Την δική της εκπομπή με τίτλο "Η φωτογραφία της ζωής μου" πρόκειται να... παρουσιάσει η Μαριάννα Τουμασάτου στον ANT1. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε στο "Τηλέραμα" για το νέο της εγχείρημα.
Πώς αποφασίσατε πείτε «ναι» στην παρουσίαση;
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παρουσίαση και όσες φορές στο παρελθόν μου είχαν προτείνει είχα αρνηθεί. Ακόμα και όταν μου μίλησαν για τη "Φωτογραφία της ζωής μου", απάντησα ότι "εγώ εκπομπές δεν κάνω". Πολλά είπα τέλος πάντως, αλλά ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι. Μέχρι που μου έδειξαν λίγο από το πρότζεκτ των Ισραηλινών και πραγματικά συγκινήθηκα, αλλά με μια τρυφερή διάθεση, όχι με πλάνταγμα».
Πείτε μας λοιπόν γι’ αυτό το εγχείρημα...
«Δεν είναι κάτι για να μαζευτούμε να κλάψουμε, αλλά ένα τρυφερό ντοκιμαντέρ της ζωής ενός ανθρώπου. Εάν δηλαδή καθόσουν σε ένα λεωφορείο και είχες να κάνεις μια διαδρομή 3-4 ωρών και ήταν δίπλα σου κάποιος που θα είχε να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία, δεν θα την άκουγες; Και αν είχε και μερικές φωτογραφίες στο κινητό, θα σου τις έδειχνε. Αυτό είναι η "Φωτογραφία", μια "διαδρομή", όπου ένας άνθρωπος σου λέει μια ιστορία και σου δείχνει φωτογραφίες. Εσύ επιλέγεις μία και ο φωτογράφος μας την αναπαριστά. Την πάει στο ίδιο σημείο, με τα ίδια ρούχα, με τις ίδιες συνθήκες φωτισμού και με τα ίδια πρόσωπα, όσα είναι ακόμα εν ζωή. Και ξαναβγαίνει η ίδια φωτογραφία. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα πολύ τρυφερό κόνσεπτ, για ιστορίες ανθρώπων που είτε είχαν μια τσαχπινιά να μας διηγηθούν είτε μέσα στις δυσκολίες ακολούθησαν ένα φως που τους οδήγησε στην αισιοδοξία. Σε μια παλιά φωτογραφία δηλαδή δίνουμε μια νέα ψυχή. Και εγώ τους ανθρώπους που έρχονται κοντά μου τους ακούω με την ψυχή μου».
Υπάρχει κάποια ιστορία μέχρι τώρα που σας έχει συγκίνησε πιο πολύ;
«Υπάρχουν όντως ιστορίες που με έχουν συγκινήσει πάρα πολύ και άλλες με τις οποίες έχω ξετρελαθεί, πέραν της συγκινήσεως, με τη δύναμη της ψυχής κάποιων. Αυτή η δύναμη είναι έτσι κι αλλιώς κάτι που ανέκαθεν με γοήτευε. Βλέπεις, π.χ., ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και υπάρχει ακόμα στο βλέμμα τους μια δύναμη που σε κινητοποιεί κι εσένα. Γερνάμε όταν το αποφασίζουμε και όχι όταν το λέει η ταυτότητα μας. Αλλιώς, απλώς μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε, με τα χαρακτηριστικά μας, τα καλά και τα άσχημα μας».
Αυτή η εμπειρία σας έχει δώσει μια νέα οπτική;
«Δεν ξέρω να πω με σιγουριά, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, που πάντα κοιτά προς τη φωτεινή πλευρά του πλανήτη. Σίγουρα όμως με τη "Φωτογραφία" έμαθα να θαυμάζω πιο... αθόρυβα, γιατί όταν θαυμάζεις κάποιον ο θόρυβος πρέπει να παύει. Πρέπει να τον κοιτάς και να υπάρχει μόνο εκείνος, ο πρωταγωνιστής, χωρίς να παίρνεις από τη στιγμή του».
Σας αγχώνει αυτό το νέο εγχείρημα;
«Στα δύο πρώτα γυρίσματα, επειδή δεν το είχα ξανακάνει, δεν μπορούσα να έχω άποψη για το αν είναι καλό, δόκιμο, πρέπον όπως το κάνω. Ύστερα όμως μου είπαν κάποια καλά πράγματα και ησύχασα. Από την άλλη, αποφάσισα να λειτουργήσω όπως και ως ηθοποιός: δεν είναι απαραίτητο να είμαι καλή. Θα κάνω την προσπάθειά μου, κι αν είμαι καλή, μπράβο μου, αν δεν είμαι, όχι μπράβο μου!»
Ακούγεται πολύ απελευθερωτικό...
«Έτσι δουλεύω όλα μου τα χρόνια. Δεν ξέρω πώς, αλλά με βοήθησε ο Θεός και από τις πτυχιακές ακόμα εξετάσεις έτσι ένιωθα. Ήθελα να πάρω το πτυχίο μου και να βγω στη δουλειά. Έτσι, δεν είχα κανένα άγχος, γι' αυτό και οι εξετάσεις πήγαν τέλεια. Και μετά, σε όλη μου την καριέρα, έλεγα "ας περάσω καλά με τη δουλειά και τους συναδέλφους, ας το χαρούμε". Και έτσι κύλησαν τα χρόνια, οι δεκαετίες... Ερήμην του φόβου αν είμαι καλή ή όχι. Ακόμα και ο άντρας μου με πειράζει όταν του λέω πως "όταν κάνω θέατρο, είναι σαν να παίζω με τα κουζινικά μου". Είμαι 53 χρονών και αυτό μου αρέσει: να παίζω! Γι' αυτό την αγαπάω τόσο τη δουλειά μου. Γιατί ενώ είμαι άνθρωπος που έχω γεννηθεί... ανήμερα του άγχους και έχω άγχος για όλα τα πράγματα του κόσμου, να ταΐσω τα σκυλιά, να προλάβω να ψωνίσω, να, να, να, δεν έχω για τη δουλειά μου! Γι' αυτό την αγαπώ, γιατί είναι η μοναδική στιγμή στη ζωή μου όταν παίζω που δεν αγχώνομαι».
Με την υποδοχή του κοινού αγχώνεστε όμως;
«Θέλω να πάει καλά, γιατί δεν είναι μόνο το δικό μου κομμάτι, αλλά και η αγωνία και ο κόπος πολλών. Επίσης με εμπιστεύτηκαν άνθρωποι που έχω εκτιμήσει πολύ, γι' αυτό θέλω η "Φωτογραφία" να προχωρήσει όπως της αξίζει», είπε η Μαριάννα Τουμασάτου στο Τηλέραμα.
tvnea.com
Πώς αποφασίσατε πείτε «ναι» στην παρουσίαση;
«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παρουσίαση και όσες φορές στο παρελθόν μου είχαν προτείνει είχα αρνηθεί. Ακόμα και όταν μου μίλησαν για τη "Φωτογραφία της ζωής μου", απάντησα ότι "εγώ εκπομπές δεν κάνω". Πολλά είπα τέλος πάντως, αλλά ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι. Μέχρι που μου έδειξαν λίγο από το πρότζεκτ των Ισραηλινών και πραγματικά συγκινήθηκα, αλλά με μια τρυφερή διάθεση, όχι με πλάνταγμα».
Πείτε μας λοιπόν γι’ αυτό το εγχείρημα...
«Δεν είναι κάτι για να μαζευτούμε να κλάψουμε, αλλά ένα τρυφερό ντοκιμαντέρ της ζωής ενός ανθρώπου. Εάν δηλαδή καθόσουν σε ένα λεωφορείο και είχες να κάνεις μια διαδρομή 3-4 ωρών και ήταν δίπλα σου κάποιος που θα είχε να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία, δεν θα την άκουγες; Και αν είχε και μερικές φωτογραφίες στο κινητό, θα σου τις έδειχνε. Αυτό είναι η "Φωτογραφία", μια "διαδρομή", όπου ένας άνθρωπος σου λέει μια ιστορία και σου δείχνει φωτογραφίες. Εσύ επιλέγεις μία και ο φωτογράφος μας την αναπαριστά. Την πάει στο ίδιο σημείο, με τα ίδια ρούχα, με τις ίδιες συνθήκες φωτισμού και με τα ίδια πρόσωπα, όσα είναι ακόμα εν ζωή. Και ξαναβγαίνει η ίδια φωτογραφία. Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα πολύ τρυφερό κόνσεπτ, για ιστορίες ανθρώπων που είτε είχαν μια τσαχπινιά να μας διηγηθούν είτε μέσα στις δυσκολίες ακολούθησαν ένα φως που τους οδήγησε στην αισιοδοξία. Σε μια παλιά φωτογραφία δηλαδή δίνουμε μια νέα ψυχή. Και εγώ τους ανθρώπους που έρχονται κοντά μου τους ακούω με την ψυχή μου».
Υπάρχει κάποια ιστορία μέχρι τώρα που σας έχει συγκίνησε πιο πολύ;
«Υπάρχουν όντως ιστορίες που με έχουν συγκινήσει πάρα πολύ και άλλες με τις οποίες έχω ξετρελαθεί, πέραν της συγκινήσεως, με τη δύναμη της ψυχής κάποιων. Αυτή η δύναμη είναι έτσι κι αλλιώς κάτι που ανέκαθεν με γοήτευε. Βλέπεις, π.χ., ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και υπάρχει ακόμα στο βλέμμα τους μια δύναμη που σε κινητοποιεί κι εσένα. Γερνάμε όταν το αποφασίζουμε και όχι όταν το λέει η ταυτότητα μας. Αλλιώς, απλώς μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε, με τα χαρακτηριστικά μας, τα καλά και τα άσχημα μας».
Αυτή η εμπειρία σας έχει δώσει μια νέα οπτική;
«Δεν ξέρω να πω με σιγουριά, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, που πάντα κοιτά προς τη φωτεινή πλευρά του πλανήτη. Σίγουρα όμως με τη "Φωτογραφία" έμαθα να θαυμάζω πιο... αθόρυβα, γιατί όταν θαυμάζεις κάποιον ο θόρυβος πρέπει να παύει. Πρέπει να τον κοιτάς και να υπάρχει μόνο εκείνος, ο πρωταγωνιστής, χωρίς να παίρνεις από τη στιγμή του».
Σας αγχώνει αυτό το νέο εγχείρημα;
«Στα δύο πρώτα γυρίσματα, επειδή δεν το είχα ξανακάνει, δεν μπορούσα να έχω άποψη για το αν είναι καλό, δόκιμο, πρέπον όπως το κάνω. Ύστερα όμως μου είπαν κάποια καλά πράγματα και ησύχασα. Από την άλλη, αποφάσισα να λειτουργήσω όπως και ως ηθοποιός: δεν είναι απαραίτητο να είμαι καλή. Θα κάνω την προσπάθειά μου, κι αν είμαι καλή, μπράβο μου, αν δεν είμαι, όχι μπράβο μου!»
Ακούγεται πολύ απελευθερωτικό...
«Έτσι δουλεύω όλα μου τα χρόνια. Δεν ξέρω πώς, αλλά με βοήθησε ο Θεός και από τις πτυχιακές ακόμα εξετάσεις έτσι ένιωθα. Ήθελα να πάρω το πτυχίο μου και να βγω στη δουλειά. Έτσι, δεν είχα κανένα άγχος, γι' αυτό και οι εξετάσεις πήγαν τέλεια. Και μετά, σε όλη μου την καριέρα, έλεγα "ας περάσω καλά με τη δουλειά και τους συναδέλφους, ας το χαρούμε". Και έτσι κύλησαν τα χρόνια, οι δεκαετίες... Ερήμην του φόβου αν είμαι καλή ή όχι. Ακόμα και ο άντρας μου με πειράζει όταν του λέω πως "όταν κάνω θέατρο, είναι σαν να παίζω με τα κουζινικά μου". Είμαι 53 χρονών και αυτό μου αρέσει: να παίζω! Γι' αυτό την αγαπάω τόσο τη δουλειά μου. Γιατί ενώ είμαι άνθρωπος που έχω γεννηθεί... ανήμερα του άγχους και έχω άγχος για όλα τα πράγματα του κόσμου, να ταΐσω τα σκυλιά, να προλάβω να ψωνίσω, να, να, να, δεν έχω για τη δουλειά μου! Γι' αυτό την αγαπώ, γιατί είναι η μοναδική στιγμή στη ζωή μου όταν παίζω που δεν αγχώνομαι».
Με την υποδοχή του κοινού αγχώνεστε όμως;
«Θέλω να πάει καλά, γιατί δεν είναι μόνο το δικό μου κομμάτι, αλλά και η αγωνία και ο κόπος πολλών. Επίσης με εμπιστεύτηκαν άνθρωποι που έχω εκτιμήσει πολύ, γι' αυτό θέλω η "Φωτογραφία" να προχωρήσει όπως της αξίζει», είπε η Μαριάννα Τουμασάτου στο Τηλέραμα.
tvnea.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου