Είναι ασφαλώς η σημαντικότερη διότι όταν αφαιρείται η ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου, και ειδικά με τέτοιο τρόπο, αυτό είναι ένα αποτρόπαιο γεγονός.
Αυτό που εμένα με απασχολεί είναι ο εθισμός στη φρίκη. Είναι ότι προσπερνάμε μια ακόμη δολοφονία λες και είναι κάτι φυσιολογικό. Λες και είναι μια απλή είδηση στο αστυνομικό δελτίο, που την διαβάζουμε, συγκλονιζόμαστε για μερικά λεπτά και μετά συνεχίζουμε τις ζωές μας.
Και αυτό δεν το λέω μόνο για τις περιπτώσεις δολοφονίας γυναικών. Ο εθισμός με τη φρίκη είναι καθημερινός, όταν ακούμε ότι 100 συνάνθρωποί μας πεθαίνουν από κοροναϊό.
Και αποτελεί για εμάς μια ακόμη είδηση που ταράζει για μερικά λεπτά την καθημερινότητά μας και ύστερα πάμε παρακάτω.
Είναι αυτό που τόσο εύγλωττα έχει πει ο Μάνος Χατζηδάκις:
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Πόσο επίκαιρος ο μεγάλος Μάνος. Όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν μας τρομάζει τόσο του μοιάζουμε.
Είτε αυτό είναι ένας ακόμη κακοποιητής άνδρας που έχει μάθει ότι οι γυναίκες είναι κτήμα του.
Είτε κάποιος που σκοτώνει «γιατί την αγαπούσε», «από πάθος» ή «γιατί με απατούσε».
Αλλά είτε το τέρας είναι όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν γεγονότα που προκαλούν εκατόμβες νεκρών, σα να μη συμβαίνει τίποτε.
Και αυτό ενισχύει τα υπόλοιπα ζώα στη δημόσια σφαίρα…
Μας πώς να μη συμβαίνει; Πώς βγαίνουν όλοι αυτοί οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι ειδικοί και μιλούν επί παντός του επιστητού, όταν κλείνουν 100 φέρετρα την ημέρα και 100 οικογένειες στην Ελλάδα θρηνούν;
Δεν έχει καμιά σημασία αν φταίνε οι εμβολιασμένοι ή οι ανεμβολίαστοι. Αυτό που φταίει είναι η τάση όλων μας να ακούμε αποχαυνωμένοι χωρίς να πράττουμε, χωρίς να αντιδρούμε. 
Τι κι αν δολοφονήθηκε μια ακόμη γυναίκα, τρεις ημέρες μετά την… παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας;
Τι κι αν μετά τα πανηγύρια και τα «οργισμένα» μηνύματα και τα συγκινητικά βιντεάκια, μια ακόμη οικογένεια έχασε τον άνθρωπό της;
Τι κι αν μιλάμε επί χρόνια για διαλυμένο σύστημα υγείας αλλά 100 νεκροί τη μέρα έχουν γίνει μια απλή στατιστική;
Ανησυχώ, λοιπόν, περισσότερο από το γεγονός ότι η μορφή του τέρατος μας έγινε οικεία.
Ανησυχώ που στις εθνικές τραγωδίες εξοργιζόμαστε αλλά μόνο για λίγο.
Ανησυχώ που ζήσαμε την τραγωδία στο Μάτι αλλά δεν άλλαξε τίποτε.
Ανησυχώ που τα παθήματα της πανδημίας δεν γίνονται μαθήματα για όλους.
Ανησυχώ που μετράμε πάνω από 1 γυναίκα το μήνα δολοφονημένη αλλά μας φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό.
Ανησυχώ που επιτρέπουμε να σκεπάζει ο θάνατος τις ζωές μας χωρίς να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε.
Ανησυχώ που ένα 8χρονο κορίτσι «σφηνώνει» σε πόρτα, πεθαίνει και κάποιοι δεν τρέχουν να δουν τι συμβαίνει, αλλά αντίθετα το κλωτσάνε για να δουν αν ανασαίνει..
Κι ανησυχώ γιατί υπάρχουν γενιές που δεν φοβούνται πια το πρόσωπο του τέρατος, επειδή του έχουν μοιάσει. Που έχουν ζήσει μόνο κοροναϊό και κρίσεις, που δεν έχουν ζήσει την πραγματική ζωή…
Που βλέπουν στον καθρέφτη τον εαυτό τους και δεν αναγνωρίζουν το… τέρας.
Ή όπως τραγουδά ο Φοίβος Δεληβοριάς:
«Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς
Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μες στα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου