Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας, δεν στάθηκε στην επιστροφή του μικρού υιού στο πατρικό του ούτε στην συμπεριφορά του μεγάλου υιού αλλά στο μεγαλείο της αγάπης του πατέρα.
Τόνισε ότι άσωτοι είμαστε όλοι και όλοι στεναχωρούμε τον Θεό πατερά μας, που παρόλα αυτά εδώ και δύο χιλιάδες είκοσι δύο χρόνια βρίσκεται πάντα δίπλα μας, ώστε να συγχωρεί τα ατοπήματά μας, προσφέροντας την αγάπη του χωρίς προϋποθέσεις και ανιδιοτέλεια όπως ο πατέρας της σημερινής παραβολής προς τα παιδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου