ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΣΗ - Γράφει η Ευφροσύνη Λιοσάτου

Άφτιαχτο και αστόλιστο
Του χάρου δε σε δίνω,

Στάσου με το ανθόνερο

Την όψη σου να πλύνω….

Κωστής Παλαμάς

Όχι! Δεν υπάρχουν λόγια. Ζησάκο τι να πω σε σένα, τι να πω στον αδελφό σου, τι να πω στη φίλη σου τη Γεωργία, τι να πω στο φίλο μου το Γιώργο…..
Όταν ένα υπέροχο πλάσμα. Ένα παιδί γεμάτο Ζωή, γεμάτα νιάτα, γεμάτο όνειρα…φεύγει ξαφνικά σαν άνεμος…
Και γίνεται Άγγελος, γίνεται φωτεινό Αστέρι! Και αιωρείται ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ; Ένα ‘’γιατί;’’

Γεμάτο θυμό ! Ένα ‘’γιατί;’’ Γεμάτο πόνο! Ένα γιατί; για το Άδικο της φύσης ! Ένα ‘’γιατί’’ για το Άδικο αυτού του κόσμου! Ένα ‘’γιατί;’’ για το Άδικο αυτής της τραγικής κοινωνίας, όπου έχει απαξιωθεί η Ανθρώπινη Ζωή!
Ξεκουράσου Αγόρι μου, με συντροφιά την Απέραντη Αγάπη και τη ζεστή Αγκαλιά των δικών σου, την αύρα του Νοτιά, το κελάδημα των πουλιών .

Και οι μνήμες όλων των στιγμών που ζήσατε μαζί, θα δίνουν δύναμη στο Θάνο ,θα δίνουν δύναμη στους γονείς σου!

Πάντα θα είσαι εδώ!
"Μη γυρεύεις να με δεις Ανασαίνω…… νιώσε με.’’

Ξεκουραστείτε….Κώστα…Μπάμπη….Κώστα…..

Δύναμη στους γονείς σας….

 Ευφροσύνη Λιοσάτου