Η ληστεία του αιώνα με λεία 100 εκατομμύρια δολάρια – Όλα πήγαν τέλεια αλλά προδόθηκαν από ένα… σάντουιτς

 

Στην σειρά «La casa de papel» ο εγκέφαλος της μεγαλύτερης ληστείας στην ιστορία της

Ισπανίας, ο Professor, έχει προβλέψει όχι μόνο και την παραμικρή λεπτομέρεια αλλά και εναλλακτικά σχέδια όταν κάτι πάει λάθος και πάντα μα πάντα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την αστυνομία και τα καταφέρνει.

Όμως η πραγματικότητα δεν είναι μια μίνι σειρά. Η πραγματικότητα ακόμη και εάν προβλέψεις το απρόβλεπτο πάντα θα σε προδώσει και πάντα η αστυνομία θα είναι ένα βήμα μπροστά από σένα.

Το Σαββατοκύριακο της 15ης και 16ης Φεβρουαρίου του 2003 στη Βελγική πόλη Αμβέρσα έγινε μια από τις μεγαλύτερες ληστείες όλων των εποχών. Την ονόμασαν «η ληστεία του αιώνα». Ήταν μια τέλεια σχεδιασμένη ληστεία με λεία 100 εκατομμύρια δολάρια σε διαμάντια, κοσμήματα και χρυσό και ασήμι.

Η ληστεία έγινε μέσα από το «World Diamond Center» το κτίριο που βρίσκεται στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Εγκέφαλος της ήταν ο ιταλός Leonardo Notarbartolo και η ομάδα του, που αποτελούνταν από άλλα 4 άτομα, όλοι τους Ιταλοί. Ο κάθε ένας που πήρε μέρος ήταν κορυφαίος στο είδος του. Άλλος στους συναγερμούς, άλλος στα χρηματοκιβώτια, άλλος στα ραντάρ.

Σαν ταινία

Αρχικά ο Leonardo στρατολόγησε τα μέλη της ομάδας του. Τους επέλεξε έναν έναν προσεκτικά. Σε όλους έδωσε ψευδώνυμα και κανείς μα κανείς δεν γνώριζε το πραγματικό όνομα του άλλου.

Ο «Speedy» ήταν παιδικός φίλος του Leonardo και ο μοναδικός που γνώριζε το όνομα του. Ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές και ο μοναδικός που εμπιστεύονταν ο εγκέφαλος. Εικάζεται ότι το πραγματικό όνομα του ήταν Pietro Tavvano. Το μειονέκτημα του Speedy ήταν πως αν και ικανός ήταν αγχώδης και με κρίσεις παράνοιας.

Ο «Monster», ή «τέρας» στα ελληνικά. Πιθανότατα πρόκειται για τον Ferdinando Finotto. Ήταν ένας ψηλός, μυώδης άνδρας, εξαιρετικά δυνατός ειδικός στις κλειδαριές. Γνώριζε επίσης από ηλεκτρολογικά και μηχανική. Τον περιγράφουν σαν καταπληκτικό οδηγό.

Ο «Genius». Ο «έξυπνος». Ήταν κάποιος με το όνομα Simon ο οποίος ήταν «εξπέρ» στα συστήματα συναγερμού, και στα ηλεκτρονικά.

Και το τελευταίο μέλος της ομάδας ήταν ο «King of Keys». Ο «Βασιλιάς των κλειδιών». Ήταν ένας ηλικιωμένος άνδρας το όνομα του οποίου δεν έγινε ποτέ γνωστό και είναι ο μοναδικός που δεν έχει συλληφθεί ακόμη. Ο «King of Keys» ήταν ίσως ο καλύτερος πλαστογράφος κλειδιών στον κόσμο.

Ο Leonardo αργότερα όταν συνελήφθη είπε ότι η ομάδα του ονομαζόταν «La Scuola di Torino» (Η Σχολή του Τορίνο).

Η ληστεία

Το να ληστέψει κάποιος τα διαμάντια από το «World Diamonds Center» της Αμβέρσας είναι τόσο δύσκολο όσο το να πετύχει κάποιος ένα κέρμα πυροβολώντας το από 100 μέτρα ενώ τρέχει στο χώμα. Δηλαδή σχεδόν αδύνατον.

Ο Leonardo ξεδίπλωσε το ταλέντο του σιγά σιγά. Αρχικά νοίκιασε ένα διαμέρισμα με λίγα έπιπλα ακριβώς απέναντι από το «Παγκόσμιο Κέντρο των Διαμαντιών» για 700 ευρώ το μήνα (25.000 βελγικά φράγκα) στην οδό Hoveniersstraat.

Από εκεί επι 18 μήνες παρακολουθούσε τα πάντα στο Κέντρο των Διαμαντιών. Ποιος έμπαινε, ποιος έβγαινε, πόσοι είναι οι φύλακες, ποιες είναι οι βάρδιες τους, πότε αλλάζουν βάρδια, ποια είναι τα δρομολόγια που κάνουν. Τα πάντα.

Στη συνέχεια προσποιήθηκε πάλι επί εβδομάδες, τον έμπορο διαμαντιών και μπαινόβγαινε μέσα στο κτίριο. Κάποια στιγμή κατάφερε να τοποθετήσει μια μικροκάμερα σε ένα σημείο το οποίο έβλεπε και κατέγραφε τον εντεταλμένο φύλακα να βάζει τους κωδικούς στο χρηματοκιβώτιο.

Τις υπόλοιπες μέρες που παρίστανε τον φύλακα, είχε πάντα στο σακάκι του ένα στυλό. Όχι ένα οποιοδήποτε στυλό, αλλά ένα στυλό – κάμερα που κατέγραφε τα πάντα μέσα στον χώρο.

Αυτό που έπρεπε να κάνει η ομάδα του Leonardo δεν ήταν απλό. Έπρεπε να «σπάσει» ένα πλέγμα φύλαξης 10 επιπέδων, να μπουν σε ένα δωμάτιο – θησαυροφυλάκιο, δυο ορόφους κάτω από την επιφάνεια της γης και να το ξεκλειδώσουν με έναν κωδικό που είχε τουλάχιστον 100 εκατομμύρια πιθανούς συνδυασμούς.

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Έπρεπε να περάσουν τα εμπόδια από ανιχνευτές θερμότητας, από ανιχνευτές κίνησης και σεισμικούς αισθητήρες, από ραντάρ Doppler και από ανιχνευτές μαγνητικού πεδίου. Και σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις περιπολίες που έκαναν συνεχώς στο χώρο οι φύλακες. Εάν τα κατάφερναν αυτά θα είχαν να αντιμετωπίσουν την πόρτα του θησαυροφυλάκιου.

Ο Leonardo κατάφερε να κατασκευάσει μέσα στο σπίτι που είχε ενοικιάσει ένα γνήσιο αντίγραφο της πόρτας του θησαυροφυλάκιου στο οποίο κάθε μέρα εκπαιδεύονταν όλα τα μέλη της ομάδας.

Με μια λακ

Την Παρασκευή πριν από τη ληστεία ο Leonardo υποδυόμενος ξανά τον έμπορο διαμαντιών, πήγε στο κτίριο και ψέκασε χωρίς να τον καταλάβει κανείς, τους αισθητήρες θερμικής ανίχνευσης.

Είχε εξασκηθεί πολλές μέρες να κάνει την συγκεκριμένη κίνηση για ένα γρήγορο ψεκασμό. Η λακ είναι ένα διαφανές προϊόν που προσωρινά απομόνωνε τον αισθητήρα από θερμικές διακυμάνσεις στο δωμάτιο και τον αχρήστευε. Αυτό θα διαρκούσε πολλές ώρες αλλά όχι μόνιμα. Η κάμερα ασφαλείας κατέγραψε τις ενέργειές του Leonardo αλλά ο φύλακας ήταν συνηθισμένος στις επισκέψεις του και δεν έδωσε σημασία.

Το Σάββατο η ομάδα μπήκε σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που γειτνίαζε με το «παγκόσμιο κέντρο διαμαντιών» και από ένα μικρό μπαλκόνι κατάφεραν να μπουν στο εσωτερικό. Προηγουμένως ο «Genius» είχε τυφλώσει τα συστήματα ασφαλείας και είχε απενεργοποιήσει τους συναγερμούς.

Όταν μπήκαν στο εσωτερικό του κτιρίου, όλοι δούλεψαν από μνήμης αφού επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι. Είχαν απομνημονεύσει μέχρι και τα βήματα που θα κάνει ο καθένας.

Στις 05.30 το ξημέρωμα οι ομάδα των «5» φορτωμένη με πολλούς σάκους ο καθένας έβγαινε από το κτίριο. Μόλις είχαν πραγματοποιήσει την «ληστεία του αιώνα» και τη μεγαλύτερη ληστεία διαμαντιών που έγινε ποτέ. Είχαν παραβιάσει 123 από τις 126 θυρίδες που βρισκόντουσαν μέσα στο θησαυροφυλάκιο.

Πίσω τους δεν είχαν αφήσει το παραμικρό ίχνος και μόνο τη Δευτέρα το πρωί όταν οι φύλακες πήγαν να ανοίξουν το θησαυροφυλάκιο για έλεγχο, το βρήκαν άδειο. Οι «5» όμως ήταν ήδη πολύ μακριά. Η αστυνομία δεν ήξερε που να τους ψάξει ούτε ποιοι ήταν.

Η σύλληψη

Ο Leonardo έφυγε μαζί με τον Speedy. Στη διαδρομή αποφάσισαν να κάψουν όλα τα στοιχεία. Διαγράμματα, χάρτες, σχέδια, γάντια, κουκούλες, τα πάντα. Σταμάτησαν σε ένα ερημικό αγρόκτημα και άρχισε να καίει ο καθένας τα δικά του.

Ο Speedy όμως ήταν ασταθής προσωπικότητα και την ώρα που πήγε να καταστρέψει τα δικά του στοιχεία, έπαθε κρίση πανικού. Τα παράτησε όλα και άρχισε να τρέχει και να φωνάζει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Ο Leonardo τον πρόλαβε, τον ηρέμησε και επέστρεψαν στο αγρόκτημα. Εκεί αποπφάσισε ότι θα τους έπαιρνε πολλή ώρα μέχρι να συγκεντρώσουν ξανά όλα τα χαρτιά που στο μεταξύ τα είχε πάρει ο αέρας. Θα έφευγαν. Εξάλλου ποιος θα τα έβρισκε και τι θα καταλάβαινε από αυτά.

Όπως και έκαναν. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και αναχώρησαν. Και εδώ μπαίνει ο αστάθμητος παράγοντας. Ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος νομίζοντας ότι είχαν μπει νεαροί ταραξίες μέσα στο αγρόκτημα και το είχαν γεμίσει σκουπίδια, τηλεφώνησε στην αστυνομία.

Όταν ανέφερε τι ήταν τα «σκουπίδια» που είχαν βρομίσει το αγρόκτημα του, η αστυνομία κατάλαβε αμέσως ότι είχε πιάσει λαβράκι. Η κινητοποίηση ήταν άμεση και ο χώρος ζώστηκε από αστυνομικούς και άνδρες της σήμανσης. Πλέον βρισκόντουσαν στα ίχνη των ληστών, αλλά έστω και έτσι, δεν ήξεραν ποιοι ήταν αυτοί.

Ένας αστυνομικός εντόπισε ανάμεσα στα πεταμένα χαρτιά στο αγρόκτημα, μια απόδειξη. Ήταν η απόδειξη από ένα φαστ φουντ της περιοχής όπου κάποιος είχε αγοράσει σάντουιτς.

Έτρεξαν αμέσως στο μαγαζί και με τη βοήθεια της κάμερας ασφαλείας εντόπισαν τον άνδρα που είχε αγοράσει το σάντουιτς τη συγκεκριμένη ώρα. Τώρα έμενε μόνο να τον βρουν και να τον συλλάβουν.

Στο στόμα του λύκου

Ο Leonardo βάσει του σχεδίου που είχε ετοιμάσει, μετά την ληστεία θα εμφανιζόταν ξανά στο «παγκόσμιο κέντρο διαμαντιών» σαν έμπορος (τον είχαν δει ήδη πολλές φορές) για να μην κινήσει υποψίες.

Αυτό και έπραξε. Όταν τον είδαν οι αστυνομικοί που είχαν ζώσει το χώρο διακριτικά, δεν πίστευαν στην τύχη τους. Ο ληστής επέστρεφε στον τόπο του εγκλήματος. Η σύλληψη ήταν άμεση.

Ο Leonardo καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Το 2009 αφήνεται ελεύθερος με την περιοριστικού όρους και την προϋπόθεση να επιστρέψει τα κλοπιμαία διαμάντια στους κατόχους τους. Δεν το έκανε ποτέ.

Αυτομάτως έγινε ξανά καταζητούμενος. Το 2013 τον συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο του Παρισιού λίγο πριν μπει στην πτήση για ΗΠΑ. Μπαίνει ξανά στην φυλακή και αποφυλακίζεται το 2017.

Ο Leonardo παραδέχτηκε την ενοχή του αλλά είπε πως η λεία ήταν 20 εκατομμύρια δολάρια και ουδέποτε 100. Άρχισε να κατηγορεί τις ασφαλιστικές εταιρίες ότι έστησαν πλεκτάνη για να βγάλουν χρήματα σε βάρος του.

Ο Leonardo ουδέποτε αποκάλυψε την πραγματική ταυτότητα των μελών της ομάδας του. Έδινε συνεχώς μόνο τα ψευδώνυμα που είχε ο καθένας.

in.gr