Το κλάμα πολλές φορές θεωρείται ως μια ένδειξη αδυναμίας. Παλαιά πρότυπα τύπου «οι άνδρες δεν κλαίνε», «κανείς δεν αξίζει τα δάκρυά σου» και «μη κλαις» είναι προγράμματα τα οποία απέχουν πολύ από την αλήθεια. Προγράμματα που μάλλον κακό κάνουν, παρά καλό.
Αν η βιολογία σου δεν χρειαζόταν το κλάμα, δεν θα υπήρχε μέσα της ως λειτουργία. Δεν θα είχες αυτούς τους δακρυϊκούς αδένες.
Τα δάκρυα χωρίζονται σε 3 τύπους:
• Βασικά Δάκρυα (Λίπανση και καθαρισμός)
• Αντανακλαστικά Δάκρυα (Προστασία)
• Ψυχικά Δάκρυα / Κλάμα (Αποφόρτιση, συγκίνηση και απελευθέρωση περισσότερων πρωτεϊνικών ορμονών)
Άρα, από τη μία, τα ψυχικά δάκρυα είναι απαραίτητα για το λεγόμενο ξέσπασμα, αποφόρτιση ή απελευθέρωση. Είναι ένας τρόπος ή δικλείδα ασφαλείας του σώματος για να μην «σκάσεις», να μη το κρατήσεις μέσα σου. Από την άλλη, το να επιτρέψεις αυτή την απαραίτητη λειτουργία να εκφραστεί, συνήθως, όχι μόνο δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά δύναμης.
Όχι μόνο δικαιούσαι λοιπόν να κλάψεις, αλλά είναι και απαραίτητο, όπου χρειάζεται και εντός του προσωπικού σου μέτρου. Δεν θέλεις κανένα άκρο αλλά την μεσότητα.
Αυτό που πρέπει όμως να κάνεις, είναι να σταματήσεις να κλαίγεσαι. Όσο ανάγκη κι αν έχεις για να ζήσεις αυτό το όποιο δράμα, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να προχωρήσεις. Να σταματήσεις να κλαίγεσαι, να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, και να λάβεις θέση και δράση. Και ασφαλώς, για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να βρεις αυτή την Δύναμη που έχεις μέσα σου.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή κοιτώντας από τον καθρέφτη πίσω, ούτε με την όπισθεν. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Αυτό που έχεις στα χέρια σου είναι το κάθε τώρα, και το αύριο που σε περιμένει. Η ζωή πηγαίνει και θα πηγαίνει μπροστά, με ή χωρίς εσένα. Πήγαινε μαζί της.
Δες και το βίντεο που ακολουθεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου