Με τον Νίκο Χαρδαλιά μπορεί να έχει ο καθένας άπειρες ιδεολογικές διαφορές.
Μπορεί να μην του αρέσουν οι επιλογές του, οι αποφάσεις του, το ύφος με το οποίο ασκεί την εξουσία που του δόθηκε.
Μπορείς να πεις οτιδήποτε για το γεγονός ότι επί δύο χρόνια και λάθη έχει κάνει, κι έχει προκαλέσει, και θα πρέπει να λογοδοτήσει για παραλείψεις που κόστισαν.
Προσωπικά ήμουν από τους πρώτους που έκριναν το ύφος χιλίων καρδιναλίων με το οποίο αντιμετώπιζε τους συνταξιούχους, τους πρώτους μήνες της πανδημίας, χαρακτηρίζοντάς τον «χωροφύλακα των γερόντων».
Ο πολιτικός κρίνεται για τις πράξεις του. Κρίνεται και από το λαό και από τους πολιτικούς του προϊσταμένους.
Αν τα έχει ορθώς καμωμένα επιβραβεύεται, αν όχι παίρνει αυτό που του αξίζει. Ετσι λειτουργεί η Δημοκρατία και ο πολιτικός πολιτισμός.
Ναι, ο πολιτικός κρίνεται στο πεδίο. Στο υπουργείο του, εκεί που ασκεί την εξουσία, όχι στα δωμάτια των νοσοκομείων.
Δεν κρίνεται στα προσωπικά του δράματα και στις περιπέτειες υγείας του. Γιατί αυτό δεν είναι κριτική, δεν είναι πολιτισμός, είναι κακοψυχιά, είναι εχθροπάθεια που προσβάλλει την πατρίδα μας.
Παρακολουθώ τις τελευταίες 24 ώρες τα μηνύματα που γράφονται στο διαδίκτυο για την περιπέτεια που περνά ο Νίκος Χαρδαλιάς.
Πέραν των ευχών για να γίνει καλά ο άνθρωπος, που ευλόγως, γράφονται, τα social media βρίθουν από «ναι μεν αλλά» και από κατάρες κατά του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας.
Οι «ναι μεν αλλά» σου λένε: «Καλή ανάρρωση, να γυρίσει δυνατός για να μας… κουνάει το δάκτυλο». «Περαστικά, αλλά κι αυτός μας έχει διαλύσει».
«Εντάξει, να γίνει καλά ο Χαρδαλιάς αλλά… τα ήθελε και τα έπαθε, αφού ασκεί αντιλαϊκή πολιτική». «Υπάρχει και Θεός», γράφει ο άλλος επικαλούμενος την… εκδικητική τάση που έχει ο Θεός της Χριστιανοσύνης για να τιμωρεί τους κακούς.
Υπάρχουν βεβαίως και οι ξεκάθαροι. Αυτοί που εύχονται λίγο πολύ στον Χαρδαλιά να πεθάνει. Αυτοί που λένε ότι αφού κι αυτός «δολοφονεί καθημερινά Ελληνες», καλά να πάθει.
Και δεν είναι λίγοι. Δεν είναι απλά επαγγελματίες troll που πληρώνονται για να κάνουν αυτή τη δουλειά, χωρίς αιδώ.
Είναι καθημερινοί πολίτες που η σπορά του μίσους και του διχασμού έχει φωλιάσει για τα καλά στο μυαλό τους.
Είναι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ευχηθούν σε κάποιον να πεθάνει απλά γιατί διαφωνούν μαζί του.
Είναι αυτοί που μισούν ανάλογα με το κόμμα, την ιδεολογία, την κυβέρνηση, τις αποφάσεις που παίρνει κάποιος. 
Και δεν ασχολούμαι βεβαίως με τις άθλιες επιθέσεις «λειτουργών της δημοσιογραφίας» του βόθρου. Ούτε με εκείνους που βλέπουν «στημένα εμφράγματα» από έναν άνθρωπο που μπορεί να μην τον χωνεύεις, αλλά δεν μπορείς να λες ότι δεν δίνει καθημερινές μάχες.
Κι όχι πίσω από ένα γραφείο, αλλά μπροστά, στη μάχη όποια κι αν είναι αυτή.
Επαναλαμβάνω. Ο Νίκος Χαρδαλιάς και κάθε Χαρδαλιάς οιασδήποτε κυβέρνησης, κρίνεται για τη δουλειά του, για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, για τις αποφάσεις που κάνουν καλό ή κακό.
Είναι αδιανόητο να εύχεσαι σε κάποιον «ψόφο» γιατί δεν συμπαθείς τις πολιτικές επιλογές του.
Είναι αδιανόητο να «στήνεις» γκάλοπ στο διαδίκτυο βάζοντάς τον δίπλα στον Μπάμπη τον φονιά και ζητώντας να ψηφίσει ο κόσμος ποιος είναι πιο θεατρίνος.
Αυτό που προέχει για όλους είναι η υγεία. Ακόμη και για τους «εχθρούς». Χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς δισταγμούς και μισόλογα. Και μπράβο στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Σπίρτζη που ξεκάθαρα ευχήθηκαν στον Χαρδαλιά και πήγαν στο νοσοκομείο να τον δουν.
Η υγεία και η οικογένεια κάποιου είναι ύψιστα αγαθά και δεν χωράνε μίση. Είναι άθλιο, βρόμικο, και κακόψυχο να εύχεσαι στον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Κουτσούμπα ή όποιον άλλον πολιτικό δεν γουστάρεις, να πεθάνει ή να πάθει κάτι αυτός και η οικογένειά του.
Η ελληνική κοινωνία έχει σοβαρό πρόβλημα. Δεν είναι ούτε πολιτικό, ούτε οικονομικό, ούτε κοινωνικό.
Είναι βαθύτατα ανθρώπινο, είναι βαθύτατα αξιακό.
Παραμερίσαμε την ανθρωπιά κι αφήσαμε τον βόθρο να ξεχειλίσει. Ανοιξαν τα καπάκια των υπονόμων και αφήσαμε τους δολοφόνους χαρακτήρων να βγουν ανερυθρίαστα.
Τα social media αναδεικνύουν την έλλειψη παιδείας, την τοξικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Όταν καταριέσαι τον πολιτικό σου αντίπαλο, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα, στα όρια της ψυχικής νόσου.
Σε τι διαφέρουν άραγε οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν από τους… Ελληνες Ταλιμπάν του διαδικτύου που επιθυμούν το θάνατο ενός πολιτικού αντιπάλου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου