Έχει καιρό που σώπασε το σ’αγαπώ.
Έχει καιρό που ο έρωτας δεν κατοικεί πια εδώ και τριγυρνάει αδέσποτο και τρώει αποφάγια.
Να ξαναρθείς!
Να ξαναρθείς, γιατί η αγκαλιά μου έχει παγώσει.
Να ξαναρθείς, γιατί τα χείλη μου στεγνώσανε κι αυλάκωσαν, τόσο πολύ καιρό αφίλητα.
Να ξαναρθείς γαμώτο, γιατί σκεπάζω με χαμόγελα απάτες τον θρήνο που έχω μέσα μου. Γιατί με κούρασαν τα ψέματα στους γύρω μου κι αυτό το “όλα καλά” που συνεχεία ξεστομίζω, δεν με καλύπτει πια.
Να ξαναρθείς να κάνουμε εκείνο το ταξίδι που το αφήσαμε μισό.
Να έρθεις για να πούμε της ημέρας μας τα νέα και να κάνουμε καινούρια σχέδια για την επόμενη.
Να έρθεις και να μιλήσουμε για όνειρα, που να αφορούνε όμως και τους δυο μας κι όχι μόνο τον έναν.
Να έρθεις ξανά ένα πρωί ακάλεστη και να ανοίξεις την πόρτα μου χωρίς να μου χτυπήσεις.
Να μου πεις πως το ίδιο σου έχω λείψει κι ότι μετάνιωσες και γύρισες να ζήσουμε επιτέλους εκείνο το για πάντα.
Να ξαναρθείς, σαν να μην έφυγες ποτέ, σαν πετάχτηκες για λίγο στο περίπτερο κι επέστρεψες κρατώντας τα τσιγάρα μου μαζί με τα δικά σου.
Να μου πεις να φτιάξω δυο καφέδες, να βάλω δυο πιάτα στο τραπέζι, να γεμίσω την μπανιερά με νερό για δυο.
Να ξαναρθείς για να το πω ξανά το σ΄ αγαπώ κι ετούτη την φορά να είναι αλήθεια.
Να ξαναρθείς να πέσω μαζί σου στο κρεβάτι και να μυρίσει έρωτα ολόκληρη η κάμαρα.
Να αγκαλιάσω το κορμί σου και να αναπνεύσω πάλι
Να ψιθυρίσω στο αυτί σου, ένα σε θέλω απόλυτο και δυνατό.
Να φιλήσω τα χείλη σου και να φωνάξω “δόξα σοι”.
Να μπω μέσα σου βαθιά, να λυτρωθώ απ’ τους αφόρητους μου πόνους.
Να συντονίσουμε μυαλά, σάρκες, πόθους κι ανάσες, μέχρι να στάξουνε τα τζάμια απ΄ το παράθυρο ίδρωτα πάθους.
Να τελειώσουμε μαζί και να μοιάζει αυτό το τέλος με γνώριμη αρχή κι οικεία γένεση.
Μ’ ακούς που σου φωνάζω ρε γαμώτο;
Να ξαναρθείς, σου λέω, για να ημερέψω αγάπη μου, να γίνω πάλι ζωντανός, κουράστηκα να είναι ένα πτώμα στον ζωντανών τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου