ΑΕΤΟΣ Grevena Γρεβενά : Πανοραμίξ : Μέρα μικρή

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2022

Πανοραμίξ : Μέρα μικρή

Έχει γραφτεί, ξανά, εδώ η εμπειρία του να ζεις την μικρότερη ημέρα του χρόνου στο Πανόραμα:

http://www.panorama-grevena.gr/%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%88%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%83%ce%ac%ce%bd%cf%85%cf%87%cf%84%ce%b1/

Έχουν αναφερθεί οι φυσικές δυνάμεις, το πώς εξηγείται δηλαδή το φαινόμενο της ισημερίας, όπως και τόσα ακόμα. Έρχεται, όμως, η στιγμή που η φιλοσοφία “παντρεύεται” με όλα αυτά και που καλείσαι να διαβάσεις τα σημάδια των καιρών. Πώς μεταφράζεται κάτι τέτοιο στην ζωή, στην ψυχή σου.

Περπάτα…

Μεγάλωσες και τρέχεις. Τρέχεις συνεχώς. Δεν φτάνουν οι χρόνοι για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις, οι δουλειές κι εσύ τρέχεις… Μέχρι που, κάπως, αναγκάζεσαι να σταματήσεις και να κοιτάξεις, να δεις λίγο πίσω και μετά στο παρόν και κάπως έτσι να μπορέσεις να ελαττώσεις το άγχος στο τρέξιμο. Να το κάνεις βάδισμα. Μπορείς, νομίζω!
Να βρεις τις ποιότητες μέσα στις ποσότητες, είναι ένας απ’ τους στόχους. Χρόνο να μοιραστείς με την οικογένεια, τον/την σύζυγο, το/α παιδιά, με τον/ους γονείς και ούτω καθεξής. Να βρεις χρόνο για να πας μια βόλτα, μακρινή ή κοντινή, να βρεις χρόνο να μοιραστείς με εσένα τον ίδιο, την ίδια. Εσύ και ο εαυτός σου. Σε ένα βιβλίο, σε ένα περπάτημα, σε ένα τραγούδι. Και μέτρησε, μετά, πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτό. Βγάλε το χρονόμετρο. Πέντε λεπτά; Μισή ώρα; Μία; Παραπάνω;
“Δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ πεθάνουμε. Ὄχι. Ὄχι.Καὶ δὲ θὰ φύγουμε ἀπ’ τὸν κόσμο νὰ τὸ ξέρεις πρὶν ἀγαπήσουμε ὅσο ζητᾶ ἡ καρδιά μα ςπρὶν τραγουδήσουμε ὅσο ζητᾶ ἡ ἀγάπη. Περπάτα. Περπάτα. Περπάτα. Ποιὸς εἶπε πὼς δὲν ἀγαπούσαμε τὴ ζωή; Ποιὸς εἶπε πὼς δὲ λογαριάζαμε τὸ θάνατο;Ἐμεῖς ὅταν βλέπαμε ἕνα φύλλο νὰ σκάει εἴτανε σὰ νὰ βάζαμε τ’ αὐτί μας στὴν καρδιὰ ἑνὸς φίλου μας ποὺ κοιμάται σὰ νὰ στηθοσκοπούσαμε τὸν κόσμο. Περπάτα.“, έγραψε ο Ρίτσος το 1977 και αυτή επιλέξαμε να είναι η εισαγωγή της εκπομπής “Πήγαινα το δρόμο δρόμο”, που ακούγεται κάθε τελευταία Κυριακή του καθένα μήνα στο Star FM Γρεβενών 93,3, σε μία από κοινού με τον Σύλλογό μας προσπάθεια, εδώ και έναν χρόνο. Αυτό απαγγέλει η Δέσποινα, πριν αρχίσει η διήγηση του Χάρη Κατσιμίχα σε ένα ποίημα του Μιχάλη Γκανά, υπό τους ήχους του ομώνυμου τραγουδιού. “Γυάλινα Γιάννινα”, όπως και η ζωή. Γυάλινη. Εύθραυστη.

Άμα βρεθείς τέτοια μέρα στο Πανόραμα, θα δεις πως ο ήλιος δύει κάπου στις 4 το απόγευμα, απέναντι περίπου, στο ύψος της Λάβδας και θα συνειδητοποιήσεις πόσο μικρή είναι η μέρα. Μετά, με τις εμπειρίες του υπόλοιπου χρόνου, την ζωής, θα κατανοήσεις πως κάπως έτσι συμβαίνει με την ίδια. Περπάτημα μεγάλης ή μικρής μέρας είναι. Εκεί, όταν βίωσα τα παραπάνω, σταμάτησα για λίγο κι εγώ. Μία τέτοια μέρα, μέτρησα “τι αξίζει να ‘ν’ γεμάτο κι όλα τ’ άλλα τ’ άφησα”, που λέει και ο στίχος https://m.youtube.com/watch?v=wCCTRS5-rjI και από εκείνο το σημείο και μετά, χωρίς να το καταφέρνω πάντα, αυτό προσπαθώ.

Ένα ταξίδι:
Για να φτάσω, με κόπο και ηλίθια διαμάχη με έναν προϊστάμενο, να κερδίσω λίγες μέρες ταξιδιού στην Αθήνα και από εκεί πίσω στην Θεσσαλονίκη και κατευθείαν στα Γρεβενά για εκπομπή, μεσολάβησαν και βοήθησαν οι αποφάσεις του καθένα μήνα. Το να πηγαίνουμε και να συναντιόμαστε μία φορά, κάθε τελευταία Κυριακή, σε ένα στούντιο και από εκεί να αναζητούμε τα πιο βαθιά νοήματα, μαζί με τους στίχους, των τραγουδιών Ηπείρου και Γρεβενών. Έπρεπε να διδαχθώ την αξία και τον κόπο που προϋποθέτει η διαδρομή. Το τέλος της είναι η πληρωμή σου, η πλήρωση πιο σωστά, της ψυχής.
Βρέθηκα στην Αθήνα, εκεί που δεν κατανοείς το πόσο μικρή είναι η σημερινή μέρα. Εκεί που, ίσως, δεν κατανοείς και το πόσο μικρή είναι η ζωή. Δεν σε αφήνουν τα φώτα, η κίνηση, οι εκατομμύρια ψυχές που περπατάνε ή τρέχουν δίπλα σου. Εκεί περπάτησα, από επιλογή. Είδα πρόσωπα, κουβεντιάσαμε, προβληματιστήκαμε, κοιταχτήκαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε. Βράδια όπως αυτά στον Κολωνό, στον “Χαμηλό 1929”, στο “Οινομαγειρείο της Αλεξάνδρας” στο Γκάζι ή στην αυλή του Τηνιακού με μεζέ, δεν ανταλλάσσονται με πολλά. Διεκδικούνται και κερδίζονται.
Στον γυρισμό, διανύθηκε απόσταση περίπου 700 χιλιομέτρων για να βρεθούμε ξανά στο στούντιο του φίλου Χρήστου και να μοιραστούμε τραγούδια, μηνύματα και εμπειρίες για 5 ώρες, μέσω ραδιοφωνικής και ιντερνετικής συχνότητας. Όλο αυτό το ταξίδι του γυρισμού, διήρκησε περισσότερο απ’ όσο κάνει ο ήλιος για να δύσει, μία τέτοια, μικρή μέρα, στο χωριό.

ΥΓ: Τα παραπάνω γράφτηκαν με συγκίνηση, ακούγοντας, τραγουδώντας

Ψεύτικ’ είναι η ζωή μας, πώς να σας το πω; και παρακολουθώντας το παρακάτω…https://m.youtube.com/watch?v=v6x3F3RKhE0

ΥΓ: 2 Η τελευταία εκπομπή “Πήγαινα το δρόμο δρόμο” και η πρώτη εκπομπή “Ζεστή κοιλάδα” επισυνάπτονται επίσης στο τέλος του κειμένου. Είναι μικρές κατακτήσεις, που θέλουμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε γι’ αυτές. Που κάνουν το περπάτημά μας κι εμάς τους ίδιους λίγο καλύτερους!