Τρεις μαθητές -σήμερα γιατροί οι ίδιοι- του Νίκου Ακριτίδη, που έφυγε χθες από τη ζωή, αποχαιρετούν τον σπουδαίο δάσκαλό τους: Ένα Αντίο και ένα Ευχαριστώ..

«Το πρωί έπρεπε να κάνεις επίσκεψη με τον Νίκο Ακριτίδη. Είτε φοιτητής ή μετά το πτυχίο, δεν σε κολλούσε εύκολα ύπνος, έπρεπε να διαβάσεις, έπρεπε να εξαντλήσεις την πληροφόρηση για κάποιον αδιάγνωστο ασθενή, έπρεπε να σκεφτείς δεκάδες σύνθετους συνδυασμούς συμπτωμάτων και σημείων. Και μετά, την επόμενη ημέρα, ερχόταν στην επίσκεψη ο Νίκος Ακριτίδης, εξέταζε δυο λεπτά τον ασθενή, μερικές φορές απλά τον κοιτούσε -με την πρώτη ματιά, ή ρωτούσε κάτι από το ιστορικό και μόνο, και σου έλεγε την διάγνωση: την απλή, την προφανή, για έναν άνθρωπο που γνώριζε την Παθολογία όσο λίγοι. Ως Τέχνη και ως Λειτούργημα και ως Διδαχή. Κι έμενες γοητευμένος, με ανοιχτό το στόμα. Και κάθε μέρα μάθαινες να ακούς τον ασθενή, να τον εξετάζεις, να συνθέτεις, να ανακαλείς συχνά και σπάνια νοσήματα, να προβλέπεις. Και να αγαπάς αυτό που κάνεις.

Και μάθαινες επίσης να είσαι ταπεινός. Όπως ταπεινότατος υπήρξε πάντα και ο ίδιος, και σου την δίδασκε κι αυτή την στάση ζωής. Αυτός ο σοφός της ιατρικής ήταν πάντα εκεί, στην διπλανή καρέκλα του γραφείου, δεν ζητούσε να του αποδίδονται τιμές, μιλούσε και για τα καθημερινά, ένας από εμάς, ένας όλο ορμή έφηβος, χωρίς να απαιτεί σεβασμό. Άλλωστε αυτόν τον είχε κερδίσει προ πολλού, μαζί με το δέος μας. Μάθαινες πως αυτό που επέλεξες να ασκείς είναι ευθύνη και προσφορά και περισυλλογή. Ήταν εκεί ακόμη κι αν σου συνέβαινε κάτι, δεν ησύχαζε αν δεν βεβαιωνόταν πως είναι όλα καλά για εσένα.

Σε μάθαινε επίσης πως το διάβασμα και η μαθητεία δεν σταματά ποτέ. Γι’ αυτόν, και ειδικά εκείνα τα δύσκολα χρόνια της άνευ διαδικτύου ενημέρωσης, το να κυκλοφορήσει νέο τεύχος κάποιου σημαντικού ιατρικού εντύπου ήταν γεγονός- διάβαζε με αφοσίωση, αναζητούσε τα περαιτέρω, σημείωνε στο μυαλό του και επανέφερε ολοκληρωμένα την γνώση σε ανύποπτο χρόνο. Και δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά περισσότερη γνώση: έπαιρνε τηλέφωνο να ρωτήσει αν μπορούμε να του βρούμε το τάδε άρθρο, επειδή του φάνηκε ενδιαφέρον. Έτρεχε σε συνέδρια για να παρακολουθήσει και όχι να περιφερθεί. Ήξερε, ότι σε αυτό που επέλεξε να κάνει, δεν υπήρχαν άχρηστες πληροφορίες, υπήρχε απλά γνώση που δεν είχε βρει ακόμη την σημασία της.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο φτωχότεροι θα ήμαστε, αν δεν είχαμε την τύχη να έχουμε υπάρξει μαθητές του, έτσι που μας δίδαξε ακόμη και με την τελευταία πράξη του. Δεν είμαστε βέβαιοι πού αρχίζει και πού τελειώνει ο ορισμός του καλού γιατρού. Ξέρουμε όμως πώς ορίζεται ο καλός Δάσκαλος. Και καμία λέξη δεν φτάνει για να περιγράψει την ευτυχία, όχι το βάρος, της κληρονομιάς του».

Σερένα Βαλσάμη
Φωτεινή Παπαδημητρίου
Γιώργος Παππάς

agon.gr