Πέντε χρόνια.... Ο πόνος, ο θυμός, η αδικία, η θλίψη, δεν καταλαγιάζει.
Φτωχές οι λέξεις... Ανείπωτα συναισθήματα....
Πώς να αποδεχτείς την απώλεια;
Πώς να συμφιλιωθώ με τα γεγονότα;
Πως να δεχτώ ότι δεν είσαι εδώ;
Οι σκέψεις είναι συνεχείς και βαριές. Η απουσία σου ανεκπλήρωτη....
Ότι και να γινόταν παίρναμε δύναμη ο ένας από τον άλλον...
Ήσουν ο καθοδηγητής…αυτός που οραματιζόταν…που ονειρευόταν… που με ηρεμούσε...με αγαπούσε….. ο Άνθρωπος μου….το άλλο μου Μισό.
Η τέλεια ταύτιση…ο απόλυτος συγχρονισμός…..
Μέσα από τα δικά σου μάτια…όλα φάνταζαν αλλιώς. Πόσο μου λείπεις…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου