεν υπήρχε βίαιος εξισλαμισμός.
Επομένως, οι λαοί της Μικράς Ασίας και οι Ακρίτες είναι το μυστικό της επιτυχίας των Τούρκων. Οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, που ήταν η πλειοψηφία, θεώρησαν τους Τούρκους θεόσταλτο δώρο, οι οποίοι τιμώρησαν την κακία και την αλαζονεία των καταπιεστών τους, δηλαδή των Βυζαντινών!
Οι Σελτζούκοι, που ονόμασαν το κράτος τους Σουλτανάτο των Ρουμ (Ρωμαίων), συνεργάστηκαν με τους λαούς της Μικράς Ασίας, δείχνοντας κατανόηση στην ιδιαιτερότητά τους και ενίσχυσαν την αυτονομία τους, ενώ πρόσφεραν και καλύτερες βιοτικές συνθήκες από εκείνες που ίσχυαν επί βυζαντινής κατοχής.
Η ευμενής λοιπόν πολιτική των πρώτων Σελτζούκων και η μετριοπάθεια απέναντι στους χριστιανικούς πληθυσμούς υποβοήθησαν στη σταδιακή παρακμή και πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Όσο οι Βυζαντινοί σκλήραιναν την καταπίεση καθώς έχαναν εδάφη, οι καταπιεσμένοι αγρότες της Μικράς Ασίας απαρνιόντουσαν τον χριστιανισμό για να σωθούν από τις βυζαντινές διώξεις.
Οι Τούρκοι (Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Οθωμανοί) δημιουργούσαν ισχυρές πολεμικές ομάδες, που γίνονται ο μηχανισμός της εξουσίας τους, αλλά αφήνουν τους λαούς στην αυτονομία τους και στην ιδιαιτερότητά τους.
Απλώς, ελέγχουν στρατιωτικά τους λαούς. Οι Τούρκοι ήταν ξενόφερτοι, που κρατούσαν την εξουσία με το σπαθί τους, αλλά δεν έκαναν την Μικρά Ασία πατρίδα τους, αφού ήταν πατρίδα άλλων λαών.
Ήταν κυρίαρχοι των περιοχών που καταλάμβαναν, αλλά εντούτοις ξένοι, μόνο κυριαρχούσαν σε λαούς!
Τα τουρκικά φύλα, τα οποία ήρθαν με τα κοπάδια τους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, ήταν μικρές ομάδες. Οι Σελτζούκοι, μερικές δεκάδες χιλιάδες, και το μικρότερο φύλο οι περίπου 3000 χιλιάδες Οθωμανοί, άντρες, γυναίκες, παιδιά!
Η επιτυχία τους εναντίον των Βυζαντινών οφείλεται στη στήριξη που βρήκαν από τους καταπιεσμένους λαούς της Μικράς Ασίας. Οι ηττημένοι μισθοφόροι των Βυζαντινών αθρόα θα προσχωρούν στις τουρκικές ομάδες.
Άρα, το ντόπια στοιχεία, τα οποία περνάνε στο στρατό των Τούρκων, γίνονται Τούρκοι, με την έννοια ότι λειτουργούν στα πλαίσια της τουρκικής πολεμικής ομάδας. Επιλέγονται οι ικανότεροι ντόπιοι για στρατιώτες, αφού φυσικά τους κάνουν πρώτα μουσουλμάνους.
Οι ελάχιστοι Οθωμανοί, που έφτασαν με τον Ερτογρούλ στη Μικρά Ασία, σε δυο αιώνες θα κυριαρχούν από την Ισπανία και την Κεντρική Ευρώπη ως την Αραβία και την Περσία!
Οι Τούρκοι λοιπόν είναι πολεμική ομάδα που κυριαρχούν στους λαούς της Μικράς Ασίας, η οποία δεν είναι πατρίδα τους. Αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στη μακρινή Ανατολή, στο Τουρκεστάν ή και πέρα απ’ αυτό.
Η κατάσταση αυτή θα διατηρηθεί ως και τα τέλη του 18ου αι., όταν προβάλλεται η αρχή των εθνοτήτων και λαοί πάνω στους οποίους κυριαρχούν αποκτούν εθνική συνείδηση και θα κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία: πρώτοι οι Έλληνες, ύστερα οι άλλοι Βαλκάνιοι, αλλά ως ένα βαθμό και οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι Τούρκοι αναζητούν και οι ίδιοι την εθνική τους ταυτότητα. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αι. και τις αρχές του 20ου οι Τούρκοι περνάνε μια περίοδο τρομερής κρίσης εθνικής ταυτότητας.
Οι κορυφώσεις της κρίσης αυτής φαίνονται από την εισήγηση του Μιδάτ – πασά να μετατραπεί η οθωμανική αυτοκρατορία σε ομοσπονδία εθνικών κοινοτήτων, όπου οι Τούρκοι θα είχαν την διοίκηση, καθώς και η απόφαση του κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» να εκτουρκίσει τους λαούς, στους οποίους κυριαρχούν.
Αρχικά, έλεγαν πως έπρεπε να προβάλλουν την αρχή του παντουρανισμού, που θα συμπεριλάμβανε όλους τους τουρκόφωνους λαούς. Όμως, απογοητεύτηκαν από την δυσκολία του εγχειρήματος και περιόρισαν τις θέσεις τους στο λεγόμενο οθωμανισμό, αλλά και πάλι διαψεύστηκαν.
Οι εθνικές διεκδικήσεις των λαών και η προετοιμαζόμενη εξέγερση των λαών των Βαλκανίων (Βαλκανικοί Πόλεμοι), οδήγησε τους εκπροσώπους του κομιτάτου, στο συνέδριό τους το 1911 στη Θεσσαλονίκη, να εκτουρκίσουν με τη βία τους λαούς και, όσους δεν υποκύψουν, να τους σφάξουν!
Σ’ αυτά τα πλαίσια οργανώθηκε η γενοκτονία των Αρμενίων και η σφαγή και το ξερίζωμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, επειδή ακριβώς αυτοί οι δυο λαοί είχαν αποκτήσει εθνική συνείδηση και δεν ήταν δυνατό να εκτουρκιστούν!
Για το τέλος, θα αναφέρουμε ενδεικτικά πολυπληθείς μουσουλμανικές φυλές της σημερινής Τουρκίας, που δεν είναι τουρκικές.
Οι Κούρδοι είναι απόγονοι των Καρδούχων.
Οι Γιουρούκοι είναι απόγονοι αρχαίων κατοίκων της Μ. Ασίας.
Οι Κιλίζ Μπας (Ερυθρίνοι) είναι γηγενείς τις Μ. Ασίας.
Οι Σάννοι ή Τσάννοι είναι αρχαίος λαός της Μ. Ασίας.
Οι Κιρκάσιοι οι οποίοι κατάγονται από τον Καύκασο.
Οι Άφσαροι είναι οι Ίσαυροι των Βυζαντινών.
Οι Κόλχοι ή Μίγγρελοι είναι οι απόγονοι των Κόλχων.
Οι Βιθυνοί μουσουλμάνοι δεν είναι Τούρκοι, αλλά Μικρασιάτες.
Οι Δερβίσες είναι Μικρασιάτες εξέλιξη της παλιάς χριστιανικής αίρεσης των νεστοριανών.
Οι Πομάκοι είναι αρχαίο θρακικό φύλο.
Οι Γαλάτες είναι ο λαός που εγκαταστάθηκε στην Μ. Ασία κατά τα ελληνιστικά χρόνια.
Οι Λαζοί είναι και αυτοί από τους αρχαίους λαούς της Μ. Ασίας, συγγενείς των Κόλχων.
Οι Μεσοχαλδηνοί είναι απόγονοι αρχαίων κατοίκων στην περιοχή της Τραπεζούντας.
Οι Ζεϊμπέκοι είναι Θράκες εξισλαμισμένοι.
Οι Πόντιοι που έμειναν στην Μ. Ασία, και αν εξαιρέσουμε ίσως τα τουρκικά τους ονόματα, έχουν την ίδια διάλεκτο, μουσική και αρκετά έθιμα με τους ομόφυλούς τους που κατέφτασαν στην Ελλάδα.
eranistis.net
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Περικλής Ροδάκης, Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΟΡΔΙΟΣ
Νικόλαος Χειλαδάκης, ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Οι χάρτες είναι από εδώ: conflicts.rem33.com
sheltonstate.edu
 |
| Η μάχη του Μαντζικέρτ έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου 1071, κοντά στην ομώνυμη αρμενική πόλη (σημ. Malazgirt της Τουρκίας), μεταξύ του βυζαντινού στρατού υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ Διογένη, και των Σελτζούκων Τούρκων του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν |
Το ζήτημα της καταγωγής των σημερινών Τούρκων εγείρει αμφισβητήσεις, διαφωνίες και
αντιδράσεις κυρίως από την τουρκική πλευρά, αλλά και ένα ιδιαίτερο καυτό ερώτημα: υπάρχουν σήμερα Οθωμανοί (Οσμανλήδες) ή Σελτζούκοι Τούρκοι;
Αν αναζητήσουμε μογγολικά γνωρίσματα στα χαρακτηριστικά των σημερινών Τούρκων, δύσκολα θα βρούμε. Οι λίγες χιλιάδες Οθωμανών, Σελτζούκων και Τουρκομάνων, που εισέβαλαν στην Μικρά Ασία, αφομοιώθηκαν από τον προϋπάρχοντα πληθυσμό.
Αυτές οι μικρές τουρκικές πολεμικές ομάδες ενσωμάτωσαν πολλούς πληθυσμούς από το χώρο της Μικράς Ασίας (και όχι μόνο).
Οι Τούρκοι εμφανίστηκαν στην ιστορία ως φυλετική πολεμική ομάδα στις αρχές του 5ουμ.Χ. αιώνα στις στέπες της Σιβηρίας μετά την αποχώρηση των συγγενών τους Ούννων.
Το 402 μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν καταλαμβάνουν τον χώρο των όρων Αλτάι.
Από εκεί διώχνουν άλλες πολεμικές ομάδες, που μετακινούνται γύρω από την λίμνη Αράλη (κοιτίδα των Ούννων που την είχαν εγκαταλείψει). Οι Βυζαντινοί έδωσαν σ’ αυτές τις ομάδες το όνομα Εφθαλίτες ή Λευκοί Ούννοι.
Το 425 μ.Χ. οι Εφθαλίτες κατέλαβαν το σημερινό Αφγανιστάν και μέρος του Πακιστάν. Άλλες πολεμικές ομάδες, που εκδιώχθηκαν από τους Ιουάν – Ιουάν, τράβηξαν για την βόρεια Κίνα και δημιούργησαν την αυτοκρατορία των Τ’ο – πά Βέι.
Αυτοί εδραίωσαν την θέση τους και έλεγχαν πλέον τον περίφημο «δρόμο του μεταξιού», ο οποίος τους απέφερε πολλά πλούτη. Ο ίδιος δρόμος περνούσε και από τους Εφθαλίτες, που με τη σειρά τους εξασφάλισαν τεράστια κέρδη.
Ο εμπορικός δρόμος του μεταξιού, που έφτανε στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, εξασφαλίστηκε με σκληρούς πολέμους των Τ’ο – πά και των Εφθαλιτών εναντίον των Ιουάν – Ιουάν. Το 429μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν ηττήθηκαν και διαλύθηκαν.
Πολεμικές ομάδες, που παλαιότερα είχαν υποταχτεί στους Ιουάν – Ιουάν, εξεγέρθηκαν εναντίον των Τ’ο – πά. Η πιο δυνατή απ’ αυτές τις ομάδες ήταν αυτή που οι Κινέζοι ονόμαζαν Του – κίουε. Αυτοί απέκτησαν την ανεξαρτησία τους και δημιούργησαν κράτος.
Οι Του – κίουε, με αρχηγό των Μπουμίν, το 552 συνέτριψαν τους Ιουάν – Ιουάν και τους εξαφάνισαν. Κατέλαβαν την πρωτεύουσά τους και εγκαταστάθηκαν εκεί. Όταν πέθανε ο Μπουμίν, η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δυο μέρη: ο πρωτότοκος γιος του Μου – Χαν πήρε το ανατολικό μέρος και ο νεότερος Ιστεμί το δυτικό.
Πλέον οι δυο αυτοκρατορίες των Του – κίουε κάλυπταν όλο το μήκος του εμπορικού δρόμου του μεταξιού κατακτώντας περιοχές κλειδιά.
 |
| Σουλτανάτο στην Ανατολία |
Οι Βυζαντινοί, που πολεμούσαν συνεχώς με τους Πέρσες, ενδιαφέρονταν σφοδρά για το πολυτιμότερο εμπόρευμα της εποχής.
Αφού δεν είχαν δυνατότητα να εμπορευτούν με τους Πέρσες, έστειλαν πρεσβεία στους Του – κίουε.
Υπογράφτηκε συμμαχία και αντάλλαξαν πρεσβείες.
Ο δρόμος του μεταξιού άλλαξε πορεία. Προχώρησε προς τη βόρεια Κασπία και κατέληξε στην Μαύρη Θάλασσα, που ήταν βυζαντινή.
Μέσω των Του – κίουε συνήψαν σχέσεις και με τη Κίνα.
Στα βυζαντινά κείμενα το όνομα των Του – κίουε μεταγράφεται ως Τούρκοι! Ο δυτικός λοιπόν κλάδος των Του – κίουε λαμβάνει αυτό το όνομα.
Όλες αυτές οι φυλές, οι Ιουάν – Ιουάν, οι Εφθαλίτες, οι Τ’ο – πά Βέι, οι Του – κίουε, υπάγονται στην τουρανική ή τουρκική οικογένεια, η οποία είναι παρακλάδι της μογγολικής και μορφολογικά μοιάζουν με τους Μογγόλους. Επομένως, ευρύτερα ανήκουν στην κίτρινη φυλή.
Το 575 ανέβηκε στον θρόνο των δυτικών Του – κίουε ο Ταρντού και διέκοψε τις σχέσεις με τους ανατολικούς, αποκατέστησε τις σχέσεις με τους Κινέζους και εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο του δρόμου του μεταξιού.
Τότε είναι που σύμμαχοι του, οι Βυζαντινοί, θα φτάσουν μέχρι την Κίνα υπό την προστασία των Του – Κίουε. Αυτοί κυριαρχούν πλέον σε όλη την κεντρική Ασία και αναγκάζουν τους Εφθαλίτες να διαλυθούν και να σκορπιστούν.
Κάποιες απ’ αυτές τις πολεμικές φυλές θα έρθουν προς την Ευρώπη (μέσω Ρωσίας) και θα μείνουν γνωστοί στην ιστορία ως Άβαροι, που με ηγέτη τον χάνο Μπαγιάν θα πολιορκήσουν ανεπιτυχώς την Κωνσταντινούπολη.
Δημιούργησαν ένα κράτος τεράστιο από τη Βαλτική ως τον Δνείπερο και από τον Δούναβη μέχρι τον Έλβα! Με το θάνατο του Μπαγιάν, θα περιοριστούν στα όρια της σημερινής δυτικής Ουγγαρίας και Ρουμανίας.
Οι δυτικοί Του – κίουε (Τούρκοι) θα αποσπαστούν οριστικά από τους Ανατολικούς. Οι δυτικοί δέχτηκαν την επίδραση του ιρανικού πολιτισμού και οι ανατολικοί του κινέζικου.
Οι δυτικοί Τούρκοι πέρα από τα κέρδη του δρόμου του μεταξιού, ασχολούνται με το κυνήγι και την κτηνοτροφία. Τρέφονται με κρέας, γάλα και άλλα κτηνοτροφικά προϊόντα.
Ζουν σε σκηνές και μετακινούνται έφιπποι από τόπο σε τόπο ανάλογα με τις ανάγκες των κοπαδιών τους. Οι πιο πλούσιοι είχαν τις σκηνές τους πάνω σε κάρα.
Η βασιλική οικογένεια ονομαζόταν Gοκ Turk και δεν είχε ιδιαίτερα προνόμια. Όλες οι φυλές ήταν μπουντούν, δηλαδή ομάδες ελεύθερων ανθρώπων και όλοι οι άντρες ήταν πολεμιστές. Τα κοπάδια και τις γεωργικές εργασίες αναλαμβάνουν δούλοι από τους αιχμαλώτους που έπιασαν.
Η θρησκεία τους ήταν απλή: λάτρευαν τις δυνάμεις της φύσης. Το ίδιο και η δικαιοσύνη. Η ανταρσία και η ανθρωποκτονία τιμωρούνται με θάνατο. Τα άλλα αδικήματα αποζημίωναν τον παθόντα.
Αν π.χ. κάποιος έβγαζε το μάτι άλλου, ήταν υποχρεωμένος να του δώσει μια γυναίκα ή μια κόρη του. Τη δικαιοσύνη την απένειμαν οι αρχηγοί των φυλών και ο βασιλιάς.
Το κύριο εμπόρευμά τους ήταν τα άλογα, που τα πουλάνε κυρίως στους Κινέζους. Με την πάροδο του χρόνου η γεωργία έμπαινε στη ζωή τους και η ανάγκη για μόνιμους οικισμούς ήταν επιτακτική.
Με το θάνατο του μεγάλου χαν Μπακ – τσόρ (716) η δυτική τουρκική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει τρομερή κρίση με πολλές εξεγέρσεις κατακτημένων λαών και σιγά σιγά καταρρέει.
Τότε είναι που φτάνουν στις παρυφές της αυτοκρατορίας τους οι Άραβες που είναι φορείς μιας νέας θρησκείας: του μουσουλμανισμού. Οι Άραβες για να κυριαρχήσουν στα κατακτημένα εδάφη χρειάζονται ισχυρές μισθοφορικές δυνάμεις.
Έτσι, στρέφονται προς τους Τούρκους, όπου με το πέρασμα των ετών θα στελεχώσουν το μεγαλύτερο μέρος του αραβικού στρατού.
Σύντομα οι Τούρκοι μισθοφόροι σήκωσαν κεφάλι και ανέβαζαν και κατέβαζαν χαλίφηδες στην Βαγδάτη.
Οι αμόρφωτοι Τούρκοι, τον 9ο αιώνα πήραν ουσιαστικά την Βαγδάτη!
Τον 10ο αιώνα μια ισχυρή Τουρκική ομάδα οι Καρλούκοι που ζούσαν στο κινεζικό Τουρκεστάν, διώχνονται από την κινεζική δυναστεία των Σονγκ, ξεχύνονται στις δυτικές στέπες της κεντρικής Ασίας και καταλαμβάνουν την Μπουχάρα, δημιουργώντας δικό τους βασίλειο.
Τι το σημαντικό ενέχει αυτό το γεγονός; Είναι το πρώτο στην ιστορία τουρκικό μουσουλμανικό βασίλειο.
Ένα άλλο τουρκικό φύλο, οι Γουζ, που ζούσαν και αυτοί στην κεντρική Ασία, μετά από πιέσεις των Κινέζων και των Ινδών, ωθήθηκαν προς τα δυτικά. Αυτοί γνώριζαν μεγάλη ακμή επί της δυναστείας ενός ηγεμόνα που ονομαζόταν Σελτζούκ.
Ο εγγονός του, Τογρούλ – μπεγ, κατορθώνει να πειθαρχήσει τις ατίθασες πολεμικές ομάδες των Γουζ, που από τώρα και στο εξής θα γίνουν γνωστοί με το όνομα Σελτζούκοι. Η ικανότητα του Τογρούλ και η παράλυση του Χαλιφάτου της Βαγδάτης εξασφαλίζουν την υπεροχή τους σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Η πορεία και η αύξηση της δύναμης των Σουνιτών Σελτζούκων αφήνουν κατάπληκτο τον κόσμο. Υπάρχουν τρεις χρονολογίες σταθμοί στην εντυπωσιακή πορεία τους: το 1055 γίνονται επίσημοι προστάτες του Αββασίδη χαλίφη της Βαγδάτης.
Ο χαλίφης έχει τυπική εξουσία. Την ουσιαστική εξουσία την κρατάνε οι Σελτζούκοι! Με πιο απλά λόγια, γίνονται οι εκπρόσωποι του μουσουλμανισμού.
Το 1071 ο σουλτάνος τους, Αλπ – Αρσλάν, συντρίβει τους Βυζαντινούς στη μνημειώδη μάχη του Μαντζικέρτ (στην Ανατολική Μικρά Ασία). Ο ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας, Ρωμανός Διογένης, πιάνεται αιχμάλωτος!
Είναι ένα θανάσιμο χτύπημα για τους Βυζαντινούς. Το 1078 οι Σελτζούκοι καταλαμβάνουν την Δαμασκό και κυριαρχούν πλέον στον μουσουλμανικό κόσμο.
 |
Χάρτης που δείχνει την επέκταση των Μογγόλων, γύρω στα 1325 μ.Χ.
|
Η πρωτόγονη και απλή τους οργάνωση δίνει ενότητα στον μουσουλμανικό κόσμο, τη στιγμή που αρχίζουν οι σταυροφορίες. Οι Σελτζούκοι κατακτούν την Μικρά Ασία χάρη στην πολιτική τους.
Ο αγροτικός κόσμος είχε κουραστεί από τη φορολογική καταπίεση του Βυζαντινού κράτους. Οι Σελτζούκοι τους ελάφρυναν τα φορολογικά τους και τους κέρδισαν. Έτσι, κατά χιλιάδες οι χριστιανικοί πληθυσμοί αλλαξοπιστούν με τη θέλησή τους!
Οι Σταυροφορίες που είχαν ως κύριο σκοπό να ανοίξουν το εμπόριο (μπαχαρικών και μεταξιού) με την Άπω Ανατολή, ένωσαν τους μουσουλμάνους και επέτρεψαν στους Σελτζούκους να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στα σπουδαιότερα κέντρα του μουσουλμανικού κόσμου.
Αλλά μόλις τελείωσαν οι Σταυροφορίες, ξεπρόβαλλαν ξανά οι έριδες ανάμεσα στις μουσουλμανικές αιρέσεις και η αυτοκρατορία τους κομματιάστηκε.
Στη δύσκολη αυτή στιγμή για τον μουσουλμανικό κόσμο φτάνει σαν σίφουνας η μάστιγα του τρομερού Μογγόλου Τζένγκις Χαν, που ξεκίνησε από τον ίδιο χώρο (Κεντρική Ασία), απ’ όπου ξεκίνησαν οι Ούννοι και οι Τούρκοι.
Οι Μογγόλοι καταλαμβάνουν την Βαγδάτη και την Συρία και ωθούν τα τουρκικά φύλα δυτικότερα. Η ιστορία των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, του Χουλαγκού και των διαδόχων τους αποκτά μεγάλη σημασία και για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας: τα σαρωμένα και λεηλατημένα τουρκικά βασίλεια διαλύονται και τουρκικοί λαοί εξωθούνται προς τη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία!
http://eranistis.net/
...........................................................................
Περί της καταγωγής των Τούρκων (ΙΙ)
από Χρήστος Μπαρμπαγιαννίδης
 |
Η Ευρώπη το 1588
|
Μια από τις πιο δραστήριες ομάδες των Τούρκων είναι οι Ογούζιοι ή Ογούζοι κατά τους Βυζαντινούς. Μέχρι τον 10ο αι. ζουν νομαδικά. Κατά τον 11οαι. εγκαθίστανται στην Σογδιανή (Ανατολική Περσία). Αποδέχονται τον μουσουλμανισμό, αλλά το παράξενο είναι πως επιβάλλουν τη γλώσσα τους στους γειτονικούς λαούς και τους εκτουρκίζουν.
Οι Ογούζοι δεν είχαν δική τους γραφή και τα πρώτα τους κείμενα γράφονται σε κινέζικη μορφή! Στη Σογδιανή θα υιοθετήσουν το αραβικό αλφάβητο. Από αυτούς λοιπόν τους Ογούζους κατάγονται και οι Οσμανλήδες ή Οθωμανοί Τούρκοι.
 |
| Μαύρος Θάνατος – Black Death |
Γύρω από τον Ερτογρούλ συγκεντρώνονται 400 οικογένειες με τα κοπάδια τους. Υπό την πίεση των Μογγόλων εγκαταλείπουν την Αρμενία και υποχωρούν δυτικά, δηλαδή στη Μικρά Ασία. Καθώς υποχωρούσαν, βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης ανάμεσα στους Μογγόλους και στο στρατό του Σελτζούκου σουλτάνου Αλαεντίν Καϊκομπάντ Α΄. Ο Ερτογρούλ πήρε το μέρος του ομόφυλού του Σελτζούκου και βοήθησε στη νίκη του Αλαεντίν.
Ως ανταμοιβή του δόθηκε η περιοχή Ντουμανίτς, στον Όλυμπο της Βιθυνίας, για να βόσκουν τα κοπάδια τους, και οι πεδιάδες Σογούτ για χειμαδιά. Έτσι, ο Ερτογρούλ ανέλαβε να φυλάει τα σύνορα με τους Βυζαντινούς, δηλαδή έπαιζε έναν ρόλο παρόμοιο με των Βυζαντινών Ακριτών.
Ο σουλτάνος, εκτιμώντας την αφοσίωσή του, του παραχώρησε ένα τιμάριο στην περιοχή Πουζουνού (Εσκί Σεχίρ). Εκεί έζησε ειρηνικά πενήντα χρόνια, χωρίς να αναφέρεται κάτι αξιόλογο γι’ αυτόν.
Πέθανε το 1288 και ο τάφος του αποτελεί ένα από τα πιο σεβαστά μνημεία των Οθωμανών. Άφησε τρεις γιους: τον Οσμάν ή Οθμάν, ιδρυτή της οθωμανικής δυναστείας, τον Γκουντουζάλπ και τον Σαρουγιατί Σαβετζί.
 |
| Η αυτοκρατορία του Μεγαλέξανδρου |
Το σελτζούκικο σουλτανάτο του Ικονίου πλήρωνε φόρο υποτέλειας στους Μογγόλους. Το 1298 σουλτάνος έγινε ο Αλαεντίν Καϊκομπάντ Γ΄ και αυτό, δίχως να γνωρίζουμε τους λόγους, προκάλεσε αντιδράσεις στους Μογγόλους.
Εισέβαλλαν στο σουλτανάτο και καθαίρεσαν τον Αλαεντίν Γ΄, μοιράζοντας τις κτήσεις του στους υποτελείς μικροηγεμονίσκους τους (1300). Ελάχιστοι διατήρησαν τις κτήσεις τους. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Οσμάν.
Το 1300 αποτελεί χρονιά ορόσημο: είναι η χρονολογία γέννησης του κράτους των Οθωμανών. Ήταν ένα ασήμαντο κρατίδιο (εμιράτο), που κανένας δεν το έπαιρνε στα σοβαρά. Αυτή η ασημαντότητά του το έσωσε από τους Μογγόλους!
Ο Οσμάν, με σύμβουλό του πάντα τον Κέσσε, συγκέντρωσε την προσοχή του στην παραλυμένη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Άρχισε να κατακτά διάφορες περιοχές και το 1307 περικύκλωσε την Προύσα.
Η κατάσταση παρέμεινε στάσιμη ως το 1326, οπότε η πόλη παραδόθηκε στον Ορχάν, τον γιο του Οσμάν. Με πρωτεύουσά τους πλέον την Προύσα, οι Οθωμανοί εισέβαλλαν στην περιοχή της Νίκαιας και πολιόρκησαν τη Νικομήδεια.
Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος προσπάθησε να σώσει τη Νίκαια με μια τολμηρή εκστρατεία. Οι Οθωμανοί τον πρόλαβαν στη Χρυσούπολη και το 1330 δόθηκε η μόνη αξιόλογη μάχη ανάμεσα σε Βυζαντινούς και Οθωμανούς, στην οποία οι Βυζαντινοί κατατροπώθηκαν και η Νίκαια έπεσε οριστικά το 1331.
Με την κατάληψη της Νίκαιας οι Οθωμανοί σταμάτησαν τους κατακτητικούς πολέμους και ασχολήθηκαν με την αναδιοργάνωση του κράτους τους, με ψυχή τον αδελφό του Ορχάν, Αλαεντίν, που πήρε το αξίωμα του Βεζίρη.
Το υπόλοιπα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: οι Οθωμανοί θα κατακτήσουν μεθοδικά όλη τη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και θα γίνουν μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας.
Εδώ όμως γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν 400 οικογένειες, οι οποίες έφτασαν με τον Ερτογρούλ στη Μικρά Ασία, να πέτυχαν αυτά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα; Το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στις διάφορες χριστιανικές αιρέσεις των λαών της Μικράς Ασίας!
 |
| Χάρτης που δείχνει την αυτοκρατορία των Μογγόλων |
Όμως, εκτός τους ελληνικούς πληθυσμούς, έχασαν την αρχική τους γλώσσα και διαμόρφωσαν γλωσσικά ιδιώματα με βάση τα ελληνικά. Εξαίρεση αποτελούσαν οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι.
Η ιδιαιτερότητα των λαών της Μικράς Ασίας εκφράστηκε με τις αιρέσεις. Το βυζαντινό κράτος στηρίχτηκε σε τρία σημεία: στον τρομερό γραφειοκρατικό του μηχανισμό, στην παντοδύναμη Ορθόδοξη εκκλησία και στον μισθοφορικό του στρατό.
Οι λαοί πλήρωναν μεγάλους φόρους για να στηριχτεί η αυτοκρατορία. Όσο όμως περιοριζόταν η έκταση του κράτους, τα φορολογικά βάρη γίνονταν δυσβάσταχτα.
Οι λαοί αντιδρούν στην καταπίεση με αιρέσεις, που εκφράζουν το γενικότερο κίνημα αντίστασής τους. Η Αντιόχεια είναι η έδρα του μονοφυσιτισμού και του νεστοριανισμού.
Όσο συρρικνώνονται τα βυζαντινά σύνορα, οι αιρέσεις είναι η έκφραση της αντίδρασης. Οι Αρμένιοι τείνουν προς τον μονοφυσιτισμό. Στο κέντρο της Μικράς Ασίας αναπτύσσεται ο μανιχαϊσμός, ο νεστοριανισμός, οι εικονομάχοι Ίσαυροι, οι παυλικιανοί στον Πόντο, οι τονδρακήτες και άλλες αιρέσεις.
Οι Βυζαντινοί καταδίωξαν άγρια τις αιρέσεις αυτές, σφάζοντας τους οπαδούς τους ανελέητα. Πολλοί μανιχαϊστές κάηκαν μέσα στις εκκλησίες τους.
Οι παυλικιανοί θα σφαχτούν και ένα μέρος τους θα μεταφερθεί στην Θράκη, όπου εξελίχτηκε αργότερα ο βογομιλισμός. Πολλοί νεστοριανοί κατέφυγαν στις αραβικές χώρες και έφτασαν ως την Σιβηρία.
Μεγάλο τμήμα του στρατού του Τζένγκις Χαν ήταν νεστοριανοί! Επίσης, οι περίφημοι ακρίτες του Βυζαντίου, που είχαν αυτονομία και φοροαπαλλαγές, όταν περιορίστηκε το βυζαντινό έδαφος, τους επιβλήθηκε φόρος, για τον οποίον θα αντιδράσουν και ουσιαστικά θα στραφούν εναντίον του Βυζαντίου.
Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση, όταν κατέφτασαν οι πρώτες τουρκικές πολεμικές ομάδες. Πρώτα οι Σελτζούκοι, που νικούν τους Βυζαντινούς, παίρνουν με το μέρος τους λαούς, οι οποίοι είχαν υποστεί καταπιέσεις και διώξεις, και τους απαλλάσσουν από τη βαριά φορολογία.
Την περιορίζουν στο 10%, ενώ οι Βυζαντινοί τους απομυζούσαν από 50% έως και 70%! Η απαλλαγή της φορολογίας γίνεται υπό τον όρο του «εξισλαμισμού».
Οι λαοί αποδέχτηκαν τον ισλαμισμό στην αρχή επιφανειακά, αλλά διατηρούσαν την πίστη τους στις αιρέσεις. Μόνο οι Έλληνες, αν και όχι όλοι, και οι Αρμένιοι διατήρησαν την θρησκεία τους, αφού αρχικά δεν υπήρχε βίαιος εξισλαμισμός.
Επομένως, οι λαοί της Μικράς Ασίας και οι Ακρίτες είναι το μυστικό της επιτυχίας των Τούρκων. Οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, που ήταν η πλειοψηφία, θεώρησαν τους Τούρκους θεόσταλτο δώρο, οι οποίοι τιμώρησαν την κακία και την αλαζονεία των καταπιεστών τους, δηλαδή των Βυζαντινών!
Οι Σελτζούκοι, που ονόμασαν το κράτος τους Σουλτανάτο των Ρουμ (Ρωμαίων), συνεργάστηκαν με τους λαούς της Μικράς Ασίας, δείχνοντας κατανόηση στην ιδιαιτερότητά τους και ενίσχυσαν την αυτονομία τους, ενώ πρόσφεραν και καλύτερες βιοτικές συνθήκες από εκείνες που ίσχυαν επί βυζαντινής κατοχής.
Η ευμενής λοιπόν πολιτική των πρώτων Σελτζούκων και η μετριοπάθεια απέναντι στους χριστιανικούς πληθυσμούς υποβοήθησαν στη σταδιακή παρακμή και πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Όσο οι Βυζαντινοί σκλήραιναν την καταπίεση καθώς έχαναν εδάφη, οι καταπιεσμένοι αγρότες της Μικράς Ασίας απαρνιόντουσαν τον χριστιανισμό για να σωθούν από τις βυζαντινές διώξεις.
Οι Τούρκοι (Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Οθωμανοί) δημιουργούσαν ισχυρές πολεμικές ομάδες, που γίνονται ο μηχανισμός της εξουσίας τους, αλλά αφήνουν τους λαούς στην αυτονομία τους και στην ιδιαιτερότητά τους.
Απλώς, ελέγχουν στρατιωτικά τους λαούς. Οι Τούρκοι ήταν ξενόφερτοι, που κρατούσαν την εξουσία με το σπαθί τους, αλλά δεν έκαναν την Μικρά Ασία πατρίδα τους, αφού ήταν πατρίδα άλλων λαών.
Ήταν κυρίαρχοι των περιοχών που καταλάμβαναν, αλλά εντούτοις ξένοι, μόνο κυριαρχούσαν σε λαούς!
Τα τουρκικά φύλα, τα οποία ήρθαν με τα κοπάδια τους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, ήταν μικρές ομάδες. Οι Σελτζούκοι, μερικές δεκάδες χιλιάδες, και το μικρότερο φύλο οι περίπου 3000 χιλιάδες Οθωμανοί, άντρες, γυναίκες, παιδιά!
Η επιτυχία τους εναντίον των Βυζαντινών οφείλεται στη στήριξη που βρήκαν από τους καταπιεσμένους λαούς της Μικράς Ασίας. Οι ηττημένοι μισθοφόροι των Βυζαντινών αθρόα θα προσχωρούν στις τουρκικές ομάδες.
Άρα, το ντόπια στοιχεία, τα οποία περνάνε στο στρατό των Τούρκων, γίνονται Τούρκοι, με την έννοια ότι λειτουργούν στα πλαίσια της τουρκικής πολεμικής ομάδας. Επιλέγονται οι ικανότεροι ντόπιοι για στρατιώτες, αφού φυσικά τους κάνουν πρώτα μουσουλμάνους.
Οι ελάχιστοι Οθωμανοί, που έφτασαν με τον Ερτογρούλ στη Μικρά Ασία, σε δυο αιώνες θα κυριαρχούν από την Ισπανία και την Κεντρική Ευρώπη ως την Αραβία και την Περσία!
Οι Τούρκοι λοιπόν είναι πολεμική ομάδα που κυριαρχούν στους λαούς της Μικράς Ασίας, η οποία δεν είναι πατρίδα τους. Αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στη μακρινή Ανατολή, στο Τουρκεστάν ή και πέρα απ’ αυτό.
Η κατάσταση αυτή θα διατηρηθεί ως και τα τέλη του 18ου αι., όταν προβάλλεται η αρχή των εθνοτήτων και λαοί πάνω στους οποίους κυριαρχούν αποκτούν εθνική συνείδηση και θα κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία: πρώτοι οι Έλληνες, ύστερα οι άλλοι Βαλκάνιοι, αλλά ως ένα βαθμό και οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι Τούρκοι αναζητούν και οι ίδιοι την εθνική τους ταυτότητα. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αι. και τις αρχές του 20ου οι Τούρκοι περνάνε μια περίοδο τρομερής κρίσης εθνικής ταυτότητας.
Οι κορυφώσεις της κρίσης αυτής φαίνονται από την εισήγηση του Μιδάτ – πασά να μετατραπεί η οθωμανική αυτοκρατορία σε ομοσπονδία εθνικών κοινοτήτων, όπου οι Τούρκοι θα είχαν την διοίκηση, καθώς και η απόφαση του κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» να εκτουρκίσει τους λαούς, στους οποίους κυριαρχούν.
Αρχικά, έλεγαν πως έπρεπε να προβάλλουν την αρχή του παντουρανισμού, που θα συμπεριλάμβανε όλους τους τουρκόφωνους λαούς. Όμως, απογοητεύτηκαν από την δυσκολία του εγχειρήματος και περιόρισαν τις θέσεις τους στο λεγόμενο οθωμανισμό, αλλά και πάλι διαψεύστηκαν.
Οι εθνικές διεκδικήσεις των λαών και η προετοιμαζόμενη εξέγερση των λαών των Βαλκανίων (Βαλκανικοί Πόλεμοι), οδήγησε τους εκπροσώπους του κομιτάτου, στο συνέδριό τους το 1911 στη Θεσσαλονίκη, να εκτουρκίσουν με τη βία τους λαούς και, όσους δεν υποκύψουν, να τους σφάξουν!
Σ’ αυτά τα πλαίσια οργανώθηκε η γενοκτονία των Αρμενίων και η σφαγή και το ξερίζωμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, επειδή ακριβώς αυτοί οι δυο λαοί είχαν αποκτήσει εθνική συνείδηση και δεν ήταν δυνατό να εκτουρκιστούν!
Για το τέλος, θα αναφέρουμε ενδεικτικά πολυπληθείς μουσουλμανικές φυλές της σημερινής Τουρκίας, που δεν είναι τουρκικές.
Οι Κούρδοι είναι απόγονοι των Καρδούχων.
Οι Γιουρούκοι είναι απόγονοι αρχαίων κατοίκων της Μ. Ασίας.
Οι Κιλίζ Μπας (Ερυθρίνοι) είναι γηγενείς τις Μ. Ασίας.
Οι Σάννοι ή Τσάννοι είναι αρχαίος λαός της Μ. Ασίας.
Οι Κιρκάσιοι οι οποίοι κατάγονται από τον Καύκασο.
Οι Άφσαροι είναι οι Ίσαυροι των Βυζαντινών.
Οι Κόλχοι ή Μίγγρελοι είναι οι απόγονοι των Κόλχων.
Οι Βιθυνοί μουσουλμάνοι δεν είναι Τούρκοι, αλλά Μικρασιάτες.
Οι Δερβίσες είναι Μικρασιάτες εξέλιξη της παλιάς χριστιανικής αίρεσης των νεστοριανών.
Οι Πομάκοι είναι αρχαίο θρακικό φύλο.
Οι Γαλάτες είναι ο λαός που εγκαταστάθηκε στην Μ. Ασία κατά τα ελληνιστικά χρόνια.
Οι Λαζοί είναι και αυτοί από τους αρχαίους λαούς της Μ. Ασίας, συγγενείς των Κόλχων.
Οι Μεσοχαλδηνοί είναι απόγονοι αρχαίων κατοίκων στην περιοχή της Τραπεζούντας.
Οι Ζεϊμπέκοι είναι Θράκες εξισλαμισμένοι.
Οι Πόντιοι που έμειναν στην Μ. Ασία, και αν εξαιρέσουμε ίσως τα τουρκικά τους ονόματα, έχουν την ίδια διάλεκτο, μουσική και αρκετά έθιμα με τους ομόφυλούς τους που κατέφτασαν στην Ελλάδα.
eranistis.net
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Περικλής Ροδάκης, Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΟΡΔΙΟΣ
Νικόλαος Χειλαδάκης, ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ
Οι χάρτες είναι από εδώ: conflicts.rem33.com
sheltonstate.edu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου