Χθές, η κυβέρνηση, μέσω της υφυπουργού Μίνας Γκάγκα, ζήτησε από τα δημόσια νοσοκομεία να
αναβάλουν το 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων τους. Ο λόγος ήταν ότι το σύστημα υγείας γονατίζει από τα βαριά περιστατικά κόβιντ τα οποία θα ήταν πολύ λιγότερα αν κάποιοι συμπολίτες δεν επέμεναν να μην εμβολιάζονται και η κυβέρνηση δεν υπέκυπτε στην επιμονή τους αυτή.Για να το γράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ, η κυβέρνηση ζυγίζει από τη μια την υγεία κάποιου που πρέπει να χειρουργηθεί (διαδικασία στην οποία οι περισσότεροι δεν μπαίνουν για να περάσει η ώρα) και από την άλλη τη δυνατότητα κάποιου να φέρεται αντικοινωνικά και να μην εμβολιάζεται και βλέπει ότι στη δική της μέτρηση η ελευθερία στην αντικοινωνική συμπεριφορά είναι πιο βαριά, πιο σημαντική, από την υγεία αυτού που έχει προγραμματισμένο χειρουργείο. Αποφασίζει ότι η περίθαλψη κάποιου που θα μπορούσε να είχε αποφύγει τη νοσηλεία με δύο (και τρία και τέσσερα) απλά τσιμπηματάκια είναι πολύ σημαντικότερη από την περίθαλψη κάποιου άλλου ο οποίος μπορεί να ήταν υπεύθυνος αλλά ήταν και αρκετά άτυχος ώστε να ζει σε μια χώρα στην οποία πάντα προτεραιότητα έχει ο αντικοινωνικός.
Μπροστά στον φόβο της να κυβερνήσει προς όφελος των πολλών και να επιβάλει υποχρεωτικούς εμβολιασμούς (ή εστω σοβαρούς περιορισμούς) στους ανεμβολίαστους η κυβέρνηση προτιμά να διακινδυνεύσει την υγεία ανθρώπων που όχι μόνο έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη αλλά δεν έχουν κάνει και τίποτα απολύτως που να δικαιολογεί την αμφισβήτηση του δικαιώματος αυτού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συνεπείς στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις όχι απλώς έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ασυνεπείς αντικοινωνικούς, αλλά καταλήγουν να έχουν και λιγότερα. Είμαστε μάλλον συνηθισμένοι να είμαστε τα αποπαίδια ενός κράτους που όχι απλώς ανέχεται και επιτρέπει αλλά επιβραβεύει κιόλας την ασυδοσία και την αντικοινωνική συμπεριφορά.
Έτσι, όπως οι βάνδαλοι, οι τραμπούκοι, οι νταήδες, οι παραβατικοί καταλήγουν λόγω της ελευθερίας δράσης που απολαμβάνουν, με περισσότερα δικαιώματα από τους νομοταγείς πολίτες έτσι και οι αντιεμβολιαστές καταλήγουν να έχουν περισσότερα δικαιώματα στην υγεία από τους εμβολιασμένους.
Το δικαίωμα του κάφρου που μουτζουρώνει έναν τοίχο είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα να μην βλέπουν τα εικαστικά περιττώματά του όσοι αντικρίζουν τον τοίχο.
Το δικαίωμα του καταστηματάρχη να καταλάβει το πεζοδρόμιο είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα του πεζού, του γονιού με το καροτσάκι ή τον ανάπηρου να το χρησιμοποιήσουν.
Το δικαίωμα του κομπλεξικού να κυκλοφορεί με κομμένη εξάτμιση (μπας και αποκτήσει υπόσταση μέσω του θορύβου) είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα των πολιτών στον ύπνο.
Το δικαίωμα του χουλιγκάνου να σπάσει τους συρμούς του ηλεκτρικού είναι ισχυρότερο του δικαιώματος του πολίτη να μετακινηθεί με τους συρμούς αυτούς*.
Αντιστοίχως το δικαίωμα σε περίθαλψη όποιου δεν έκανε κάτι εύκολο και γρήγορο για να μη χρειάζεται περίθαλψη, είναι πιο ισχυρό από το δικαίωμα στην περίθαλψη αυτού που μπορεί να έκανε τα πάντα για να μη νοσηλευθεί.
Από τη μια έχουμε κάποιον που εν γνώση του (και παρά τις προτροπές για το αντίθετο) αναλαμβάνει ένα υψηλό ρίσκο για την υγεία του το οποίο έυκολα και γρήγορα θα μπορούσε να είχε αποφύγει κι από την άλλη έχουμε κάποιον που προφύλαξε την υγεία του όπως μπορούσε και η κατάληξη είναι ο δεύτερος να παραμερίζεται προς όφελος του πρώτου.
Δεν είναι εντελώς τρελό; Δεν έχετε κουραστεί από αυτήν την τρέλα; Δεν έχετε κουραστεί να κάνετε το κοινωνικά σωστό και να σας παραμερίζουν για χάρη αυτού που έχει και το σωστό και την κοινωνία γραμμένα; Δεν έχετε κουραστεί να είστε τα θύματα της κυβερνητικής ανοχής στους αντικοινωνικούς; Και μπράβο σας.
*Το βράδυ της Κυριακής γηπεδικοί χουλιγκάνοι έσπασαν έξι συρμούς του ηλεκτρικού τους οποίους στερήθηκαν οι επιβάτες της επόμενης ημέρας. Το έκαναν, όπως συνήθως, ανενόχλητοι αφού οι πολιτεία αναγνωρίζει το δικαίωμα τους να καταστρέφουν ό,τι γουστάρουν και δεν έχει καμία διάθεση να το περιορίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου